Γιατί πληρώνουμε τα κόμματα;

Του Αλέξανδρου Βέλιου

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να ξέρω ποιος έχει δίκιο ή άδικο στον σκυλοκαβγά που άναψε η μαύρη τρύπα των 115 εκατομμυρίων στο ΠΑΣΟΚ, μεταξύ πρώην και νυν προέδρου. Ο Γ. Παπανδρέου εν τη βασιλεία του συμπεριφερόταν, εδώ που τα λέμε, ως αμέριμνος πρίγκιπας. Ο Ευ. Βενιζέλος, πάλι, είναι ικανός να διαστρεβλώσει τα όποια στοιχεία διαθέτει με στόχο να εκμηδενίσει

την επιρροή του προκατόχου του στο εναπομείναν κόμμα. Δεν μπορεί να τον αποκηρύξει πολιτικά – γιατί τις δικές του φασόν πολιτικές εφαρμόζει και ο ίδιος. Τα περί του κομματικού ταμείου, όμως, είναι εκμεταλλεύσιμα, πραγματική αχίλλειος πτέρνα… Οι ανακοινώσεις, πάντως, που αντάλλαξαν φωτίζουν μάλλον την άβυσσο της αμοιβαίας τους αντιπάθειας παρά την πραγματικότητα.
Η ΟΥΣΙΑ, ωστόσο, δεν έχει να κάνει με την άσωτη ή ενάρετη εσωκομματική διαχείριση του ΓΑΠ. Η πασοκική μαύρη τρύπα είναι ένα ακόμα σύμπτωμα. Η ασθένεια είναι ότι τα φέουδα, που στην καθ’ ημάς ανατολή ονομάζονται κόμματα, αποτελούν παραδοσιακές εστίες ασυδοσίας, αδιαφάνειας και παρασιτισμού. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερα, οι μέχρι χθες ολιγάρχες της εξουσίας, λειτούργησαν διαχρονικά ως τσιμπούρια του συστήματος: τραβούσαν κρατικές επιδοτήσεις, παχυλά θαλασσοδάνεια, διαπλεκόμενες χορηγείες και συσσώρευαν ελλείμματα, ενώ επιφανή ή και αφανή στελέχη τους συσσώρευαν μαύρο χρήμα.
ΠΩΣ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ, αλήθεια, το κοινωνικό σύνολο και το έθνος τα εδώδιμα κόμματα σήμερα; Πολιτική επί της ουσίας δεν παράγουν. Ιδέες πραγματικές δεν διακονούν. Τον μέσο πολίτη δεν τον εμπνέουν. Κατά βάση επαγγελματικές στέγες είναι, γραφειοκρατικοί μηχανισμοί όπου αυλίζονται οι πλέον μέτριοι ή οι πιο τυχοδιώκτες, γραφεία συνοικεσίων με την πολιτική ισχύ και την κοινωνική ανέλιξη όπου προστρέχουν οι ανεπαρκέστεροι, φατρίες που ανταγωνίζονται για την κρατική λεία ή προστασία και με την προσδοκία αυτή συντηρούν ακόμη κάποιους ιδιοτελείς, ψωραλέους στρατούς. Δεν μπορούμε να μην τους ανεχόμαστε. Γιατί, όμως, πρέπει και να τους πληρώνουμε;
ΜΑ, ΘΑ ΜΟΥ πείτε, τα κόμματα είναι οι πυλώνες της δημοκρατίας. Της δημοκρατίας, ή μήπως της κλεπτοκρατίας των πελατών, των λαμογιών και των μωροφιλόδοξων; Ναι, η κομματοκρατία στην Ελλάδα της τρυφηλής μεταπολίτευσης κατέληξε να αποτελεί μια μορφή δημοκρατικής εκτροπής. Θα συμφωνήσω βεβαίως ότι, σε θεσμικό επίπεδο, άλλη πρόσφορη μορφή αντιπροσώπευσης δεν υφίσταται. Τα κόμματα αποτελούν συνεπώς το αναγκαίο κακό μιας δημοκρατίας που χρήζει ανακαίνισης εκ των έσω. Ας λειτουργήσουν, όμως, τουλάχιστον, με τους νόμους της αγοράς. Ας επιβιώσουν, όσα επιβιώσουν, με τις δωρεές χορηγών και τις συνδρομές των πιστών. Γιατί να τρέφονται υποχρεωτικά με το υστέρημα των φορολογουμένων, μέσω του κρατικού κορβανά; Θέλουμε κόμματα αυτοχρηματοδοτούμενα, όχι επιδοτούμενα. Αρκετά πια μ’ ένα κομματικό σύστημα όπου Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει!