Η χρήση νέων, ελαφρών υλικών στα καινούρια αυτοκίνητα, αυξάνει σημαντικά το κόστος επισκευής τους

Η πίεση που ασκείται στους κατασκευαστές αυτοκινήτων για καλύτερες επιδόσεις, καλύτερη οικονομία καυσίμου και χαμηλότερες εκπομπές ρύπων, έχει οδηγήσει στην ολοένα και πιο διαδεδομένη χρήση νέων υλικών. Υλικών όπως το αλουμίνιο που σύμφωνα με το Aluminum Transportation Group θα χρησιμοποιείται πολύ περισσότερο στα αυτοκίνητα. Από τα 147 κιλά ανά όχημα το 2009 στα 247 κιλά ανά όχημα μέχρι το 2025! Ή τα ανθρακονήματα που όσο γίνονται φθηνότερα παύουν να είναι προνόμιο των εξωτικών supercars ή των πανάκριβων κατασκευών και επεκτείνονται

και σε φθηνότερα οχήματα –βλ. BMW i3 ή Alfa Romeo 4C-. Τέλος, είναι και το ατσάλι υψηλής αντοχής που όντας ελαφρύτερο για συγκεκριμένη δομική αντοχή από το συμβατικό ατσάλι, χρησιμοποιείται όλο και παραπάνω. Όλα αυτά είναι άριστα όταν όλα πάνε καλά, όμως τι γίνεται όταν συμβεί το απευκταίο; Δεν μιλάω για κάποιο σοβαρό δυστύχημα αναγκαστικά αλλά για ένα μικροτρακάρισμα πόλης πχ.

Δεν προκαλεί καμία έκπληξη λοιπόν, το γεγονός πως όταν ο ιδιοκτήτης επισκεφτεί τον φανοποιό θα συμβούν ένα εκ των δύο: Είτε ο φανοποιός θα δεχθεί να διορθώσει την ζημιά αλλά σε σημαντικό υψηλότερο κόστος, είτε ο φανοποιός δεν θα δεχθεί να διορθώσει την ζημιά γιατί του λείπει ο απαραίτητος εξοπλισμός, δεν νιώθει πως θα κάνει σωστή δουλειά, δεν, δεν, δεν.

Το αποτέλεσμα; Πολλές φορές, οι ιδιοκτήτες ελαφρώς χτυπημένων οχημάτων επιλέγουν να τοποθετήσουν ένα εξάρτημα-μαϊμού στη θέση του εργοστασιακού εξαρτήματος γιατί απλούστατα ήθελαν να διορθώσουν την ζημιά χωρίς να χρειαστεί να υποθηκεύσουν το σπίτι τους για πληρώσουν τον φανοποιό ή για να αγοράσουν ένα αυθεντικό ανταλλακτικό. Το πρόβλημα με αυτή τη λύση όμως είναι πως το μη-αυθεντικό εξάρτημα δεν είναι κατασκευασμένο από το ίδιο υλικό με το αυθεντικό και άρα δεν έχει τις ίδιες ιδιότητες. Ή μπορεί η εφαρμογή να μην είναι τέλεια. Και αν δεν είναι δομικό μέρος, ίσως και να το δεχθώ. Αλλά για να είμαι ειλικρινής στο δικό μου αυτοκίνητο δεν θα το έκανα.

Τέλος, είναι και το θέμα της πολυπλοκότητας των σύγχρονων αυτοκινήτων. Δεν αναφέρομαι στις τεχνολογίες που κουβαλάνε αλλά στο σχήμα τους. Ναι, οι πρέσσες και το stamping των panels έχουν πάει σε άλλο επίπεδο και άντε φτιάξε εσύ ένα βαθούλωμα που τυγχάνει να είναι σε σημείο που το αμάξωμα έχει μία περίεργη καμπύλη, ή που ενώνονται δύο panels… Δύσκολα βρίσκει κανείς απλές επιφάνειες γιατί κάποιος, κάπου, κάποτε, αποφάσισε πως η απλότητα στον σχεδιασμό είναι κακό πράγμα και πρέπει να γεμίσουμε το αμάξωμα περίεργες καμπύλες και γωνίες και ποιος ξέρει τι άλλο ώστε να το κάνουμε ομορφότερο. Τέλος πάντων, αρχίζω να ξεφεύγω και δεν πρέπει. Το θέμα είναι πως τα νέα υλικά και τα πολύπλοκα σχήματα, όσο ελκυστικά και αν είναι, έχουν και τα μειονεκτήματά τους. Ένα από αυτά, είναι το υψηλότερο κόστος. Όχι μόνο για τον καταναλωτή αλλά και για τον επαγγελματία. Γιατί μπορεί να αναφέρθηκα στον φανοποιό που θα σε χρεώσει μία περιουσία αλλά τι να κάνει και αυτός αν χρειάζεται να αγοράζει νέο εξοπλισμό αξίας δεκάδων χιλιάδων ευρώ κάθε μερικά χρόνια;

Το νόημα νομίζω πως είναι ότι πρέπει να σκεφτόμαστε διεξοδικά πλέον την κάθε μας αγορά. Κοιτάξτε το κόστος των ανταλλακτικών, ακόμα και των αναλώσιμων για τα μοντέλα που ενδιαφέρεστε. Δείτε το ενδεχόμενο -μακριά από όλους μας- κόστος επισκευής ενός panel που έχει την τάση να εμπλέκεται σε μικροατυχήματα πόλης -βλ. φτερά ή προφυλακτήρες-. Μελετήστε το πράγμα. Και αν ό μη γένοιτο, βρεθείτε σε έναν φανοποιό, σκεφτείτε λίγο και από την πλευρά του το κόστος επισκευής πριν αρχίσετε χαρακτηρισμούς όπως “κλέφτης”, “φαρμακείο” κ.ά.

[Πηγή: USA Today]