Ας κάνουν ό,τι τους φωτίσει η Παναγιά…

Έκλεισα τα αυτιά μου να μην ακούω τις οιμωγές, έσφιξα τα δόντια, έκλινα το γόνι στο ανθρώπινο δράμα.

Αλλά είμαι αδύνατος χαρακτήρας, το παραδέχομαι. Δεν αντέχω άλλο.

Δεν αντέχω άλλο να τους παρακολουθώ να καταρρέουν απο τις τύψεις τις ενοχές, απέναντι στους πολίτες.

Να πέφτουν, να κυλιούνται στη λάσπη του Μνημονίου, των κατάπτυστων νομοσχεδίων και μετά, πάλι, να σηκώνονται για να συνεχίσουν το δρόμο του μαρτυρίου.

Να στέλνουν

στην ευχή της Παναγίας την κυβέρνηση αλλά εκείνοι, να παραμένουν σ’ αυτήν, πιστοί, καρτερικοί, σχεδόν μάρτυρες.

Ή όχι τελικά; Γιατί είναι κι οι Σειρήνες του ΣΥΡΙΖΑ που τους καλούν να τη ρίξουν κι εκείνοι, σε απόγνωση πια, στα όρια τα ανθρώπινα, να καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν «να στηρίξουν την κυβέρνηση μ’ αυτόν τον τρόπο» -διαπραγματευόμενοι έτσι φωναχτά, με τον εαυτό τους εννοώ (προλαβαίνω κακόπιστες σκέψεις) ποιος άλλος τρόπος υπάρχει.

Κι όλα αυτά ενώπιόν μας, μας κάνουν κοινωνούς του δράματος, γιατί αυτοί «είναι ειλικρινείς απέναντι στους πολίτες».

Γι αυτό άλλωστε, αυτό το δράμα, το προσωπικό, το βαθιά προσωπικό, μας το εμπιστεύονται, σε μας όλους, κάθε πρωί εκεί, μεταξύ 8 και 9.30, όσο κρατούν οι πρωινές, τηλεοπτικές ενημερωτικές εκπομπές, κι ύστερα λίγο πιο αργά στις ραδιοφωνικές κι ακόμα λίγο πιο αργά στις βραδινές τηλεοπτικές.

Έτσι που να γίνουμε συμμέτοχοι όλοι εμείς, να αγωνιούμε μαζί τους, θα τη στείλουν τελικά την κυβέρνηση στην ευχή της Παναγίας ή θα μείνει η Παναγία με την προσμονή.

Μου μοιάζει πως ποτέ άλλοτε η πολιτική ζωή της χώρας δεν είχε αντικατασταθεί από ένα τεράστιο ψυχόδραμα που παίζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα, χοντρικά ανά τρεις μήνες, όσο και οι έλεγχοι της τρόικας -αυτή τη φορά ξεφύγαμε, ησυχάσαμε για ολόκληρους επτά. Δεν μας τίμησε νωρίτερα η τρόικα.

Θα το καταλάβατε, φαντάζομαι, σε ποιούς αναφέρομαι (κι αν όχι σας το λέω) σε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που κάθε φορά προβληματίζονται, συγχύζονται αν θα υπερψηφίσουν ή όχι τα επίδικα νομοσχέδια.

Νομίζω πως ποτέ άλλοτε δεν μας έχουν καλέσει δημόσιοι άνδρες να συμπάσχουμε, να γίνει η σχέση μας τόσο άμεση, τόσο οικεία, σαν να λέμε μια οικογένεια.

Το σύνηθες ήταν μια ψυχρή διαρροή πως ο τάδε διαφωνούσε με τη δείνα πολιτική και δεν αργούσε να μάθουμε το λυτρωτικό τέλος, είτε με τη διατήρηση της διαφωνίας που μπορεί να κατέληγε και σε έξοδο είτε με την άμβλυνσή της ή και λύση της και την αποσόβηση του προβλήματος.

Δεν μας δινόταν η δυνατότητα, το δικαίωμα θα έλεγα καλύτερα, να παρακολουθήσουμε από τόσο κοντά τα ανθρώπινα δράματα, τα διλήμματα δημοσίων ανδρών.

Τους βγάζω το καπέλο, για την ειλικρίνεια, την ευθύτητα.

Όμως θα το πω. Κουράστηκα, εγώ τουλάχιστον.

Ίσως να φανώ εγωίστρια, αλλά έχω τα δικά μου προβλήματα, κυρίως οικονομικά -πού καιρός πια για άλλα- έχω τα προβλήματα, την κατάθλιψη, τη θλίψη συγγενών και φίλων που ζορίζονται να τα βγάλουν πέρα και που πρέπει να τους παρηγορώ και να με παρηγορούν, να τους στηρίζω και να με στηρίζουν, ξοδεύομαι πολύ σ’ αυτά και δεν έχω άλλες δυνάμεις να συμπαρασταθώ στους κ.κ. Κασσή και Μωραΐτη, στο δράμα που περνούν.

Ούτε στους κ.κ. Τζαμτζή και Χαρακόπουλο που για να ’μαστε και ακριβείς είναι λιγότερο απαιτητικοί, ζουν το δράμα τους πιο σιωπηρά, πιο «όπως πρέπει» σε ένα δράμα.

Σσσσσσσσσ! σωπάστε πια. Σταματήστε αυτήν την ατελεύτητη φλυαρία και κάντε ό,τι σας φωτίσει ο Θεός και η έρμη η Παναγία…