Fragile Balloon – Lamprophonies

Nτεμπούτο άλμπουμ από έναν Εδεσσαίο –με έδρα τη Θεσσαλονίκη– δημιουργό, ο οποίος έχοντας αφομοιώσει ταλαντώσεις από ένα ευρύ φάσμα ιδιωμάτων στον χώρο της electronica, τις μετασχηματίζει ενσωματώνοντας τες σε ένα (τουλάχιστον) αξιόλογο ηχητικό τριπάκι…

Μια από τις πλέον ευχάριστες απόρροιες της εκτεταμένης ύφεσης που απλώθηκε από πάππου ως πάππου (κι όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο) στην ελληνική πραγματικότητα, είναι η δραστηριοποίηση ορισμένων ομάδων ανθρώπων, οι οποίοι παρακάμπτοντας τα παγιωμένα συμπλέγματα του παρελθόντος, επιχειρούν κάτω από ένα κοινό όραμα σε διάφορους τομείς

της κοινωνικής ζωής. Ένας από αυτούς τους τομείς, αφορά την πολιτισμική συνεισφορά και τις καλλιτεχνικές δράσεις. Στην περίπτωση δε της νεοσύστατης εκ Θεσσαλονίκης δισκογραφικής ετικέτας Numb Capsule, οι δράσεις αυτές ακουμπούν στα ηχητικά (ή/και μουσικά) πλαίσια, κινούμενες πέρα από λογικές που περιορίζουν και κατευθύνουν τους τρόπους με τους οποίους επιτελούνται. Κάτι, το οποίο συνέβαινε συχνά στο καθεστώς των, παρηκμασμένων πια, μεγαλοδισκογραφικών εταιρειών…

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ελευθεριότητας, λοιπόν, μερίδιο στο οποίο έχει και η Numb Capsule, εκφράζεται μουσικά ο Γιώργος Κοντογιαννίδης, υπό το παρωνύμιο Fragile Balloon. Μάλιστα, τον περασμένο Απρίλιο και έπειτα από τριετείς ετοιμασίες, εξέδωσε το παρθενικό του άλμπουμ υπό την αρωγή του εν λόγω label. Παρότι, πάντως, ασχολείται με τη μουσική από το 2007, ορισμένοι ενδέχεται να τον γνωρίζετε μέσα από την ιδιότητα του ραδιοφωνικού παραγωγού και ιδρυτή (μεταξύ άλλων) του Coo Radio, αλλά και της ιδιαίτερης κολεκτίβας γύρω από την εγχώρια δισκογραφία που ακούει στο όνομα Coo Records. Σε παράλληλο χρόνο, αρθρογραφεί, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις εξελίξεις γύρω από την electronica.

Μεταβαίνοντας στα του ντεμπούτου που ο Fragile Balloon (όπως θα αποκαλώ στο εφεξής τον Κοντογιαννίδη) τιτλοφόρησε ως Lamprophonies (από το Λαμπροφωνίες!), παρατηρούμε μια εξαιρετικά γόνιμη, τουλάχιστον στο μεγαλύτερό της μέρος, άποψη επί του ηλεκτρονικού –υπό την ευρεία έννοια– ήχου. Γεγονός, το οποίο πιστοποιεί η διαδικασία που φαίνεται να ακολουθεί ο δημιουργός του παρόντος άλμπουμ και η οποία εναποθέτει την ίδια βαρύτητα στην προσεκτική μελέτη και γνώση, στο σχολαστικό παίδεμα και στην μετουσίωση αυτών των δύο σε μια αποτελεσματική εκτέλεση και καταγραφή των ιδεών. Μια καταγραφή, η οποία βρίθει σε ρυθμικά και μελωδικά μοτίβα, που –προερχόμενα από ψηφιακές πηγές (λάπτοπ και λοιπά ηλεκτρονικά εργαλεία)– συνηχούν (εκατέρωθεν) καθώς λιώνουν το ένα μέσα στο άλλο. Μια περιπλάνηση, που αναγνωρίζει ως αφετηρία της τα 90s, τόσο υπό το πρίσμα του «εγκεφαλικού» σύμπαντος της Warp Records, όσο και υπό εκείνο των ιδροκοπημένων rave ημέρων.

Με τα παραπάνω κατά νου και μερικές επαναληπτικές ακροάσεις, μπορεί κανείς να εκλάβει τις δέκα συνθέσεις του δίσκου ως ένα αμάλγαμα χορευτικής και περιβαλλοντικής μουσικής, που έχει ως επίκεντρό του τις διαυγείς και δυναμικές αρμονίες (εξ ου και ο τίτλος του δίσκου), δίχως να αποσκοπεί στο να μας προσανατολίσει σε συγκεκριμένες διαθέσεις και συναισθηματικές/ψυχολογικές καταστάσεις. Για αυτό, το Lamprophonies τοποθετεί τον ακροατή σε μια γιορτή από γεύσεις, αρώματα, χρώματα και υφές που ποικίλλουν. Κάτι, το οποίο πραγματώνει σε leftfield hip hop και IDM δεδομένα, πότε παραπέμποντας σε γλυκόπικρη νοσταλγία ανάλογη με εκείνη στα σκηνικά των Boards Of Canada (λ.χ. στα “Siesta on ice and the tips” και “Lamprophonies”) και πότε υπενθυμίζοντας τη –συγγενική προς τους Plaid και τον Biomass– ζεστασιά των φυσικών οργάνων αντικριστά στο ψυχρό τεχνολογικό απόγειο (λ.χ. στο “Polycirlce plural targents” και “Fieber & Eltron”).

Πάραυτα, δεν ξεχνά να μας «στριφογυρίσει» σε ένα αέναο παιχνίδι σκέψεων, παραπλήσιο με εκείνο που βιώσαμε στους στρυφνούς techno/glitch δρόμους του Aphex Twin και των Autechre (άκου τα “Alone or something” και “Falling yeast”), να μας μεταφέρει σε ένα διαρκώς τεταμένο κλίμα που στοιχηματίζεις ότι μνημονεύει τους Orbital των 90s (“Postural numbness”) και να συντονιστεί με ονειρικές αποτυπώσεις (αλά Fuck Buttons) που θέλουν ambient rock και shoegaze τεχνοτροπία πλάι σε techno bleeps και beats (“Maxee through the aerostat”). Όσο για εκείνο το βραδυφλεγές drone οικοδόμημα του “Where are u menazt?”, κάτι μου λέει ότι σε κάθε του ακρόαση ακούγεται κι αλλιώτικο, κομίζοντας μυστηριώδη μηνύματα σαν εκείνα που συναντά κανείς στα κινηματογραφικά έργα του Andrei Tarkovsky υπό την ηχητική επιμέλεια του Eduard Artemiev, αλλά και στη δισκογραφία του Murcof…

Εκμεταλλευόμενος μια αφαιρετικότητα και ένα ανοιχτό σε εκβάσεις πλαίσιο αυτοσχεδιασμών, ο Fragile Balloon καταλήγει σε ένα καλαίσθητο ηχητικό σύνολο που δύναται να επιβεβαιώσει το βασικό λόγο της κατασκευής του • την επίτευξη “της γαλήνης που ψάχνουν οι ακροατές στις παύσεις της ημέρας”.

Label: Numb Capsule
Track(s) For Your Mixtape: “Polycircle plural targents”, “Lamprophonies”, “Where are u menazt?”

Lamprophonies by fragile balloon