Introducing… Gioumourtzina

Ντουέτο από τη Θεσσαλονίκη, που αποτυπώνει ευφάνταστα σε ηλεκτρονικά ηχοχρώματα την ουτοπία του.

Εν μέσω γενικευμένης κρίσης, στην πρωτεύουσα, στη συμπρωτεύουσα όπως και σε πολλά άλλα μέρη της χώρας μας δραστηριοποιούνται ακόμη άνθρωποι και συλλογικότητες με πραγματική καλλιτεχνική πυγμή και όραμα. Το εισπράττεις από τα έργα τους, το βλέπεις στο βλέμμα τους όταν πέφτεις πάνω τους σε εκδηλώσεις και συναντήσεις, το εμπεδώνεις καθώς εμβαθύνεις στις ιδέες τους.

Το μουσικό δίδυμο των Gioumourtzina

συγκαταλέγεται σε αυτές τις «περιπτώσεις» και από την πόλη της Θεσσαλονίκης μας στέλνει τις εμπειρίες και τα όνειρά του πακετάροντάς τις/τα σε αιθέριες ηλεκτρονικές αρμονίες. Το ½ του ντουέτου, ο Ανέστης Νείρος (συνθεσάιζερ, φωνή) θα μου εκμυστηρευτεί πως «δεν γινόταν διαφορετικά» λέγοντάς μου: “Όταν πρωτοήρθα Θεσσαλονίκη ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα (εκτός της αναζήτησης δουλειάς) ήταν να ψάξω να βρω μουσικούς για ένα ηλεκτρονικό πρότζεκτ που είχα στο μυαλό μου. Τελικά, αν και βγήκα με αρκετούς δεν έτυχε να συνεργαστώ με κανέναν εκτός του Γιάννη Τσελίκα (μπάσο). Με τον Γιάννη είμαστε δυο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι. Αυτός πιο “κλασικός” και εγώ πιο “ηλεκτρονικός”, αλλά παρόλα αυτά ταιριάξαμε. Ε και είπαμε ενώ πίνουμε καφέ στο τεράστιο, ετοιμόρροπο μπαλκόνι μου, να γράψουμε και καμιά μουσική.”

Τον ρωτάω αν το όνομά τους κρύβει κάποια επιπρόσθετη πληροφορία γύρω από αυτούς και μου απαντά: “Φυσικά. Σημαίνει “πόλη της λάσπης” στα τούρκικα και είναι η Κομοτηνή. Αλλά ακόμη και να μην σημαίνει αυτό θα ήθελα να το πιστέψω γιατί μου αρέσει πολύ σαν εξήγηση! Η αλήθεια είναι ότι είμαι από Κομοτηνή και ήθελα να κάνω μια αναφορά εκεί. Σε πολλά από τα κομμάτια μας μπορεί να βρει κάποιος, που σπούδασε εκεί η μένει τέλος πάντων, πολλά Easter eggs για την πόλη!”

Αξιοποιώντας τις δυνατότητες πληκτροφόρων οργάνων και ηλεκτρονικών εργαλείων εν γένει, όπως ένα Midi keyboard της Maudio, ένα Korg LP10, το Ableton Live, αρκετά Vst , αλλά και δύο μπάσα Fender και αρκετά πετάλια, οι Gioumourtzina δεν βρίσκουν απλώς καταφύγιο στις μελωδίες. Οι μελωδίες είναι ο αγαπημένος τόπος κατοικίας τους, με τη ζεστή διαφάνειά αυτών να απλώνεται στις ηχογραφημένες στιγμές του σχήματος, τοποθετώντας στο προσκήνιο μια γλυκόπικρη νοσταλγία που με κάνει να ανασύρω μνήμες από τη δράση των Boards Of Canada. Αναζητώντας λοιπόν τις πηγές αυτής της συμπεριφοράς τους, προσπαθώ να αποσπάσω στοιχεία σχετικά με τις επιρροές, τα ερεθίσματα και τις αναφορές τους, λαμβάνοντας την εξής απόκριση από τον Ανέστη: “Δεν θα σου πω ψέματα. Ξεκίνησα να ακούω χαζομαρούλες. Με την ηλεκτρονική ασχολήθηκα λόγω του Αphex Τwin και το Αmbient Works. Μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Ανακάλυψα τον Brian Eno. Ο Γιάννης, από την άλλη, ακούει πιο κλασικά πράγματα όπως King Crimson, Joy Division, Cure, Swans, Radiohead.”

