Cobra Kai: The Karate Kid Saga Continues – Review

“Ο καημός μου δέκα νταν, δεν μ’ ακούς βρε Ντάνιελ-σαν…”

Μέσα στον ορυμαγδό των 80’s και 90’s revivals που ζούμε σήμερα (πέρασαν τα χρόνια, ακόμα και τα 90’s έγιναν ρετρό), η σειρά Cobra Kai αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε με νοσταλγία την τριλογία ταινιών The Karate Kid (σκηνοθετημένη μάλιστα από τον John G. Avildsen, σκηνοθέτη και των Rocky και Rocky V). Δεν μιλάμε φυσικά για

ποιότητα ταινιών ανάλογη του Θωρηκτού Ποτέμκιν, η ιστορία άλλωστε του underdog που ξεπερνά τις δυσκολίες και βγαίνει νικητής είναι μάλλον κλισέ, αλλά λίγο το karate θέμα, λίγο οι αξέχαστοι χαρακτήρες (αξεπέραστος ο Mr Miyagi αλλά και ο Daniel, o Johnny και ο villain John Kreese), λίγο κάποιες αλησμόνητες σκηνές (Wax On-Wax Off, Crane Kick) και το συνολικό αποτέλεσμα, τουλάχιστον της πρώτης ταινίας, έχει μείνει για πάντα στη μνήμη μας.

Η τηλεοπτική σειρά Cobra Kai εμφανίστηκε το 2018 αρχικά στη συνδρομητική υπηρεσία του Youtube και πλέον υπάρχει στο Netflix, όπου περιμένουμε την τρίτη σαιζόν. Έπιασε τα γεγονότα κυρίως από τη μεριά του Johnny Lawrence, και κατά κοινή ομολογία σεβάστηκε το σύμπαν και τις ταινίες, προσφέροντάς μας μια καλογραμμένη ιστορία και συναρπαστικές σκηνές δράσης. Ήταν, λοιπόν, ίσως θέμα χρόνου να δούμε μια μεταφορά σε μορφή videogame. Η αλήθεια είναι ότι τα movie/ tv tie-ins δεν έχουν -και δίκαια- την καλύτερη φήμη, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, λόγω του θέματος της σειράς και της επιτυχημένης υλοποίησης από τους δημιουργούς, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ αξιοπρεπή προσπάθεια.

Το Cobra Kai: The Karate Kid Saga Continues διαλέγει πολύ ορθώς το δρόμο του 2D brawler, βαδίζοντας στα χνάρια των Double Dragon, Final Fight και Streets of Rage. Ξεκινώντας την περιπέτεια, πρέπει να διαλέξουμε ένα εκ των δύο dojos που θα ελέγξουμε, το Cobra Kai ή το Miyagi-do. Εμείς, αιώνιοι υπηρέτες της Light side of the Force και των good guys γενικότερα, επιλέξαμε τον Daniel και τους μαθητές του. Μετά από ένα εισαγωγικό chapter, ανοίγει ένας χάρτης της πόλης και μπορούμε να επιλέξουμε ποια πίστα θα παίξουμε μέσα από διακλαδωτά μονοπάτια που περιλαμβάνουν τις οδούς της αλλά και κεντρικές τοποθεσίες. Συνολικά υπάρχουν 28 πίστες, η διάρκεια των οποίων κυμαίνεται από 15 λεπτά ως σχεδόν μία ώρα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν τελειώσουμε το campaign με το ένα dojo, το παιχνίδι μάς καλεί να δούμε την ιστορία και με το άλλο, πραγματοποιώντας ένα ακόμα playthrough αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το αληθινό end boss και να δούμε το true ending. Δεν είναι απαραίτητο να παιχτούν όλες οι πίστες, το προτείνουμε όμως τουλάχιστον για ένα walkthrough. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι από πλευράς περιεχομένου οι δημιουργοί είναι παραπάνω από γενναιόδωροι, προσφέροντάς μας ένα μεγάλο campaign που είναι ικανό να μας κρατήσει απασχολημένους για ώρες. Η ιστορία δυστυχώς δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και μάλλον δεν έχει μεγάλη σχέση με τη σειρά. Πρόκειται μάλλον για “εναλλακτική” ιστορία, που απλά κάνει τη δουλειά της και δεν θα μας απασχολήσει περαιτέρω.

