Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition | Review

Μια εικόνα χίλιες λέξεις λένε. Αυτό σημαίνει ότι μια τυπική βόλτα στο διαδίκτυο τις τελευταίες εβδομάδες αρκεί για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της κατακραυγής που συνάντησε η επανακυκλοφορία της τριλογίας GTA, η Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition, η κυκλοφορία με την πλέον χαμηλότερη βαθμολογία κοινού στο metacritic. Είναι η εποχή τέτοια που τα άκρα έχουν ενταθεί, και όσο εύκολο κι αν είναι να γίνουμε και εμείς μέρος του

Στην εποχή της ζάλης λοιπόν, καλό είναι να ξεκινήσουμε την οποιαδήποτε κουβέντα με κάποιες βασικές παραδοχές. Παραδοχή πρώτη: η σειρά Grand Theft Auto είναι μια από τις μεγαλύτερες, πιο επιτυχημένες, πιο καθοριστικές σειρές στην ιστορία του gaming. Ενός gaming που πλέον ξεπερνά σε οικονομικά μεγέθη τις παγκόσμιες βιομηχανίες του κινηματογράφου και της μουσικής, συνδυαστικά. Τα αυτονόητα λέμε, αλλά καλό είναι να τα ξεσκονίζουμε μια στο τόσο.

Παραδοχή δεύτερη, η κυκλοφορία για την οποία μιλάμε είναι remaster, όχι remake. Υπάρχουν αλλαγές και προσθήκες, αλλά μιλάμε ουσιαστικά για τα ίδια ακριβώς παιχνίδια. Παραδοχή τρίτη, δεν έχουμε να κάνουμε με definitive edition. Υπάρχουν λόγοι για τους οποίους πιστεύουμε ότι δεν είναι καν καλύτερες εκδόσεις από τις αρχικές. H Rockstar/ TakeTwo, κυνηγώντας ανελέητα την modding κοινότητα και τραβώντας από την αγορά τα κλασικά παιχνίδια, τράβηξε όλα τα φώτα σε αυτή την definitive edition. Και απέτυχε αναπάντεχα, ανεπανάληπτα, πολυεπίπεδα.

Από την άλλη, δεν είναι η ολική καταστροφή που ακούγεται, ούτε αξίζει τον τίτλο του χειρότερου παιχνιδιού στην ιστορία. Τι πήγε λάθος λοιπόν; Και εν τέλει, πόσο στραβά μπορεί άραγε να πάει μια επανέκδοση τριών παιχνιδιών που ακόμη και σήμερα μπορούν να σταθούν αξιοπρεπώς ως έχουν; Οι θεωρίες είναι πολλές, αλλά εμείς θα πάμε κατευθείαν στο ζουμί: η Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition είναι μια αρπαχτή. Και ούτε καν καλή αρπαχτή. Δεν είναι ελαφρύς χαρακτηρισμός, αλλά τα φέραμε από δω, τα φέραμε από εκεί, και δεν μας βγαίνουν τα νούμερα. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα. Δεν είναι καμία λάθος «αισθητική επιλογή» ή «προσέγγιση» για την οποία έχει γίνει όλος αυτός ο χαμός (άντε ίσως η αφαίρεση της ομίχλης στο San Andreas). Όλα όσα έχουν ακουστεί πηγάζουν αποκλειστικά και μόνο από την έλλειψη προσοχής, πόρων, και σεβασμού προς τα παιχνίδια αυτά, και κατ’ επέκταση το κοινό τους.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά, με μια σύντομη και μάλλον περιττή αναφορά στην πρώτη παραδοχή: η τριλογία Grand Theft Auto μεγάλωσε γερά παιδιά. Το GTA III έφερε μια επανάσταση με τον 3D ανοιχτό του κόσμο που όμοιό του δεν είχαμε ξαναδεί. Ακόμα και σήμερα, είναι αισθητό το πόσο συγκλονιστική ήταν για το μέσο και την εποχή εκείνη η Liberty City. Το Vice City έκανε ένα αποφασιστικό βήμα μπροστά που εδραίωσε τη Rockstar και τη σειρά ως ηγέτες της βιομηχανίας. Και λίγο αργότερα εμφανίζεται το κοινωνικό φαινόμενο γνωστό ως San Andreas, και τινάζει τα πάντα στον αέρα.

