Plisskën Festival 2014

Έφτανε μια βόλτα στους εξωτερικούς χώρους του Κτηρίου 56 γύρω στις 10 το βράδυ του Σαββάτου για να διαπιστώσει κανείς ότι υπερδιπλάσιος κόσμος από τις προηγούμενες χρονιές αποφάσισε να τιμήσει το πιο φιλόδοξο ελληνικό φεστιβάλ, το οποίο φέτος φιλοξένησε ένα από τα καλύτερα line up που είδαμε ποτέ στην Ελλάδα.

Η επιτυχία του φετινού Plisskën Festival ήταν ένα στοίχημα, το οποίο στο τέλος της ημέρας φαίνεται ότι κερδήθηκε. Δεν ξέρω αν “βγήκε” οικονομικά η

διοργάνωση, αυτό που είδαμε όμως φέτος είναι ότι το Plisskën Festival δεν μεγαλώνει απλά ηλικιακά, αλλά ωριμάζει με έναν ωραίο τρόπο και, αν συνεχίσει με αυτούς τους ρυθμούς, θα είναι το σίγουρο σημείο αναφοράς για τα χρόνια που έρχονται.

Συνολικά η διοργάνωση παρέμεινε στα περσινά υψηλά standards αφού, πέρα από το εντυπωσιακό line up, έδωσε στον επισκέπτη τη δυνατότητα να ζήσει μια κανονική φεστιβαλική εμπειρία και εκτός των τεσσάρων stages, με αρκετές παροχές και προσγειωμένες στην ελληνική πραγματικότητα τιμές. Φυσικά, υπήρξαν και αρνητικά, όπως ο, κατά γενική ομολογία, κακός ήχος και οι μεγάλες καθυστερήσεις στη main stage, γεγονός που όχι μόνο τράβηξε αρκετά πίσω τις εμφανίσεις των σχημάτων, αλλά “έκοψε” κόσμο από την outdoor stage, αφού πολλές φορές τα σετ στις δύο σκηνές ξεκινούσαν σχεδόν παράλληλα.

Το φετινό Plisskën ήταν μια μεγάλη γιορτή και ως τέτοια έχει μείνει στις μνήμες μας τόσες μέρες μετά τη λήξη του. Με την ευχή να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο του χρόνου, σας μεταφέρουμε μερικά μόνο από αυτά που συνέβησαν στις σκηνές του Plisskën Festival 2014.

Κώστας Καραμιχάλης

Plisskën Festival 2014

Γράφουν οι Μάνος Μπούρας, Βίκυ Στρατάκη, Γιάννης Σαμούρκας, Κώστας Καραμιχάλης

Launch Party @ Six D.O.G.S., Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Boogarins

Ορισμένες φορές η απόσταση ανάμεσα στο Primavera Sound Festival και την Αθήνα αποδεικνύεται μιας εβδομάδας δρόμος. Τόσο χρειάστηκαν οι Βραζιλιάνοι Boogarins για να φτάσουν μέχρι τη μικρή σκηνή του Six D.O.G.S. και να μας παρουσιάσουν την ευπροσήγορη κιθαριστική indie pop τους. Αποδείχθηκαν πολύ καλό σχήμα, το αδιόρατο άρωμα της μουσικής παράδοσης της χώρας τους έκανε ταπεινά την εμφάνισή του στα τραγούδια τους, τα οποία όσο κι αν δεν είχαν να πουν κάτι ιδιαίτερο τελικά σε σχέση με τα όσα ακούμε από δεκάδες άλλες μπάντες που τους συναγωνίζονται στην πιάτσα, εν τούτοις μας άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις και μας έκαναν να περάσουμε ωραία όσο ώρα έπαιξαν (μπροστά σε καμιά πενηνταριά άτομα, κι ίσως λέω πολλά…). Τους παρακολουθούμε και δισκογραφικά τώρα που τους μάθαμε! (Μ.Μ.)

