«Δεν σταματάω να ονειρεύομαι»

Η Μαρίζα Ρίζου, η οποία πρόσφατα παρουσίασε την πρώτη δισκογραφική δουλειά της «Γλυκό πρωινό» στον Σταυρό του Νότου, μίλησε για τις μυστηριώδεις και συναρπαστικές ιστορίες που καθρεφτίζονται στα τραγούδια της, στον Αθήνα 98.4 και στον Αίαντα Αρτεμάκη.

Ερ. Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με την μουσική και το τραγούδι;
Μ.Ρ.: «Ξεκίνησα από πάρα πολύ μικρή, από το σχολείο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το έβλεπα έτσι αμιγώς

επαγγελματικά. Όπως είναι τώρα δηλαδή η κατάσταση. Το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ώσπου όταν τελείωσα με το πανεπιστήμιο, αποφάσισα να ασχοληθώ σοβαρά πια με αυτό το όνειρο. Ας το πούμε έτσι».

Ερ. Είχες κάποιον καλλιτέχνη ή καλλιτέχνιδα που θαύμαζες μικρή;
Μ.Ρ.: «Πολλούς και από διάφορα είδη. Βέβαια έχω ακούσει από Britney Spears (γελώντας) μέχρι τους πάντες. Έχω ακούσει πάρα πολλούς. Δεν μπορώ να σου πω μόνο έναν».
- Κάποιος που σου έκανε ένα ιδιαίτερο «κλικ»;
- «Κοίταξε. Αυτός ο άνθρωπος ο οποίος είναι πολύ σημαντικός στο μυαλό μου και όχι μόνο για τις μουσικές του, αλλά και για το ήθος του και για την στάση του απέναντι στα πράγματα, χωρίς να σημαίνει ότι έχει κάποια σχέση το ύφος που κάνω με το δικό του, είναι ο Αλκίνοος Ιωανίδης».

Ερ. Η συνεργασία σου με τον Φοίβο Δεληβοριά, η διασκευή της «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα», πώς ξεκίνησε;
Μ.Ρ.: «Είχα πάει να δω μία συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά, όπως πολλά άλλα που έχω δει (γελώντας) δικά του, και ακούγοντας το τραγούδι, το άκουσα για να το πούμε έτσι απλά, στο μυαλό μου όπως το ακούσατε και εσείς μετά. Έγινε πολύ ξαφνικά. Δεν είχα προσχεδιάσει κάτι, απλά μου άρεσε η ιδέα να αλλάξω το κομμάτι και να το κάνω εντελώς διαφορετικό».
- Οπότε το έδωσες στον Φοίβο Δεληβοριά, το άκουσε και...
- «Ναι, ναι. Το άκουσε, του άρεσε πάρα πολύ και μου λέει με την ευχή μου (γελώντας) και χαρά του και ήταν πάρα πολύ υποστηρικτικός ο Φοίβος και είναι».

Ερ. Με ποιον ή ποια θα ήθελες να συνεργαστείς; Ας είναι... και ας μας έχει αφήσει εδώ και καιρό.
Μ.Ρ.: «Που μας έχει αφήσει κιόλας;».
- Ναι, μπορεί να είναι οποιοσδήποτε. Λούις Άμστρονγκ, Τζίμι Χέντριξ, οποιοσδήποτε, ακόμα και Έλληνες.
- «Είναι άπειροι. Και αυτοί είναι πάρα πολλοί. Μου αρέσουν γενικά οι πειραματισμοί, μου αρέσει κάποιος καλλιτέχνης να έχει ή να στήσει έτσι την ταυτότητά του ώστε κάθε τραγούδι που παίζει να περνάει και να φιλτράρεται μέσα από την προσωπική του ερμηνευτική άποψη. Οπότε με αυτήν την λογική θα μου άρεσε να δοκιμάσω πολλά πράγματα. Τι να σου πω τώρα. Ας πούμε συνθετικά ο Κολ Πόρτερ για εμένα είναι από τους καλύτερους, για το εξωτερικό λέμε τώρα. Και από τραγουδιστές ο Φρανκ Σινάτρα, η Έλα Φιτζέραλντ. Και από Έλληνες διάφοροι και πολλοί. Κυρίως πιο τωρινοί. Γενικά μου αρέσει η ιδέα μιας συνεργασίας και με συνθέτες και τραγουδιστές από άλλο είδος μουσικής από αυτό που κάνω».

