Η Ελλάδα δεν πρωταγωνιστεί στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων

Να πάρουμε το θέμα από την αρχή πηγαίνοντας και προς τα πίσω την εικόνα. Στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων δεν είμαστε εμείς, η Ελλάδα, οι πρωταγωνιστές. Είμαστε πιόνια, όπως πιόνια είναι και οι Σκοπιανοί, ενός στρατηγικού παιχνιδιού ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία, με … χορηγό την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και

δεν είμαστε μόνο εμείς… Στο ίδιο παιχνίδι πιόνια είναι οι Σέρβοι, οι Αλβανοί του Κοσσόβου, οι Αλβανοί των Σκοπίων, η Αλβανία και η Βουλγαρία καθώς και όλοι οι παράγοντες και οι συνισταμένες και συνιστώσες, που συγκροτούν και ορίζουν τα Βαλκάνια. Στο παιχνίδι των δύο μεγάλων έχουμε αναφερθεί ξανά, όπως και κάθε σχολιαστής, όμως δεν χάνουμε και τίποτα αν φρεσκάρουμε τη μνήμη μας, άλλωστε η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως, όπως λέγανε, μαζί με τόσα άλλα, καλά και σοφά, οι πρόγονοί μας.

Η σημερινή κατάσταση στον κόσμο δεν είναι αυτή που επικρατούσε πριν από μερικές δεκαετίες, που οδήγησε στην κατάρρευση του τέως ανατολικού μπλοκ και την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Τα πράγματα αλλάζουν δραματικά και καθημερινά.

Η σημερινή Ρωσία παρά τα προβλήματά της, που συνίστανται κυρίως στις μικρές αποσχιστικές καταστάσεις που αντιμετωπίζει, έχει σταθερή οικονομική πορεία, ανεξάντλητους οικονομικούς πόρους, πολιτική σταθερότητα και κυρίως παντοδύναμη πολιτική ηγεσία, που επί του παρόντος και για αρκετά χρόνια ακόμα μάλλον θα παραμένει σταθερή και αποφασιστική. Η στάση της Ρωσίας απέναντι στους δυτικούς στο θέμα της Συρίας, δεν είναι παιχνίδι αναλγησίας του Πούτιν, αλλά επίδειξη δύναμης και ισχύος. Δεν είναι εύκολο για οποιαδήποτε χώρα να έχει στην ηγεσία της ένα χαρισματικό «Πούτιν», η Ρωσία όμως έχει τον αυθεντικό και μάλιστα σημαντικά πολύ πιο ώριμο στη δεύτερη θητεία του. Στο μεταξύ η χώρα έχει βελτιώσει σημαντικά τις διπλωματικές της σχέσεις και έχει κάνει ανοίγματα προς την Τουρκία και την Ελλάδα, που αποτελούν πατροπαράδοτα στηρίγματα της Αμερικανικής πολιτικής στα Βαλκάνια και στην Εγγύς Ανατολή. Ιδιαίτερα στο θέμα της Ελλάδας, η αναδυόμενη δεύτερη υπερδύναμη στον κόσμο έχει ίσως τον σταθερότερο και ουσιαστικότερο πολιτικό σύμμαχο, ο οποίος διαθέτει μάλιστα δύο φωνές στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ελλάδα – Κύπρος), με σημαντική πολιτική και οικονομική παρουσία στην Αθήνα και τη Λευκωσία, καθώς και σημαντικά λόμπι στις δύο χώρες.

Η Αθήνα επί πλέον χαρακτηρίζεται και για τον έντονο αντιαμερικανισμό της, που βαίνει αυξανόμενος από τις κατάφωρα άδικες για τη χώρα αμερικανικές επιλογές σχετικά πρόσφατα στα Βαλκάνια, έστω κι αν όλοι και με όλους τους τρόπους έχουν βαλθεί να δικαιολογήσουν την αμερικάνικη επέμβαση, που οδήγησε στην καταστροφή και το διαμελισμό της Σερβίας, οι οποίες δεν θίγουν μόνο κυριαρχικά ελληνικά δικαιώματα αλλά και το εθνικό φιλότιμο των Ελλήνων, που δεν υπάρχει περίπτωση να δώσουν γαία και ύδωρ με τον τρόπο που το επιθυμούν οι Αμερικανοί.

Όσο και να προσπαθήσει να πείσει κανείς –ακόμα και ο Αμερικανικός παράγων- τους σημερινούς Έλληνες για την ανάγκη υιοθέτησης άλλης πολιτικής προσέγγισης των θεμάτων της αυλής τους,