Nightmare Air

Φάνηκαν πολύ πιο επαγγελματίες και να έχουν πάρει τον αέρα της σκηνής οι Nightmare Air που έπαιξαν ένα μικρότερο σετ πριν το κανονικό τους στη δεύτερη ημέρα του Pliskken Festival. Η προϋπηρεσία του Dave Dupuis στους Film School μάλλον έχει να κάνει πολλά με την ενεργητικότητά του επάνω στο σανίδι (σε σημείο που να αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιες φορές ίσως και να παραπροσπαθεί), ενώ με τη γοητευτική Swaan Miller πλάι του στο μπάσο συμπληρώνει μια πολύ ωραία εικόνα ενός γκρουπ που ξέρει επίσης να ελίσσεται ανάμεσα σε λογής παρακλάδια του θορυβώδους κιθαριστικού ήχου αλλά να έχει και κάτι να πει. Τα πετάλια του Dupuis στέναξαν κάτω από τις σόλες των παπουτσιών του, το ίδιο και το λαρύγγι του που δεν θα λέγαμε ότι πέρασε ιδιαίτερα καλά εκείνο το βράδυ, και μετά από μια χούφτα κομμάτια μας άφησαν με υποσχέσεις ενός πληρέστερου γύρου τραγουδιών σε δύο ημέρες. (Μ.Μ.)

Plisskën Festival 2014, Day 1, Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

A Victim Of Society (outdoor stage)

Ο κακός ήχος κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Girls vs Boys στη main stage, ήταν το καλύτερο δώρο για τους A Victim Of Society, καθώς αρκετός κόσμος βγήκε προς την εξωτερική σκηνή για να διαπιστώσει ότι είχε μπροστά του ίσως την πιο φορμαρισμένη εγχώρια μπάντα στις μέρες μας. To αθηναϊκό δίδυμο, που κατάφερε να εντυπωσιάσει ακόμα και κόσμο που δεν τους είχε ακούσει ποτέ, αποδείχτηκε ιδανικός εκφραστής της ποιοτικής μουσικής αναβάθμισης που συντελείται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και ιδανικό εξαγώγιμο “προϊόν” για τον αρκετό κόσμο από το εξωτερικό που τίμησε το φεστιβάλ . (Κ.Κ.)

A Victim Of Society @ Plisskën Festival 2014

Fink (main stage)

Οι περισσότεροι καλλιτέχνες υπέφεραν από τη μέτρια ηχητική κάλυψη του φεστιβάλ – ο λόγος μάλλον η επιλογή της τοποθέτησης της σκηνής κατά μήκος κι όχι κατά πλάτος της αίθουσας – ίσως όμως κανείς άλλος τόσο όσο ο Βρετανός Fink. Για το λόγο αυτό, δεν μπόρεσαν να αναδείξουν τις αρετές τους τα τραγούδια του, μικρά ακουστικά αριστουργήματα με φολκ επιρροές και ρίζες στην κλασική σχολή των singers – songwriters. Ακόμη δε περισσότερο δεν ακούγονταν καλά τα φωνητικά του που έμοιαζαν να είναι μπουκωμένα και παραμορφωμένα στην άρθρωσή τους. Με τη δέουσα αυτοσυγκέντρωση, όλα αυτά μπορούσαν να παραμεριστούν και να σου μείνει μια άψογη από τη μεριά του εμφάνιση που δεν μάζεψε λόγω της φύσης της μουσικής του όσο κόσμο θα περίμενε κανείς, είμαι σίγουρος πάντως ότι όσοι επέλεξαν να βρεθούν μπροστά στα πόδια του δεν απογοητεύτηκαν στο ελάχιστο από όσα είχε να τους προσφέρει εκείνο το βράδυ. Μακάρι η εμφάνισή του αυτή να αποτελέσει την αφορμή για μία νέα προσεχή του έλευση στη χώρα μας κάτω από ιδανικότερες συνθήκες, ήτοι σε μικρότερο χώρο και με καλύτερο ήχο. (M.M.)

Fink @ Plisskën Festival 2014

Wild Beasts (main stage)