Είναι εύκολο να πούμε ότι πρόκειται για ένα λούνα παρκ συναισθημάτων και αναμνήσεων, μα δεν είναι απλά μια άσκηση νοσταλγίας. Είναι παιχνίδια που έπαιξαν σχεδόν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας, έβαλαν χωρίς υπερβολές έστω και λίγο το λιθαράκι τους στο τι είδους άνθρωποι έγιναν αρκετοί από εμάς. Εκείνη η πρώτη φορά που ακούσαμε το Summer Madness των Kool & The Gang διασχίζοντας την παραλιακή του Μαϊάμι καβάλα σε μια Χάρλει με σηκωμένα μανίκια και το πουκάμισο να ανεμίζει, αντηχεί ακόμη κάπου στο βάθος του μυαλού. Χαρακτηριστική η ατελείωτη εξερεύνηση στις ψηφιακές αναπαραστάσεις – παρωδίες μεγαλουπόλεων των ΗΠΑ και η σταθερή κατάδυση των ηρώων στον υπόκοσμο από τις μικρές χαραμάδες και τις αγγαροδουλειές, μέχρι να γίνουν τα golden boys των μεγάλων αφεντικών της μαφίας.

Τα παιχνίδια αυτά δεν τα παίξαμε, τα σπουδάσαμε. Το μόνο που χρειαζόταν να γίνει με την κυκλοφορία της Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition, ήταν μια γιορτή των επιτευγμάτων και της σημασίας που έχουν αυτά τα τρία παιχνίδια σε μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων. Η Grove Street Games κλήθηκε εδώ ουσιαστικά να κάνει δυο πράγματα. Πρώτον, να περάσει το παιχνίδι στην Unreal Engine 4 με ανανεωμένο οπτικό τομέα, και δεύτερον να κάνει ορισμένες καίριες επεμβάσεις με τη μορφή quality of life improvements που θα κάνουν τα παιχνίδια πιο προσβάσιμα σε μια νέα γενιά παικτών.

Περνάμε έτσι στη δεύτερη παραδοχή: Έχουμε να κάνουμε με remasters των κλασικών παιχνιδιών. Αυτό σημαίνει ότι παρά τις όποιες αλλαγές, ουσιαστικά παίζουμε τα ίδια ακριβώς παιχνίδια με τα καλά και τα κακά τους, ειδικά από άποψη gameplay. Όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός GTA παιχνιδιού είναι εδώ, και όσοι επένδυσαν χρόνο πριν χρόνια θα νιώσουν αμέσως σαν στο σπίτι τους. Αρκεί ο παίκτης να σταθεί υπομονετικά σε ένα σημείο και να παρακολουθήσει την σταδιακή κατάρρευση του πολιτισμού.

Αμέτρητες οι φορές που χωρίς να το καταλάβουμε έχει δημιουργηθεί κυκλοφοριακό πρόβλημα, έχουν αρχίσει κλοτσοπατινάδα 20 άτομα, συμμορίες, γιαγιάδες, αστυνομικοί. Ασθενοφόρα θερίζουν στοιβαγμένα πεζοδρόμια για να σώσουν έναν ντίλερ που ξεψυχά. Οι χαρακτήρες μπαίνουν στο αμάξι με νεύρα και κοπανάνε τις πόρτες με τρόπο βγαλμένο από τους χειρότερους εφιάλτες των ταξιτζήδων. Βρίσκουμε το σπάνιο αμάξι, και ξαφνικά είναι παντού. Δραματικές βουτιές πεζών που για να σωθούν, πηδάνε πάνω στο καπό μας. Και φυσικά το gunplay παραμένει χαοτικό και άτσαλο.

Όσον αφορά τον οπτικό τομέα λοιπόν, για να είμαστε ειλικρινείς, οι πρώτες ώρες ενασχόλησης με την Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition είναι αγνός ενθουσιασμός. Η μνήμη τείνει συνήθως να ομορφαίνει κάτι. Εκεί που αδυνατεί να ανακαλέσει λεπτομέρειες, γεμίζει τα κενά με χρώματα, ήχους και μυρωδιές, μόνο για το επισκεφθούμε μετά από χρόνια και να έχει χάσει την αίγλη του. Εδώ όμως πράγματι αυτά τα τόσο γνώριμα περιβάλλοντα έχουν βρει νέα ζωή.

