Το πτωχικό ΠΑΣΟΚ δεν έχει να σε δώσει πια…

Στο ΠΑΣΟΚ ετοιμάζονται για Συνέδριο, αλλά, είναι σαφές, θα είναι το πρώτο Συνέδριο που το, πάλαι ποτέ, γηραιό κίνημα δεν θα είναι εκεί «όλον» και, προπαντός, δεν θα είναι «μαζί»! Οι καιροί έχουν αλλάξει, το κόμμα πληρώνει τα τραγικά λάθη της τελευταίας -και όχι μόνο- διακυβέρνησης και το εκλογικό σώμα του παραμένει διασπασμένο και διασπαρμένο όσο ποτέ. Ωστόσο, πολλοί υψηλόβαθμοι αλλά και άλλα στελέχη που κινούν αυτές τις διαδικασίες, αρνούνται να αντιληφθούν και να κατανοήσουν σε βάθος αυτό – τούτο το γεγονός

: παίρνουν «θέσεις μάχης», σχηματοποιούν «τάσεις» και επιστρατεύουν έναν υψιπετή πολιτικό λόγο, λες, και το ΠΑΣΟΚ παραμένει το παλιό μεγάλο κόμμα με την μαζική και, κυρίως, την ανεξάντλητη απήχηση στο ελληνικό λαό.

Ασφαλώς στην πολιτική ζωή της Ελλάδος και ειδικά όπως είναι το ΠΑΣΟΚ σήμερα ισχύει χωρίς εκπτώσεις (!), το : … «είσαι ότι δηλώσεις αρκεί να το σώσεις». Επομένως και το ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου μπορεί (έχει το αναφαίρετο δικαίωμα), να είναι ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό, και Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα Αρχών που, όντας, σ’ ένα ανοιχτό και ειλικρινή (sic) διάλογο με την κοινωνία (!), επιχειρεί να εκτιμήσει και να αναλύσει τα νέα δεδομένα μετασχηματιζόμενο κι αυτό σε άλλο ένα «κόμμα της νέας εποχής». «Με την Ελλάδα κατεβήκαμε, με την Ελλάδα θα ανεβούμε» αρέσκεται συχνά – πυκνά να θεωρεί ο αρχηγός του κόμματος «πετώντας την μπάλα» μπροστά, ανεξάρτητα αν αυτή η ίδια μπάλα βρίσκεται εντός αγωνιστικού χώρου ή έχει χαθεί εντελώς χάριν της κακής προετοιμασίας και της έλλειψης ταλαντούχων ποδοσφαιριστών. Ουσιαστικά, όμως, -κι αυτό είναι ξεκάθαρο-, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ «παίζει» μόνος του μπάλα, καθώς, δεν μπορεί να συμπληρώσει την απαραίτητη ενδεκάδα για να αρχίσει ο αγώνας.

Στο δρόμο προς το Συνέδριο, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ (ή πως αλλιώς λέγεται χωρίς ακόμη να κατονομάζεται), συγκλονίζεται από την σύγχυση που έχει επιφέρει η «άνιση μάχη του με τα μνημόνια» και η απώλεια της απόλυτης εξουσίας που, επί χρόνια, είχε γευτεί. Χωρίς ταυτότητα μα, κυρίως, χωρίς συμπαγή πολιτικό και εκλογικό σώμα είναι καταδικασμένο να διαμορφώνει πολιτικές αναγωγές, -αναφορές και αφηγήσεις- δίχως αξιοπιστία και, άρα, δίχως ορατό πολιτικό αντίκρισμα. Όθεν : εξαντλημένο και κουρασμένο απ’ το ταξίδι για την «Ιθάκη» που χάθηκε, αναμφίβολα, μια για πάντα, είναι τώρα στην αδιέξοδη όσο και δυσάρεστη θέση που βρέθηκε ο Αλεξανδρινός ποιητής όταν χρειάστηκε, σχεδόν, αλύτρωτος να «κλείσει» το ομότιτλο ποίημά του :

«Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.

Χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο.

Αλλά δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

Ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν».

Κι αν το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, σ’ έδωσε τ’ «ωραίο ταξίδι», έτσι πτωχικό (!), που έγινε τώρα, δεν έχει να σε δώσει τίποτα πια. Άλλωστε, -θα πρέπει να σημειωθεί-, δεν σε γέλασε αυτό : Εσύ ο ίδιος το γέλασες που δεν ήσουν έτοιμος ποτέ για το Ταξίδι σου. Ως εκ τούτου «το ταξίδι του ΠΑΣΟΚ» κάπου εδώ τελειώνει και ένα άλλο, ενδεχομένως, αρχίζει. Γι’ αυτό, εξάλλου, και ο Άκης δεν θα παραστεί στο Συνέδριο…