Γύρω – γύρω όλοι και στη μέση ο Αλέξης

Του Γιάννη Σπ. Παργινού

Είναι κοινός τόπος, πλέον, εντός κι εκτός των τειχών της Κουμουνδούρου, ότι η αξιωματική αντιπολίτευση πάσχει από έλλειμμα πειστικής εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης. Επιπλέον, η όποια, έστω και σε εμβρυακή μορφή, προγραμματική πρόταση υπάρχει, εξαερώνεται από την πολιτική Βαβέλ, με την οποία παρουσιάζεται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Η πολυγλωσσία των στελεχών, ο ασύντακτος λόγος, η ανομοιογενής παρουσίαση, η ασυνέπεια και η ασυνέχεια λόγων και πράξεων από τη μια ημέρα στην άλλη, αλλά και η γενικευμένη ασάφεια έχουν ως αποτέλεσμα τη δημοσκοπική στασιμότητα,

η οποία με τη σειρά της παράγει μια ενδοπαραταξιακή μουρμούρα, μέχρι τώρα επαρκώς καλυπτόμενη.
Οι επικοινωνιακοί επιτελείς της κυβέρνησης και των κομμάτων που τη συναπαρτίζουν, αλλά και του ΚΚΕ, γνωρίζουν τις εν λόγω αδυναμίες της Κουμουνδούρου και επενδύουν ανάλογα, τόσο σε πεδίο πολιτικής προπαγάνδας, όσο και σε εκείνο της πολιτικής πρακτικής. Εξαιτίας όλων τούτων, η αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει στάσιμη και ανίκανη να πολιτικοποιήσει και να «κεφαλαιοποιήσει» την ευρύτατη κοινωνική διαμαρτυρία που η πολιτική των τριών κυβερνητικών εταίρων παράγει.

Αδυναμία
Εν τοις πράγμασι, ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις οικονομικά και κοινωνικά ευνοϊκές συνθήκες, αδυνατεί να προσελκύσει πολιτικοϊδεολογικά στις τάξεις του τα κοινωνικοπολιτικά ρεύματα και τις κοινωνικοεπαγγελματικές ομάδες που είτε ανήκουν στον κεντροαριστερό χώρο, είτε συρρέουν από όλο το εύρος του πολιτικοϊδεολογικού φάσματος εξαιτίας της πολιτικής δυναμικής που αναπτύσσει μια αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή μια εν δυνάμει και εν αναμονή κυβέρνηση.
Οι εν λόγω εγγενείς αδυναμίες είναι γνωστές στην ηγεσία. Αν μάλιστα συνδυαστούν και με την εκτίμηση κορυφαίων στελεχών ότι, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να συμβεί το πολιτικό ατύχημα στην τριμερή κυβέρνηση και να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, γεννάται μια ανασφάλεια για το μέλλον και ένας εκνευρισμός για όσα δεν έχουν γίνει μέχρι τώρα και πρέπει να γίνουν από εδώ και πέρα.
Μέσα στο εν λόγω πολιτικό κλίμα ο ΣΥΡΙΖΑ ανασυντάσσει τις δυνάμεις του και προετοιμάζει την προγραμματική πολιτική του πρόταση ενόψει των επερχόμενων πολιτικών εξελίξεων.