Έχουμε να κάνουμε με ένα μείγμα μεταξύ ελαφρώς καρτουνίστικων μοντέλων και ρεαλιστικών φωτισμών και σκιάσεων. Είναι μια ιδιαίτερη προσέγγιση, αλλά στη σωστή κατεύθυνση κατά τη γνώμη μας. Έχουμε αντανακλάσεις σε πολλές επιφάνειες, βρεγμένους δρόμους, σκιάσεις πραγματικού χρόνου και κυρίως, φυσικό φως να λούζει τον κόσμο. Στην ερώτηση του πως θα έπρεπε να προσεγγιστεί ο οπτικός τομέας ενός πιθανού remaster, η απάντηση είναι, «κάπως έτσι».

Ήταν ήδη φοβεροί οι ψηφιακοί κόσμοι που δημιούργησε η Rockstar, αλλά πράγματι το remaster έχει κάτι να πει. Η μουντή Liberty City βρίσκει νέα ζωή, το θρυλικό Miami των 80s είναι πιο πολύχρωμο από ποτέ, και το Los Santos παραμένει το καταφύγιο μιας υπέροχης παιδικής ηλικίας με φλογερά ηλιοβασιλέματα να σβήνουν απαλά πίσω από τους φοίνικες και τους ουρανοξύστες.

Από την άλλη, όταν μπαίνουμε στις λεπτομέρειες αυτής της υλοποίησης το σκηνικό αρχίζει να καταρρέει. Δεν είναι όλα τα textures στο ίδιο επίπεδο, ενώ πολλά από αυτά είναι άβολα πατημένα πάνω σε αφύσικα μοντέλα. Ταυτόχρονα, αρκετές σκηνές είναι υπερβολικά σκοτεινές και γενικά υπάρχει σημαντική ανισορροπία η οποία φαίνεται να έχει σημαντικό πρόβλημα με τις HDR ρυθμίσεις. Από εκεί και πέρα, έχουμε και το άβολο πάντρεμα νέων textures και μοντέλων με τα παλιά animations. Το σώμα του Tommy Vercetti σε πολλά animations κινείται εντελώς αφύσικα, οι αγκώνες του CJ σπάνε ανάποδα κάθε φορά που κάνει ορθοπεταλιές στο BMX, και ο Ryder Τιραμόλας θα στοιχειώσει τα όνειρά σας με χέρια δυόμιση μέτρα.

Τα Quality of life improvements επικεντρώνονται κυρίως στο πολύ χρήσιμο Weapon wheel που σταματά τον χρόνο μέχρι να διαλέξουμε όπλο, ένα ελαφρώς πιο εύκολο σύστημα στόχευσης, και ένα GPS που πλέον μας δείχνει πιο δρόμο να πάρουμε. Και υπάρχουν και άλλες μικρές προσθήκες όπως τα πιο εύκολα πλέον drive-bys με πιο φιλική κάμερα. Σημαντική προσθήκη είναι επίσης το άμεσο retry σε αποτυχημένες αποστολές, και τα Mission checkpoints, τα οποία όμως για κάποιο μαγικό λόγο εμφανίζονται μόνο στo San Andreas.

Και φτάνουμε στο γιατί η τριλογία αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση η Definitive Edition, τον λόγο που το διαδίκτυο βουίζει τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν έχει καν νόημα να απαριθμήσουμε τα απίστευτα που μπορεί να συναντήσει κανείς παίζοντας τα παιχνίδια αυτά. Μιλάμε για μικρά και μεγάλα λάθη που δεν καταλαβαίνουμε πως πέρασαν από οποιοδήποτε Quality Control. Μιλάμε για σφάλματα που δεν καταλαβαίνουμε πώς γίνεται να μην τα είδε κανείς από μια εταιρία κολοσσό και κυκλοφόρησαν έτσι.

Καταρχάς, πόσο δύσκολο ήταν να έχουμε μονίμως επιλογή για 60 fps σε αυτά τα παιχνίδια εν έτει 2021; Ακόμα και σε παιχνίδια εικοσαετίας καταλήγουμε να διαλέγουμε μεταξύ frames και ανάλυσης. Και να λέμε τα αυτονόητα, δύσκολα διαλέγει ένας ώριμος gamer υψηλότερη ανάλυση, αντί για καρφωμένα 60 fps. Αλλά ας μην προτρέχουμε, αφού έχουμε κανονικότατα frame drops, βουτιές θανάτου και stuttering σε πολλές σκηνές, ειδικά όταν συγκεντρώνονται στην οθόνη πολλά οχήματα. Ξαναλέμε, σε παιχνίδια σχεδόν εικοσαετίας που τρέχουν σε κονσόλες επόμενης γενιάς.