Αν δεν σου αρέσουν οι Wild Beasts στους δίσκους τους, μια ζωντανή εμφάνισή τους δεν πρόκειται να σου αλλάξει γνώμη. Αν πάλι σου αρέσουν, μ’ ένα live τους κινδυνεύεις να τους ερωτευθείς για πάντα! Ο μέτριος ήχος καταδίκασε τα τύμπανα να μην ακούγονται σε ολόκληρη τη μεγαλειώδη και λεπτομερή συνοδευτική τους φύση κι αυτό αφαίρεσε πόντους από τη συνολική εμπειρία. Τις εντυπώσεις ισοσκέλισαν τα φωνητικά των Hayden Thorpe και Tom Fleming, κι όσο χαρακτηριστικά και γνωστά είναι το οπερετικό φαλτσέτο του πρώτου, τόσο περισσότερο αναδείχθηκε η βαθιά και με την καλή έννοια στομφώδης ερμηνεία του δεύτερου που για μένα έκλεψε εκείνο το βράδυ την παράσταση. Κάποιους ενόχλησε η campσκηνική παρουσία του Thorpe όπως και η άκομψη προσπάθειά του να προσεγγίσει το κοινό με τα λόγια του ανάμεσα στα κομμάτια, όταν όμως ξεκινούσε να τραγουδάει φαινόταν να παίρνει το παιχνίδι στα χέρια του και να κερδίζει εύκολα όσους είχαν τη διάθεση να ακούσουν και να κοινωνήσουν την ευαίσθητη κι έντεχνη ποπ του συγκροτήματος. Έπαιξαν κυρίως τραγούδια από το πρόσφατο “Present Tense” άλμπουμ τους, μας κέρασαν και λίγα παλιά κι αποχώρησαν σχετικά γρήγορα – θα ήθελα κι άλλο, αλλά και τόσο που είδα και άκουσα, γέμισα με περίσσια θετική και ηχητική ενέργεια. (M.M.)

Wild Beasts @ Plisskën Festival 2014

No Age (outdoor stage)

Είναι απορίας άξιο πως μια μπάντα δύο ατόμων μπορεί να βγάλει αυτό τον ήχο και να εξαπολύσει αυτή την ενέργεια. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ζωντανά το δίδυμο των Dean Allen Spunt και Randy Randall και έμεινα έκπληκτος από το pure rock n’ roll που αποδίδει στο maximum αυτή η μπάντα. Η εμφάνιση των No Age ήταν ίσως η πιο δυναμική της πρώτης μέρας, μαζί με αυτή των 65daysofstatic. (K.K.)

No Age @ Plisskën Festival 2014

65daysofstatic (main stage)

Κατά τη γνώμη μου, το σετ των 65daysofstatic ήταν ότι πιο μεστό και τελικά ότι καλύτερο παρουσιάστηκε στη main stage την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ. Οι Άγγλοι έδωσαν ένα show αντάξιο των προσδοκιών που είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενες επισκέψεις τους στην Ελλάδα με ένα performance, γεμάτο νεύρο, ένταση και χωρίς καμιά κοιλιά στην μια περίπου ώρα που κράτησε. Το post-rock/electro υβρίδιο των 65daysofstatic είναι ένα ελκυστικό ηχητικό κράμα ικανό από τη μια να σε καθηλώσει και να παρακολουθείς αυτά που γίνονται στη σκηνή και από την άλλη να σε οδηγήσει σε ανελέητο headbanging. (Κ.Κ.)

65Daysofstatic @ Plisskën Festival 2014

Deadbeat (club stage)

Ο Ζακ Κλουζώ της χορευτικής dub σκηνής. Η μάχη με τον Κάτο μπροστά στα μάτια μας. Μόνο που αντί για αδέξιες κινήσεις πολεμικών τεχνών, ακούγαμε το επιδέξιο σετ του Scott Monteith που πλέον έχει αφήσει αυτό το πολύ χαρακτηριστικό μουστάκι. Με ένα μόνιμο χαμόγελο κολλημένο στη φάτσα του (σχεδόν έβλεπε κύκλους) ξεκίνησε με heartbeatdub, αργόσυρτο και μελωδικό και σε κάθε γύρισμα ανέβαζε ταχύτητα. Στο μισάωρο πάνω ακούγαμε πλέον ένα αμιγώς χορευτικό πρόγραμμα χωρίς όμως να παύει να είναι dub. Προς το τέλος και αφού κόντευε να φτάσει στον προορισμό του, έριξε πάλι το tempo για να ξεκουράσει τον κόσμο που ήταν αρκετός μέσα στο clubstage (Γ.Σ.).

