Συνδικαλιστές μιας άλλης εποχής

Του ΑΒΕΡΚΙΟΥ ΛΟΥΔΑΡΟΥ

Ας παρακάμψουμε ότι οι εργατοπατέρες που έχουν αποτύχει στον ρόλο του συνδικαλιστή προκηρύσσουν αλλεπάλληλες γενικές απεργίες, προκαλώντας προβλήματα περισσότερα από όσα (υποτίθεται ότι) λύνουν. Ας παρακάμψουμε και το αυταπόδεικτο, ότι μεταξύ των δύο τελευταίων γενικών απεργιών δεν υπήρξε κάποια εξέλιξη που να δικαιολογεί την κάθοδο σε κινητοποιήσεις…
Μέσα από όλη αυτή την αγωνιστική έξαρσή τους αναδεικνύεται μια λεπτομέρεια, μια τόση δα λεπτομέρεια που δείχνει το πόσο βαθιά νυχτωμένοι

και κυρίως πόσο προσκολλημένοι στο παρελθόν έχουν μείνει.
Ρωτάμε, ποια η ανάγκη να γεμίσει η Αθήνα με αφίσες για τα αιτήματα της απεργίας ή τις θέσεις των φορέων που την υποστήριξαν, και πολύ περισσότερο ποια η ανάγκη προαναγγελίας των κινητοποιήσεων με ρυπογόνο υλικό; Θα πει κανείς ότι οι εργατοπατέρες ξέχασαν ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, ότι η τεχνολογία εξασφαλίζει ταχύτερη ενημέρωση και χωρίς κόστος, ούτε επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Δεν νομίζουμε ότι το ξέχασαν. Απλώς, δεν έχουν ακόμα εισέλθει στη νέα εποχή.
Αυτό αποδεικνύει και το γεγονός ότι επιμένουν σε μορφές κινητοποιήσεων που είναι παρωχημένες. Κάποτε, οι απεργίες έφερναν αποτελέσματα, γιατί δημιουργούσαν προβλήματα στους εργοδότες, οι οποίοι αναγκάζονταν να συζητήσουν τα αιτήματα των απεργών και να υποχωρήσουν. Σήμερα, οι απεργίες δεν φέρνουν τα ίδια αποτελέσματα. Όμως, οι εργατοπατέρες δεν το αντιλαμβάνονται, όπως δεν αντιλαμβάνονται ότι τα συνδικάτα έχουν τη δυνατότητα να κάνουν γνωστές τις θέσεις τους, τα αιτήματά τους, τις διεκδικήσεις και τις αντιρρήσεις τους χωρίς να σπαταλούν χιλιάδες ευρώ και τόνους χαρτιού, κατασκευάζοντας αφίσες που θα μείνουν για εβδομάδες στους τοίχους και στις κολόνες.
Εκτός κι αν έχουν επιλέξει αυτή την τακτική για να αναγκάζουν τους δημάρχους να συντηρούν πολυπληθείς υπηρεσίες καθαριότητας…