Αμέτρητες λεπτομέρειες και στα τρία παιχνίδια που μαρτυρούν σοκαριστική έλλειψη προσοχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα απλών πραγμάτων που έχουν πάει πολύ λάθος με αυτές τις εκδόσεις, είναι η βροχή. Πόσο λάθος μπορεί να απεικονιστεί η βροχή αναρωτιέστε; Τελικά, πολύ. Χοντρές, πυκνές κάτασπρες σταγόνες επιτίθενται σε κάθε άκρη της οθόνης, καλύπτοντας τα πάντα και καθιστώντας αδύνατο να οδηγήσουμε ή να κάνουμε οτιδήποτε άλλο κατά τη διάρκειά της. Ολόκληρες οι εκδόσεις για PC κατέβηκαν από την Rockstar επειδή κυκλοφόρησαν με απόρρητα αρχεία, εσωτερικές σημειώσεις, ακόμη και αρχεία από το θρυλικό Hot Coffee (όσοι ξέρουν, ξέρουν).

Οι γραμμές στο αεροδρόμιο στο GTA 3 είναι κυριολεκτικά ζωγραφισμένες στον αέρα. Ανοίγουν οι πόρτες των αυτοκινήτων και φως χτυπά το δρόμο, κι ας είναι μέρα. Ορθογραφικά λάθη στη μεταφορά ονομάτων μαγαζιών, και ο Flavored Coffee έγινε Raden Coffee. Και θυμάστε το λογοπαίγνιο με το Tuff Nut Donuts, που δίπλα από το διαφημιστικό Donut είχε ένα μεγάλο παξιμάδι (nut); Χάθηκε, γιατί κάποιος το θεώρησε λάθος και το έκανε κύκλο όταν το περνούσε στην Unreal Engine.

Αναρωτήθηκε κανείς γιατί υπάρχει ένας γκρι κύκλος δίπλα από ένα Donut; Όχι. Και τα νέα μοντέλα κάποιων χαρακτήρων του παιχνιδιού δυστυχώς είναι συχνά άκρως προβληματικά, και ίσως χειρότερα από τα αρχικά. Σε μια αποστολή του Vice City είδαμε να εμφανίζεται από το πουθενά ο Lance Vance με το παλιό μοντέλο του 2002 και ο Tommy Vercetti κανονικότατα με το ανανεωμένο του μοντέλο. Κάποιος ξέχασε να αντικαταστήσει το παλιό μοντέλο με το καινούριο, και δεν το παρατήρησε κανένας.

Επίσης από τα βασικά προβλήματα που εμφανίζονται και στα τρία παιχνίδια, είναι τα πολλά bugs και glitches, ορισμένα που επιστρέφουν, και ορισμένα που γεννήθηκαν από τη βιαστική και τσαπατσούλικη δουλειά. Αιωρούμενα αντικείμενα και textures που περιφέρονται στο χώρο. Mission scripting που σπάει και μένουμε να περιμένουμε τι θα συμβεί μέχρι να αποφασίσουμε να κάνουμε restart. Στο San Andreas σε ένα σημείο υπάρχει μια κυριολεκτικά αόρατη γέφυρα, ενώ σε σημεία στο GTA III υπάρχουν textures, αλλά ο πρωταγωνιστής πέφτει μέσα κάθε φορά και βουτάει στην άβυσσο της μηχανής γραφικών.

Συγκρούσεις με αόρατα αντικείμενα, και ένα mission marker που απλά υπάρχει αφού ξεχάστηκε από κάποιον σε μια φάρμα έξω από το Los Santos. Υπάρχουν και προβλήματα που ούτε καν διορθώθηκαν. Έντονο pop in τόσα χρόνια μετά, και textures και ολόκληροι ουρανοξύστες που μοιάζουν καρικατούρες μέχρι να πλησιάσουμε αρκετά και να αναγκαστούν να «φορτώσουν». Και φυσικά, αδικαιολόγητα πολλά κρασαρίσματα. Σε μια αποστολή στο GTA III πρέπει να πάμε ένα αμάξι από την μια άκρη της πόλης στην άλλη, και να το γυρίσουμε ατρακάριστο. Μετά από 10 λεπτά που πηγαίνουμε σαν κότες για να αποφύγουμε τους καμικάζι NPC οδηγούς, μια αψυχολόγητη στροφή ενός οδηγού πάνω μας λίγο πριν το τέλος μας κάνει ζημιά.