Ερ. Πώς νιώθεις για την πρώτη σου δισκογραφική δουλειά; Η έμπνευσή σου από πού πηγάζει και αν ξεχωρίζεις κάποιο τραγούδι;
Μ.Ρ.: «Δεν το πιστεύω ακόμα να σου πω την αλήθεια. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη και ευτυχισμένη για αυτό που έχει γίνει. Βασικά είμαι και πάρα πολύ περήφανη και για το αποτέλεσμα. Έχουμε δουλέψει πολύ για αυτό το δίσκο και νομίζω ότι βγήκε καλύτερα από ότι τον φανταζόμουν. Είμαι πολύ ευτυχισμένη με τον δίσκο. Και βέβαια ξεχωρίζω κάποιο κομμάτι, και νομίζω ότι όλοι κατά βάθος ξεχωρίζουν ένα αγαπημένο κομμάτι από τον εκάστοτε δίσκο. Για εμένα είναι το «Θυμωμένο βαλς». Είναι το αγαπημένο μου, ξεκάθαρα».
- Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος;
- «Όχι. Μου αρέσει πολύ ως κομμάτι. Μου αρέσει η μουσική του, οι στίχοι του, μου αρέσει η ενορχήστρωσή του, ο ήχος του. Είναι λίγο διαφορετικός από το «swing», οπότε για μένα έχει ... δεν ξέρω, του έχω μία αδυναμία. Έχει πολύ ενδιαφέρον κατ' εμέ (γελώντας)».

Ερ. Ποιες είναι οι σκέψεις σου για την κατάσταση στην χώρα μας;
Μ.Ρ.: «Κάνω πολλές σκέψεις. Κάποιες είναι πιο σκοτεινές, κάποιες είναι πιο ευχάριστες. Προσπαθώ όμως να εστιάζω στις ευχάριστες γιατί θεωρώ πως για όλους εμάς που ξεκινάμε τώρα και που πρέπει να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας και που πρέπει, ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά πρέπει να ονειρευτούμε. Με το να σκεφτόμαστε μίζερα και απαισιόδοξα και να σκεφτόμαστε τα χειρότερα δεν βγαίνει κάτι. Αποφεύγω πάρα μα πάρα πολύ να βλέπω τηλεόραση και να βλέπω ειδήσεις. Θεωρώ ίσα, ίσα, κάποια κανάλια και κάποιους δημοσιογράφους σχεδόν χυδαίους που εκμεταλλεύονται την σκοτεινιά των ανθρώπων, να τους κάνουν ακόμα χειρότερα. Ενημερώνομαι κυρίως από το διαδίκτυο και από εφημερίδες. Γνωρίζω πολύ καλά τι συμβαίνει και θέλω να ενημερώνομαι. Από εκεί και ύστερα προσπαθώ να μην σταματάω να ονειρεύομαι, να μην σταματάω να προσπαθώ γι' αυτά που θέλω και προσπαθώ να μην με παίρνει από κάτω όσο γίνεται. Δεν νομίζω ότι βγαίνει κάτι. Δηλαδή αν με πάρει από κάτω απλά θα κάτσω σπίτι μου. Θα μουδιάσω σε έναν καναπέ και δεν θα κάνω τίποτα. Και αυτό είναι το τελευταίο που θέλω να κάνω στα 26 μου».

Ερ. Οπότε αν μπορούσες και ήθελες να δώσεις μία συμβουλή, στην «νεολαία» μας τι θα έλεγες; Που σε αυτήν ανήκεις βέβαια αλλά...
Μ.Ρ.: «Κοίτα δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να δώσω συμβουλή σε κάποιον. Εγώ το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι μία φράση που μου έχει μείνει χαραγμένη στο νου, που λέει «αν δεν κοιτάς εκεί που θέλεις να πας, θα πας εκεί που κοιτάς». Εάν κοιτάμε λοιπόν μόνο την μιζέρια και μόνο την σκοτεινιά και μόνο το πόσο, πόσο, πόσο άσχημα είναι τα πράγματα και πόσο άσχημα θα πάνε, εκατό τις εκατό θα πάνε άσχημα. Ο καθένας πρέπει να λειτουργήσει για τον εαυτό του, θεωρώ στην ζωή του την ίδια πρέπει να κάνει τις αλλαγές και να βρει τις αξίες του και το νόημα στην καθημερινότητά του. Να ξυπνάει και να κάνει μια δουλειά που αγαπά πραγματικά και όχι αυτό που του είπαν κάποιοι ότι έχει πέραση αυτήν την περίοδο για να κάνει. Γιατί αυτό το λάθος γινόταν συνέχεια τα προηγούμενα χρόνια και έχουμε πάρα πολλούς δυστυχισμένους ανθρώπους που ούτε λεφτά βγάζουν, ούτε κάνουν αυτό που αγαπάνε και για αυτό η κατάθλιψη τους χτυπάει την πόρτα. Τίποτα, νομίζω ότι ο καθένας πρέπει να βρει την ψυχική του υγεία μόνος του από το περιβάλλον του, τους φίλους του, από την ζωή του, από τις ίδιες του τις επιλογές. Και σιγά, σιγά νομίζω θα αλλάξουν και όλα τα υπόλοιπα».

