Καιρός για ρεαλισμό, όσο βαρύς και να πέφτει στο στομάχι

(Η προβλεπόμενη στρατηγική Σαμαρά)

Ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός της πολιτικής και οικονομικής ένωσης της Ευρώπης δεν είναι τόσο ουτοπιστής ώστε να θεωρήσει πως η Ελλάδα θα αντέξει δυο χρόνια με τόση ύφεση περιμένοντας τη σωτηρία. Από Σεπτέμβρη ξαναεμφανίζονται οι αγανακτισμένοι – πραγματικά αγανακτισμένοι αυτή τη

Ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης δεν είναι τόσο ουτοπιστής ώστε να θεωρήσει πως η Γερμανία θα διαπραγματευτεί οτιδήποτε μετά τις εκλογές της. Μετά θα δουν όλοι το πραγματικό πρόσωπο της Γερμανικής Ομοσπονδίας της Ευρώπης με «take it or go to hell».

Ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός της διαπραγμάτευσης δεν είναι τόσο ουτοπιστής ώστε να θεωρήσει πως οποιαδήποτε «ευρωπαϊκή λύση» προτείνει η Γερμανία δεν θα είναι προεκλογικά «μάννα εξ’ουρανού» για τις υπόλοιπες χώρες και 100% υπέρ της μετά. Οι σοβαρές χώρες έχουν μακροχρόνιο στρατηγικό σχεδιασμό, δεν δρουν βάσει μυωπικών μικροπολιτικών θέσεων. Υποσύνολο αυτού του σχεδιασμού είναι και η επικοινωνία: καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς που θα αποκτήσουν τη ψευδαίσθηση πως «έβαλαν τους κακούς Γερμανούς στη γωνία» και ταμείο για τους ίδιους όταν η σκόνη καθίσει: το Μνημόνιο της Ισπανίας είναι ένα κλασικό παράδειγμα.

Ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός της συναίνεσης δεν είναι τόσο ουτοπιστής ώστε να θεωρήσει πως η λυκοσυμμαχία θα κρατήσει περισσότερο από όσο συμφέρει τον κάθε ένα από τους άλλους εταίρους. Όταν δουν τα πρώτα νερά στο καράβι θα αρχίσουν μόνοι τους να ανοίγουν τρύπες. Ο λόγος είναι απλός: η φθορά της κυβέρνησης θα είναι νομοτελειακά εκθετική διότι είναι η φύση των προβλημάτων τέτοια που δεν σηκώνει επικοινωνιακά καπνογόνα όπως την κήρυξη της ΑΟΖ με διασφάλιση των πιστωτών.

Μέσα σε αυτό το πολύ ξεκάθαρο τοπίο, ο Σαμαράς μπορεί να διαλέξει μεταξύ τριών στρατηγικών:

1.   Άρνηση πραγματικότητας ως απότοκο των positive illusions: «κάτι άλλο θα συμβεί», «δεν θα είναι έτσι τα πράγματα», «θα τους μαντρώσω», «θα τους ελέγξω», «θα κάνω νέες συμμαχίες», «δεν θα έχω σκάνδαλα ή χοντρά λάθη», κτλ. Όσο και να ακούγεται ακραία ως στρατηγική, έχει εφαρμοστεί πολλάκις στο παρελθόν σε παρόμοια περιβάλλοντα στο Μαξίμου, συνεπώς καλό θα ήταν να το λάβουμε σοβαρά υπ’όψιν.

2.  Δέκτης: «θα εφαρμόσουμε τα ανεφάρμοστα και μετά οι άλλοι θα μας φροντίσουν», «θα αναγκαστούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο να μας γλιτώσουν», «θα αναγκαστεί προεκλογικά η Μέρκελ να δώσει κάτι που επικοινωνιακά θα με διασώσει», κτλ. Όσο και να ακούγεται βιώσιμη στρατηγική, η απάντηση του όποιου λογικού ανθρώπου είναι μία: planning fallacy. Καλό είναι να μαθαίνουμε και λίγο από την ιστορία.

3. Πομπός: να αρνηθεί να μετατραπεί σε εξιλαστήριο θύμα με απρόβλεπτες συνέπειες και να προετοιμάσει μια Ελληνική πρόταση εντός των ευρωπαϊκών πλαισίων. Εξαιρουμένου του ΚΚΕ, το οποίο θέτει εαυτόν εκτός συζητήσεως, να ζητήσει την σύμπραξη όλων των πολιτικών δυνάμεων για τη δημιουργία ενός πλήρους Εθνικού Σχεδίου το οποίο θα θέσει υπ’ όψιν των εταίρων αρκετ