Ελπίδες για συμβίωση

Ολες οι προσπάθειες για μια ελεύθερη Παλαιστίνη μέχρι σήμερα έχουν πέσει στο κενό. Αυτό συμβαίνει γιατί η πολιτική προσέγγιση των προβλημάτων των δύο λαών γίνεται και από τις δυο πλευρές με όρους θρησκευτικού εθνικισμού που φτάνει στα όρια του μεσσιανισμού.
Το σιωνιστικό κίνημα του 19ου αιώνα μεταμορφώθηκε μετά την ίδρυση του Ισραήλ σε εργαλείο πολιτικο-πολιτιστικού φανατισμού και αφανισμού αμάχων. Το εκατέρωθεν μίσος καλλιέργησε στην ευρύτερη λαϊκή μάζα τη λανθασμένη άποψη ότι ακόμα και αν γινόταν μια ελεύθερη πατρίδα, είτε υπό ισραηλινό, είτε υπό παλαιστινιακό έλεγχο, κανένας δεν θα αναγνώριζε

τα δικαιώματα του άλλου. Το βασανιστικό ερώτημα είναι αν αυτή η κοσμοθεωρία μπορεί να αλλάξει τώρα που η παγκόσμια ασφάλεια περνάει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις.

Πολιτικά διλήμματα
Οι Ισραηλινοί, όταν καλούνται να σκεφτούν σοβαρά τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, πάντα αναφέρονται στην τρομοκρατία και στην αστάθεια. Για τους Ισραηλινούς, η όποια λύση προσκρούει σε αδιέξοδο, καθότι πιστεύουν ότι, αν δώσουν την «άδεια» για δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, ίσως χτίσουν ένα νέο Ιράν δίπλα τους. Δεδομένης της καλής σχέσης της Χεσμπολάχ με την Τεχεράνη, το παλαιστινιακό κράτος σε βάθος χρόνου ίσως αναπτύξει μια αντι-ισραηλινή πολιτική με όρους εξαφάνισης των Εβραίων που ούτως ή άλλως είναι μια υπαρκτή πολιτική επιδίωξη των εξτρεμιστών.
Ταυτόχρονα, άλλη λύση δεν φαίνεται να λειτουργεί. Αν το Ισραήλ συμπεριλάβει τη Δυτική Οχθη μέσα στο εβραϊκό κράτος, θα αναγκαστεί να γκρεμίσει τα τείχη που προστατεύουν τους εβραϊκούς οικισμούς. Αυτό σημαίνει ότι ανοίγει αυτομάτως ο δρόμος για τους βομβιστές στο σύνολο της ισραηλινής επικράτειας.

Η νέα γενιά
Η όλο και πιο προβληματική συζήτηση για το Παλαιστινιακό έχει δημιουργήσει μια μερίδα Παλαιστινίων, αλλά και Ισραηλινών ακτιβιστών, οι οποίοι, βλέποντας ότι η παλαιστινιακή ανεξαρτησία μεταβάλλεται σε αδιέξοδο, ζητούν πλήρη πολιτικά δικαιώματα από το Ισραήλ. Τον τελευταίο καιρό στη Δυτική Οχθη ξένες και ισραηλινές επιχειρήσεις, όπως αλυσίδες σούπερ μάρκετ, προσλαμβάνουν Παλαιστινίους και Εβραίους, οι οποίοι δουλεύουν πλέον στον ίδιο χώρο και έχουν αναπτύξει μια «άλλη» σχέση μεταξύ τους.
Στην πλειονότητά τους είναι νέοι με καινούργιες προσδοκίες και αντιλήψεις, αν και ακόμα αποτελούν μειονότητα. Ο Γιόσι Σαρίντ, πρώην μέλος του ισραηλινού κοινοβουλίου και παλιός ακτιβιστής, θεωρεί ότι «δεν έχει λεχθεί η αλήθεια στη νέα γενιά σε ό,τι αφορά τις δυνατότητες που έχει, ώστε να φέρει την αλλαγή, να τραντάξει το κατεστημένο και να πάρει σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον του πολύπαθου αυτού τόπου».
Ισως, λοιπόν, η μόνη λύση για αληθινή συμβίωση να βρίσκεται στα χέρια των νέων γενεών που δεν θα μορφωθούν για να σχεδιάσουν πολιτική για την ειρήνη, αλλά για να την οραματιστούν.

