Ο εκπαιδευτικός, μέρος της νέας κοινωνικής και σχολικής πραγματικότητας, της Νίνας Γεωργιάδου

Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ, ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ
ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι Ναζί οδηγούσαν τους μελλοθάνατους στα κρεματόρια, υπό τους ήχους του Βάγκνερ. Ήταν άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης.
Στην Κατοχή, οι Ναζί κράτησαν ανοιχτή τη λυρική σκηνή, αδιαλείπτως, για να επιβάλλουν την αντίληψη ότι όλα είναι μια χαρά και πως η ζωή συνεχίζεται. Έτσι, την ώρα που έσπαγαν το χέρι του σαλταδόρου για μια φρατζόλα ψωμί, που δολοφονούσαν στο Χαϊδάρι και εκτελούσαν στην Καισαριανή, οι τενόροι στα ψιλά και οι βαρύτονοι στα μπάσα κάλυπταν τα ουρλιαχτά του πραγματικού κόσμου.

Κυρίες και κύριοι συμποσιαστές, καλωσορίσατε στον πραγματικό κόσμο. Δεν σας προσφωνώ «αγαπητούς», όχι γιατί πάψαμε να είμαστε φιλόξενοι αλλά γιατί πάψαμε πια να είμαστε αφελείς. Καλωσορίσατε στον πραγματικό κόσμο, που δεν χωράει στις αίθουσες των συμποσίων.
Έναν κόσμο, που βογκά και υποφέρει, αυτοκτονεί και εξεγείρεται, απελπίζεται και θυμώνει. Θυμώνει ιδιαίτερα όταν τον προκαλούν και επιχειρούν να του υποβάλλουν την ιδέα πως η ζωή συνεχίζεται, σα να μη συμβαίνει τίποτα, σε μια χώρα πουλημένη, μ’ ένα λαό κατακρεουργημένο, ένα δημόσιο σχολείο λεηλατημένο, την ελπίδα ενταφιασμένη, τη νέα γενιά – και τις επόμενες – ερημωμένες. Προκαλείται και μόνο με τη χρήση της λέξης ‘συμπόσιο’, σε μια εποχή γενικευμένης πείνας. Γιατί δεν οφείλει ο άνεργος της Καλύμνου ή ο συντετριμμένος εργαζόμενος να κάνουν παραπομπές στο ελληνογενές, πλην αγγλικό symposium, για να ανιχνεύσουν την επιστημονική, τάχα, συνάθροιση. Προκαλείτε, γιατί ο άμεσος συνειρμός, του κόσμου που υποφέρει, τον παραπέμπει στο στίχο του δημοτικού, «εσείς τρώτε και πίνετε και λιανοτραγουδάτε και πίσω μας κουρσεύουνε, Σαρακηνοί κουρσάροι»
Προκαλείτε, γιατί ποιος καταδέχεται πληρωμένες διακοπές από αυτούς που διαχειρίζονται τη συλλογική δυστυχία; Ποιος καταδέχεται πληρωμένες φιέστες από ένα λαό , που κατά κοπάδια, αποχαιρετιέται στα λιμάνια της μετανάστευσης;
Σα να μην περισσεύουν, εδώ και παντού, οι μεγάλες ανάγκες και η γενικευμένη ένδεια.
Θα μου πείτε, λοιπόν να μη λέγεται και να μη γίνεται τίποτα.
Να λέγεται και να γίνεται αυτό που αρμόζει στη συγκυρία. Και αυτό που αρμόζει στη συγκυρία δεν είναι οι λεξιλάγνες συναθροίσεις. Αυτό που αρμόζει στη συγκυρία θα ήταν να υψώσουμε όλοι το ανάστημά μας. Κι εσείς, ως επιστημονικοί και παιδαγωγικοί σύμβουλοι να αρθρώσετε, επιτέλους, μια λέξη για τη μεγάλη λεηλασία της χώρας, του λαού και του σχολείου. Όχι μόνο δεν το κάνατε, ούτε καν το διανοηθήκατε.
Προκαλείτε και με τον τίτλο της επιστημονικοφανούς αυτής συνάθροισης: «ποιότητα στο σύγχρονο σχολείο»!!! Από πότε οι ετοιμοθάνατοι έχουν ποιότητα; Ίσως μόνο έτσι όπως την οριοθέτησε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές. «Ζούμε σε μιαν εποχή νεκρόφιλη, που νοιάζεται περισσότερο για την όψη των νεκρών, παρά των ζωντανών. Τους μακιγιάρουν, να έχουν ροδαλά μάγουλα και κόκκινα χείλη και να μοιάζουν, έτσι, πως πέθαναν ευτυχισμένοι».
Και το