EJEKT Festival 2014

12:07 6/8/2015 - Πηγή: Mixtape

Η συνταγή που έχει επιλέξει το EJEKT festival σε ότι αφορά στη σύνθεση των συγκροτημάτων που το απαρτίζουν δείχνει να είναι επιτυχημένη, και απόδειξη είναι το πλήθος κόσμου που συνέρευσε στην πλατεία Νερού γι’ αυτή τη δέκατη τέλεσή του.

Λίγα συγκροτήματα και καλά, γνωστά ονόματα μαζί με κάποιον ένα ή δύο που παίρνει το βάπτισμα του πυρός στα συναυλιακά της χώρας μας, και ο κόσμος δεν θέλει πολλά περισσότερα για να περάσει λίγες ευχάριστες μουσικές ώρες πλάι στη θάλασσα και σε ένα δοκιμασμένα

όμορφο σκηνικό. Για μια ακόμη φορά η διοργάνωση λειτούργησε ικανοποιητικά – άκουσα μόνο ότι υπήρξαν καθυστερήσεις στην είσοδο, προσωπικά μπήκα πριν τις έξι το απόγευμα και δεν είχα κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα – ενώ ο ήχος δεν παρουσίασε γενικά προβλήματα.

Πράγμα που σημαίνει ότι όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι White Lies, ήμουν εκεί από κάτω να τους συμπαρασταθώ και να τους συμπονέσω που έπρεπε να παίξουν με τον ήλιο ντάλα στο πρόσωπό τους και με το ακροατήριο εξίσου ζαλισμένο από τη ζέστη που μετέτρεπε την τσιμεντένια προβλήτα σε μεγάλο τηγάνι. Θυμάμαι ότι είχαν παίξει και παλιότερα στη χώρα μας, πάλι έτσι νωρίς το απόγευμα, τουλάχιστον όμως σουρούπωνε τότε και ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα. Αν μετά από κάποια χρόνια καταλήγουν να παίζουν ακόμη νωρίτερα, τότε αυτό δείχνει ότι δεν πηγαίνουν προς τα εμπρός σα συγκρότημα αλλά μάλλον προς τα πίσω. Και λογικό αυτό, μετά από ένα άλμπουμ όπως το Big TV που έβγαλαν πέρυσι και ήταν κάτω του μετρίου. Καλή μπάντα είναι παρ’ όλα αυτά, έχουν τραγούδια που έχουν κερδίσει ένα κάποιο κοινό για λογαριασμό τους, δεν μπορούν να κάνουν όμως αυτό το κάτι παραπάνω για να ανέβουν κατηγορία στη συνείδησή του. Ίσως μείνουν λοιπόν για πάντα να παίζουν το To Lose My Life κάτω από ισχυρή ηλιοφάνεια, όσο ο κόσμος μπαίνει μέσα σε φεστιβαλικά τερρέν και σχηματίζει τις πρώτες ουρές για να αγοράσει κουπόνια για μπύρες και χοτ ντογκ.