Από πλευράς gameplay τα πράγματα είναι παραπάνω από ικανοποιητικά. Το είδος των brawlers δεν φημίζεται για την ποικιλία και την πρωτοτυπία του gameplay, το αντίθετο μάλιστα. Οι δημιουργοί όμως έβαλαν τα δυνατά τους και μας προσφέρουν ένα βαθύ και πολυποίκιλο σύστημα μάχης, που προσφέρει άφθονη δράση και συναρπαστικό θέαμα. Καταρχάς, η επιλογή του dojo είναι κομβικής σημασίας, καθώς το καθένα από αυτά διαφέρει τόσο στους διαθέσιμους χαρακτήρες όσο και στη συνολική προσέγγιση. Έτσι, το Cobra Kai dojo επικεντρώνεται στην ωμή δύναμη και τη μεγιστοποίηση του damage, ενώ το Miyagi-do στην ισορροπία μεταξύ μάχης, counters και healing. Σε κάθε dojo θα κληθούμε να ελέγξουμε τέσσερις χαρακτήρες, ο καθένας με τις δικές του ιδιαιτερότητες.

Κάθε dojo διαθέτει τέσσερις ειδικές κινήσεις κοινές για όλα τα μέλη του που εκτελούμε με το πάτημα του L2 + ένα από τα πλήκτρα του dualshock (για παράδειγμα το Wax On, Wax Off του Miyagi-do), ενώ κάθε χαρακτήρας έχει τις δικές του τέσσερις αποκλειστικές κινήσεις που εκτελούνται με το πάτημα του R2 + ένα πλήκτρο. Οι ειδικές κινήσεις δεν κοστίζουν σε κάτι για να εκτελεστούν, και το παιχνίδι μάς ωθεί να τις χρησιμοποιούμε συνεχώς. Έχουν βέβαια cooldown μέχρι να ξαναχρησιμοποιηθούν, το οποίο μειώνεται με το χρόνο ή τη χρήση των απλών punches και kicks.

Να πούμε εδώ ότι κατά την εκτέλεση των special attacks είμαστε άτρωτοι, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τους αντιπάλους μας όταν χρησιμοποιούν τις δικές τους, και πρέπει να διαλέγουμε το timing των επιθέσεών μας με σύνεση αν θέλουμε αυτές να πιάνουν τόπο. Μπορεί η βάση του παιχνιδιού να είναι μια ρεαλιστική σειρά, αλλά οι ειδικές κινήσεις έχουν έντονο arcade χαρακτήρα, στηριζόμενες έντονα σε elemental χαρακτηριστικά (φωτιά για τους Cobra Kai, πάγο για τους Miyagi).

Υπάρχει επίσης πλήκτρο για dodge και για parry, εναέριες επιθέσεις (που χρησιμοποιήσαμε ελάχιστα μιας και το άλμα είναι πολύ μικρό), ground attacks, όπλα στην πίστα όπως ρόπαλα ή κιθάρες, και interactive environments που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας. Τέλος, όταν το σύμβολο του dojo μας γεμίσει με τα χτυπήματα που πραγματοποιούμε, κάθε χαρακτήρας μπορεί να εξαπολύσει ένα ultimate attack (ναι, ο Daniel χρησιμοποιεί το Crane Kick) πατώντας τα L2 + R2. Ορισμένοι εχθροί μπορεί όταν νικηθούν να ρίξουν και ρόμπες και ζώνες καράτε, τις οποίες μπορούμε να μαζέψουμε. Οι ρόμπες είναι ουσιαστικά το trigger και οι ζώνες ένα special effect (π.χ. increased damage) που ενεργοποιείται όταν πετύχουμε τις συνθήκες της ρόμπας (π.χ. να φτάσουμε το combo meter στο 12).

Ο συνδυασμός όλων αυτών των διαφορετικών επιθέσεων μάς επιτρέπει να πραγματοποιούμε μακροσκελή combos (όσο μεγαλύτερα τόσο περισσότερα karate points παίρνουμε και τόσο περισσότερο life αναπληρώνουμε στο τέλος της μάχης) πολύ εντυπωσιακά στο μάτι, ενώ, όπως είπαμε, οι πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες (εναλλασσόμενοι άμεσα με το πάτημα ενός πλήκτρου και ο καθένας με το δικό του health bar) προσθέτουν κατά πολύ στην ποικιλία του gameplay. Μόνο μας παράπονο είναι ότι, λόγω του χαμού που γίνεται και των συνεχών εναλλαγών μεταξύ των personal και dojo ειδικών κινήσεων, συχνά πατούσαμε χωρίς να το θέλουμε ταυτόχρονα τα L2 και R2 και σπαταλούσαμε το ultimate attack που κρατούσαμε για το boss. Μάλλον “git gut” στιγμές παρά λάθος του παιχνιδιού.

Γενικά η πρόκληση δεν είναι μεγάλη, αν κάποιος προσεγγίσει το παιχνίδι με σχετική προσοχή και δεν υιοθετήσει button mashing πρακτικές, καθώς οι αντίπαλοι και πολλοί σε πλήθος είναι και μεγάλη ζημιά προκαλούν. Οι αντίπαλοι έχουν καλή ποικιλία και απαιτούν διαφορετική προσέγγιση ο καθένας. Δύο bosses μάς ζόρισαν ελαφρώς, ένα που γιατρεύεται και το final boss, το οποίο προσφέρει αξιομνημόνευτη εμπειρία καθώς γίνεται immune στις επιθέσεις μας και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλο το οπλοστάσιό μας. Αν χάσουμε και τους τέσσερις χαρακτήρες μας, μπορούμε να συνεχίσουμε από το τελευταίο checkpoint, πρακτικά από την αρχή της τρέχουσας μάχης. Όπως και σχεδόν στο σύνολο των παιχνιδιών του είδους, μπορούμε να το παίξουμε και couch co-op (όχι online) με δύο παίκτες οπότε η διασκέδαση φυσικά αυξάνεται.

Ένα μεγάλο τμήμα του παιχνιδιού που το διαφοροποιεί αρκετά από άλλα παιχνίδια της κατηγορίας είναι και τα RPG στοιχεία και το character progression που προσφέρει. Μετά από κάθε πίστα επισκεπτόμαστε το dojo μας, όπου μπορούμε να επενδύσουμε τα karate points που κερδίσαμε, αναβαθμίζοντας είτε τα special powers είτε τα επιμέρους χαρακτηριστικά των χαρακτήρων μας (damage, health κλπ). Κάθε power μπορεί να αναβαθμιστεί ακολουθώντας δύο paths και όταν φτάσει στο level 4, ξεκλειδώνει ένα mastery skill που γίνεται διαθέσιμο όταν ικανοποιήσουμε κάποια συγκεκριμένη συνθήκη (π.χ. να προκαλέσουμε 1000 points ζημιάς με το power).

To ξεκλείδωμα του mastery γίνεται χειροκίνητα και θα θέλαμε είτε να γίνεται αυτόματα, είτε να ειδοποιούμασταν πότε γίνεται διαθέσιμο, αντί να ελέγχουμε κάθε φορά το skill tree. Στο dojo μπορούμε επίσης να δούμε ποια collectables μαζέψαμε ως τώρα, καθώς και να κερδίσουμε karate points από διάφορα challenges. Το skill tree δίνει επιπλέον βάθος στο παιχνίδι και μας επιτρέπει να παραμετροποιήσουμε τον χαρακτήρα μας, πράγμα άκρως ελκυστικό.

Οπτικά το Cobra Kai: The Karate Kid Saga Continues τα πάει αρκετά καλά, διαλέγοντας arcade ύφος και cell shaded εικαστικό. Οι πίστες, αν και η πλειοψηφία τους λαμβάνει χώρα σε αστικό περιβάλλον, έχουν σχετική ποικιλία και τα χρώματα είναι όμορφα και έντονα. Εκεί που μας ξένισε ήταν στις comics cutscenes, στις οποίες χρησιμοποιούνται στατικά panels αμφιβόλου ποιότητας, αφού τα πρόσωπα των χαρακτήρων σε αυτές δεν μοιάζουν όσο θα θέλαμε με τους αληθινούς ηθοποιούς. Τουλάχιστον πολλοί από αυτούς δανείζουν τις αληθινές τους φωνές, συμπεριλαμβανομένων των Ralph Macchio και Bill Zabka. Η μουσική κάνει χρήση ηλεκτρικών κιθάρων και γενικά έχει μοντέρνο στυλ, αλλά δεν θα λέγαμε ότι καταφέρνει να ξεχωρίσει.

Σε μια σχετικά κορεσμένη και δύσκολη κατηγορία, το Cobra Kai κάνει πολύ φιλότιμες προσπάθειες να μας προσφέρει κάτι πιο βαθύ και ξεχωριστό. Το πλούσιο σύστημα μάχης, οι πολλοί και διαφορετικοί χαρακτήρες, το μεγάλο campaign και τα RPG στοιχεία σίγουρα το μετατρέπουν σε μια καθ’ όλα αξιόλογη πρόταση για τους φίλους του είδους, ενώ και οι φίλοι του franchise θα ικανοποιηθούν. Και μην ξεχνάτε, Cobra Kai Never Dies.

To Cobra Kai: The Karate Kid Saga Continues κυκλοφορεί από τις 27/10/20 για PS4, Xbox One και Switch. To review βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS4 με review code που λάβαμε από τον εκδότη.

The post Cobra Kai: The Karate Kid Saga Continues – Review appeared first on GameOver.