Detroit: Become Human Review

Δύσκολο να υπάρχει σοβαρός gamer που να έχει Playstation και να μην ξέρει τι εστί Heavy Rain. Πίσω στην αρχή της δεκαετίας, η Quantic Dream κατάφερε να κάνει αυτό που οι περισσότερες εταιρείες ακόμα κυνηγούν. Δημιούργησε ένα παιχνίδι όπου οι επιλογές του παίκτη όχι απλά οδηγούσαν σε λίγα διαφορετικά paths, αλλά πραγματικά του επέτρεπαν να διαμορφώσει τη

δική του διακλαδωμένη εξέλιξη! Θυμάμαι τότε παίζαμε 3 άνθρωποι κάθε βράδυ, και την επόμενη μέρα ο καθένας περιέγραφε τελείως διαφορετικά σενάρια! Την ίδια επιτυχημένη γραμμή ακολούθησε λίγα χρόνια αργότερα το Beyond: Two Souls και γι’αυτό περιμέναμε πως και πως το Detroit: Become Human. No surprise here, δικαίωσε πλήρως την αναμονή μας, και μας προσέφερε μία δυνατή εμπειρία, συνδυάζοντας επιστημονική φαντασία με ώριμα κοινωνικά θέματα.

Υπόθεση

Η ιστορία στο Detroit: Become Human διαδραματίζεται στο μέλλον, όπου η πλήρως εξελιγμένη τεχνητή νοημοσύνη αποτελεί πλέον πραγματικότητα. Τα ανδροειδή είναι εδώ για να εκτελούν κάθε είδους λειτουργίες, από βαριές εργασίες και οικιακά, μέχρι φροντίδα ανήμπορων ατόμων και προσωπικό security. Μεταξύ τους όμως υπάρχουν και οι λεγόμενες «αποκλίσεις» (deviants), δηλαδή αυτοί που κατάφεραν να ξεπεράσουν τον αρχικό προγραμματισμό τους και να αποκτήσουν συνείδηση και αυτογνωσία. Τώρα ήρθε η ώρα να απαιτήσουν ίσα δικαιώματα και αναγνώριση ως μορφή ζωής, κάτι που όπως φαντάζεστε αντιμετωπίζεται αρνητικά, τόσο από την κοινωνία όσο και από την κυβέρνηση. Οι τρεις πρωταγωνιστές είναι τρία ανδροειδή, που από τυπικές μηχανές γίνονται deviants και αγωνίζονται να κερδίσουν την αυτονομία τους. Αυτό το ταξίδι τους θα το ζήσουμε όχι μέσω sci-fi κοινοτοπιών, αλλά μέσα από πραγματικά κοινωνικά themes, όπως είναι για παράδειγμα η ενδοοικογενειακή βία και ο κοινωνικός ρατσισμός. Η Kara είναι οικιακή βοηθός και γκουβερνάντα, ο Markus ιδιωτικός νοσοκόμος και βοηθός, ενώ ο Connor αστυνομικός ερευνητής και διαπραγματευτής.

Gameplay

Το παιχνίδι είναι κατά βάση adventure, οπότε στηρίζεται περισσότερο στην παρουσίαση του σεναρίου και λιγότερο στη δράση. Μάλιστα κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και interactive movie, τουλάχιστον όπως αυτές θα έπρεπε να είναι αρχικά. Ελέγχετε την κίνηση των χαρακτήρων και την κάμερα με τους δύο μοχλούς, ενώ τις διάφορες ενέργειες (open, close, pickup, κτλ.) τις εκτελείτε σχηματίζοντας gestures, επίσης με τους μοχλούς. Δυστυχώς αντίθετα με το υπόλοιπο παιχνίδι, ο μηχανισμός της κάμερας είναι κακοσχεδιασμένος, σε σημείο που συχνά εμποδίζει το gameplay.

Κρατώντας το R2 επιβραδύνεται ο χρόνος και μπαίνετε σε ένα είδος «detective mode», που σας επιτρέπει να βλέπετε και να ταυτοποιείτε τα διάφορα interactive hotspots σε κοντινή απόσταση, είτε αντικείμενα είτε άλλους χαρακτήρες. Εδώ επίσης μπορείτε να κάνετε αναπαράσταση διαφόρων εγκλημάτων σε ελεγχόμενο timelapse, ώστε να βρίσκετε νέα στοιχεία και να καταλαβαίνετε τι ακριβώς έχει συμβεί. Σε αυτό το mode κινείτε ελεύθερα την κάμερα, οπότε μπορείτε έτσι να στοχεύετε στην κατεύθυνση που θέλετε και να επιστρέφετε αμέσως στην κανονική κίνηση, ως αντιμετώπιση των θεμάτων της κάμερας που είπαμε.

