Final Fantasy XIV: Endwalker | Review

Το 14ο κεφάλαιο ενός εκ των μακροβιότερων παιχνιδιών στα videogames κλείνει αισίως μια δεκαετία και κάτι ψιλά ζωής, αρχής γεννομένης με τη πρώτη έκδοση το 2010 σε Playstation 3 και PC, και μεταγενέστερα με την ολική ανακατασκευή και επανακυκλοφορία του το 2013 ως Final Fantasy XIV: A Realm Reborn. Ξεκινώντας από νέα βάση, το 14o Final Fantasy της Square-Enix ανασκουμπώθηκε, ανέβασε τον πήχη

Η ιστορία πίσω από την επανεκκίνηση του Final Fantasy XIV στην 2.0 έκδοσή του ως “A Realm Reborn” είναι από εκείνες τις «ηρωικές» ιστορίες του καραβιού που αρμένιζε στραβά, μέχρι που βρέθηκε ο σωστός καπετάνιος τη σωστή στιγμή για να το επαναφέρει. Είναι μια ιστορία επιτυχίας ενώ όλα είχαν πάει λάθος και έδειχναν χαμένα, για ένα τίτλο που ξεκίνησε με όχι και τους καλύτερους οιωνούς. Εάν ρωτήσετε τώρα έναν παίκτη του FFXIV:ARR, τότε αυτός θα σας πει ότι η ιστορία αυτή που γνωρίζει ο κόσμος είναι μεν πραγματική, πρόκειται όμως για τη μισή μόνο ιστορία. Η μεταμόρφωση του αρχικού Final Fantasy XIV σε A Realm Reborn ήταν απλά ο πρόλογος εκείνου που έμελε να ακολουθήσει όπου, αυταπόδεικτα, το γιγάντωσε ως τίτλο.

Υπάρχει ένα ρητό για το Final Fantasy XIV που πάει κάπως έτσι: Είτε θα παραδώσετε πνεύμα κατά τη διάρκεια του A Realm Reborn και θα τα παρατήσετε εξουθενωμένοι, είτε θα επιμείνετε τόσο ώστε να δείτε τον εαυτό σας να μεταμορφώνεται σε ισόβιο υπέρμαχο του παιχνιδιού. Ένα χαμόγελο κατανόησης σιγοντάρει αβίαστα την έξαψη που πρόκειται να νιώσει ο νέος παίκτης που, όπως και οι προηγούμενοι πριν από αυτόν, έγραψε περιχαρής στο δημόσιο chat του παιχνιδιού ότι κατάφερε να βγάλει το περιεχόμενο του A Realm Reborn. Η επανεκκίνηση του Final Fantasy XIV ήταν επιτυχημένη και αδιαμφισβήτητα προς το σωστό δρόμο, δε παύει όμως να παραμένει ένα προϊόν της εποχής του συγκρινόμενο με την έκδοση 3.0 του Heavensward expansion καθώς και όλων όσων πήραν τη σκυτάλη μετά από αυτό.

O Yoshida Naoki, μαέστρος του τμήματος Creative Unit Business III της Square-Enix και παραγωγός/ σκηνοθέτης του τίτλου, κεφαλαιοποίησε την αρχική επιτυχία του A Realm Reborn, προσφέροντας συγκεκριμένη κατεύθυνση και ταυτότητα στο παιχνίδι. Η ιστορία ενός νέου developer που μέχρι τότε εργαζόταν σε δευτεροκλασάτους τίτλους της σειράς Dragon Quest, ήταν μεγάλος φαν του Matsuno (FF:Tactics, Vagrant Story, FFXII) και ξαφνικά βρέθηκε επικεφαλής μιας ομάδας που και κανέναν δε γνώριζε και κανείς δεν ήξερε που θέλει να πάει το παιχνίδι, είναι όλες καταγεγραμμένες και μέρος της δημιουργίας του A Realm Reborn.

