Ο γκαιμπελισμός της κυβέρνησης και το «πλεονέκτημα» του Τσίπρα

Η προπαγάνδα του Μαξίμου είναι για Όσκαρ διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Η δήλωση της Γεροβασίλη είναι πολύ χαρακτηριστική. Εφαρμόζει την κλασική μέθοδο του υπεύθυνου προπαγάνδας του Χίτλερ πως όσο μεγαλύτερο ψέμα πεις τόσο πιο εύκολα μπορεί να γίνει πιστευτό. Έτσι λοιπόν χωρίς καμία αιδώ από τη στιγμή που ο Κατρούγκαλος παρέδωσε το νομοσχέδιο στη δημοσιότητα, στην τρόικα

και στα κόμματα τα κυβερνητικά στελέχη έχουν κλιμακώσει τη ρητορική τους πως δεν κόβεται καμία σύνταξη και ούτε λίγο ούτε πολύ προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα αυξηθούν κιόλας.

Τα πιστεύουν όλα αυτά; Προφανώς και ξέρουν ότι λένε ψέματα χοντρά. Γι’ αυτό και τα λένε ανερυθρίαστα. Όμως δεν έγκειται εδώ ακριβώς ο γκαιμπελισμός τους. Έγκειται σε ένα άλλο τρυκ που ωστόσο δεν αποτελεί εφεύρημα τωρινό για την κυβέρνηση του Τσίπρα και του Καμμένου. Το εφαρμόζει από την πρώτη μέρα της ανάληψης της διακυβέρνησης και έγκειται στον πολύ απλό κανόνα όπου: η κυβέρνηση θα εμφανίζεται ως μαχόμενη για τα δίκια του λαού, που δήθεν καταθέτει προτάσεις στήριξης των πληττόμενων από την κρίση και την ίδια ώρα που οι προτάσεις αυτές είναι απόρροια του μνημονίου που οι δανειστές κατά τα δικά της λεγόμενα επέβαλαν εκβιαστικά, και πολλές φορές ακριβής αντιγραφή παλιότερων προτάσεων που είχαν αποκρουστεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, θα ρίχνει το φταίξιμο στην αντιπολίτευση ότι δήθεν όποιος διαφωνεί με την κυβέρνηση παίρνει το μέρος των δανειστών.

Το έκανε με τα capital controls, το έκανε με την υπογραφή του 3ου μνημονίου όπου το μόνο επιχείρημά της ήταν ότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς γιατί και τα κόμματα της αντιπολίτευσης της ζητούσαν να φέρει συμφωνία πολύ πριν την παρέλευση του εξαμήνου.

Έτσι και τώρα λοιπόν ο Κατρούγκαλος έκανε κάτι απλό αλλά «σατανικό»: παρουσίασε την «αρχιτεκτονική» του νέου ασφαλιστικού, όπου παρά το γεγονός ότι πετσοκόβονται οι συντάξεις των μελλοντικών συνταξιούχων, αποσύρεται όποιο κίνητρο για ένσημο και εισφορές καθώς στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης όλες οι συντάξεις –όσα χρόνια δουλειάς και αν έχει κάποιος- θα κυμαίνονται στα ίδια πάνω κάτω επίπεδα, και τέλος δια αυτού του δρόμου πριμοδοτείται, τόσο η εισφοροδιαφυγή και η ιδιωτική ασφάλιση καθώς με τα σημερινά δεδομένα λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις ενός κεφαλαιοποιητικού επί της ουσίας συστήματος δημόσιας ασφάλισης. Όλα αυτά τα σερβίρισε ως «διάσωση του συστήματος με κοινωνική δικαιοσύνη», παρουσιάζοντας μάλιστα ως δική του πρόταση τη δημιουργία ενός υπερταμείου κύριας ασφάλισης ενώ είναι πρόταση των δανειστών εδώ και πολύ καιρό. Και την ίδια ώρα τι παραλείπει να κάνει; Μα να βάλει στο τραπέζι τις μειώσεις για τις τωρινές συντάξεις, αλλά και τις προτάσεις τους για αύξηση εργοδοτικών εισφορών και φόρο στις τραπεζικές συναλλαγές.

