Μπαρμπούνι, χέλι (σε τσουχτερή τιμή) έτρωγαν οι Αρχαίοι

Μπαρμπούνι, χέλι (σε τσουχτερή τιμή) έτρωγαν οι Αρχαίοι 29.08.2018Ρεπορτάζ

Τι μαρτυρούν τα ψαροκόκαλα αλλά και ένας τιμοκατάλογος του 2ου αιώνα π.Χ. από την Κωπαΐδα, που μελετούν οι επιστήμονες

Aδυναμία στα... μπαρμπούνια, στα χέλια και στους τόνους είχαν οι αρχαίοι Ελληνες και παρότι η τιμή τους άγγιζε και τότε αστρονομικά ποσά, ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν όσο όσο για να τα φέρουν στο τραπέζι τους!

Μελετώντας τις διατροφικές συνήθειες στην αρχαιότητα, η ζωοαρχαιολόγος στο Ινστιτούτο Αιγιακής Προϊστορίας για την Ανατολική Κρήτη και συνεργάτιδα στο Ινστιτούτο Αλιευτικής Ερευνας (ΙΝΑΛΕ) δρ Δήμητρα Μυλωνά επισημαίνει ότι τα ψάρια κατείχαν ιδιαίτερη θέση στις προτιμήσεις των αρχαίων, που τα τιμούσαν και με το παραπάνω.

«Μπορούμε να κατανοήσουμε πολλά από τα ψαροκόκαλα που φέρνει στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη και από τα σκεύη μέσα στα οποία μαγείρευαν, προχωρώντας σε χημική ανάλυση των υπολειμμάτων των τροφών» εξηγεί η κυρία Μυλωνά και αναφέρει ότι οι αρχαίοι Ελληνες είχαν ιδιαίτερη προτίμηση στα πετρόψαρα του Αιγαίου, αλλά επιδίδονταν και στην αλιεία πολλών πελαγικών ειδών, όπως ο τόνος, οι παλαμίδες, τα σκουμπριά και ο γαύρος, ο οποίος κατά εποχές ήταν εξαιρετικά άφθονος και ψαρευόταν πολύ εύκολα με κυκλικά δίχτυα.

Κάποια ψάρια, μάλιστα, όπως το μπαρμπούνι ή το χέλι, ήταν ιδιαιτέρως «τσιμπημένα», όπως αποκαλύπτουν τα ευρήματα μεταξύ των οποίων ένας τιμοκατάλογος ψαριών του 2ου αιώνα π.Χ. πάνω σε λίθινη επιγραφή από το Ακραίφνιο της Βοιωτίας, που την εποχή εκείνη βρισκόταν στις όχθες της λίμνης Κωπαΐδας.
Ο τιμοκατάλογος αυτός περιλαμβάνει θαλασσινά και λιμναία ψάρια σε ποικίλες τιμές, ενώ σύμφωνα με την καθηγήτρια το επάγγελμα του ψαρά στην αρχαιότητα θεωρούνταν ένα από τα πιο δύσκολα.

Οι κόποι τους, ωστόσο, φέρεται ότι αμείβονταν ικανοποιητικά, καθώς επιγραφικές μαρτυρίες μιλάνε για εύπορες συντεχνίες ψαράδων κοντά σε πλούσιους ψαρότοπους, ενώ ιδιαίτερα κερδοφόρο φαίνεται να ήταν το επάγγελμα του ιχθυεμπόρου.

Οσον αφορά τα μεταποιημένα ψάρια, όπως ο παστός τόνος και οι αντζούγιες, αλλά και τα μυστηριώδη μελάνδρυα, καταναλώνονταν ευρέως από όλες τις κοινωνικές τάξεις και αποτελούσαν προϊόν ενός πολύ ανθηρού εμπορίου σε όλη τη Μεσόγειο και τις γειτονικές θάλασσες. Η μεταποίηση των αλιευμάτων μαρτυρείται ήδη δύο χιλιετίες πριν από την εποχή αυτή από το Ακρωτήρι στη Σαντορίνη, της Εποχής του Χαλκού, όπου σε ανασκαφή βρέθηκαν τα υπολείμματα μεγάλων αποξηραμένων συναγρίδων.