Ο… παράδεισος του Γκουαντάναμο

Σε απεργία πείνας βρίσκονται οι φυλακισμένοι στο Γκουαντάναμο διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες διαβίωσης. Η ηγεσία Ομπάμα είχε υποσχεθεί το κλείσιμο της φυλακής, αν και μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα, κάτι τέτοιο φαντάζει μακρινό όνειρο, καθώς υπολογίζεται ότι οι μισοί από τους κρατούμενους είναι ύποπτοι για τρομοκρατία και απλά περιμένουν δίκη.
Φαίνεται ότι ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και πολλές διεθνείς οργανώσεις μιλούν για «αστεία» επιχειρήματα που προβάλλουν οι ΗΠΑ για τη διατήρηση της φυλακής. Δυστυχώς, οι διεθνείς εξελίξεις (Μάλι, ισλαμική τρομοκρατία, Βόρεια Κορέα, Ιράν, τζιχάντ στη Συρία) είναι βούτυρο στο ψωμί των «γερακιών» της Ουάσινγκτον που ακόμα κοιτούν από «ψηλά» αν ο Λευκός Οίκος είναι εντός γραμμής…
Ωστόσο, οι χώρες που είναι εναντίον της λειτουργίας αυτού του ιδιόρρυθμου «Αλκατράζ», κυρίως από τον ισλαμικό κόσμο, παρά τις προσπάθειές τους, δεν δείχνουν τον απαραίτητο δυναμισμό για τη δημιουργία ενός μετώπου που θα αντιταχθεί στη λειτουργία της φυλακής, που πιο πολύ εξυπηρετεί γεωπολιτικά συμφέροντα παρά υπηρεσίες εναντίον της τρομοκρατίας…
Η μόνη δικαιολογία που προβάλλουν οι Αμερικανοί είναι ότι η φυλακή σε σύγκριση με άλλες που φιλοξενούν τρομοκράτες στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Σαουδική Αραβία είναι παράδεισος…

Ηχηρή απάντηση στο ΝΑΤΟ

Ο έξυπνος γεωστρατηγικός προσανατολισμός του Σέρβου προέδρου Νίκολιτς επιβεβαιώθηκε στη Μόσχα. Ρωσία και Σερβία αποφάσισαν τελεσίδικα τη σύσφιξη των στρατιωτικών σχέσεων. Το Βελιγράδι, χωρίς να «χαλάσει» τις σχέσεις του με την ΕΕ, σκοπεύει να δημιουργήσει ένα οπλοστάσιο με ισχυρές βαλλιστικές και αντιβαλλιστικές δυνατότητες. Αρχικά, με ρωσική βοήθεια και πολλά προγράμματα συμπαραγωγής, ο σερβικός στρατός αναμένεται να καταστεί από τους ισχυρότερους στα Βαλκάνια.
Πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς Iskanter SS-26, αεροπλάνα MIG-35, έξυπνα αντιαεροπορικά συστήματα και η αναβάθμιση της ρωσικής διπλωματικής υποστήριξης θα βοηθήσουν τη Σερβία να έχει αποτελεσματικότερο λόγο στις μελλοντικές συνομιλίες για το Κόσοβο.
Ομως, το «χτύπημα» για το ΝΑΤΟ και τις γεωπολιτικές του φιλοδοξίες είναι μεγάλο. Με την εγκατάσταση προηγμένων ρωσικών συστημάτων στη Σερβία, η αντιπυραυλική ασπίδα χάνει την αρχική της αξιοπιστία. Η Σερβία, η Λευκορωσία και ο ρωσικός θύλακας του Καλίνινγκραντ βρίσκονται γεωγραφικά πίσω από την ασπίδα στην οποία συμμετέχουν τα ανατολικά Βαλκάνια.