Το αδιέξοδο

Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Οι σοβαρότατες εξελίξεις στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, όπου πλέον αποκαλύπτεται ότι Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και οι συν αυτώ εκτέλεσαν διατεταγμένη υπηρεσία βυθίζοντας την Ελλάδα στο χάος και την παγκόσμια κοινότητα σε μεγαλύτερο οικονομικό τέλμα, οδηγούν αβιάστως στο συμπέρασμα ότι δεν έπρεπε να συσταθεί Προανακριτική Επιτροπή μόνο για τη διερεύνηση ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων. Ούτε έπρεπε να

περιοριστεί το κατηγορητήριο μόνο στον Παπακωνσταντίνου και μόνο για συγκεκριμένες ποινικά κολάσιμες πράξεις.
Ενώ αρχικώς φοβόμουν ότι θα την πληρώσει κάποιος «ανθυποϋπάλληλος», τώρα τρέμω μπροστά στο ενδεχόμενο να φορτώσουν μόνο στον Παπακωνσταντίνου το σύνολο των ευθυνών. Η πολιτική εξουσία οφείλει να συζητήσει πίσω από τις κλειστές πόρτες το πού πραγματικά αποσκοπεί αυτή η έρευνα. Αν γίνεται για να μαζευτούν 2-3 δισ. ευρώ από επιστροφές κλεμμένων και φορολογήσεις αδήλωτων καταθέσεων, τότε θα συμφωνήσω εν μέρει μαζί τους. Και γράφω εν μέρει, γιατί τα χρήματα αυτά είναι αμελητέα μπροστά στα όσα έχουν κατασπαραχθεί την τελευταία τριετία.
Αν γίνεται για παραδειγματισμό, τότε στη λαιμητόμο θα πρέπει να μπουν και πολλά άλλα κεφάλια. Ο Παπανδρέου δεν είχε δίπλα του μόνον τον Παπακωνσταντίνου. Είχε και τον Παμπούκη, τον Ραγκούση, τον Δρούτσα, τον Πεταλωτή, τον Γερουλάνο, τον Μπίκα της ΕΥΠ και καμιά δεκαριά ακόμη «κηπουρούς» που εξαφανίστηκαν από προσώπου γης μετά την πτώση του. Δεν μπορώ να πω ότι ήξεραν, αλλά μην τολμήσουν κι εκείνοι να πουν ότι δεν πήραν χαμπάρι. Πρόκειται για ανθρώπους που περνούσαν όλη τη μέρα μαζί του και οι περισσότεροι εξ αυτών τον συνόδευσαν σε όλα τα ταξίδια του, την περίοδο 2009-2011.
Σέβομαι τις δικαστικές αρχές και τον κοινοβουλευτικό θεσμό, αλλά δεν αντέχω τους ασεβείς που «υπηρετούν» τις δύο εξουσίες. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι το σύστημα μπορεί να ελέγξει τις συνέπειες των αποκαλύψεων που διαδέχονται η μία την άλλη. Όταν βλέπω ότι και οι 34 στενοί συνεργάτες του Παπακωνσταντίνου αρνούνται ότι τους έδωσε τη λίστα για να τη φυλάξουν, δείχνοντας ότι δεν θέλουν να μπλέξουν ούτε με το πλημμέλημα, τότε αντιλαμβάνομαι ότι η υπόθεση έχει λάβει διαστάσεις που υπερβαίνουν τα σύνορα.
«Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα παρά μόνο τα πάντα» έλεγε ο Καμύ κάθε φορά που αναζωπύρωνε το ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής διανόησης για επανάσταση. Κι έτσι, όπως έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, πολύ φοβούμαι ότι ο Παπακωνσταντίνου «στο τέλος της μέρας» θα βρεθεί σε μεγάλο αδιέξοδο και θα θελήσει να μιλήσει.