Εκεί λοιπόν που το A Realm Reborn παίζει ως ένα κλασικό, quest-based mmorpg, με μια ιστορία που ντύνει όμορφα το ανέβασμα των levels αλλά χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα παραπάνω για κάτι περισσότερο πέρα του να ξύσει τη φαγούρα των φίλων της σειράς, προς το τέλος του ιντερλούδιου μεταξύ A Realm Reborn και Heavensward το πράγμα δείχνει να αρχίζει να αλλάζει. Η νέα κατεύθυνση για τον τίτλο πλέον είναι να βελτιώσει τη γενικότερη εικόνα του με το να γίνει Final Fantasy. Περισσότερες και μεγαλύτερες σκηνοθετημένες σκηνές, περισσότερο exposition στην αφήγηση, περισσότερο, νέο και καλύτερο voice acting, μεγαλύτερη έμφαση στους χαρακτήρες, περισσότερη και καλύτερη -πολύ καλύτερη- ιστορία.

Ο στόχος αυτός επετεύχθη με την κυκλοφορία του Heavensward και από τότε ο τίτλος δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Εάν πάρουμε το Final Fantasy XIV και το εξετάσουμε τμηματικά, στο τι δηλαδή λαμβάνει κάποιος από το πυρήνα της εμπειρίας ενός τίτλου περισσότερο φιλικού ως ένα κλασσικό Final Fantasy από όσο ενδεχομένως η κατηγορία αφήνει να εννοηθεί, τότε το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι πρόκειται για ένα JRPG, ένα κλασικό Final Fantasy στον τρόπο που αυτό παρουσιάζεται ως στήσιμο σκηνοθετικά, με μηχανισμούς και δυναμικές που ακουμπάνε στην ευρύτερη gameplay λογική των mmorpgs.

Ουσιαστικά, από το Heavensward και ύστερα, εκείνο που ήταν ένα καλό mmorpg γίνεται περισσότερο ένα καλό Final Fantasy. Η δομή ακολουθεί πιστά το τρίπτυχο Events-Journey-Battles που βρίσκεται στην καρδιά κάθε Final Fantasy, με μεγάλες cut-scenes που υπηρετούν την αφήγηση, ταξίδια σε φανταστικές περιοχές και αλησμόνητες αναμετρήσεις με πλάσματα και villains. Στην τριάδα αυτή έρχεται να κουμπώσει ως παράλληλος πυλώνας εκείνος του social στοιχείου, το mmo δηλαδή, με τους αντίστοιχους μηχανισμούς και δραστηριότητες να διανθίζουν την εμπειρία και να προφέρουν εις βάθος ενασχόληση προς παν ενδιαφερόμενο που θέλει να εμπλακεί με αυτήν την πλευρά του παιχνιδιού.

Το ατού -και ταυτόχρονα «αγκάθι»- αυτής τη δομής είναι η συνεχιζόμενη αφήγηση από expansion σε expansion, στη λογική μιας τηλεοπτικής σειράς που χωρίζεται σε κύκλους. Επομένως, εάν προσπελαστεί το περιεχόμενο με τις επιλογές προσπέλασης προς αγορά που δίνονται, τότε το Final Fantasy XIV: Endwalker, ως αυτόφωτη οντότητα, δίνει μεν μια καλοστημένη ιστορία, με αναφορές και ανατροπές όμως που τους ανυποψίαστους παίκτες θα τους αφήσουν παγερά αδιάφορους. Είναι σαν να λέμε ότι θα δούμε τον τελευταίο κύκλο του Breaking Bad χωρίς να έχουμε δει όλους τους προηγούμενους.

Ο τίτλος βασίζεται τόσο πολύ στους χαρακτήρες του, που οποιοδήποτε συναισθηματικό δέσιμο αμέσως πάει στράφι εάν δεν έχουμε παίξει τα πρώτα τους βήματα και δούμς πώς έφτασαν εδώ που έφτασαν. Επιπλέον, η πυκνότητα της αφήγησης δεν δύναται να έχει τον ίδιο αντίκτυπο όταν έρχονται οι μεγάλες αποκαλύψεις και η κατάληξη αφηγήσεων που αποζητούσαν ένα τέλος, κάτι που στο Final Fantasy XIV: Endwalker συμβαίνει με καταπληκτικό και πλέον ιδανικό τρόπο, κατόρθωμα για το μέγεθος των πραγμάτων που είχε να διαχειριστεί.