Και το σχέδιο συνεχίζεται: Γνωρίζουν στην κυβέρνηση ότι το παρόν νομοσχέδιο έτσι όπως έχει κατατεθεί δεν αντιμετωπίζει άμεσα τις μαύρες τρύπες του ασφαλιστικού τώρα και ως εκ τούτου είναι πολύ πιθανό να απορριφθεί ως έχει από τους δανειστές. Αυτό περίπου το προανήγγειλε ο Παπαδημούλης σήμερα.

Έτσι λοιπόν θα χρειαστεί να κοπούν και σημερινές συντάξεις για να καλυφθούν τα χρηματοδοτικά κενά του συστήματος. Ωστόσο έχοντας ακολουθήσει αυτή την τακτική η κυβέρνηση έναντι της αντιπολίτευσης και αφού η αντιπολίτευση έχει διαφωνήσει με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο του Κατρούγκαλου, χρεώνει στα κόμματα της αντιπολίτευσης το δίλημμα «αύξηση των εργοδοτικών εισφορών ή μείωση των συντάξεων» προκειμένου να αποφύγει ή τουλάχιστον να μετριάσει το πικρό ποτήρι του πολιτικού κόστους για την ίδια την κυβέρνηση και να πει για ακόμα μια φορά το φαιδρό: Εγώ το πάλεψα αλλά να βλέπετε εκτός από την τρόικα που έχει εμμονή με τη λιτότητα και τις περικοπές έχουμε και την «τρόικα εσωτερικού» που παίρνει το μέρος των δανειστών και υπονομεύει τις όποιες διαπραγματευτικές μου προσπάθειες για πιο δίκαιη κατανομή των βαρών.

Αυτό πάνω κάτω είναι το παιχνίδι το κυβερνητικό και η γκαιμπελική μεθοδολογία που ακολουθεί ο Τσίπρας γνωρίζοντας ότι στο τέλος θα κόψει συντάξεις. Στην απορία λοιπόν αν θα το περάσει αυτό το νομοσχέδιο και γιατί δεν έχει ήδη προκληθεί σεισμός ανυπολόγιστων ρίχτερ, που συνίσταται στο γεγονός γιατί δεν επαναστατεί ο κόσμος απέναντι στον Τσίπρα αφού με οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση με την πρώτη ανακοίνωση ενός τέτοιου νομοσχεδίου θα είχαν ξηλωθεί και τα πεζοδρόμια η απάντηση είναι απλή. Καταρχήν, μηδέ προ του τέλους μακάριζε και κατά δεύτερον και πιο σημαντικό είναι ότι ο Τσίπρας έχει απέναντι του μια αναξιόπιστη στο σύνολό της αντιπολίτευση σε όλες τις πτέρυγες όπου ο κόσμος την έχει ταυτίσει και αυτή με τα μνημόνια και ο θυμός όσο και αν είναι μεγάλος για τους τωρινούς άλλο τόσο είναι και για τους προηγούμενους και δεν θέλει να γυρίσει πίσω.

Αυτό το ήξερε καλά ο Τσίπρας και γι’ αυτό τους αλυσόδεσε το καλοκαίρι με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου και κάνοντας γρήγορα εκλογές με το σύνθημα παλιό-νέο. Ασχέτως λοιπόν του ότι ακόμα και οι ψηφοφόροι καταλαβαίνουν την κοροϊδία του ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα είναι ότι ακόμα δεν διακρίνουν καμία εναλλακτική ουσιαστική λύση. Το πώς αντιδρούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης στο ασφαλιστικό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αυτή η αδυναμία διατύπωσης εναλλακτικής πρότασης απέναντι στον Τσίπρα όσο και αν αυτός έχει καταρρεύσει και ξεφτιλιστεί στη συνείδηση των ψηφοφόρων του τον κάνει να φαίνεται κυρίαρχος του παιχνιδιού και να χαριεντίζεται με Λεβέντηδες και οικουμενικές ασχέτως αν διαψεύδεται επισήμως αυτό το φλερτ.

Σε κάθε περίπτωση και για τον Τσίπρα ισχύει το γνωστό ρητό στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Αυτό ακριβώς είναι και το πλεονέκτημά του στο παρόν πολιτικό σύστημα, το οποίο όμως δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ. Ως γνωστόν επίσης όπως και η φύση έτσι και η πολιτική απεχθάνεται το κενό.

Διαβάστε περισσότερα