Ο άνθρωπος των γηπέδων Άκης Κυριάκου

ΣΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΤΟΥ ΑΝΑΤΡΑΠΗΚΕ ΟΛΗ ΤΟΥ Η ΖΩΗ, ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΡΙΚΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ.

Ένας ξαφνικός πόνος που ένιωσε στις 15 Φεβρουαρίου του 2008 έμελλε, μαζί με μία σειρά ιατρικών λαθών, να τον καθηλώσει σε αναπηρικό καροτσάκι, κάτι που, όμως, δεν τον απέτρεψε από το να συνεχίσει να κάνει ό,τι έκανε και πριν από το συμβάν

Στη Γερμανία πήγε δύο μήνες μετά την αποτυχημένη εγχείρηση, για αποκατάσταση, εντελώς μόνος και χωρίς τη συνοδεία ενός γιατρού ή έστω ενός νοσοκόμου, αλλά και χωρίς χορήγηση αντιπηκτικής ένεσης

«Με

«Πρέπει όλοι να μην αφήνουν το πρόβλημα να τους πάρει από κάτω και να στηριχθούν σε πράγματα ή άτομα που τους ανεβάζουν την ψυχολογία. Να αγωνίζονται βάζοντας τον σταυρό τους, όχι για να τους δουν οι άλλοι αλλά όταν μόνοι τους»

Η ζωή μάς επιφυλάσσει καθημερινά πολλές εκπλήξεις. Άλλες καλές κι άλλες κακές. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που λέγεται ότι, «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος». Αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν από πρώτο χέρι όσοι, ενώ ένα λεπτό ή και δευτερόλεπτο προηγουμένως ήταν υγιείς, με την πάροδό του ανατράπηκε ολόκληρος ο κόσμος τους.

Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι κι ο αγαπητός συνάδελφος, αθλητικογράφος, Άκης Κυριάκου, τον οποίο γνωρίζουν πολύ καλά, έστω και από τη φωνή του, χιλιάδες φίλαθλοι και τυγχάνει απόλυτου σεβασμού από όλους τους παράγοντες του ποδοσφαίρου. Κι αυτό γιατί, στα τόσα χρόνια που ασχολείται με το άθλημα, επέδειξε και επιδεικνύει σοβαρότητα, είναι αντικειμενικός και δίκαιος, ενώ δεν διστάζει να πει τα πράγματα ως έχουν, χωρίς, όμως, να ενοχλείται οποιοσδήποτε.

Η πορεία του

Ο Άκης γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1957. Η αγάπη του για τον αθλητισμό ήταν πάντοτε πολύ μεγάλη. Για τον λόγο αυτό έγινε και αθλητικογράφος και έχει ταυτιστεί με το γήπεδο, από το οποίο ελάχιστα έλειψε. Όχι επειδή το ήθελε ή επειδή κουράστηκε, αλλά επειδή η μοίρα τού επεφύλασσε στα 50 του μία μεγάλη, δυσάρεστη έκπληξη.

Στις 15 Φεβρουαρίου του 2008, ημέρα Παρασκευή, νωρίς το πρωί, κι ενώ βρισκόταν στο περίπτερο για να αγοράσει εφημερίδες και να πάει στο γραφείο του για να γράψει την κυριακάτικη στήλη του στη «Σημερινή», ένιωσε έναν πόνο, έντονο πόνο, χαμηλά στην πλάτη. Ο πόνος, λέει, ήταν τόσο δυνατός που σχεδόν γονάτισε.

«Μόλις έγινε αυτό βρέθηκε μπροστά μου ένας φυσικοθεραπευτής, ο οποίος με πήρε στο φυσικοθεραπευτήριό του για να μου κάνει κάποιες μαλάξεις εκεί όπου αισθάνθηκα τον πόνο, μήπως και νιώσω καλύτερα. Όταν πήγα να σηκωθώ, όμως, μετά τις μαλάξεις, δεν είχα πλέον ισορροπία. Δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Με δυσκολία τελικά πήγα σπίτι κι ειδοποίησα έναν δικό μου γιατρό να ‘ρθει να με δει. Μόλις με είδε ειδοποίησε αμέσως το ασθενοφόρο. Μεταφέρθηκα κατεπειγόντως στο Γενικό Νοσοκομείο της Λάρνακας και μέχρι τις 6 το απόγευμα με είχαν πάνω σε ένα φορείο και στην αναμονή. Από τη 1 το μεσημέρι που πήγα στο Νοσοκομείο μέχρι τις 6 το απόγευμα μου έκαναν αξονικό κι άλλες εξετάσεις, χωρίς να βρουν οτιδήποτε», προσθέτει.

