O Ολάντ βουλιάζει και ψάχνει σωσίβιο

Ένας αέρας απαισιοδοξίας και απογοήτευσης πλανάται πάνω από τη Γαλλία, μήνες τώρα. Οικονομικοί αναλυτές περιγράφουν με μελανά χρώματα το 2013 για την χώρα και τον Φρανσουά Ολάντ, που όσο περνάει ο καιρός αποδεικνύεται ότι κατάφερε να πάρει τα ηνία της εξουσίας με παραπλανητικές υποσχέσεις που γνώριζε εκ των προτέρων ότι δεν θα μπορέσει να τηρήσει. Όπως για παράδειγμα, με το δημοσιονομικό σύμφωνο

που, τελικά, υιοθετήθηκε απο το γαλλικό Κοινοβούλιο έτσι όπως το είχε σχεδιάσει ο Σαρκοζί ή με την επιβολή φόρου 75% στα υψηλά εισοδήματα που, όμως, απορρίφθηκε όπως ήταν αναμενόμενο απο το Συνταγματικό Συμβούλιο της χώρας.

Η επιθυμία των Γάλλων και, κυρίως, της τέταρτης εξουσίας που με σθένος στήριξε τον Ολάντ για αλλαγή ήταν, ίσως, πέρα από κάθε λογική. Όσο μεγαλύτερες ήταν οι προσδοκίες, άλλο τόσο κι ακόμα μεγαλύτερες, είναι οι διαστάσεις που παίρνει η απογοήτευση .

Πλην του Σαρκοζί – που αρκετοί πολίτες αναπολούν τώρα με νοσταλγία- στις προεδρικές εκλογές του Μαίου δεν υπήρξε εναλλακτική. Σήμερα το 40% των Γάλλων κρίνουν ότι ο Σαρκοζί ήταν πιο αποτελεσματικός, έναντι 22% για τον Ολάντ και στέλνουν την δημοτικότητά του στα τάρταρα, καθώς διακρίνουν ότι κυβερνά τη χώρα «βλέποντας και κάνοντας», δίχως να την οδηγεί πουθενά…

Την ίδια στιγμή, το ΔΝΤ προέβλεψε ότι η Γαλλία δεν θα επιτύχει το 2013 το στόχο του 3% του ΑΕΠ για το έλλειμμα ( άλλη μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση ), εκτιμώντας ότι αυτό θα ανέλθει στο 3,5%. Η ανεργία καταγράφει μία σταθερή ανοδική τροχιά για 19 συναπτούς μήνες, φθάνοντας στο υψηλότερο επίπεδο της τελευταίας 15ετίας και ενισχύοντας τις ανησυχίες πως η αγορά εργασίας πόρρω απέχει από την ανάκαμψη που η κυβέρνηση υπόσχεται.

Διαρθρωτικές αλλαγές, αλλά και δομικές μεταρρυθμίσεις, έχουν αναβληθεί επ’ αόριστον υπό τον φόβο του κοινωνικού κόστους και το κράτος παραμένει υπό την τεχνητή υποστήριξη του δανεισμού από τις αγορές. Πριν από το καλοκαίρι, μάλιστα, θα πρέπει να δανειστεί περισσότερα από 200 δίσ για να καλύψει τις ανάγκες του .

Από την άλλη, γνωστοί οικονομολόγοι όπως είναι ο Christian St Etienne, δηλώνουν προς όλες τις κατευθύνσεις, πεπεισμένοι πως η κρίση του ευρώ δεν έχει τελειώσει και ότι οι επόμενες συστημικές δονήσεις θα προέλθουν από τη Γαλλία μέσα σε ένα πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον, που γίνεται ολοένα και πιο εχθρικό για τον Γάλλο πρόεδρο και την κυβέρνησή του.

