Χαμός στου Χαριλάου. Ζούγκλα!

Όλα τα παγκόσμια μήντια διψασμένα πάντα για φωτιά και αίμα την έχουν ημέρες τώρα στημένη στην Κριμαία και γι' αυτό τους διέφυγε το ντέρμπυ της αλητείας ανάμεσα στον Άρη και τον ΠΑΟΚ. Χάσανε την ευκαιρία για να καταγράψουν το τι κάνει μια ελληνική ομάδα προκειμένου να φθάσει στη νίκη.

Χαμός στου Χαριλάου. Αι γενεαί πάσαι. Αυτό που έχουμε μάθει εδώ και εκατό χρόνια, αυτό θα εφαρμόσουμε πιστά. Υπέρ πάντων ο αγώνας. Μπροστά στη σωτηρία της ομάδας δεν καταλαβαίνουμε τίποτα.

Τελικά, τι έγινε; Εκτός από το ποδόσφαιρο

και τη διαιτησία όλοι βγήκανε χαμένοι. Και πρώτα απ' όλους ο Άρης. Τζάμπα ο τσαμπουκάς. Ναι, μεν το νταηλίκι πέρασε, ο ΠΑΟΚ δίχως ψυχή ήταν χεσμένος, τόσο όσο και το κοράκι, που αποδείχθηκε ακατάλληλο για ματς κολάσεως.

Από το πρώτο λεπτό ο διαιτητής παρέδωσε τη σφυρίκτρα του και το σήμα του. Του σκάει η φάση μαρς για να δείξει σ' όλους ότι το αφεντικό στο γήπεδο είμαι εγώ. Δυστυχώς το κατάπιε το πεπόνι.

Λέμε για τον Άρη που έτσι ή, αλλοιώς και πέραν από τις κόκκινες γραμμές, ενώ ξέφυγε, τελικά δεν κατάφερε να κερδίσει. Τουλάχιστον, αν έπαιρνε το τρίποντο και θα άξιζε ο κόπος για την όλη αντιαθλητική του συμπεριφορά και θα έπαιρνε ηθικό για τη συνέχεια.

Ήταν σαιζόν 1962-63 και σ' ένα ματς που πάλι ο Άρης ήθελε πάση θυσία να πάρει στην έδρα του τη νίκη με τον Εθνικό Πειραιώς. Είχαν γίνει τα όργια και ο Άρης είχε καταφέρει και να κερδίσει και να παραδοθεί, να σηκώσει τα χέρια ο Εθνικός, να πει "Περάστε..." στα αρειανά.

Μικρός ο ΠΑΟΚ, ανίκανος να αντισταθεί. Καλύτερη ομάδα, με τεχνική, αλλά πώς να μετρήσει η ποιότητά του σε γήπεδο ζούγκλα.

πηγη:sportdog