Deadbeat @ Plisskën Festival 2014

Fuck Buttons (main stage)

Για πολλούς, το καλύτερο live του Plisskën Festival. Οι Fuck Buttons, επιβεβαίωσαν ότι διανύουν μια από τις καλύτερες περιόδους τους, έκαναν αυτιά να ματώσουν, μάτια να κλείσουν και σβέρκους να πιαστούν. Ο ηλεκτρονικός βόμβος των εισαγωγικών κομματιών μεταλλασσόταν σε κάτι που έμοιαζε με μουσική, τα beats αγκάλιαζαν το θόρυβο, τα visuals συνέβαλλαν στη δημιουργία μιας, πέραν των συνηθισμένων οπτικοακουστικής εμπειρίας. Δεν είναι στις πρώτες μου προτιμήσεις, σε στιγμές τρόμαξα με αυτό που άκουγα, αλλά δε μπορώ παρά να σεβαστώ τη μοναδικότητα και τη σχέση που έχει αναπτύξει αυτό εδώ το εξωπραγματικό ντουέτο με τους οπαδούς του. (Κ.Κ.)

Fuck Buttons @ Plisskën Festival 2014

Plisskën Festival 2014, Day 2, Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Dirty Beaches (main stage)

Για άλλη μια φορά (μετά την εμφάνισή του στο bios το 2011) ο Dirty Beaches μου φάνηκε ότι δεν αξίζει το θόρυβο που γίνεται γύρω από το όνομά του. Το λάιβ του αποτελείται κατ’ εξοχήν από προηχοργραφημένα μέρη, τα οποία και αποτελούν αρμοδιότητα του μουσικού που τον συνοδεύει στο τουρ και ο ίδιος κινείται, χορεύει, κάνει και μερικά φωνητικά πού και πού, περισσότερο ως περφόρμερ παρά ως τραγουδιστής/μουσικός, ενώ όταν πιάνει το σαξόφωνο δεν είναι ότι δίνει και κανένα ρεσιτάλ, ή ότι εξυηρέτησε κάποια ηχητική αναγκαιότητα στο λάιβ. Κάποιους τους αιχμαλώτισε με τη σκηνική του παρουσία αλλά σίγουρα δεν ανήκω σε αυτούς, αφού αφενός τα έχουν κάνει καλύτερα οι Suicide πολλές δεκαετίες πριν, αφετέρου κάτι που ακούγεται οκ στο δίσκο (ο περσινός του Drifters/Love Is The Devil μου άρεσε μπορώ να πω) δεν σημαίνει ότι λειτουργεί σε μια μεγάλη σκηνή νωρίς το απόγευμα. (Β.Σ.)

Dirty Beaches @ Plisskën Festival 2014

Crocodiles (main stage)

Οι Crocodiles βάζουν σοβαρή υποψηφιότητα για το πιο ποζεράδικο συγκρότημα του φετινού Plisssken. Παρόλα αυτά εκτός από το να προσπαθούν να επιδείξουν ροκ attitude (ειδικά ο κιθαρίστας νομίζω)μας έκαναν να περάσουμε και καλά με τις πιασάρικες συνθέσεις τους. Δεν έπαιξαν μόνο κομμάτια από το τελευταίο τους “Crimes of Passion”, αλλά και αρκετά παλιότερα, ενώ έδειξαν πως πέρα από τις punk και τις shoegaze αναφορές τους έχουν πολλές κατεξοχήν ποπ στιγμές, όπως η προσθήκη των keyboards επιβεβαιώνει. Όχι κάτι αξέχαστο αλλά σίγουρα φαν. (Β.Σ.)

Crocodiles @ Plisskën Festival 2014

Son Lux (outdoor stage)

Αυτή κι αν ήταν έκπληξη. Η παρέα του Ryan Lot, φανερά χαρούμενοι που έπαιζαν για εμάς, παρουσίασαν ένα σετ που κινήθηκε κυρίως γύρω από το περσινό τους άλμπουμ “Lanterns” θέτοντας παράλληλα υποψηφιότητα για το πιο φρέσκο act που απολαύσαμε στο φετινό Plissken. Η μουσική τους λειτουργεί πολύ καλύτερα στο stage και από τότε έχουν κερδίσει ακόμα ένα φαν -και αρκετούς ακόμα θα υποθέσω-. Ναι, ήταν αμερικανάκια αλλά μας χάρισαν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του φεστιβάλ. (Κ.Κ.)

