Τα παιδιά είναι μεγάλα γιατί ξέρουν να συγχωρούν

Έξι Ιανουαρίου η Χριστιανική Εκκλησία γιορτάζει τα Θεοφάνεια, “L’Epifania”. Στην Ιταλία αυτή η γιορτή είναι πολύ αγαπητή στα παιδιά, γιατί έρχεται η “Befana”. Σύμφωνα με την Ιταλική λαϊκή παράδοση, τη νύχτα μεταξύ 5 και 6 Ιανουαρίου, μια γριούλα, άσχημη με καμπούρα, μεγάλη μύτη και πεταχτό σαγόνι πετάει στον ουρανό πάνω σε μια σκούπα και πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι για να μοιράσει δώρα στα καλά παιδιά. Αυτά, πριν κοιμηθούν, κρεμούν μια κάλτσα στο τζάκι ή στο κρεβατάκι τους κι ύστερα πέφτουν αμέσως για ύπνο, ώστε να έρθει γρήγορα η επόμενη γιορτινή μέρα για να απολαύσουν τα δώρα που περίμεναν

υπομονετικά ένα χρόνο. Μερικά είναι ανήσυχα, γιατί η “Befana” φέρνει ναι μεν γλυκάκια, καραμέλες, σοκολάτες και διάφορα παιχνίδια, αλλά όλα αυτά μόνο στα “καλά” παιδιά, τα άλλα, τα “κακά” το πρωί θα βρουν στην κάλτσα τους κάρβουνο, “carbone”.

Αλήθεια, υπάρχουν “κακά” παιδιά;… Ως μητέρα, πιστεύω ότι τα παιδιά είναι αθώες ψυχές, μπορεί κάποια από αυτά να είναι πιο άτακτα, ζωηρότερα δηλαδή, αλλά σίγουρα δε θα τα έλεγα “κακά”. Τα παιδιά, για μένα, είναι “μεγάλα” κι εμείς οι μεγάλοι μπροστά τους τόσο “μικροί”…

Αυτό είναι το κλειδί, για μας τους ενηλίκους, για να πετύχουμε το μεγάλο κατόρθωμα, να ζήσουμε ευτυχισμένοι. Να δούμε τον κόσμο, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Πρέπει να κρατήσουμε μέσα μας και να εμποδίσουμε να μεγαλώσει το παιδί που όλοι κρύβουμε, που όλοι υπήρξαμε. Την αθωότητα, την απλότητα, την τρυφερότητα, την αληθινή αγάπη που μόνο σε ένα τέτοιο πλάσμα αγγίζει το μεγαλείο και η ομορφιά της ζωής.

Είμαστε υποχρεωμένοι να προστατεύουμε όλα τα παιδιά κι όχι ο καθένας τα δικά του. Έτσι προστατεύουμε σίγουρα και τα δικά μας. Υποχρεωμένοι να τους προσφέρουμε τα απαραίτητα για να ζήσουν και όχι μόνο υλικά αγαθά, αλλά και τα άλλα που τρέφουν θετικά την ψυχή τους. Να μεγαλώσουν, αλλά παράλληλα να παραμένουν παιδιά – “bambini” – έτσι ώστε να έχουμε την ελπίδα να απομακρύνουμε όλη την ασχήμια αυτού του κόσμου. Είναι το μέλλον μας, ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει στη ζωή, η ίδια η ζωή … και σε αυτούς χρωστάμε όλοι τα καλύτερα δώρα, τη φροντίδα, το σεβασμό, την αγάπη μας όλο το χρόνο!

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιους στίχους μου, που εμπνεύστηκα από τα παιδιά μου και που βραβευτήκαν με το πρώτο βραβείο το 2010 στο “Premio Internazionale di Poesia:Tropea Onde Mediterranee”.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ

Τα παιδιά είναι «μεγάλα»,
γιατί ξέρουν να συγχωρούν,
το μίσος και η κακία
δεν τα κάνουν να πονούν.
Οι μεγάλοι είναι «μικροί»,
γιατί έχουν σταματήσει
την παιδική φωνή ν’ακούν
που συνεχώς τους το θυμίζει.
«Είμαι εδώ, μπροστά σε σένα,
δεν το βλέπεις ότι πεινώ;
από αγάπη έχω ανάγκη,
και ψωμί…αλλά όχι μόνο αυτό».
Πολλά ειν’ αυτά που πρέπει να μάθεις,
πίστεψέ με, δεν είναι υπεροψία,
αλλά είναι η σειρά μου για νουθεσία.
Αλλιώς, στη ζωή που μου έδωσες με αγάπη,
δε θα της μένει πια ελπίδα
ότι αύριο θα καλυτερέψει κάτι.
Τέρμα ο πόλεμος, η βία,
σεβάσου με πιο πολύ,
και δείξε περισσότερη υπομονή.
Έχω ανάγκη να είσαι πλάι μου,
για να παίξω και να μεγαλώσω
γίνε κι εσύ παιδί,
είμαι σίγουρος ότι μπορείς.
Τότε θα’ χουμε έναν κόσμο
όπου όλα τα παιδιά θα φωνάξουν μαζί:
«Ζήτω οι μεγάλοι…είναι παιδιά κι αυτοί!»