Την ίδια στιγμή, στη ρυθμολογία τους και το στίγμα των μελωδιών, θορύβων και των παραμορφώσεών τους, συγχωνεύουν την αθωότητα της παιδικής ηλικίας με τη συνειδητοποίηση της σκληρότητας που φέρει η καθημερινότητα. Οι λείες επιφάνειες ήχων εναλλάσσονται με τραχιές μέσω των ψηφιακών και αναλογικών συστατικών, ενόσω θεωρίες φουτουριστικού περιεχομένου, μετά-αποκαλυπτικών εμμονών και επιστημονικής φαντασίας διατρέχουν τις ακροάσεις του υλικού τους. Μέρος του υλικού αυτού, αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα σε κασέτα από την Pink Motel Records, εσωκλειόμενο στο παρθενικό δημιούργημα του γκρουπ, ένα EP με τίτλο Nymphea. Μια δουλειά, της οποίας η πρώιμη (χωρίς μάστερ και τελική μίξη) μορφή μας έχει ήδη αποκαλυφθεί διαδικτυακά μέσα από διάφορες πλατφόρμες (soundcloud, youtube) και η κεντρική της θέση είναι η ουτοπία την οποία ζουν οι Gioumourtzina μέσω της μουσικής τους, σε “έναν κόσμο που αν πεις στους γονείς σου “είμαι γκέι” δεν σε λούζουν με αγιασμό!” Κι είναι κομμάτι δύσκολο να μη χαθείς μέσα στη σπιτική της φροντίδα και την υπέροχη lo-fi αισθητική της. Σε περίπτωση, δε, που την ακούσεις και προσεκτικά, θα ανακαλύψεις και τα γαβγίσματα ενός σκύλου (αυτόν του Ανέστη) ανάμεσα στα αφαιρετικά αιθέρια φωνητικά.

Απολαυστική ποπ σε ευφορικές ηλεκτρονικές εκτάσεις, επί των οποίων κινητοποιούνται ευέλικτες φανκ μπασογραμμές, ιδωμένες υπό το αρτιστικό πρίσμα του Brian Eno, μετά/ντίσκο-πανκ θύμησες (New Order είστε εδώ;) τυλιγμένες σε shoegaze reverb, leftield hip hop ρυθμικά σκέλη, techno παρεισφρήσεις… Κάποιοι ενδέχεται να κατατάξουν κομμάτια τους όπως τα “Russian Market”, “Palaces In The Night Terror” και “Chinese Battleship” στο chillwave κίνημα των ημερών μας…

Είμαι περίεργος να μάθω τι επιζητούν από το μέλλον και πώς εισπράττουν την παρούσα κατρακύλα της Ελλάδας και ο Ανέστης μου λύνει γρήγορα την απορία: “Θα ήθελα κάποια στιγμή να φύγω εξωτερικό και να γράφω μουσική από εκεί. Βέβαια με τα οικονομικά μου ούτε μέχρι την Κομοτηνή δεν φτάνω! Όσον αφορά την κατάσταση στη χώρα μας, την φαντάζομαι σαν μια απέραντη έρημο με συντρίμμια και φυλές να πολεμάνε μεταξύ τους για ένα μισογεμάτο μπουκάλι νερό (στυλ Μad Μax)! Μέχρι να γίνει αυτό θα πρέπει να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τους νεοέλληνες που προσπαθούν να… συνέλθουν από τις δίμηνες διακοπές τους και τις γιαγιάδες που πετάγονται 3 μέτρα πίσω όταν περνάς με το σκύλο σου από δίπλα τους !!!!”

Η μουσική των Gioumourtzina μοιάζει με τα φωτεινά όνειρα, στα οποία μπορεί αυτός που τα βλέπει να επεμβαίνει μεταβάλλοντας τη ροή και την έκβασή τους. Διαπιστώστε το…

ΥΓ: Οι Gioumourtzina θα εμφανιστούν πλάι στους Ιταλούς Soviet Soviet, το Σάββατο 18 Οκτωβρίου στη σκηνή του Death Disco.