Son Lux @ Plisskën Festival 2014

Damien Jurado (main stage)

Ο πρώτος και βασικός λόγος που ήθελα να βρίσκομαι στο φεστιβάλ φέτος. Είναι από τις πιο αξιοπερίεργες περιπτώσεις μουσικού. Ηχογραφεί περίπου 20 χρόνια και έχει βγάλει ένα σωρό αξιόλογα άλμπουμ. Με εξαίρεση την Αμερική που χαίρει υγιούς δημοτικότητας, στην Ευρώπη έρχεται πάντα με την κιθάρα του και μοιάζει να προσπαθεί διαρκώς να κερδίσει το κοινό του σαν να είναι ο Llewyn Davis που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Αν τη φράση «υπηρετεί το σκοπό του» δεν ήξερα ποτέ που μπορώ να τη χρησιμοποιήσω, σίγουρα μπορώ εδώ. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται. Αφού θεωρητικά δεν έχει καμία ανάγκη να προσπαθήσει να κερδίσει την Ευρώπη και παρόλα αυτά ανέχεται ένα φεστιβαλικό χώρο με φασαρία και πλήρη αδιαφορία στα άκρα της σκηνής του για τη μουσική που παίζει μόνο με την κιθάρα του. Ο πυρήνας του κόσμου όμως μάλλον συντονίστηκε και συγκινήθηκε με το “Jericho” (από το πρόσφατο “Brothers And Sisters…), το “Cloudy shoes” (από το Saint Bartlett) ή με το “Soon, Nevada” (από το “Maraqopa”), αλλά και συμμετείχε ενεργά στο τέλος με το “Silver Donna” που ήταν και η πιο έντονη στιγμή του.

Υ.Γ.: Το ότι η χώρα του φάνηκε ένας παράδεισος για να μείνει κάποιος και δεν έβλεπε το λόγο να θέλει κάποιος να φύγει, το αφήνω ασχολίαστο. Μάλλον δε βγαίνει συχνά από το σπίτι του στο Seattle. (Γ.Σ.)

Damien Jurado @ Plisskën Festival 2014

Wooden Shjips (main stage)

Το μετάνιωσα που έβγαλα τις ωτασπίδες καθ’ όλη την διάρκεια της εμφάνισης των Wooden Shjips αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Ήταν το live, από όλο το φεστιβάλ (και πάντα υπάρχει ένα τέτοιο σε κάθε φεστιβάλ), που κράταγα για να ρημάξω την ακοή μου για τις επόμενες δύο μέρες. Εννοείται χαλάλι τους. Και τι σημασία έχει να πω ποια κομμάτια έπαιξαν. Έτσι κι αλλιώς ο Ripley Johnson στην κιθάρα μπορεί να παίζει όλο το βράδυ το ίδιο πράγμα και στο μικρόφωνο να τραγουδάει στίχους του Βολάνη. Κανείς δεν θα το καταλάβαινε και όλοι θα συνεχίζαμε να χτυπιόμαστε στο ρυθμό του drummer που δεν είναι άνθρωπος, είναι μηχανή…θα μπορούσε να δουλεύει σε εργοστάσιο και να τυλίγει τσιχλόφουσκες για μια ολόκληρη βάρδια χωρίς να τον ενοχλεί καθόλου. Kraut blues μέχρι να ματώσουν αυτοί πάνω στη σκηνή και μέχρι να χρειαστούμε κολάρο στο λαιμό εμείς από κάτω. (Γ.Σ.)

Wooden Shjips @ Plisskën Festival 2014

Black Lips (main stage)

Tα ίδια περίπου όπως και για τους Crocodiles νομίζω ίσχυσαν για τους Black Lips. Πολλοί τους βρήκαν γυμνασιακούς/ εφηβικούς/ χαζοχαρούμενους κ.α. αλλά προσωπικά μου άρεσαν αρκετά. Ο ήχος τους στον τελευταίο τους δίσκο έχει μαλακώσει κάπως, τους καταλόγισαν ότι δεν τα σπάνε όπως παλιά, αλλά όταν ακούστηκαν τα παλιότερα Ο Katrina! και Bad Kids έγινε ένας μικρός χαμός. Απλά μετά από αρκετές φορές που τους έχουμε δει πια, προσωπικά μιλώντας, σίγουρα ελπίζω στο επόμενο Plissken να έρθει κάτι αντίστοιχο που δεν έχουμε πια χορτάσει. (Β.Σ.)

Black Lips @ Plisskën Festival 2014

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός