Notis – Ανθρωπολογικό μηδέν…

Του Αλέξανδρου Ντάσκα*

ΤΑ ΠΟΔΙΑ σταυρωμένα, τα χέρια ανοιχτά να καλύπτουν την αναπαυτική πολυθρόνα. Κάτω από τον πίνακα του Τσε Γκεβάρα, ένας παράξενος συνδυασμός ροζ και πράσινου υφάσματος δένει αρμονικά με λευκές μπότες. Λίγο βαρύ το ντύσιμο για την εποχή, αλλά ο Νότης Σφακιανάκης, ο Notis μας, μεριμνά πρωτίστως για το αισθητικό αποτέλεσμα. Αλλωστε και το παιχνιδιάρικο, λεπτομερώς επιμεληθέν, μουσάκι αναδεικνύει

ΣΕ ΑΥΤΟ το ακμαίο σκηνικό, με κινησιολογία που φανερώνει την παντοδυναμία του μέγιστου, ο αοιδός δογματίζει προς το κοινό του, αποτιμώντας την ελληνική Ιστορία και τη σύγχρονη πολιτική κατάσταση. Με τη σοφή του απλότητα, τα 3.000 χρόνια της πρώτης συμπυκνώνονται σε δύο πρόσωπα. Τον Ιωάννη Μεταξά και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, τους μόνους μάγκες που έβγαλε αυτός ο τόπος, όπως δηλώνει. Ειδικώς για τον πιο πρόσφατο μάγκα, υποκλίνεται στην εμμονή του να μη ζητήσει χάρη (ασχέτως αν θα του την έδιναν), αφού γενικώς το γαϊδουρινό πείσμα αποτελεί μία αρετή αξιοζήλευτη. Η υπόλοιπη ελληνική και παγκόσμια Ιστορία, ελλείψει άλλου μάγκα σε αυτήν τη χώρα, είναι προϊόν μαγκιάς από το απώτερο σύμπαν. Ο Παρθενώνας και οι Πυραμίδες είναι δημιουργήματα εξωγήινης νοημοσύνης, αποφαίνεται η ιστορική αυθεντία, διά της εις άτοπον απαγωγής, αφού δεν θα μπορούσαν αλλιώς να έχουν κατασκευαστεί. Oπως, λόγου χάρη, θα έλεγε κανείς ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να ανακαλύπτεται η ιστορική αλήθεια, όπως μας έρχεται από φυσικού μας, αντί να σκοτίζεται από περιττά βιβλία και αναζητήσεις.

ΟΜΩΣ ΚΑΙ η σύγχρονη κατάσταση αναλύεται με εμβρίθεια. Η Χρυσή Αυγή είναι η νέα 17 Νοέμβρη, που ρίχνει κανένα μπερτάκι και οι πολιτικοί δεν τολμούν να κουνηθούν «περίεργα», αφού «σφίγγουν οι κ…οι», κατά τη διατύπωσή του. Το μόνο πρόβλημά της είναι η προσπάθεια προσεταιρισμού των χριστιανών. «Ελληνας και χριστιανός δεν γίνεται» επιλύει οριστικά το εθνικό ταυτοτικό πρόβλημα ο Notis, αφήνοντας πάντως ανοιχτό για τις επόμενες γενεές το ερώτημα, αν γίνεται να είναι κανείς Ελληνας και εξωγήινος.

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΣ, πολλοί άνθρωποι με αισθητική και νοημοσύνη μπορούν να διασκεδάζουν κάποτε με τραγούδια του καλλιτέχνη, έστω και αν εντελώς υποκειμενικά κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο. Ενδεχομένως να ταυτιστούν και με τους στίχους ενός είδους μουσικής που κινείται ανάμεσα σε λεπτά αισθήματα του τύπου «πεθαίνω από ευτυχία για σένα διότι είσαι ένα όνειρο, αλλά μιας και με απέρριψες είσαι μια άκαρδη σκύλα που με σκότωσε, όμως και πάλι δεν πειράζει γιατί μάγκες σαν κι εμένα βγαίνουν μια φορά στα χίλια χρόνια (και σύμπαντα) και κοριτσάκια σαν κι εσένα τα έχω για πρωινό». Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτός ο (αναπόφευκτος) συνδυασμός απόλυτης, παχυλής άγνοιας και φουσκωμένου «εγώ», υπεραναπληρωτικού κάθε λανθάνοντος αισθήματος μειονεξίας είναι ο πιο συνήθης τύπος Ελληνα το 2013 και μία τραγική εκδήλωση του ανθρωπολογικού αδιεξόδου της χώρας.

*Ο κ. Αλέξανδρος Ντάσκας είναι δικηγόρος Αθηνών.