«Κόκκινα φανάρια» στο σανίδι!

«Κόκκινα φανάρια» στο σανίδι!24.01.2018Τέχνες

Η Β. Δουμανίδου μιλά για τη θεατρική μεταφορά της ταινίας του '63, στο Αυλαία

Από την
Ελένη Σκάρπου

Τότε ήταν μια ταινία που είχε συγκλονίσει όχι μόνο για τις ερμηνείες της Τζένης Καρέζη, της Μαίρης Χρονοπούλου, του Γιώργου Φούντα και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, αλλά για το περιεχόμενό της, για τα κοινωνικά ταμπού που κουβαλούσε και τα μηνύματα που ήθελε να περάσει. Τώρα επιστρέφει σε θεατρική διασκευή σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Δουμανίδου. Τα «Κόκκινα Φανάρια» του Αλέκου Γαλανού μάς αποκαλύπτονται στο θέατρο

Αυλαία από το θέατρο του Αλλοτε. Απόψε και αύριο, στις 21.00, θα ξεναγηθούμε ωμά και ρεαλιστικά στο θέμα της πορνείας, με τρόπο που δεν το έχουμε ξαναδεί στο σανίδι.

«Το θέατρο του Αλλοτε καταπιάνεται με θέματα που αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες χορδές του ανθρώπου - θεατή. Και η αλήθεια είναι πως πολλοί με ρώτησαν “μα ασχολείστε συνήθως με πολύ σκοτεινά και τρομακτικά πράγματα, πώς σας ήρθε η ιδέα για κάτι τόσο εμπορικό;” Νομίζω, λοιπόν, πως η δική μας ηλιόλουστη ζωή δεν μας επιτρέπει να κοιτάξουμε τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο της νύχτας.

Ο κόσμος αυτός μπορεί να μην είναι σκοτεινός με έναν μεταφυσικό τρόπο, αλλά είναι άγρια σκοτεινός με την πραγματική έννοια του όρου. Ζοφερός, άρρωστος, βίαιος, επικίνδυνος και τρομακτικός. Ετσι, λοιπόν, γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα πως κάποιος πρέπει να αναδείξει το αριστουργηματικό έργο του Αλέκου Γαλανού μακριά από ωραιοποιήσεις και καθαρό σεξισμό. Γιατί συνήθως ο επίπλαστος ερωτισμός των γυναικών αυτών αφήνει μόνο ερεθισμένα μάτια και σώματα. Η αλήθεια, όμως, αφήνει τραυματισμένα κορμιά και ψυχές» αναφέρει η Βαρβάρα Δουμανίδου.

Πληρωμένος έρωτας

Κι αν αναρωτιόμαστε πού θα μας βγάλει αυτή η θεατρική ιστορία; Η ίδια μάς επιφυλάσσει την πιο ουσιαστική απάντηση. «Να νιώσουν οι θεατές τι πραγματικά συμβαίνει στα σπίτια του πληρωμένου έρωτα. Να δουν μέσα σε 90 λεπτά πόσους άνδρες δέχεται μια γυναίκα μέσα της. Να βιώσουν την απελπισία των γυναικών που προσπαθούσαν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να ερωτευθούν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν σαν όλες τις υπόλοιπες γυναίκες.

Να δουν πώς είναι μια στιγματισμένη γυναίκα ως πόρνη ενώ η κοινωνία με τη νόμιμη σφραγίδα της την αναγκάζει να μεγαλώνει γενιές και γενιές ανδρών. Να κοιτάξει μέσα βαθιά τα πληγωμένα σώματα των γυναικών αυτών, τις μελανιές, τους εσωτερικούς τραυματισμούς, τις εκτρώσεις, τους μώλωπες από το ξύλο της μη συναίνεσης, την ξεσκισμένη αξιοπρέπειά τους, την δαρμένη ψυχή τους.

Σας φαίνεται σκληρό το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε; Είναι. Αλλά πιο σκληρή είναι η πραγματικότητα» εξομολογείται κι εμείς μέσα από τις ιστορίες έξι γυναικών θα δούμε εκείνες τις τραγικές φιγούρες που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν στη ζωή και στην αγάπη με όχι πάντα καλό τέλος.

Στον ρόλο της, τον ρόλο της Ελένης, θα βρούμε μια φυσιογνωμία ήσυχη που αναμετριέται με το σκοτάδι, τον βούρκο αυτού του κόσμου. «Εγώ σαν Βαρβάρα τη νιώθω. Εχω δει και έχω ζήσει ιστορίες παραίτησης από τη ζωή πλασμάτων που θα μπορούσαν να τα έχουν όλα. Οι πιο ευαίσθητοι άνθρωποι είναι αυτοί που βουλιάζουν πρώτοι» λέει η γνωστή σκηνοθέτις.

Αν μπορούσαμε να συλλάβουμε τη φρίκη

Για εκείνη το θέατρο γεννήθηκε για να δίνει προοπτική στα πράγματα, γιατί η κοινωνία σε σχέση με τα θέματα πορνείας και trafficking έχει πολύ δρόμο να διανύσει. «Τα πράγματα με την πορνεία ανά τον κόσμο έχουν χειροτερέψει εφιαλτικά. Γυναίκες και μικρά κορίτσια που πέφτουν θύματα απαγωγής μέσω trafficking σαπίζουν σε μικρά δωμάτια και πεθαίνουν είτε από ναρκωτικά είτε από βασανισμούς από άνδρες που ικανοποιούν τις σεξουαλικές ορμές τους. Αν μπορούσαμε να συλλάβουμε τη φρίκη, νομίζω πως θα έπρεπε όλοι να πεθάνουμε από ντροπή που αφήνουμε να συμβαίνουν αυτά τα εγκλήματα. Μάθαμε από παλιά τα σπίτια του έρωτα να ικανοποιούν τους άνδρες για να μην υπάρχουν έξω από αυτά σεξουαλικά εγκλήματα. Με κάποιον τρόπο δηλαδή φτιάξαμε μικρούς ναούς φρίκης για να εξαλείψουμε την εγκληματικότητα στους ευνοούμενους υπόλοιπους πολίτες. Ας υπάρχει πόνος και δυστυχία σε αυτούς τους χώρους! Τι μας νοιάζει εμάς; Αν είναι μακριά από το σπίτι μας και δεν τους βλέπουμε, δεν υπάρχουν» καταλήγει η Βαρβάρα Δουμανίδου.