Ποιος φοβάται τους δουλευταράδες Καλλικάντζαρους;

Όλος ο χρόνος ένα ατελείωτο πριόνισμα, δεν υπήρχε μέρα να μην παλεύουν να σύρουν κάτω, να γκρεμοτσακίσουν, τον κοσμάκη.

Ξερακιανοί και ταλαίπωροι, οι κακομούτσουνοι καλλικάντζαροι, έχουν και πάλι, την τιμητική τους.

Πέρασαν μια χρονιά ταλαιπωρίας, χρόνια χωσμένοι στα Μνημόνια, εκεί στα καταχθόνια της γης, δεν είχαν περιθώρια για χαρές και γλέντια.

Πεινασμένοι, βρώμικοι και ανέραστοι ξαναβγήκαν για λίγες μέρες στην επιφάνεια. Για το δωδεκαήμερο, τι κωμωδία, είναι δεκατρία τα μερόνυχτά του, στην γλυκιά πατρίδα.

Όσοι Έλληνες έφυγαν για το Μπάνσκο της Βουλγαρίας, περίπου

90.000, άλλοι τόσοι κακοφορμισμένοι, κοιλιοούλιδες Καλλικάτζαροι, μαζεύτηκαν σε όλη την Ελλάδα.

Τα πλούσια, παλιά χρόνια, όλοι ζούσαμε μέσα στον φόβο, μην τυχόν και απαντήσουμε κανένα από αυτά τα περίεργα μαυριδερά, ψηλόλιγνα και ανόητα, εντελώς βλαμμένα όντα. Έτσι πεινασμένα, διψασμένα που είναι, ό,τι πετύχουν στο διάβα τους, το πρήζουν με το γινάτι και την ατελείωτη ιδιοτροπία τους.

Πέτυχα μέσα στον ηλεκτρικό κάνα δυο, από δάφτα, έτρωγαν τα λιγδωμένα νύχια τους και χάζευαν την πόλη, ψιλοκουβέντιαζαν σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα, περίπου σαν αργκό Ελληνικά.

Τα μούτρα τους έδειχναν μια ατέλειωτη χαρά, για την χώρα μας, που καταλήγουν κάθε χρόνο.

Τώρα πια δεν τους φοβάται, δεν τους τρέμει κανένας, έπειτα από τόσα χρόνια εκλεγμένων πολιτικών, τόσα χρόνια διοικητών και μεγαλο-συνδικαλιστών, ποιός αλήθεια να τρομάξει από τους δουλευταράδες Καλλικάντζαρους;

Μάλιστα έπιασα και μια κουβέντα, ένα διάλογο, μια παρέα στο Σύνταγμα, είχε βάλει στην μέση ένα αερικό από δαύτα, έδειχνε σπουδαίος, φορούσε μια μοσχαροκεφαλή, όλα πάνω του ήταν δέρμα χοίρου, με τις τρίχες κάγκελο και είχε δόντια ζώων κρεμασμένα στα δυσανάλογα αυτιά του.

Έλεγαν οι περαστικοί με καμάρι πως είναι ώρα να μπει και στην Βουλή, του έδειχναν το κτήριο απέναντι και εκείνος με φουσάτο λόρδου, απαντούσε πως δεν είναι ακόμη η ώρα του, δεν έφτασε η μεγάλη στιγμή, να κυβερνήσει.

Πριν προλάβω να τον χαιρετίσω πέρασε και τον μάζεψε ο Κωλοβελόνης, ο αρχηγός τους, με ένα μαντρακά στο χέρι, έδειχνε πολύ, μα πολύ φοβισμένος. Φώναξε στο δικό μας αερικό:

- να προσέχεις ομορφόπαιδο, κυκλοφορούν ένα σωρό περίεργοι, άνθρωποι με ξυρισμένα, λαδωμένα κεφάλια, ρατσιστές, που χτυπούν κοπανούν κάθε τι διαφορετικό.

Μην ξεσινερίζεσαι, λοιπόν, κανέναν.

Οι καλλικάντζαροι, οι χειμερινοί τουρίστες, θα μείνουν μέχρι τον αγιασμό τον υδάτων, προσοχή μην τους τρομάξετε, δεν έμειναν πολλοί, τακτικοί φίλοι, που να μας αγαπούν.