Το Endwalker συνεχίζει την ιστορία από το σημείο που μας άφησε το patch 5.5 του Shadowbringers, στη δίνη των γεγονότων εκείνων δηλαδή που έχτισαν το πρελούδιο για τον ερχομό των Final Days μετά την επιστροφή των ηρώων από τον First. Ο Warrior of Light και οι Scions ταξιδεύουν στον βορρά, στο απομακρυσμένο νησί των Sharlayans, ψάχνοντας απαντήσεις για τη φύση του κατακλυσμικού φαινομένου που απειλεί την ύπαρξη όλων. Οι Sharlayans είναι οι θεματοφύλακες της συσσωρευμένης γνώσης του πλανήτη, ακαδημαϊκοί και μελετητές του φυσικού και μεταφυσικού, ιστορικοί, αστρολόγοι, και πολιτικά ουδέτεροι στις διενέξεις και αντιπαραθέσεις που ταλανίζουν διαχρονικά τα έθνη-κράτη, με την πόλη της Old Sharlayan να είναι το νέο hub για αυτό το expansion.

Η ένωση των λαών της Eorzea και εκείνων της Άπω Ανατολής σε μια κοινή σύμπραξη αντίστασης μπροστά στον αφανισμό, άφησε παγερά αδιάφορους τους Sharlayans όταν ζητήθηκε και η δική τους βοήθεια για την αποκρυπτογράφηση των μελλούμενων. Στην κρίσιμη συνάντηση των ηγετών φάνηκε για ακόμα μια φορά η πάγια θέση του Forum της Sharlayan για ουδετερότητα, κρατώντας αποστάσεις ως παρατηρητές και καταγραφείς των συμβάντων, που γοργά και σταδιακά ξεδιπλώνονται και οδηγούν στην ολική καταστροφή.

Οι Sharlayans είναι ένας λαός στωικός, με αποφάσεις για το τρόπο ζωής τους να λαμβάνονται μέσω ανοιχτής ψηφοφορίας των αντιπροσώπων του Forum, με εμφανείς σχεδιαστικές και πολιτισμικές επιρροές από αρχαία Ελλάδα και Ρώμη. Η εμπλοκή τους στην ιστορία είναι καταλυτικής σημασίας και ο τίτλος, ως είθισται στην αρχή κάθε expansion, παίρνει τον χρόνο του για να χτίσει τους απαραίτητους συσχετισμούς και να αποθηκεύσει ένταση που εκτονώνει στη συνέχεια με εξαιρετικές σκηνές αποκαλύψεων και ανατροπών.

Στην Old Sharlayan γινόμαστε μάρτυρες του νέου Aetherite συστήματος για γρήγορη τηλεμεταφορά από σημείο σε σημείο, με έναν βελτιωμένο χάρτη που επιτρέπει την καθαρότερη ανάγνωση του προορισμού μας. Εδώ θα έρθουμε αντιμέτωποι για πρώτη φορά με ένα νέου τύπου quest, τα escort quests, όπου ουσιαστικά μαζί με κάποιο ή κάποια άλλα μέλη των Scions ή άλλους NPCs, πηγαίνοντας προς το ζητούμενο του quest, μπορούμε να σταματήσουμε σε προκαθορισμένα σημεία και να ανοίξουμε κουβέντα για έναν σύντομο σχολιασμό αυτών που αντικρίζουμε. Είναι μια προσθήκη που δίνει μεγαλύτερο βάθος στην ανάγνωση των πραγμάτων, με έναν τρόπο που προσπαθεί να εντάξει αφήγηση με το στοιχείο της αλληλεπίδρασης ενώ παίζουμε, χωρίς να δείξει απαραίτητα μια cut-scene. Καλοδεχούμενη αν και πρώιμη σε εκτέλεση προσθήκη, μιας και εάν ανέβουμε σε mount ή απομακρυνθούμε πολύ από τον npc που μας ακολουθεί, τότε γίνεται reset και επιστρέφει στην αρχική του θέση.