Το πρώτο τρίμηνο του 2013, τον πρωθυπουργό Ερώ περιμένουν στη γωνία τα συνδικάτα, η Αριστερά που δεν κρύβει τη δυσαρέσκειά της για την έλλειψη αποτελεσματικότητας και συνοχής στα λόγια και τα έργα της σοσιαλιστικής κυβέρνησης, η εργοδοσία που ανεβάζει τους τόνους ζητώντας μεταρρυθμίσεις στο ύψος των περιστάσεων και η Δεξιά που εκμεταλλεύεται την δύσκολη κατάσταση για να ξανακερδίσει το χαμένο έδαφος .

Όμως, για αρκετούς πολιτικούς αναλυτές που θεωρούν τον Ολάντ «Μακιαβελικό», ο Γάλλος πρόεδρος δεν έχει πει την τελευταία του λέξη και ετοιμάζεται να δώσει μια πολιτική απάντηση στην κρίση η οποία θα είναι και η ασπίδα του απέναντι στις θερμές αντιδράσεις που θα προκαλέσουν οι επίπονες μεταρρυθμίσεις που θα πρέπει να θέσει σε εφαρμογή χωρίς να χάνει πολύτιμο χρόνο .

Το περιβάλλον του προέδρου εξετάζει δύο ενδεχόμενα :

- Τη διάλυση του Κοινοβουλίου και την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών αν η κρίση επιδεινωθεί και η Γαλλία πάει από το κακό στο χειρότερο. Μια κίνηση που θα επιτρέψει να περιοριστούν οι επικριτές της κυβέρνησης, όπως η άκρα Αριστερά, οι Οικολόγοι και όχι μόνο. Ο πρόεδρος θα κληθεί να συγκατοικήσει με μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση με κεντρώους που θα επιλέξει ο ίδιος και θα προέρχονται από τον χώρο της Δεξιάς. Αποστολή τους το δύσκολο αλλά απαραίτητο μεταρρυθμιστικό έργο. Όμως η συγκατοίκηση είναι μεγάλο ρίσκο και σημαίνει παραδοχή αποτυχίας…

- Επικρατέστερο σενάριο είναι ο Ολάντ να προχωρήσει σε ανασχηματισμό, με επιλογή τεχνοκράτη πρωθυπουργού που δεν έχει εμπλακεί στα παιχνίδια της πολιτικής και η ειδίκευση του στο δύσκολο έργο που θα κληθεί να αναλάβει δεν θα μπορεί να αμφισβητηθεί. Με λίγα λόγια, ένας Μάριο Μόντι α λά γαλλικά .

Ήδη ο Ολάντ έχει μια λίστα όπου αναγράφονται τα ονόματα τριών γνωστών τεχνοκρατών, ένας εκ των οποίων πιθανότατα να είναι ο αυριανός πρωθυπουργός της Γαλλίας :

- Ο Ζάν Κλώντ Τρισέ πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ. Έχει το προφίλ του Μόντι . Ευρωπαίος, αυστηρός, αμερόληπτος. Ομως το όνομα του έχει συνδεθεί με τη σκληρή γραμμή της Φρανκφούρτης για ένα ισχυρό ευρώ με οποιοδήποτε κόστος.

- Ο Πασκάλ Λαμί πρόεδρος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου που κρίνεται ως πολύ τεχνοκράτης, πολύ φιλελεύθερος και υπέρμαχος της παγκοσμιοποίησης και, κατά κάποιο τρόπο, υπεύθυνος για τις σημερινές δυσλειτουργίες της Ευρώπης

- Και τέλος, ο Λουί Γκαλουά πρώην επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Αεροναυπηγικής EADS που πρόσφατα πρότεινε σε έκθεση που είχε παραγγείλει ο Ολάντ μέτρα σόκ για την ανταγωνιστικότητα . Ο Γκαλουά που είναι σεβαστός από την εργοδοσία και αρέσει στη Δεξιά έχει καταφέρει να κερδίσει τον πρόεδρο αλλά και μεγάλο μέρος των γάλλων πολιτικών.