Το µέλλον του ελληνικού κρασιού είναι οι γηγενείς ποικιλίες

Ο Θάνος Φακορέλλης εξηγεί τη σημασία των γηγενών ποικιλιών.

Τι μέλλον έχει το ελληνικό κρασί; Αυτή είναι μια ερώτηση που ακούω συχνά από φίλους και γνωστούς που ξέρουν ότι δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά τόσο στο Μπορντό, τον παγκόσμιο ναό της αμπελουργίας και της οινοπαραγωγής, όσο και σε διάφορα άλλα μέρη του κόσμου.

Το μέλλον, λοιπόν, του ελληνικού κρασιού είναι οι γηγενείς ποικιλίες. Οι αμιγώς ελληνικές ποικιλίες μπορούν, από τη μία, να δώσουν πολύ καλά, ιδιαίτερα, μοναδικά, πρωτότυπα κρασιά και από

την άλλη να στηρίξουν τον ελληνικό οινικό μύθο. Γιατί πρέπει να φτιάξουμε το μύθο, το όνειρο.

Το κρασί και το αμπέλι στην Ελλάδα έχουν ιστορία. Ταξιδεύοντας πίσω στην αρχαιότητα, έχουμε ευρήματα που αποδεικνύουν την οινοπαραγωγή, αρχαίους αμπελώνες, κρασιά με ονομασία προελεύσεως «εμφιαλωμένα» σε αμφορείς! Ολα αυτά υπάρχουν και συνεχίζονται σήμερα μέσα από τις ντόπιες ποικιλίες.

Σε ολόκληρη την Ελλάδα έχουμε μοναδικά αμπελοτόπια, παλιά αμπέλια που σε ξετρελαίνουν. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε μεγάλα Ξινόμαυρα, Αγιωργίτικα, να κινήσουμε το ενδιαφέρον της διεθνούς αγοράς. Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει πρώτα απ’ όλα να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Να πιστέψουμε πως μπορούμε να το κάνουμε! Να εκμεταλλευτούμε προς όφελός μας την εξυπνάδα που έχουμε ως λαός.

Και ύστερα να αρχίσουμε από τα βασικά: από τις σωστές αμπελουργικές κινήσεις. Να μπει νέο αίμα στο χώρο, παιδιά με καινούργιες ιδέες και κέφι, που θα βγουν στην ύπαιθρο - τα κρασιά δεν γίνονται στην Αθήνα! Πρέπει να δουλευτούν οι ποικιλίες, να δουλευτεί το αμπέλι. Αμα έχεις καλό αμπέλι, έχεις καλό σταφύλι. Και άμα έχεις καλό σταφύλι, μετά είναι εύκολο να έχεις καλό κρασί.

Δεν χρειάζονται τεράστιες επενδύσεις και εγκαταστάσεις με δυνατότητες παραγωγής εκατοντάδων χιλιάδων φιαλών - 30.000 φιάλες είναι καλή παραγωγή για ένα οινοποιείο. Το Ausonne στη Γαλλία, ένα από τα πιο φημισμένα κρασιά στον κόσμο, παράγεται σε 18.000 φιάλες το μέγιστο, ενώ το περίφημο Chateau Vallandrau σε 12.000 - 15.000. Όμως, όλοι αυτοί είναι σκυμμένοι πάνω από τα αμπέλια τους και κάνουν πολλή, πάρα πολλή δουλειά!

Όταν βρέχει νωρίς στη χώρα μας, πολλοί καταστρέφονται από τον περονόσπορο. Νομίζετε ότι δεν βρέχει στον υπόλοιπο κόσμο ή ότι δεν υπάρχουν καύσωνες; Υπάρχει, όμως, συνεχής φροντίδα και πρόληψη. Και στην Ελλάδα, όσοι ήταν πάνω από το αμπέλι τους το πρόλαβαν. Εμείς πάσχουμε αμπελουργικά, όχι οινολογικά. Ας το σκεφτούν αυτό οι νέοι και ας στραφούν στο αμπέλι. Και προς τις ελληνικές ποικιλίες.

Όλος ο πλανήτης πουλάει Cabernet Sauvignon, Merlot, Chardonnay. Τι σημασία μπορεί να παίξει, λοιπόν, στη διεθνή αγορά ένα ελληνικό Merlot, όσο καλό και αν είναι; Σίγουρα, δεν θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του ψαγμένου ξένου αγοραστή. Αυτό θα το κάνει το Ασύρτικο, το Ξινόμαυρο. Ποικιλίες που πρέπει συνεχώς να βελτιώνουμε και να κάνουμε όλο και καλύτερα κρασιά.

Θα το ξαναπώ, με κίνδυνο να επαναλαμβάνομαι και να γίνομαι μονότονος: ας πιστέψουμε στον εαυτό μας και στις ποικιλίες μας. Εκεί βρίσκεται το μέλλον του ελληνικού κρασιού.

Ο Θάνος Φακορέλλης είναι οινολόγος, κάτοχος μιας σειράς διπλωμάτων και d.e.s.s. του Πανεπιστημίου του Μπορντό, όπου και είναι μόνιμα εγκατεστημένος. Εργάζεται ως σύμβουλος - οινολόγος σε πολλά μεγάλα châteaux της περιοχής, καθώς και σε αμπελώνες και οινοποιεία σε Ελλάδα, Κίνα και Ινδία. Είναι, επίσης, εμπειρογνώμων Οινολογίας και Οίνων στο Δικαστήριο Εμπορίου στο Μπορντό.