Στο νησί αυτό βρίσκεται και μια εκ των δύο πρώτων μεγάλων περιοχών προς εξερεύνηση, ο υπόγειος βιότοπος του Labyrinthos, ένας γιγάντιος αποθηκευτικός χώρος χλωρίδας και πανίδας αποτελούμενος από δείγματα για έρευνα από κάθε γωνιά του πλανήτη, με δικό του τεχνητό θόλο για κύκλο ημέρας-νύχτας και τεχνητή αλλαγή καιρού. Η περιοχή έχει κυκλικό και κάθετο σχεδιασμό, με τα κατώτερα επίπεδα να γίνονται διαθέσιμα στην πορεία του σεναρίου, και ζεστό σχεδιασμό που απορρέει από το δασικό περιβάλλον και τη περίφημη αρχιτεκτονική των Sharlayans.

Η εύρεση των Aether currents για τη δυνατότητα flying βεβαίως επιστρέφουν, επομένως βάζουμε πάλι την πυξίδα για τον εντοπισμό τους στη μπάρα μας για να μην ψάχνουμε μόνοι μας άδικα κάθε μήκος και πλάτος του χάρτη. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα expansions, κάθε περιοχή έχει μόνο 4-5 προς εντοπισμό, με τα υπόλοιπα να γίνονται διαθέσιμα μέσω των «μπλε» quests, ομαλοποιώντας τη διαδικασία σε σχέση με αυτό που ίσχυε μέχρι τώρα.

Από τον βορρά, το ταξίδι οδηγεί στον νότο και στο νησί της Thavnair, στο σουλτανάτο της Radz-at-Han, το έτερο νέο έθνος που παρουσιάζεται στο Endwalker. Οι επιρροές εδώ έρχονται απευθείας από Ινδία, με εκρηκτικά χρώματα σε ρουχισμό και αρχιτεκτονική κτηρίων, σε μια χώρα που μέχρι πρότινος ήκμαζε ως θαλάσσιος εμπορικός κόμβος μεταξύ ανατολής και δύσης έως ότου τα πρόσφατα γεγονότα σταματήσουν κάθε εμπορική δραστηριότητα. Η εξωτική Radz-at-Han είναι η δεύτερη πόλη του Endwalker, ένα μέρος όπου θα βρούμε απαντήσεις και αναπάντεχους συμμάχους, καθώς και το πρώτο dungeon που κλείνει το μάτι στο Final Fantasy IV, το Tower of Zot, που ταυτόχρονα οδηγεί τον τίτλο στην πρώτη του κλιμάκωση.

Τα μυστικά της Sharlayan και της Thavnair είναι μοναχά η αρχή του υπέροχου, νέου ταξιδιού, με τις περιοχές από εκεί και ύστερα να θέτουν τον πήχη ολοένα και υψηλότερα. Η αφηγηματική δομή ακολουθεί τον κανόνα των τριών πράξεων, ξεκινώντας αργά ώστε να εξηγήσει πράγματα και να χτίσει ένταση, έως ότου εκτονωθεί σε δυνατά σκηνικά για να επιστρέψει ξανά στη λούπα. Με την εκκίνηση κάθε νέας πράξης τα νέα δεδομένα μπαίνουν γρηγορότερα σε κίνηση, αυξάνοντας συνεχώς και σταδιακά την ένταση ώστε η αλληλουχία γεγονότων να οδηγήσει μέσω ανατροπών και αποκαλύψεων σε ένα μεγαλοπρεπές φινάλε.

Δυστυχώς δεν μπορούμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ούτε καν συζητώντας για τα επόμενα dungeons ή τα νέα trials, αφού μόλις το πρώτο trial για παράδειγμα (η αναμέτρηση δηλαδή ενός full party των 8 ατόμων ενάντια σε ένα boss) είναι από μόνο του τεράστιο spoiler για το σενάριο και την τροπή του. Θα αρκεστούμε να πούμε ότι τόσο τα νέα dungeons όσο και τα trials είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την εξέλιξη της ιστορίας, όπου, εκτός από τον αναπόφευκτο συναισθηματικό αντίκτυπο που έχουν, κρατάνε για ακόμα μια φορά πολύ υψηλά τον πήχη των αναμετρήσεων με τα bosses. Tα νέα dungeons εκπλήσσουν με τη καλλιτεχνική τους έκφραση ενώ τα trials παρουσιάζονται με δαιμονιώδη ρυθμό και απαιτητικούς μηχανισμούς.