Οι διάλογοι έχουν πάντα το πολύ 4 επιλογές, ώστε να αντιστοιχούν στα 4 βασικά πλήκτρα (Χ, κύκλο, τρίγωνο, τετράγωνο). Στους διαλόγους έχετε περιορισμένο χρόνο μέχρι να επιλέξετε την απάντηση που θέλετε, αλλιώς θα επιλέξει αυτόματα το παιχνίδι. Εδώ ως «κόλπο» μπορείτε να κάνετε pause ώστε να εμφανιστεί το ημιδιάφανο μενού, απ’όπου παραμένουν ορατές οι επιλογές, και να επιλέξετε με την ησυχία σας όποια θεωρείτε πιο κατάλληλη. Δυστυχώς επιστρέφουν και τα quicktime events, τα οποία όπως συνήθως παρουσιάζονται στις πιο καίριες στιγμές για να τονίσουν την ένταση της σκηνής. Σίγουρα σε αυτή την εποχή οι developers θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν πιο δημιουργικά και λιγότερο σπαστικά control schemes, ειδικά σε μία τόσο ποιοτική παραγωγή. Πάντως γενικά σε όλο το παιχνίδι έχει ρόλο και το touchpad του DualShock4 controller.

Σίγουρα θα περιμένατε ότι θα ξεκινούσαμε από αυτό, αλλά προτιμήσαμε να αφήσουμε το καλύτερο για τελευταίο. Το σημαντικότερο ίσως στοιχείο, και απώτερος στόχος ενός επιτυχημένου παιχνιδιού σήμερα, είναι να νιώθει ο παίκτης ότι οι ενέργειες του έχουν πραγματικό αντίκτυπο στον εκάστοτε virtual κόσμο. Προσωπικά, εκτός από τα projects της Quantum Dream, έχω αποκομίσει αυτή την αίσθηση μόνο από το Witcher 2 και (σε πολύ μικρότερο βαθμό) από το Fable 3. Η εταιρεία παίρνει τη συνταγή των προηγούμενων τίτλων της και την επεκτείνει στο Detroit: Become Human, ώστε ο παίκτης να νιώθει όχι σαν interactive κομπάρσος, αλλά ο ίδιος σαν δημιουργός πολλαπλών storyboards.

Πρώτον, οι επιλογές-κλειδιά που οδηγούν σε παρακλάδια είναι τόσο διακριτικές που δεν τις αντιλαμβάνεστε από το ίδιο το gameplay, αλλά από το ύφος κάθε σκηνής, έτσι ώστε δε χαλάει ποτέ το immersion σας στην εμπειρία. Δεύτερον, αυτές είναι τόσες πολλές που επαναπροσδιορίζεται το role-playing, αφού θα βρείτε σίγουρα ένα path που να σας εκφράζει. Στο τέλος κάθε κεφαλαίου βλέπετε ένα διάγραμμα με τις επιλογές που έχετε κάνει, και που έχουν οδηγήσει αυτές. Αργότερα, από το κύριο μενού, μπορείτε να ξαναπαίξετε οποιοδήποτε κεφάλαιο έχετε ήδη ολοκληρώσει, είτε ολόκληρο είτε από συγκεκριμένα checkpoints. Μάλιστα, έχετε την επιλογή να φορτώσετε κεφάλαιο ή checkpoint κάνοντας save, δηλαδή για να σώσετε εκ νέου την πρόοδο σας από εκεί και πέρα, ή χωρίς save, ώστε απλά να δοκιμάσετε διάφορα paths χωρίς να επηρεαστεί ότι έχετε κάνει μέχρι τότε! Αυτό είναι χρήσιμο επίσης για να πάρετε περισσότερα trophies χωρίς να παίξετε όλο το παιχνίδι πολλαπλές φορές.