Από τη Λάρνακα στη Λευκωσία

Λίγο μετά τις 6 το απόγευμα, πέρασε από το Γ.Ν. Λάρνακας κάποιος καρδιολόγος που ήξερε τον Άκη και, μόλις τον είδε, τον ρώτησε τι έκανε εκεί. Όταν του εξήγησε τι ένιωσε το πρωί, άρχισε να φωνάζει και ζήτησε τη μετακομιδή του στο Νοσοκομείο της Λευκωσίας. «Με το που έφτασα στο Νοσοκομείο της Λευκωσίας μου έκαναν MRI -απαιτήθηκε να γίνουν δύο- και στις 8 το βράδυ ανακάλυψαν τι είχα. Ήταν μυελοπάθεια, η οποία κτύπησε στον δίσκο πιέζοντας το νεύρο, κάτι που προκάλεσε την παράλυση στα κάτω άκρα.

»Την επομένη, Σάββατο, στις 8 το πρωί, μπήκα εσπευσμένα στο χειρουργείο. Δυστυχώς, κατά το χειρουργείο, το οποίο διήρκεσε πέντε ώρες, δεν έγινε απολύτως τίποτα, κι αυτό μου το εκμυστηρεύτηκε μερικά χρόνια μετά ένας εκ των γιατρών που είχαν αναλάβει την εγχείρηση. Όταν μου το είπε αυτό ο γιατρός τον ρώτησα εάν συνειδητοποιεί τι μου έλεγε. Μου απάντησε ‘ναι, αλλά εμείς οι γιατροί καλύπτουμε ο ένας τον άλλον’. Έχω, επίσης, έκθεση των Γερμανών γιατρών στους οποίους παραπέμφθηκα μετά την αποτυχημένη εγχείρηση στην Κύπρο, η οποία είναι πάταγος για τους Κύπριους γιατρούς, αφού τονίζει στην ουσία ότι δεν έκαναν απολύτως τίποτα», συνεχίζει.

Η περιπετειώδης μετάβαση στη Γερμανία

Αφότου ολοκληρώθηκε η εγχείρισή του, ο Άκης έμεινε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας κι ακολούθως, με οδηγίες του Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου του Συγκροτήματος «Δίας» Κώστα Χατζηκωστή, μεταφέρθηκε σε ιδιωτική κλινική. Δύο μήνες, περίπου, μετά το συμβάν ταξίδεψε στη Γερμανία για αποκατάσταση. Το τι βίωσε μέχρι να φτάσει στη Γερμανία δεν περιγράφεται και όσα μαρτυρεί είναι συγκλονιστικά.

«Στη Γερμανία πήγα δύο μήνες μετά την εγχείρηση, για αποκατάσταση, εντελώς μόνος και χωρίς τη συνοδεία ενός γιατρού ή έστω ενός νοσοκόμου, αλλά και χωρίς χορήγηση αντιπηκτικής ένεσης. Με άφησαν να μπω σε αεροπλάνο τόσες ώρες και να είμαι μόνος, ξέροντας ότι δεν μπορώ να κινηθώ. Ήμουν ο μόνος Κύπριος επιβάτης του αεροπλάνου.

»Ένεκα κυρίως του γεγονότος πως ταξίδεψα χωρίς αντιπηκτική ένεση έπαθα θρόμβωση, κι όταν θα επέστρεφα πίσω Κύπρο δεήθηκε, επιτέλους, να με συνοδεύσει και κάποιος γιατρός του ιδιωτικού νοσοκομείου στο οποίο είχα μεταφερθεί μετά την εγχείρηση. Εκτός τούτου, λόγω της κατάστασής μου, κι επειδή ήταν δύσκολο να το ελέγξω, τα έκανα πάνω μου μέσα στο αεροπλάνο και κανείς δεν ήξερε τι να κάνει μαζί μου. Με άφησαν να ταξιδεύω τόσες ώρες ενώ είχα αφοδεύσει.

»Μόλις κατέβηκα στο αεροδρόμιο έπρεπε να αναμένω άλλες δύο ώρες, περίπου, μέχρι να ‘ρθει το ασθενοφόρο και να με μεταφέρει στο Κέντρο που έπρεπε να πάω, κι ενώ είχε σπάσει και ο καθετήρας που μου είχαν βάλει κι έτρεχαν τα ούρα. Όλο αυτό για ‘μένα ήταν πολύ προσβλητικό. Ήμουν λερωμένος λόγω φυσικής ανάγκης μέσα στο αεροδρόμιο, βρομούσα και δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Ήταν πραγματικά μία τραγωδία. Ένιωσα μεγάλη ντροπή πραγματικά, κι εύχομαι ειλικρινά να μη ζήσει κανένας άλλος τέτοιες στιγμές», εξηγεί περαιτέρω.