Αντίθετα, οι Editors μπορεί να μην έπαιξαν και στην καλύτερη ώρα σε σχέση με το όνομα που έχουν διαμορφώσει για τον εαυτό τους, αλλά τουλάχιστον έδειξαν ότι είναι συγκρότημα άλλης κλάσης από τους White Lies και όταν ανεβαίνουν στη σκηνή δεν παίρνουν αιχμαλώτους. Το πρόσφατο άλμπουμ τους δεν μου άρεσε, και η αντίδραση από το κοινό δεν ήταν ανάλογη των παλιότερων κομματιών όταν ακούγονταν τα καινούργια τους τραγούδια, συνολικά όμως η δική τους εμφάνιση ήταν πιστεύω η καλύτερη της ημέρας. Μπορεί να έχουν φέρει έναν χιπστερά κιθαρίστα στη θέση του παλιού καλύτερού τους, έχουν όμως παράλληλα τελειοποιήσει τη σκηνική τους παρουσία και σε συνδυασμό με το υλικό τους που έχει καθιερωθεί πια ως κλασικό μιας γενιάς ελλήνων ακροατών κιθαριστικής μουσικής του 21ου αιώνα φτιάχνουν ένα αξιόλογο πακέτο που αν μη τι άλλο ολοκληρώνει μια πάνω από ικανοποιητική συναυλιακή εμπειρία. Ο Tom Smith είναι η μαγνητική προσωπικότητα που κρατάει το όλο πράγμα στους στιβαρούς του ώμους, πολλές φορές γίνεται υπερβολικός στην κινησιολογία του, αλλά μάλλον έτσι τον θέλουν οι φανς του, να τα δίνει όλα και να τα φτάνει στα άκρα. Ένα άλλο μεγάλο τους ατού είναι ασφαλώς η μουσική, και πραγματικά τα περισσότερα από τα τραγούδια τους είναι αφορμές για ιαχές και ένα νέο singalong. Καλώς ή κακώς, το σκοτάδι σαν έννοια και διάθεση στον ήχο διδάχθηκε τα πρόσφατα χρόνια μέσα από το An End Has A Start, το Smoking Outside The Hospital Doors, ακόμη και το Papillion (που όταν το είχαν παίξει σαν καινούργιο κομμάτι σε παλιότερο Ejekt, είχαμε φρίξει με την αλλαγή στον ήχο τους, μα σήμερα έχει ενσωματωθεί άψογα στο ανθολόγιό τους, και το ίδιο υποψιάζομαι ότι θα συμβεί και με τα νέα τους, οπωσδήποτε πιο αδύναμα κομμάτια), οπότε η υποδοχή που τους επιφυλάχθηκε σαν σύγχρονοι μεσσίες μιας ολόκληρης γενιάς μουσικόφιλων με εναλλακτικές ηχητικές ανησυχίες ήταν περισσότερο από θερμή. Δεν τους έχω δει όλες τις φορές που έχουν παίξει στην Αθήνα, από όσες όμως το έχω κάνει αυτή ήταν σίγουρα η καλύτερη.

Τους Darkside δεν τους περίμενα με κάποια ιδιαίτερη ανυπομονησία, το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν κι αυτοί τελευταία δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον αν και δουλειά που κρύβει πίσω της κατά το ήμισυ τον Nicolas Jaar. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το live τους που αποδείχθηκε μια συρραφή ιδεών, άλλοτε καλών κι άλλοτε όχι και τόσο, που δεν έχουν σύνδεση και δημιουργική συνέχεια. Αφήνοντας κατά μέρος το άχαρο στήσιμο του ενός πίσω από συνθετητές και του άλλου με μία κιθάρα απέναντί του εν μέσω καπνών, ηχητικά το όλο πράγμα σε άφηνε κατά συρροή ανικανοποίητο εφόσον προσπαθούσε να κλιμακωθεί και να σε βάλει σε ένα κάποιο τριπ που διαρκώς ματαιωνόταν με ambient περάσματα που έσπερναν χασμουρητά ευρείας κλίμακας. Με συγκεκριμένα beats μπορείς να ξεσηκώσεις τον κόσμο εύκολα, όταν μετά όμως θέλεις να βάλεις στο όλο κόλπο και καλλιτεχνικές προτάσεις που εξυψώνουν τη μουσική σε εγκεφαλικές αναζητήσεις τρίτου τύπου, τότε κάπου έχεις χάσει το στοίχημα και, το κυριότερο, τον ίδιο τον κόσμο. Δεν αμφιβάλλω ότι κάποιοι θα βρήκαν την εμφάνιση των Darkside αξιόλογη, προσωπικά όμως τη θεωρώ από τα πιο αδιάφορα πράγματα που είδα ποτέ, την ξέχασα ακριβώς με το τέλος της.