Ένα επίσης ενδιαφέρον στοιχείο του παιχνιδιού είναι τα περιοδικά που θα βρίσκετε σε διάφορα σημεία κάθε περιοχής. Αυτά περιέχουν πολύ σύντομα άρθρα (τεχνολογία, πολιτική, επιστήμη, ψυχαγωγία, αθλητικά, κτλ.), μέσα από τα οποία θα γνωρίσετε πως έχει διαμορφωθεί ο κόσμος στον οποίο εξελίσσεται η υπόθεση. Ευτυχώς κάθε περιοδικό αποθηκεύεται σε ένα section του μενού ώστε να τα διαβάσετε αργότερα, αν δεν θέλετε να διακόπτετε κάθε λίγο το core gameplay. Γενικά στο ταξίδι τους, οι 3 πρωταγωνιστές θα αλληλεπιδράσουν με πολλούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες, τόσο ανθρώπους όσο και άλλα ανδροειδή, τυπικά και deviants. Οι αντιδράσεις σας μπορούν να είναι συγκρατημένες, βίαιες, προσποιητές, ευθείς, και πολλά άλλα.

Γραφικά & ήχος

Εκτός από το gameplay, εδώ είναι το δεύτερο κομμάτι όπου το παιχνίδι «λάμπει»! Ενημερωτικά, αποτελεί εξέλιξη ενός τεχνικού demo που είχε παρουσιαστεί από την Quantic Dream το 2012, δηλαδή πριν ακόμα εμφανιστεί το δεύτερο παιχνίδι της εταιρείας. Τα textures και το animation των προσώπων είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει σήμερα το PS4, εκφράζοντας με εξαιρετικό τρόπο τα συναισθήματα του κάθε χαρακτήρα. Όπως συνηθίζει η Quantic Dream, φτιάχνει τα μοντέλα των χαρακτήρων σύμφωνα με τα πρόσωπα και γενικά τη σωματική διαμόρφωση των ηθοποιών που ερμηνεύουν τις φωνές τους. Δίκαιο, αφού όποιος δίνει την ερμηνεία αξίζει και την εμφάνιση. Με εκπληκτικό τρόπο υλοποιούνται και τα στοιχεία του μελλοντικού κόσμου, ώστε να φαίνονται μεν φουτουριστικά, αλλά όχι τόσο ώστε να «ξεφεύγουν» από τα περιθώρια του πιστευτού. Έτσι βλέπουμε μία εικόνα του πως θα μπορούσαν να είναι οι εξελιγμένες μορφές του Internet of Things, των smart cities, του digital signage, ακόμα και του πολυπόθητου e-paper!

Αν και οι μάχες, τόσο σώμα με σώμα όσο και οι πυροβολισμοί, δεν αποτελούν το κύριο τμήμα του Detroit: Become Human, είναι τα καλύτερα δείγματα των ηχητικών εφέ. Αυτά, συνοδευόμενα από τα υπόλοιπα εφέ, καταστροφών, μηχανών, πορτών και όχι μόνο, συνθέτουν ένα περιβάλλον όπου μπορείτε όχι μόνο να απολαύσετε αλλά και σχεδόν να βιώσετε. Το voice acting είναι επίσης κορυφαίας απόδοσης, με τους περισσότερους ηθοποιούς όμως να είναι άγνωστοι. Ξεχωρίζουν όμως οι δημοφιλείς Lance Henriksen και Clancy Brown, αλλά και ο Jesse Williams, γνωστός από τη σειρά Grey’s Anatomy!

Are we human?

Έχοντας παίξει τα υπόλοιπα παιχνίδια της εταιρείας που ακολουθούν το ίδιο μοτίβο, θα λέγαμε ότι το Detroit: Become Human είναι καλύτερο από το Beyond: Two Souls. Εκείνο είχε μπει στα χωράφια του paranormal, οπότε κάπου άρχισε να «χάνει» η υπόθεση. Αντίθετα όμως, δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι καλύτερο από το Heavy Rain. Επειδή στο Detroit οι player characters είναι ανδροειδή, ενστικτωδώς δεν μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους στον βαθμό που μας επηρέασαν τα έντονα βιώματα των χαρακτήρων του Heavy Rain. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα must-have και ένα AAA seller για την πλατφόρμα της Sony.

Ανάπτυξη: Quantic Dream Έκδοση: Sony Interactive Entertainment Διάθεση: Sony Hellas

The post Detroit: Become Human Review appeared first on gameslife!.