Πηγαίνουμε στο κοντινότερο Pay n’ Spray, η πόρτα δεν ανοίγει. Πηγαίνουμε στην άλλη άκρη της πόλης για ένα άλλο Pay n’ Spray. Γυρνάμε μετά από 10 λεπτά ατρακάριστοι, στην τελευταία στροφή κρασάρει το παιχνίδι. Ειδικά στο San Andreas, παρατηρούμε να λείπουν πράγματα που υπήρχαν 20 χρόνια πριν. Η cinematic camera λείπει, η κάμερα δεν θολώνει πλέον όταν τρέχουμε πολύ ή ανοίγουμε το νίτρο, και λείπουν τα εφέ από τη φωτιά, από την πτήση των πολεμικών τζετ, ακόμα και η κίνηση των προωθητήρων του τζέτπακ. Ξαναλέμε, λεπτομέρειες που υπήρχαν 20 χρόνια πριν, δεν υπάρχουν πλέον.

Ταυτόχρονα, λείπουν πλέον εμβληματικά τραγούδια όπως τα Billie Jean, Killing in the name of και Running down a dream – και καταλαβαίνουμε ότι κάποιες άδειες λήγουν και πιθανότατα ήταν δύσκολο να ανανεωθούν. Από την άλλη, όποιος δεν καταλαβαίνει τη βαρύτητα του ραδιοφώνου στα Grand Theft Auto, μάλλον δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα παιχνίδια αυτά. Το San Andreas ειδικά, όπως προαναφέραμε, δεν το παίξαμε. Το σπουδάσαμε. Είχαμε μάθει απ’ έξω τις πόλεις, τις τοποθεσίες των Pay n’ Spray, το σοκάκι που μπορούμε να βρούμε το καλό SMG και το συγκεκριμένο πάρκινγκ, που στον δεύτερο όροφο έχει πάντα παρκαρισμένη μια 500άρα αγωνιστική μηχανή.

Μεταξύ των τίτλων της τριλογίας λοιπόν, η μεταμόρφωση του San Andreas είναι η πιο αισθητή και τα λάθη της χτυπάνε περισσότερο, και δεν θα σταθούμε καν στα εκατοντάδες άλλα μικρά λάθη, αλλά σε ένα βασικό: Η ολοκληρωτική αφαίρεση της ομίχλης είναι ένα τεράστιο λάθος και δείχνει το πραγματικό μέγεθος της έλλειψης κατανόησης της φύσης των παιχνιδιών από τους developers. Ναι, η ομίχλη ήταν ένας έξυπνος τρόπος να αποφευχθούν οι τεχνικοί περιορισμοί της εποχής. Ήταν ταυτόχρονα και κάτι πολύ περισσότερο. Αρκεί να ανεβούμε στην κορυφή ενός ουρανοξύστη στο Los Santos για να αντικρίσουμε ένα αποκαρδιωτικό θέαμα. Ο άλλοτε αχανής και γεμάτος δυνατότητες κόσμος του San Andreas θυμίζει πλέον playmobil, και το Las Venturas στο βάθος μοιάζει με Άνω Ραχούλα σε μέγεθος.

Ναι, το draw distance είναι τεράστιο πλέον, αλλά όποιος πήρε αυτή την απόφαση ξεκάθαρα δεν έχει πάρει χαμπάρι τι σημαίνει San Andreas, και το ίδιο ισχύει για τους ανθρώπους που το είδαν και το ενέκριναν. Το να βλέπουμε τα όρια του ψηφιακού κόσμου ισοπεδώνει ολοκληρωτικά την οποιαδήποτε ατμόσφαιρα και γοητεία που κάποτε ξεχείλιζε, και μοιάζει πλέον τραγικά μικρός. Ακόμα και αφήνοντας λοιπόν εκτός όλο τον κακό χαμό που περιτριγυρίζει την συλλογή, καταλήγουμε στο πιο ουσιαστικό, μάλλον, συμπέρασμα: Το remastered San Andreas δεν είναι ένα καλύτερο San Andreas από αυτό που κυκλοφόρησε πριν 20 χρόνια.

