Μια ιδέα…

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Κ. ΣΕΡΓΙΟΥ

Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, ο πρωθυπουργός, κ. Α. Σαμαράς, εργάστηκε μέχρι την έκδοση της τελευταίας απόφασης του «Γιούρογκρουπ» εξαντλητικά και διατελούσε υπό ψυχολογικό καθεστώς αγωνίας για τις εξελίξεις. Όμως, ακριβώς αυτό μεγιστοποιεί και τις όποιες ευθύνες συνεργατών του. Μια αρνητική εικόνα από πρωτοβουλία συνεργατών του πρωθυπουργού θα σχολιάσει σήμερα η στήλη. Φρονώ, μάλιστα, ότι πρόκειται για πρωτοβουλία ενδεικτική προβληματικών τάσεων μέσα στο μεγαλύτερο κόμμα της συγκυβέρνησης…
Έβαλαν,

λοιπόν, τον πρωθυπουργό να μιλήσει σε «ακαδημαϊκή» συνάντηση της νεολαίας του κόμματός του με θέμα την ανάπτυξη και την επιχειρηματικότητα. Εκεί, έστησαν μπροστά σε μια γιγαντοοθόνη το βήμα για την ομιλία του πρωθυπουργού και πάνω στην οθόνη χάραξαν με γιγαντιαία γράμματα το ελληνικότατο ρήμα «επιχειρώ» ως «epi – x – eiro»! Ίσως για να φανεί τι θα πει «ελληνική επιχειρηματικότητα» υπό συνθήκες εκλατινοποίησης και της γλώσσας! (Θυμάστε κάποιες επίσημες παλαιότερες θεωρίες σε περιοδικό της ΟΝΝΕΔ περί Μ. Αλεξάνδρου και «εθνικών μεγαλοϊδεατισμών»; Πώς καταντήσαμε την ελληνική νεολαία, λοχία!)
Με αφορμή την… αγγλοσαξονική ως άνω οθόνη (παρεμπιπτόντως θυμήθηκα και την προηγούμενη, με το εκπάγλου καλλονής νέο κομματικό έμβλημα της Ν. Δημοκρατίας, που λίγο διαφέρει από ίχνος της γνωστής καπελαδούρας της «γιαγιάς Δεξιάς», όπως την αποτύπωνε ο μακαρίτης Φ. Δημητριάδης!) ο υπογράφων θα αποτολμήσει σήμερα μια πρόταση προς τον (σοβαρό, θεωρώ) υπουργό της Παιδείας, κ. Κ. Αρβανιτόπουλο:
Θέλει, άραγε, πράγματι, το μεγαλύτερο κόμμα της σημερινής συγκυβέρνησης να αναπτύξει επιχειρηματικές πρωτοβουλίες για τη νεολαία της χώρας; Ιδού τι, κατά τη γνώμη μου, οφείλει να πράξει αμέσως: Αντί να αφήνει τα ελληνόπουλα έρμαια της αγγλοσαξονικής διαστροφής των νεανικών ονείρων και των λεξιλογίων «γκρίκλις», αντί να τα προσανατολίζει σε γερμανικά σκλαβοπάζαρα «ειδικών ζωνών» για ένα κομμάτι ψωμί με δέλεαρ αμφίβολες σταθερότητες δουλειάς και προοπτικής, να εκπονήσει αμέσως σχέδιο ένταξης στα αναλυτικά εκπαιδευτικά προγράμματα Μέσης, Λυκειακής και Ανώτατης Εκπαίδευσης και για όλους τους μαθητές ενός πρόσθετου υποχρεωτικού μαθήματος Καλλιέργειας της Γης και της Θάλασσας (το τελευταίο ιδίως σε νησιωτικές και παράκτιες περιοχές,) για ένα με δύο μήνες κατ’ έτος, και με πρακτική εξάσκηση. Ας πούμε, δεκαπέντε μέρες το φθινόπωρο και τον Δεκέμβρη στη σπορά του σίτου και στο μάζεμα της ελιάς, δεκαπέντε μέρες την άνοιξη σε λουλούδια και σπορές φρούτων, δεκαπέντε μέρες το καλοκαίρι στ’ αμπέλια, δεκαπέντε μέρες στις ιχθυοκαλλιέργειες, στις τράτες, στα μεσογειακά κοράλλια, στα σφουγγάρια. Και ποιος ξέρει… Ίσως τα Ελληνόπουλα να πάρουν έτσι και κάποια ιδέα του προβληθέντος εσχάτως (δυστυχώς, μόνο δημοσιογραφικά….) ως ευρύτερου «γεωστρατηγικού πλούτου» της χώρας μας… Τι λέτε, άραγε; Δεν αποτελούν και τα παραπάνω ένα κάποιο είδος Παιδείας του Επιχειρείν, και, μάλιστα, της έννοιας αυτής νοουμένης… ελληνιστί;
Θα πρόσθετα στην πρόταση αυτή και τα ακόλουθ