Ερ. Ο μεγαλύτερος φόβους σου, ποιος είναι; Αν θες να τον μοιραστείς μαζί μας.
Μ.Ρ.: «Ο μεγαλύτερος φόβος μου; Δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια. Εντάξει, έχω τις ανασφάλειές μου σαν άνθρωπος. Όχι. Μπορώ να σου πω. Νομίζω ότι ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να περάσουν τα χρόνια και να μην έχω χαρεί την ζωή μου. Δηλαδή πολλές φορές συνειδητοποιώ μέσα στην καθημερινότητα ότι εντάξει, οι στιγμές που περνάμε όλοι είναι δύσκολες. Και για αυτούς που συνήθισαν αλλιώς και τα πράγματα τώρα ήρθαν τούμπα. Και για εμάς που πρέπει να ξεκινήσουμε. Αλλά το χειρότερο πράγμα είναι να έχεις άγχος και να έχεις μιζέρια και να μην μπορείς να απολαύσεις τα πιο απλά πράγματα. Που μπορεί να είναι μία ωραία Κυριακή με ήλιο να πας με τρεις φίλους σε ένα πάρκο και να κάτσεις και να ξαπλώσεις στο γρασίδι και να λες βλακείες και να παίζεις με την μπάλα, για παράδειγμα. Ή να κάνεις πολύ απλά πράγματα. Ο φόβος μου είναι αυτός. Δηλαδή περνάνε εβδομάδες που μπορεί να έχω άγχος για κάτι, και μετά λέω πω, πω, ξέχασα να γελάσω! (γελώντας). Ξέχασα να βγω και να χαλαρώσω λίγο».

Ερ. Η πρώτη σου φορά στην σκηνή, πως σε έκανε να νιώθεις;
Μ.Ρ.: «Επειδή είχα αυτές τις στιγμές από το σχολείο κιόλας που ένιωθα από τότε ότι εκτίθεμαι ας το πούμε, μπροστά στα υπόλοιπα παιδιά, που έπρεπε να τραγουδήσω μόνη μου στις γιορτές και σε αυτά, δεν ήταν κάτι τόσο διαφορετικό για μένα. Μάλλον πολύ χαρά ένιωσα γιατί μπορούσα να μοιραστώ με τους ανθρώπους που ήταν κάτω την προσωπική μου πια, συνειδητή καλλιτεχνική άποψη. Φυσικά βέβαια, αγωνία δεν το συζητάμε και άγχος, αλλά το είχα ζήσει αυτό και από πιο μικρή. Είναι ανάμεικτα συναισθήματα δηλαδή. Δεν μου έχει φύγει ακόμα το άγχος και δεν νομίζω ότι θα μου φύγει και ποτέ. Είμαι σα χαρακτήρας έτσι».

Ερ. Γιατί επέλεξες αυτό το είδος μουσικής; Είναι αυτό που σου ταιριάζει; Είναι κάτι που ήθελες πάντα να κάνεις;
Μ.Ρ.: «Ήρθα σε επαφή με αυτό το είδος μουσικής, πριν από τρία χρόνια. Να σημειώσουμε ότι αυτό που κάνω δεν είναι αμιγώς τζαζ. Να το πούμε έτσι λίγο πιο σωστά. Δηλαδή είναι λίγο, η πιο «ποπ» πλευρά της τζαζ. Οπότε υπάρχει έτσι μια μεγαλύτερη ελευθερία στην επιλογή των κομματιών. Υπάρχουν και κομμάτια από τελείως διαφορετικά είδη μουσικής, τα οποία είναι σε αυτό το ύφος. Απλά δεν είναι το στιλ το οποίο θα ήθελα να κάνω αναγκαστικά για πάντα. Δηλαδή είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ αυτήν την στιγμή και με εκφράζει και το κάνω με φοβερή όρεξη και πολύ αγάπη. Αλλά δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να παγιδευτώ σε έναν συγκεκριμένο ήχο και να μην μπορέσω ποτέ να κινηθώ διαφορετικά καλλιτεχνικά. Δεν θα μου άρεσε κάτι τέτοιο. Μόνο σαν σκέψη, με πνίγει πολύ».
- Οπότε ανοίγει ο δρόμος για οποιοδήποτε είδος και καλά μας πειράματα;
- «Χωρίς όμως, ξέρεις, χαζομάρες. Όχι να κάνουμε κάθε μήνα και κάτι άλλο. Να υπάρχει μια εξέλιξη, να δοκιμάζω διάφορα πράγματα, απλά θέλω ό,τι κάνω να το κάνω με πολλή σοβαρότητα, με πολλή αγάπη και με πολλή υπευθυνότητα».