Κι ερχόμαστε στους headliners, τους Kasabian. Περίεργη περίπτωση συγκροτήματος, από αυτά που σου είναι αδύνατο να αντιπαθήσεις αλλά υπάρχει και κάτι σε αυτούς που ουρλιάζει στο αυτί σου ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε και με κάτι που μπορείς να πάρεις εντελώς στα σοβαρά. Κλασική κατηγορία «βρετανοί που λίγο με την τέλεια αφομοίωση
των προτύπων, λίγο με τον τσαμπουκά και τον τσογλανισμό τους καταφέρνουν και ανεβαίνουν σε μουσικές κορυφές», πρόκειται για μια μπάντα που είναι σχηματισμένη θα’ λεγες για να κάνει το κοινό της να περνάει καλά, και respect γι’ αυτό το λόγο και μόνο. Έχουν καλά τραγούδια, που σε λίγα χρόνια θα απαρτίσουν ένα φοβερό Greatest Hits
δίσκο όπως είπε κι ένας φίλος, και μια συναυλία τους είναι η απόλυτη αφορμή να τα ακούσεις ξανά μαζεμένα όλα, το ένα πίσω από το άλλο με εμβόλιμα κάποια από το ολόφρεσκό τους άλμπουμ που δεν έχει προλάβει να μας (από)δείξει την αξία του. Επάνω στη σκηνή είναι απλά επαρκείς, δεν κάνουν το φοβερότερο σόου που έχεις δει αλλά δεν είναι και οι στατικότεροι της πιάτσας. Έχουν ωραίο light show, έχουν το Fire και το Days Are Forgotten και το Switchblade Smiles και μια σειρά ακόμη από τραγούδια που σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά όταν τα ακούς γιατί είναι έξυπνες ασκήσεις επάνω σε μια ροκίζουσα ποπ μουσική, και γενικά χαίρεσαι να τους βλέπεις να παίζουν επάνω στη σκηνή και να βγάζεις και μια selfie κατά τη διάρκεια της όλης φάσης. Όλα καλά κι όλα ωραία κι όλοι φύγαμε ευχαριστημένοι, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο, μα κανένας νομίζω δε μπορεί να πει ότι έφαγε φόλα επειδή κανείς δεν έταξε κάτι περισσότερο ή κάτι λιγότερο από αυτό που είναι ικανοί να κάνουν οι Kasabian. Θα τους δούμε ξανά σε δύο χρόνια τολμώ να υποθέσω, ίσως και νωρίτερα, ποιος ξέρει;…

Τον Paul Kalkbrenner δεν έμεινα να τον δω – να τον ακούσω καλύτερα, γιατί τι έχει να δεις από έναν dj; – έξι ώρες στο τέλος μιας εργάσιμης ημέρας ήταν ήδη αρκετές. Έπαιξε techno και house έμαθα, τι άλλο θα έκανε δηλαδή;

(Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός)

Keywords
ejekt festival, ejekt, festival, ejekt festival, ejekt, festival, white lies, χοτ ντογκ, σημαίνει, white, lies, big, life, χοτ, editors, εμφάνιση, smith, ώμους, end, smoking, doors, νέα, αθηνα, live, kasabian, respect, light, fire, ποπ, χαίρεσαι, paul, house, αξια, Καλή Χρονιά, λουτσιο νταλα, αλλαγη ωρας 2012, τελος του κοσμου, ξανα, το στοιχημα, πλατεια νερου, δουλεια, ηχος, θαλασσα, κιθαρα, μουσικη, ονοματα, τα νεα, τραγουδια, ωρα, editors, απλα, αυτι, αφορμη, γινεται, δικη, δειχνει, ευκολα, ειπε, υπαρχει, εννοια, εμφάνιση, εξι, επρεπε, ζεστη, ιδιο, η δικη, ημουν εκει, ημισυ, ηχητικα, ηχο, λογο, μπυρες, μπορεις, παντα, ονομα, οπωσδηποτε, ποπ, προβληματα, σιγουρα, συγκεκριμενα, συνεχεια, σειρα, συνταγη, σοου, στα ακρα, τηγανι, φυγαμε, φτανει, φολα, φοβερο, φορα, χαίρεσαι, χοτ ντογκ, χοτ, ωρες, αδυνατο, αφορμες, white, big, doors, ερχομαστε, fire, house, χωρα, ιδιαιτερο, kasabian, κομματι, light, lies, life, paul, πακετο, respect, σημαίνει, σκηνη, smith, smoking, υλικο, white lies, ώμους, ωραιο
Τυχαία Θέματα