Σε σχέση με τους προκατόχους του, και ιδίως συγκρινόμενο με το πλέον δημοφιλές Shadowbringers, το Endwalker βρίσκεται σε ένα περίεργο σημείο μιας και από τη μια καλείται να μαζέψει την αφήγηση προς ένα τέλος, ενώ ταυτόχρονα εισάγει νέες παραμέτρους για την πλοκή από τη μέση και μετά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κάποια μεταβατικά σημεία της ιστορίας να καθυστερούν περισσότερο, κρατώντας αναπόφευκτα στάσιμο τον ρυθμό ώστε να υπάρξει το απαραίτητο χτίσιμο. Οι απολαβές βεβαίως στις κλιμακώσεις είναι τεράστιες, ακόμα και σε τροπές του σεναρίου που αποτελούν κεκτημένο του Endwalker, μιας και στο διττό τους ρόλο να προχωρήσουν τη πλοκή υπερθεματίζουν και δίνουν ουσιαστικότερη υπόσταση σε συμβάντα του παρελθόντος, ερχόμενα σε απόλυτη αρμονία με τα νέα δεδομένα που το ίδιο το expansion θέτει.

Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, κάτι που αναπαρίσταται γλαφυρά στους main villains καθώς και στα σκοτεινά μονοπάτια που μας οδηγεί ο τίτλος, όπου μπορεί οι ήρωες μας να έχουν “plot proof” κάλυψη, όμως το ζητούμενο πλέον εδώ είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο από τους ίδιους ή τα διαβολικά κίνητρα ενός villain.

Θα ήταν εξάλλου πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσει ο τίτλος τόσο γρήγορα να ξεπεράσει σε villain τον Emet-Secht του Shadowbringers. Για την ακρίβεια, είμαστε αρκετά δύσπιστοι στην προοπτική να καταφέρει κάποιο Final Fantasy να παρουσιάσει καλύτερο villain. Ο Emet-Secht ήταν ανεπανάληπτος στον ρόλο του, και το Endwalker δεν επιδιώκει κάτι τέτοιο. Οι Final Days, οι τελευταίες ημέρες πριν την ολική καταστροφή του πλανήτη, πρόκειται για κάτι μεγαλύτερο από όλους όσους μηχανορραφούν και παίζουν μεγαλομανή παιχνίδια εξουσίας. Για αυτό το λόγο παίρνει νωρίς γενναίες αποφάσεις, με μια πλοκή που ξαφνιάζει και σε κρατά κολλημένο να δεις τι θα γίνει παρακάτω. Χωρίς ποτέ να προδίδει τις ρίζες του, το Endwalker παραδίδει μέσα από τον fantasy κόσμο του μερικές πολύ σκοτεινές στιγμές, με μικρές ανάπαυλες ανάσας μέχρι να σε αρπάξει ξανά από τα μούτρα με τα όσα απίθανα συμβαίνουν.

Αδιαμφισβήτητα, όλες αυτές οι σημαντικές στιγμές και σκηνές δεν θα είχαν σε καμία περίπτωση τον ίδιο αντίκτυπο χωρίς τη συνοδεία του φανταστικού soundtrack, όπου εδώ ο Shoken πραγματικά δίνει τα ρέστα του. Νέες μελωδίες και παλιές μιξαρισμένες τοποθετούνται αριστοτεχνικά σε κάθε σκηνή, οδηγώντας τα συναισθήματα εκεί ακριβώς που πρέπει, οποιοδήποτε και αν είναι το αντικείμενο που πραγματεύεται. Δεν μπορεί να υπερθεματιστεί αρκετά το πόσο σημαντική είναι η μουσική στον αντίκτυπο που αφήνει η αφήγηση και την ικανοποίηση που λαμβάνει τελικά ο παίκτης. Στο σύνολό του, το Final Fantasy XIV διακρίνεται για το εξαιρετικό του soundtrack, και με το Endwalker καταφέρνει να κρατήσει πολύ υψηλά τη ποιότητα του.

Με τις νέες jobs των Reaper και Sage δεν ασχοληθήκαμε πολύ, για την ακρίβεια συνεχίσαμε το Main Scenario με τον Gunbreaker, δίνοντας χρόνο και στο Dancer σε παράπλευρες αποστολές, έως ότου πιάσαμε λίγο τον Reaper μετά τα credits. Πληροφοριακά, ο Reaper είναι η νέα melee DPS job, που έρχεται να πλαισιώσει εκείνες των Monk, Samurai, Dragoon και Ninja ενώ ο Sage είναι ο τέταρτος healer δίπλα στους White Mage, Scholar και Astrologian. Αμφότερες παρουσιάζονται με αρκετά eye-candy ικανότητες, με γρήγορα rotations και κίνηση στον χώρο, ακολουθώντας την τάση που εισήγαγαν οι jobs του Shadowbringers για λιγότερο στατικές και περισσότερο ευκολονόητες στο rotation ικανοτήτων jobs.

Όσο ελκυστικές κι αν ακούγονται, δεν απατήσαμε τις αγαπημένες μας jobs προς χάρη δύο αγνώστων. Συν τοις άλλοις ξεκινούν από το level 70, γεγονός που δεν προδιαθέτει θετικά μπροστά στην κάψα να παιχτεί το νέο περιεχόμενο, επομένως κρατήθηκε η δοκιμή για μετά το φινάλε. Για τον Reaper, το rotation του δείχνει αρκετά βατό, με builders και finishers που δίνουν αρκετές επιλογές τόσο ενάντια σε ένα στόχο όσο και σε περισσότερους, με την ευκινησία της κίνησής του στο χώρο να αποτελεί ένα επιπλέον ατού. Σε group συνθήκες φέρνει χρήσιμα buffs, μένει πλέον να δούμε το πλήρη οπλοστάσιό του όταν φτάσει στο μέγιστο επίπεδο.

Όλες ανεξαιρέτως οι jobs είδαν ένα boost στο οπλοστάσιό τους λόγω της αύξησης του μέγιστου level από τα 80 στα 90, με ικανότητες που, όσον αφορά τις περιπτώσεις των Gunbreaker και Dancer, ενδυναμώνουν τις ήδη υπάρχουσες ή προσθέτουν νέα finishers στα γνωστά combos των jobs αυτών. Μπορεί στον αριθμό να είναι μικρές, τη δουλειά τους όμως την κάνουν περίφημα αφού δένουν αρμονικά στο rotation ως προέκταση του τρόπου παιχνιδιού της job. Εκείνη που έτυχε ριζικής αλλαγής είναι η job του Summoner, με τον τρόπο παιχνιδιού του να μετατοπίζεται και να βασίζεται περισσότερο στα summons, έχοντας πλέον τη δυνατότητα να επικαλείται τους Ifrit, Titan και Garuda στο πεδίο της μάχης. Αν και η συμμετοχή τους είναι ελάχιστη, μιας και η επίκληση γίνεται ακαριαία για την εκτέλεση της ικανότητας, δε παύει να είναι ωραίο εκεί που πλακώνεσαι με τα mobs να βλέπεις έναν Ifrit να σκάει από το πουθενά.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα νέα solo sections που εισάγει το Endwalker. Σε αυτά τα σημεία, λιγοστά στον αριθμό δυστυχώς, παίρνουμε τον ρόλο ενός εκ των Scions για την προσπέλαση ενός συγκεκριμένου set-piece ή εναλλασσόμαστε μεταξύ αυτών, προσδίδοντας με αυτό το τρόπο μεγαλύτερη προσωπική εμπλοκή, ελέγχοντας κάποιον εκ των πιστών μας συντρόφων, με σημεία αλληλεπίδρασης που δεν επιλύονται απαραίτητα με μάχη.

Καταφανέστατα πρόκειται για μια προσπάθεια εκ μέρος των developers να προσθέσουν περισσότερο αλατοπίπερο στον ρου της περιπέτειας, προσφέροντας όμορφους τρόπους μέσα από διαφορετικά σενάρια για να εμπλακεί ο παίκτης. Πρόκειται για μια καλή ιδέα που χρήζει περισσότερο ραφινάρισμα κατά την εκτέλεσή της, γεγονός που αποτυπώνεται στον μικρό αριθμό εμφάνισής τους, δε παύει όμως να διανθίζει την εμπειρία, δείχνοντας σημάδια βελτίωσης προς τον σωστό δρόμο.