Ερ. Μία... τεχνολογική ερώτηση... Όταν οι χρήστες διαμοιράζουν τραγούδια σου στο διαδίκτυο, πώς σε κάνει να νιώθεις; Είσαι εναντίον;
Μ.Ρ.: «Κοίταξε να δεις. Εγώ αποφάσισα σε μία εποχή που το «downloading» είναι στα πολύ πάνω του, να βγάλω τον δίσκο κανονικότατα, να υπάρχουν γραφίστες οι οποίοι να κάνουν το «artwork» (εικαστικά). Να κυκλοφορεί κανονικά το CD. Να μπορεί ο καθένας να το πιάσει στα χέρια του. Γνωρίζοντας όμως την κατάσταση επέλεξα η λιανική τιμή του δίσκου, όπου και αν πωλείται να είναι οκτώ ευρώ. Αυτό το έκανα με την λογική ότι οκτώ ευρώ νομίζω κάποιος αν εκτιμάει έναν καλλιτέχνη και καταλαβαίνει την προσπάθεια που έχει κάνει και καταλαβαίνει την δουλειά που έχει γίνει για έναν δίσκο, το πιο πιθανό είναι να τον αγοράσει. Το έβλεπα όπως θα το σκεφτόμουν εγώ προσωπικά. Δεν ξέρω κατά πόσο εύκολα θα αγόραζα έναν δίσκο που κοστίζει 20 ευρώ ας πούμε. Βέβαια η τιμή του δίσκου, οκτώ ευρώ, είναι αντιστρόφως ανάλογη της δουλειάς που έχει γίνει για αυτόν. Λόγω ότι είμαστε δέκα άνθρωποι που συμμετέχουμε. Μουσικοί και υπάρχει πάρα πολύ δουλειά από πίσω. Οπότε δεν μπορώ να σου πω ότι μου αρέσει το να κατεβάζει κάποιος τα κομμάτια μου δωρεάν. Δεν μου αρέσει καθόλου και δεν έχει καλή ποιότητα ήχου έτσι κι αλλιώς. Και είμαι υπέρ του να ακούμε καλόν ήχο. Να μάθουμε να ακούμε σωστά. Από την άλλη, δεν νομίζω ότι μπορεί να το αποφύγει κάποιος αυτό. Δηλαδή αναπόφευκτα θα γίνει και νομίζω έχει να κάνει με το πόσο εκτιμάει κανείς τον εκάστοτε καλλιτέχνη».
- Η νοοτροπία κατεβάζω, βλέπω αν μου αρέσει και μετά πάω και το αγοράζω σε βρίσκει όμως σύμφωνη;
- «Ναι. Ναι θα μπορούσε. Αν και για αυτό υπάρχουν κάποια προγράμματα στο διαδίκτυο που ακούς ένα μέρος του κομματιού και μετά το αγοράζεις αν θες, μέσω διαδικτύου. Αλλά ναι σε αυτό δεν είμαι αντίθετη αλλά νομίζω το πιο βασικό είναι τούτο: Να μπορεί κάποιος να εκτιμά έναν καλλιτέχνη και πραγματικά να το δείχνει με τις πράξεις του, με το να πάει να αγοράσει το CD κανονικά και όχι μόνο να το κατεβάσει. Να έχει τον δίσκο του στα χέρια του. Να τον έχει».

Ερ. Στο διαδίκτυο, πού σε βρίσκουμε;
Μ.Ρ.: «Μόνο στο Facebook προς στιγμήν. Φτιάχνουμε σιγά, σιγά και την ιστοσελίδα. Και στο Twitter, το οποίο δεν το πολυχρησιμοποιώ. Δεν του έχω πάρει τον αέρα. Κυρίως στο Facebook».

Δείτο το βίντεο: