Το σύνδρομο του Πήτερ Παν

Στη Neverland τη μυθική χώρα που εμπνεύστηκε ο Τζέιμς Μάθιου Μπάρι το 1904 υπάρχει μια πολύ γουστόζικη παρέα από αιώνιους πιτσιρικάδες που δεν μεγαλώνουν ποτέ και αρνούνται να ενηλικιωθούν. Ο αρχηγός τους ο Πήτερ Παν έδωσε τροφή ακόμη και στην επιστήμη της ψυχολογίας που καθιέρωσε και τον σχετικό όρο: Το σύνδρομο του Πήτερ Παν. Τι είναι αυτό; Η άρνηση της ενηλικίωσης, της ανάληψης των ευθυνών που αντιστοιχούν σε όσους φεύγουμε από τα παιδικά χρόνια και η προσκόλληση σε μια αιώνια εφηβεία.

Προφανώς, οι παίκτες του Παναθηναϊκού έχουν μπολιάσει το DNA τους με μπόλικες δόσεις από τούτο το σύνδρομο. Αρνούνται να αφήσουν πίσω τους παιδικά λάθη και ασθένειες και βρίσκουν τρόπο να τα επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο με διαφορετικές ποικιλίες και παραλλαγές. Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός έχει αναχθεί σε μια κλασική ομάδας έδρας που μόλις φεύγει μακριά από το Μαρούσι βρίσκει χίλιους διαφορετικούς τρόπους να αυτοκτονήσει και να…..χαρίσει δικά του παιχνίδια. Αυτή τη φορά στο Αστρομπάλ της Λιόν τον πρόδωσαν διαρκή και επαναλαμβανόμενο αμυντικά λάθη στην τέταρτη περίοδο. Τουλάχιστον, ποτέ δεν είναι….βαρετός ο τρόπος που επιλέγουν οι παίκτες του να χάσουν σε διάφορες έδρες της ευρωλίγκα. Πέρσι και πρόπερσι ο Παναθηναϊκός έσωσε την παρτίδα με επικές νίκες την ώρα που είχε φτάσει στο μη παρέκει. Πέρσι, έκανε το παιχνίδι της χρονιάς στο Ντέσιο και διέλυσε την Αρμάνι κλειδώνοντας την πρόκριση στους ‘’8’’. Χρειάστηκε όμως να φτάσει στην 28η αγωνιστική για να το πετύχει. Δύο χρόνια νωρίτερα, χρειάστηκε να κερδίσει τα τρία τελευταία παιχνίδια του εκτός έδρας για να πάρει πλεονέκτημα έδρας. Και τρία χρόνια νωρίτερα πάλι στη δύση της κανονικής περιόδου (28η αγωνιστική) άλωσε τη Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα και πήρε το διπλό από τη Μπασκόνια σε ένα do or die παιχνίδι! Θα έχει αυτή την πολυτέλεια και φέτος; Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για ένα τόσο μακρινο ορίζοντας στην Ευρωλίγκα.

Για την ώρα κατέγραψε μια αφελή ήττα στη Λιόν. Γιατί; Γιατί οι παίκτες του έδωσαν ρεσιτάλ έλλειψης αμυντικής επικοινωνίας στην τέταρτη περίοδο, δέχτηκαν ένα σωρό καλάθια από την αδύνατη πλευρά και οι αμυντικές περιστροφές ήταν επιεικώς τραγικές. Την άμυνα στην αδύνατη πλευρά δεν τη διδάσκει κανείς προπονητής σε αυτό το επίπεδο. Θεωρείται περίπου….αυτονόητη για παίκτες με βαριά συμβόλαια και εμπειρία από το ψηλό επίπεδο. Μπορεί ο Αργύρης Πεδουλάκης να νιώθει πολύ ζεστή την καρέκλα του και πολύ νωρίς στη σεζόν αλλά είναι μάλλον άδικο να φορτωθεί όλο το ανάθεμα. Όποιος ξαναδεί το βίντεο με την ανάλυση του Μιχάλη Κακιούζη στη super Euroleague είναι σα να έχει δει όλο το παιχνίδι σε δέκα φάσεις. Στο Αστρομπάλ ήταν η κακή άμυνα και οι άστοχες βολές μιας ομάδας που ο μέσος όρος του φετινού της ρόστερ στον τομέα αυτό είναι πολύ παραπάνω από τα συγκεκριμένα ποσοστά. Ενός καθενός ξεχωριστά. Προφανώς, τα μειονεκτήματα του παρελθόντος είναι επιδημικά, ένας ιός που κυκλοφορεί στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ ανεξάρτητα αλλαγών, ανεξάρτητα προπονητών και ρόστερ. Δεν εξηγείται διαφορετικά…

Και αν δεν ήταν αυτά θα βρισκόταν κάτι άλλο όπως πέρσι. Τα τρίποντα που δεν μπαίνουν, τα ριμπάουντ που χάνονται και πάει λέγοντας. Επί της ουσίας: Για τον Παναθηναϊκό η ήττα στη Λιόν δεν είναι το τέλος του κόσμου. Ένα χαμένο εκτός έδρας παιχνίδι στην ευρωλίγκα πονάει λιγότερο από μια εντός έδρας ήττα και καλύπτεται ανά πάσα στιγμή με ένα άλλο διπλό! Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η ήττα αλλά ο τρόπος που ήρθε. Φτηνός και αστείος.

Όσο ο Παναθηναϊκός θα προστατεύει το ΟΑΚΑ τέτοιες ήττες δεν θα βαρύνουν στο τελικό ζύγισμα. Και σύμφωνα με τον μύθο της Neverland θα περιμένουμε να εμφανιστεί κάπου στα ανοιχτά απειλητικό το πειρατικό του γαντζοχέρη κάπτεν Χουκ για να σοβαρευτούν οι παίκτες του Παναθηναϊκού και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

ΥΓ Προσωπική μου εκτίμηση που την καταθέτω νωρίς στο ξεκίνημα. Στο ρόστερ του ο Παναθηναϊκός δικαιούται να βάλει ένα στοίχημα για την ανάδειξη ενός παίκτη. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά για πολλούς λόγους. Δεν μπορεί όμως να βάλει στοίχημα για την ανάδειξη δύο παικτών που μάλιστα παίζουν στην ίδια ακριβώς θέση. Ο Ερυθρός Αστέρας πήρε 19 επιθετικά, η Βιλερμπάν 22 και στους δύο αυτούς αγώνες οι τρεις σέντερ που χρησιμοποίησε ο Πεδουλάκης είχαν αντίστοιχα 8 και 10 ριμπάουντς όλοι μαζί! Με άλλα λόγια: Γουάιλι και Μπέντιλ δεν έχουν λόγο συνύπαρξης στην ίδια ομάδα. Ούτε θα μπορέσουν να βελτιωθούν στο βαθμό που περιμένουν ή υπολογίζουν στην ομάδα, ούτε θα βοηθήσουν σε σταθερή βάση. Ένας από τους δύο πρέπει να παραχωρήσει τη θέση του σε ένα έτοιμο κανονικό σέντερ. Τα υπόλοιπα είναι κουβέντα για εσωτερική κατανάλωση.