O «τίποτα» εναντίον του «κανένα» και το «Ποτάμι» του Σταύρου

Νερό έχουμε (ποτάμι ολόκληρο), ρίζες έχουμε (ελιές), και γεωργούς έχουμε (ΔΗΜΑΡ και λοιποί κεντροαριστεροί που το σκέφτονται), κόμμα δεν έχουμε. Παρέμβαση στις εξελίξεις δεν έχουμε. Θεατές είμαστε.

Η Κεντροαριστερά παραμένει εγκλωβισμένη σε έναν αιματηρό εμφύλιο που ήδη έχει δώσει συγχωροχάρτι στον Καραμανλή και έχει κάνει πρωθυπουργό τον Σαμαρά, με συμβούλους που λένε ότι γεννήθηκαν και θα πεθάνουν αντικομμουνιστές.

Και αν στην Κεντροαριστερά τσακώνονται για να βρεθεί αυτός που θα κρατήσει τον μουντζούρη των

κυβερνήσεων του χώρου, στην Αριστερά γιατί δεν τα βρίσκουν; Είναι δυνατόν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ να γίνονται από δυο χωριά χωριάτες για το «τσογλάν boy»;

Οι πολίτες έχουν μείνει χωρίς καθοδήγηση. Χωρίς πολιτικό αφήγημα. Χωρίς όραμα σε ένα δύσκολο παρόν. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Η οικονομική κρίση βαθαίνει και το μεταναστευτικό οξύνεται. Το μείγμα γίνεται εκρηκτικό.

Η Αριστερά και η Κεντροαριστερά οφείλουν να παίξουν τον ρόλο τους. Τα στελέχη τους οφείλουν να αντιληφθούν τα πραγματικά τους μεγέθη. Και να μη νομίζουν όλοι ότι η ιστορία περιστρέφεται γύρω τους. Γιατί το «παραμύθι» που ζούμε έχει δράκους και όχι ανεμόμυλους…

Για την ιστορία:

Το 2007 ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχασε από τον Γιώργο Παπανδρέου. Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ έκριναν ότι στον τελευταίο άξιζε μία δεύτερη ευκαιρία, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. Την κρίση αυτή σεβάστηκε πρώτος απ’ όλους ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Και όχι μόνο αυτό. Έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να γίνει η επιθυμία πραγματικότητα. Έκανε πίσω στον Όμιλο που οργάνωνε και την κρίσιμη στιγμή, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου βρισκόταν στο ναδίρ, αντί να τον τελειώσει, τον καθοδήγησε για να βγει από το λαβύρινθο της συνταγματικής αναθεώρησης. Για την ενότητα της παράταξης, και τη σοβαρότητα των στελεχών της θα προσθέταμε εμείς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος έκανε πίσω ακόμη και όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έθεσε εκτός ΠΑΣΟΚ τον Κώστα Σημίτη.

Έτσι το ΠΑΣΟΚ πήγε ενωμένο στις εκλογές του 2009 και θριάμβευσε. Έτσι ο Γιώργος έγινε πρωθυπουργός.

Η συνέχεια έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο Γιώργος Παπανδρέου διαπραγματεύεται με τους εταίρους μας στην ΕΕ και το ΔΝΤ τη λύση στο πρόβλημα του ελληνικού χρέους. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος του επισημαίνει την ανάγκη να ζητήσει διευρυμένη πλειοψηφία στη Βουλή. Αλλά ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει κλείσει ούτε χρόνο ως πρωθυπουργός και αισθάνεται ισχυρός. Προχωρά μόνος.

Κάπου εκεί αρχίζουν και οι πρώτες φθορές. Η Λούκα Κατσέλη του Γιώργου είναι δυσαρεστημένη που ο Γιώργος της επέλεξε τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου για το υπουργείο Οικονομικών. Και οδηγείται στην αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ μετά και την υποβάθμισή της στο υπουργείο Εργασίας.

Το ίδιο και ο Χάρης Καστανίδης του Γιώργου. Ακόμη και ο Γιάννης Ραγκούσης του Γιώργου διέκοψε δεσμούς με το παπανδρεϊκό περιβάλλον μετά την υποβάθμισή του σε αναπληρωτή υπουργό Άμυνας.

Και δεκάδες συνδικαλιστικά στελέχη και βουλευτές του Γιώργου έφυγαν για ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ.

Όλο αυτό το διάστημα τον Γιώργο Παπανδρέου κράτησε στη θέση του πρωθυπουργού ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Που δέχτηκε να γίνει αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός των Οικονομικών, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου είχε παραιτηθεί στον Αντώνη Σαμαρά τον Ιούνιο του 2011.

Λίγους μήνες μετά, βέβαια, το μοιραίο συνέβη. Μόνο που ο Γιώργος Παπανδρέου, αντί να παραδώσει την εξουσία στον Ευάγγελο Βενιζέλο, επιχείρησε να κάνει πρωθυπουργό τον… Φίλιππο Πετσάλνικο.

Κάπως έτσι φτάσαμε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αφού προηγουμένως εγκατέλειψε και τις φαντασιώσεις των Ζαππείων ο Αντώνης Σαμαράς. Ο οποίος επέβαλε τις εκλογές του 2012 για να γίνει πρωθυπουργός. Τι κι αν χρειάστηκε να στηθούν κάλπες δύο φορές…

Σε αυτή την πορεία έλαβαν χώρα και σημαντικά γεγονότα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος διαδέχτηκε τον Γιώργο Παπανδρέου. Αλλά ο Γιώργος Παπανδρέου δεν τον στήριξε.

Δεν τον στήριξαν ούτε οι υπόλοιποι κορυφαίοι, που είτε έμειναν εκτός ΠΑΣΟΚ, είτε βγήκαν, είτε (το χειρότερο) έμειναν μέσα υπονομεύοντας το Κίνημα.

Ονόματα δεν θα πούμε, γιατί είναι γνωστά. Και γιατί όλοι δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία για να διασώσουν την ενότητα της παράταξης και τη δική τους σοβαρότητα.

Για το σήμερα:

Είναι πραγματικά κατώτεροι των περιστάσεων όσοι επιμένουν να κάνουν κριτική. Ο ένας κάνει κριτική στον άλλο μέχρι που και οι δυο τους θα γίνουν… κανένας! Ενώ η Δεξιά θα το γλεντά στην εξουσία ποντάροντας στις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και στον εμφύλιο στην Κεντροαριστερά.

ΥΓ. Έχει ενδιαφέρον η στάση μερίδας του Τύπου, που αποθεώνει το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη. Επειδή θα πνίξει το ΠΑΣΟΚ. Την ώρα που αποθεώνουν τον Αντώνη Σαμαρά! Το επισημαίνουμε για να μην είναι κανείς ανυποψίαστος.