Τα τρία μεγάλα αδιέξοδα του Παναθηναϊκού

Αγωνιστικό. Στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζει ο Παναθηναϊκός; Προφανώς και τα δύο. Θα ήταν άδικος κανείς αν ισχυριζόταν ότι το ρόστερ των πράσινων δεν διαθέτει ποιότητα. Θα ήταν όμως και…υπερφίαλος αν έλεγε ότι αυτοί οι παίκτες μπορούσαν να κάνουν κάτι θεαματικά καλύτερο. Το θέμα είναι ότι επί της παρούσες οικονομικές συνθήκες αντί να γίνει μεταγραφικός σχεδιασμός ακριβείας, η ομάδα κινήθηκε τον Ιανουάριο χωρίς την παραμικρή λογική.

Ήρθε ένας Ιάπωνας που δεν έχει παίξει ποτέ στην Ευρώπη (Καζιγιάμα), ένας Αργεντίνος στράικερ που θα παίξει, αν παίξει, σε ένα μήνα (Φιγκερόα) και μερικοί

ακόμη αμφιβόλου αξίας ξένοι. Πάλι καλά που αποκτήθηκαν ο Σπυρόπουλος και ο Ντίνας. Η δε ακαδημία της Παιανίας μάλλον αγνοείται ακόμα μία φορά.

Προπονητής: Ναυάγιο. Πως αλλιώς να περιγράψει κανείς την κατάσταση. Ο Παναθηναϊκός, ενώ ήξερε ότι ο Φάμπρι έχει βεβαρημένο παρελθόν λόγω του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του, εμπιστεύτηκε στον Ισπανό το κουμάντο ενός πλοίου που μπάζει από παντού. Πολύ φυσιολογικά, ο πρώην τεχνικός της Γρανάδα όχι μόνο απέτυχε να κερδίσει τους παίκτες του αλλά θα πρέπει μάλλον να αισθάνεται και ευτυχής που δεν έχει πέσει ακόμα θύμα χειροδικίας στην Παιανία. Και όλα αυτά ενώ η σεζόν άρχισε με τον Φερέιρα και συνεχίστηκε με τον Ρότσα. Αβυσσος η ψυχή των ανθρώπων που παίρνουν τις αποφάσεις.

Διοικητικό-οικονομικό: Εδώ έχουμε να κάνουμε με τις καυτές πατάτες του προβλήματος. Ορατή και βιώσιμη λύση για να βγει η ομάδα από το οικονομικό αδιέξοδο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Το εγχείρημα της Παναθηναϊκής Συμμαχίας αργοπεθαίνει αφού θεωρείται απίθανο να ανανεώσουν τη συνδρομή τους έστω και οι μισοί από τους 8000 που τοποθέτησαν φέτος χρήματα. Ισχυρός χρηματοδότης που να ενδιαφέρεται για την ΠΑΕ δεν υπάρχει, οι ιστορίες περί Αράβων τελείωσαν με άδοξο τρόπο ενώ το θέμα του τραπεζικού δανεισμού έχει βαλτώσει εδώ και καιρό.

Τι θα κάνει λοιπόν από εδώ και πέρα ο Γιάννης Αλαφούζος ως πρόεδρος της ΠΑΕ; Αγνωστο, προφανώς και ο ίδιος δεν γνωρίζει. Με την ομάδα να μένει πιθανότατα και εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων σημαντικά έσοδα χάνονται ενώ πρέπει να βρεθούν χρήματα και για την αδειοδότηση. Συμβόλαια, παράλληλα, τρέχουν, τα οφειλόμενα προς ποδοσφαιριστές και προπονητές αυξάνονται και οι μέτοχοι σφυρίζουν αδιάφορα.