Τι προσδοκά ο λαός

Του Γιάννη Σπ. Παργινού, Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου

Είναι κοινός τόπος πως άλλη θα ήταν η κυβέρνηση, αν άλλη ήταν κι η προεκλογική αντιπαράθεση κι η προπαγάνδα που την πλαισίωνε. Τα διλήμματα που τέθηκαν ήταν τόσα πολλά και τόσο ψυχρά, που άγγιζαν τα όρια του ψυχρού πολιτικού εκβιασμού.
Η μετεκλογική διάψευση αυτών των προεκλογικών διλημμάτων είναι πασιφανής, αλλά λίγη σημασία έχει. Η ελληνική κοινωνία, βουβά και καρτερικά -τουλάχιστον μέχρι τώρα-, υπομένει τα όποια οικονομικά μέτρα της επιβάλλονται,

έστω κι αν είναι σκληρά, άδικα, αδιέξοδα, αναποτελεσματικά ή και πολλές φορές συνταγματικά έωλα.
Δεν έπαψε όμως να προσδοκά και να ελπίζει η κοινωνία μας. Οι, δε, ελπίδες και προσδοκίες στρέφονται τόσο προς τη μεριά των κυβερνώντων κομμάτων όσο και προς εκείνη της αντιπολίτευσης, μείζονος ή ελάσσονος.
Από τον πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, πρώτιστα, προσδοκά μια βροντερή φωνή, που με τόλμη και σθένος θα επισημαίνει στον όποιον ξένο ηγέτη, ηγετίσκο – παράγοντα ή παραγοντίσκο τολμά να μειώσει το εθνικό κύρος της χώρας μας ότι:
Η Ελλάδα έχει εξοφλήσει μέχρι τελευταίας πεντάρας το όποιο δάνειο της χορήγησε η διεθνής κοινότητα, όσο επαχθές ή τοκογλυφικό κι αν αυτό ήταν.
Η Ελλάδα έδωσε το όνομα Ευρώπη στην Ευρώπη κι Ενωμένη Ευρώπη δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικά, πολιτισμικά, ιστορικά ή έστω κι απλά γεωγραφικά χωρίς Ελλάδα.
Η Ελλάδα, ερειπωμένη από δύο Παγκοσμίους πολέμους, από δύο Βαλκανικούς πολέμους, από έναν Εμφύλιο και μια Μικρασιατική καταστροφή, το 1953 κούρεψε το χρέος της Γερμανίας κατά 53% κι έδωσε την ευχέρεια αποπληρωμής του υπολοίπου 46%, όταν, εάν κι εφόσον είχε ανάπτυξη.

Από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης, όλοι οι Έλληνες προσμένουν μια σαφή και πειστική επιχειρηματολογία όχι απλά για την ορθότητα ή την αναγκαιότητα των μέτρων, αλλά και για τον χρόνο που απαιτείται για κάποια συνακόλουθη αποτελεσματικότητα αυτών.
Από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και δη από την αξιωματική του ΣΥΡΙΖΑ, η κοινωνία προσδοκά ένα σαφές και πειστικό σχέδιο ανασυγκρότησης χωρίς διφορούμενες και αμφιταλαντευόμενες θέσεις. Ένα σχέδιο που θα ενώσει την κοινωνία στην ιδέα ενός νέου εθνικού ξεκινήματος και ταυτόχρονα θα πιέσει την υπάρχουσα κυβέρνηση προς την κατεύθυνση μιας πιο αξιόμαχης και εθνοπρεπούς πολιτικής.