Όσον αφορά τώρα τα social στοιχεία, δυστυχώς θα σας απογοητεύσουμε καθώς δεν υπάρχει ανάλογη εμπλοκή σε αυτήν την πτυχή του τίτλου. Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα εάν προστέθηκαν πράγματα στο housing για παράδειγμα, μιας και βρισκόμαστε σε μια Free Company (guild) μόνο για να χαζεύουμε το chat στους νεκρούς χρόνους ή να βρίσκουμε κόσμο για περισσότερο απαιτητικές αναμετρήσεις που χρήζουν έναν βαθμό προετοιμασίας και επικοινωνίας. Σίγουρα και το crafting έχει διανθιστεί με νέα καλούδια για όλους τους επίδοξους τεχνουργούς εκεί έξω, όμως είναι μια δραστηριότητα που απαιτεί πραγματική ενασχόληση λόγω του βάθους των μηχανισμών του, κάτι το οποίο μόνο επιδερμικά έχουμε ακουμπήσει.

Ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ είναι η περιπέτεια και οι συγκινήσεις, κάτι που εγγυάται ο τίτλος και μας κρατά μαζί του με κάθε νέα προσθήκη περιεχομένου, χωρίς να απαιτεί κάτι περισσότερο από εμάς. Δεν υπάρχει καμία πίεση, κανένας λόγος για λαχανιασμένα τρεξίματα ή καθημερινή ενασχόληση ώστε να μην μείνουμε πίσω στην πρόοδό μας σε σχέση με τους άλλους. Ο ίδιος ο Yoshi-P δεν θα μπορούσε να το θέσει καλύτερα, λέγοντας ότι τελειώνοντας την ιστορία μπορείτε απλά να πάτε να παίξετε κάτι άλλο. Με τη στερεοτυπική ανάγνωση του όρου, το Final Fantasy XIV είναι τόσο mmorpg όσο το Red Dead Redemption 2, είναι ένα open-world παιχνίδι. Τόσο το ένα όσο και το άλλο μπορεί να ανήκουν, θεματικά ή λόγω μηχανισμών, κάτω από μια γενικότερη ομπρέλα, όμως βλέποντας λίγο καλύτερα μπορούμε πολύ εύκολα να διακρίνουμε ότι το RDR2 το ενδιαφέρει το story-telling και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί γύρω από αυτό, ακριβώς δηλαδή το ίδιο που ισχύει και για το FFXIV.

Το Endwalker είναι ένα ταξίδι κάθαρσης για τον παίκτη που ακολουθεί αυτή την πολύχρονη αφήγηση. Μια ανεπανάληπτη ιστορία γεμάτη συναισθήματα όλων των αποχρώσεων, από βαθιά εσωτερικές συγκρούσεις, σε συμπαντικές ολικές καταστροφές, άλλοτε θεατρικό μέσα από τους καταπληκτικούς διαλόγους του και άλλοτε κινηματογραφικό μέσα από το υπερθέαμα που πλημμυρίζει την οθόνη. Το cast των χαρακτήρων βρίσκεται στα καλύτερά του, με παλιούς γνώριμους να επιστρέφουν στην οθόνη, μικρά ανοιχτά μέτωπα να κλείνουν με ταιριαστό τρόπο, με την αφήγηση να σέρνει τον χορό μαγευτικά, ενώνοντας όλα τα κομμάτια στη θέση τους. Πρόκειται για κορυφαία γραφή στα καλύτερα της, λειτουργώντας σε δύο άξονες με απόλυτη ισορροπία και επιτυχία.

Ως Final Fantasy, έχει όλες εκείνες τις στιγμές. Ταξίδια σε φανταστικά τοπία, επικές αναμετρήσεις, πολυδιάστατους χαρακτήρες, φιλόδοξο σενάριο, ικανά από μόνα τους κρατήσουν τον τίτλο με τη ποιότητά τους. Είναι μια επική περιπέτεια σε ένα μεγάλο, φανταστικό κόσμο. Το ίδιο το παιχνίδι μάλιστα δίνει την ευχέρεια να πάρει τον χρόνο του, παρουσιάζοντας εις βάθος και αναλυτικά το οτιδήποτε, ενισχύοντας στο μέγιστο την εμπλοκή μας με τους χαρακτήρες και την ιστορία.