Στα σκαριά η συμμαχία του ευρωπαϊκού Νότου

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει συνειδητοποιήσει πλήρως ότι μια μοναχική πορεία εντός εθνικών συνόρων και αποκομμένη από ευρωπαϊκές και διεθνείς συμμαχίες θα είναι όχι μόνον ανέφικτη, αλλά και αναποτελεσματική και εθνικά επιβλαβής. Προς τούτο, έχει προγραμματίσει ταξίδια στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, στη Ρωσία και τη Νότια Αφρική.
Το σχέδιο προβλέπει τη δημιουργία συμμαχιών σε επίπεδο ευρωζώνης απέναντι στην πολιτική του Βερολίνου και με βασικό στόχο τη διεκδίκηση μιας πολιτικής συμφωνίας για συμπόρευση των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου γενικότερα και τη διαγραφή μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους ειδικότερα. Ταξίδεψε στην Πορτογαλία προχθές Πέμπτη επ’ ευκαιρία του εορτασμού της επετείου της Επανάστασης των Γαρυφάλλων. Συμμετείχε συμβολικά στην πορεία και απηύθυνε χαιρετισμό στην εκδήλωση που ακολούθησε. Είχε, επίσης, συναντήσεις με βουλευτές της Αριστεράς και με εκπροσώπους συνδικάτων, ενώ δεν παρέλειψε να επισκεφθεί και τον σοσιαλιστή πρόεδρο της Πορτογαλίας, Μάριο Σοάρες. Μετά την Πορτογαλία, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα επισκεφθεί την Ιταλία, την Ισπανία, τη Μάλτα και την Κύπρο.
Μεγάλη σημασία αποδίδεται από τους επιτελείς της Κουμουνδούρου στα προγραμματιζόμενα ταξίδια στη Ρωσία και στη Νότια Αφρική. Η αξιωματική αντιπολίτευση στοχεύει σε μια σύσφιξη των σχέσεων με τις χώρες του αποκαλούμενου «σκληρού πυρήνα» των αναπτυσσομένων χωρών, BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Ν. Αφρική). Οι εν λόγω χώρες, με πρωτοβουλία του προέδρου Πούτιν, συναντήθηκαν στο Ντέρμπαν της Ν. Αφρικής στις 27 Μαρτίου και συνέστησαν την προσφιλώς αποκαλούμενη αναδυόμενη «υπερδύναμη» των BRICS, με φιλοδοξία να παίξουν ρόλο στις οικονομικές εξελίξεις απέναντι σε μια Ευρωζώνη ολοένα και περισσότερο υποταγμένη στις εντολές του Βερολίνου.

«Γκέμια» και πρόγραμμα στο εσωτερικό

Οσο και αν φαντάζει παράξενο, είναι πιο δύσκολο το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι παρά το εξωτερικό. Στην Ευρώπη, το αυξανόμενο, ολοένα και περισσότερο, κίνημα των ευρωσκεπτικιστών και σε διεθνές επίπεδο η συνεχώς εντεινόμενη αντίθεση στις ηγεμονικές επιλογές του Βερολίνου, πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητες σύμπτυξης συμμαχιών εκτός συνόρων.
Αυτή ακριβώς η παραδοχή δυσκολεύει την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως κυρίαρχου πολιτικού πόλου στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Ο πολιτικός μέντορας του Αλ. Τσίπρα, ο Αλέκος Αλαβάνος, με τον αιρετικό πολιτικό του λόγο και την αντίθεσή του στο ευρώ, δημιουργεί φυγόκεντρες τάσεις στην Κουμουνδούρου και καθίσταται κέντρο υποδοχής ψηφοφόρων που, λόγω της πολιτικής των μνημονίων, εναντιώνονται στην Ευρωζώνη. Η επιβολή της μνημονιακής πολιτικής και οι συνεπαγόμενες κοινωνικές εξελίξεις κατέστησαν τη σύνθεση στο παζλ της Κεντροαριστεράς πολύ πιο δύσκολη σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση παρά ό,τι ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ του 4,66 % την περίοδο των εκλογών Μαΐου και Ιουνίου 2012. Η νέα κατάσταση δίνει πολιτική υπόσταση και ειδικό πολιτικό ρόλο στην υπό τον Παναγιώτη Λαφαζάνη μεγάλη εσωκομματική τάση κατά του ευρώ.
Μέσα σε αυτό το κλίμα και με τα νέα δεδομένα, η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης καλείται να υπερβεί τις εσωτερικές της αντιθέσεις και να χαράξει την πολιτική της πρόταση.