Το remastered GTA III, δεν είναι ένα καλύτερο GTA III από αυτό που κυκλοφόρησε πριν 20 χρόνια. Ίσως το Vice City είναι αυτό που επωφελήθηκε περισσότερο από τις αλλαγές, καθώς η χρωματική του παλέτα ταιριάζει απόλυτα με τα υπέροχα χρώματα, καταγάλανα νερά και νέον φώτα του αρχικού. Και είναι αυτό στο οποίο συναντήσαμε τα λιγότερα προβλήματα σε σχέση με τα άλλα δυο. Το GTA III ωστόσο, και κυρίως το San Andreas, έχουν χάσει πολλές πτυχές της ξεχωριστής τους ταυτότητας και ατμόσφαιρας. Σε γενικές γραμμές η τριλογία χάνει την ουσία του να παρουσιάσει τους παραπάνω τίτλους στην καλύτερη μέχρι σήμερα εκδοχή τους.

Είναι όλα λοιπόν τόσο καταστροφικά; Μάλλον όχι. Παίζει κανείς άλλωστε παιχνίδια 20ετίας, και υπάρχουν ορισμένες ομολογουμένως χρήσιμες προσθήκες. Αλλά υπάρχει μια μικρή, πολύ μικρή λεπτομέρεια που αναφέραμε και παραπάνω: μιλάμε για ορισμένα από τα πιο επιτυχημένα και αγαπημένα παιχνίδια στην ιστορία του μέσου. Είναι ασύλληπτη η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκαν τρεις εκ των ιστορικότερων σελιδοδεικτών της ιστορίας του gaming. Φανταζόμαστε δυστυχώς μια σχετικά άπειρη ομάδα, με δύσκολο ιστορικό (τα προβληματικά mobile ports), πιθανότατα μικρό budget και αυστηρά deadlines, που κλήθηκε ουσιαστικά για μια αποστολή καμικάζι.

Ένα μανατζερίστικο κομφούζιο που ουδέποτε αντιλήφθηκε την βαρύτητα του εγχειρήματος. Κυνήγησαν όλους τους modders που παράνομα ή μη, είχαν κάνει εξαιρετική δουλειά, έκαναν χώρο για το δικό τους προϊόν, και σέρβιραν μια προκλητική μετριότητα – στην καλύτερη – για full price.

Άξιζαν καλύτερα τα παιχνίδια αυτά, κι αν όχι από την Take Two και την GSG, σίγουρα από την Rockstar, μια εταιρία φημισμένη για τη θρυλική προσοχή της στην λεπτομέρεια. Η τριλογία αυτή ήθελε χρόνο, ήθελε χρήματα, ήθελε προσοχή, ήθελε αγάπη, και κυρίως, ήθελε έναν ελάχιστο σεβασμό. Με σιγουριά μπορούμε να πούμε πως δεν πήρε κανένα από αυτά σε ικανοποιητικό βαθμό. Ο μόνος λόγος που μπορεί να σταθεί αυτή η κυκλοφορία, είναι το αβάσταχτο παικτικό και ιστορικό βάρος αυτών των παιχνιδιών που 20 χρόνια αργότερα στέκονται αξιοπρεπώς, με τα καλά και τα κακά τους.

Και σίγουρα η συλλογή θα γίνει πιο ελκυστική με τα updates που θα έρθουν. Αλλά μέχρι τότε, η TakeTwo έχασε ουσιαστική επαφή με το πιο βασικό κομμάτι της βιβλιοθήκης της. Η Rockstar έχασε σίγουρα ένα κομμάτι της εκτίμησης από το κοινό της. Η Grove Street Games έχασε τη μπάλα. Και μέσα στο χαμό, έχουμε χάσει και μεις το χαρτί που είχαμε σημειώσει τα cheats. Όλα λάθος.

H Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition κυκλοφορεί από τις 11/11/21 για PS5, PS4, PC, Switch, Xbox Series και Xbox One. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5 με review code που λάβαμε από τη CD Media.

The post Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition | Review appeared first on GameOver.