Δεν αρκείται όμως μόνο σε αυτό. Οι θεματικές που πραγματεύεται κινούνται στον χώρο του φαντασιακού για να περάσουν αληθινά, καθημερινά μηνύματα μέσα από μια κτηνώδη, πολυδιάστατη και πολυσχιδή αφήγηση. Μια εξ αυτών είναι η απόλυτη, καθημερινή σύγκρουση του υπέρτατου ιδανικού ότι το καλό και η ελπίδα μπορούν και πρέπει να αντέξουν μπροστά σε κάθε τι που φέρνει απόγνωση και μας κατατρώει από μέσα, ότι το δίκαιο πρέπει και οφείλει να βρίσκει θύλακες αντίστασης και φωνή μπροστά στην αδικία και την παρακμή, ότι η θέληση για ζωή, με τις υπέρμετρες και δυσθεώρητες δυσκολίες της, οφείλει και επιβάλλεται να υπερνικά τη παραίτηση και το θάνατο.

Η ιστορία του δε φοβάται να θέσει ευθέως ερωτήματα για το πώς οι πράξεις μας όντως έχουν αντίκτυπο στον κόσμο, στους γύρω μας, στον εαυτό μας και το κάνει με τέτοιον υπέροχο τρόπο χωρίς να επιπλήττει ή να δημιουργεί τύψεις. Παρουσιάζει την άσχημη, ωμή αλήθεια και την αντιμετωπίζει θαρραλέα, προσφέροντας εφικτές λύσεις και διεξόδους που κάθε άλλο παρά εύκολες είναι. Στέκεται αγέρωχα μπροστά σε σύγχρονα μυθιστορήματα που αρκούνται σε μια καλή πλοκή, μένοντας κενά περιεχομένου για το μυαλό και την ψυχή του παραλήπτη. Είναι ένα videogame που μιλά για όμορφα πράγματα για αυτό έχει αγαπηθεί τόσο.

Με το Endwalker η ιστορία που έτρεχε τόσα χρόνια λαμβάνει τέλος. Οι περιπέτειες όμως του Warrior of Light και των Scions of the Seventh Dawn θα συνεχιστούν, αρχής γεννομένης με το 6.1 patch όπου θα προστεθεί το πρώτο raid, το Pandemonium, όπου θα αρχίσουν σιγά σιγά να θέτονται οι βάσεις για το καινούριο story arc. Μέχρι τότε, το Final Fantasy XIV πρόκειται για έναν τίτλο ικανό να δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς με τους χαρακτήρες του, συγγενικούς με εκείνους μιας αγαπημένης τηλεοπτικής σειράς ή οποιουδήποτε μέσου αφήγησης παραδίδει μια αξιομνημόνευτη, εξαιρετικής γραφής, ιστορία.

Γνωρίζουμε σε βάθος ποιοι είναι μέσα από τα ταξίδια τους, τις περιπέτειές τους και τις μικρές, καθημερινές στιγμές τους. Μέσα από αυτούς γνωρίζουμε και τον κόσμο μέσα στον οποίο κινούνται, με τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά να είναι εκείνες που μας δένουν συναισθηματικά με αυτό που παίζουμε. Συμπάσχουμε, οργιζόμαστε, συγκινούμαστε και θριαμβεύουμε μαζί τους. Το Final Fantasy XIV είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να αφυπνίσει, να δώσει κίνητρο ή αν μη τι άλλο να προσφέρει ζεστή θαλπωρή σε μια πραγματικότητα που την έχει καταπιεί το σκοτάδι, πιάνοντας την άκρη του ουράνιου τόξου και φυλάσσοντάς τη ως επτασφράγιστο μυστικό σε μπουκάλι.

Το Final Fantasy XIV: Endwalker κυκλοφορεί από τις 7/12/21 για PS4 και PC. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS4.

The post Final Fantasy XIV: Endwalker | Review appeared first on GameOver.