Ο μεγάλος Γολγοθάς κι ο κίνδυνος τρέλας

Από την ώρα που έφτασε στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης μέχρι την ώρα που ήρθαν οι γιατροί του Κέντρου όπου θα νοσηλευόταν πέρασαν δύο, σχεδόν, ώρες.

«Μόλις έφτασαν οι γιατροί που θα με συνόδευαν μέχρι το Κέντρο φώναζαν στα αγγλικά ότι είχα πάθει θρόμβωση στο πόδι. Ένεκα τούτου, για δεκαπέντε μέρες με είχαν κλινήρη, με το πόδι ψηλά, με ενέσεις, ενώ μπήκα και χειρουργείο για να μην πάθω γάγγραινα. Αυτό ήταν συνεπεία και δεύτερου ιατρικού λάθους ή αμέλειας των γιατρών της Κύπρου.

»Ενόσω ήμουν στη Γερμανία, ρώτησα τους γιατρούς εάν μπορεί να διορθωθεί το πρόβλημα. Η απάντηση ήταν άμεση κι αρνητική, ενώ μου ξεκαθάρισαν πως ελλόχευε ο κίνδυνος, αν κάτι δεν πήγαινε καλά, να μείνω και τετραπληγικός. Για τον λόγο αυτό μου συνέστησαν να κάνω συνεχείς και καθημερινές φυσικοθεραπείες. Στη Γερμανία έμεινα έναν μήνα. Ήταν για μένα ένας Γολγοθάς, επειδή ήμουν μόνος μου, μέσα σε ένα τεράστιο νοσοκομείο με πολλές πτέρυγες και τον παραπάνω καιρό κλινήρης.

»Έφτασα πραγματικά ένα στάδιο πριν από την τρέλα, γιατί έπρεπε να χειριστώ μία τόσο δύσκολη κατάσταση εντελώς μόνος μου. Με έπαιρναν τηλέφωνο η γυναίκα μου κι οι κόρες μου και δεν μπορούσα να μιλήσω. Είχε πέσει πάρα πολύ η ψυχολογία μου και κινδύνευα να τρελαθώ. Με επηρέασε αρνητικά η όλη κατάσταση που βίωσα μέχρι να πάω Γερμανία, τα όσα συνέβησαν μέσα κι έξω από το αεροπλάνο, καθώς επίσης και το ότι μου ξεκαθαρίστηκε πως δεν μπορούσε να γίνει κάτι για να περπατήσω ξανά.

»Δεν μπορεί να χωρέσει ο νους όλα όσα πέρασα. Ένας Θεός ξέρει πραγματικά πώς δεν έχασα τα λογικά μου, δεν τρελάθηκα. Ήμουν έναν μήνα μέσα στο Κέντρο και νόμιζα πως είχε περάσει ένας χρόνος. Τόσο πολύ με πήρε από κάτω όλη αυτή η κατάσταση που δεν είχα ακόμη ούτε τη συναίσθηση του χρόνου», υπογραμμίζει, περιγράφοντας άλλη μία τραγική ειρωνεία που έζησε στη Γερμανία:

«Στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης με πλησίασε για να με βοηθήσει ένας Τούρκος. Ένα λεβεντόπαιδο από την Κωνσταντινούπολη ο οποίος με έκανε να αλλάξω τη στάση που τηρούσα έναντι των Τούρκων, αφού ώς εκείνην την ώρα δεν ήθελα να ακούω καν γι’ αυτούς. Και με πλησίασε ενώ είχε καταλάβει ότι ήμουν Έλληνας. Ήταν πολύ ευγενικός και πραγματικά τον λάτρεψα γιατί ήταν ο μόνος που ενδιαφέρθηκε για ‘μένα και προσφέρθηκε να με βοηθήσει».

Η επιστροφή στην Κύπρο

Όταν επέστρεψε στην Κύπρο ο Άκης νοσηλεύτηκε για κάποιο διάστημα, εκ νέου στο ιδιωτικό νοσοκομείο που είχε μεταφερθεί μετά την εγχείρηση, κι ακολούθως πήγε στο Μέλαθρον Αγωνιστών ΕΟΚΑ. «Όσο ήμουν στο Μέλαθρον άρχισα να νιώθω μία μικρή κίνηση στο αριστερό μου πόδι, κάτι το οποίο συνεχίζει έως σήμερα, προς έκπληξη κι όλων των γιατρών. Μάλιστα, ένας γιατρός από την Ελλάδα χαρακτήρισε το πρόβλημά μου ατελή αναπηρία, λέγοντάς μου ότι πρώτη φορά συνάντησε στη ζωή του ανάπηρο να έχει μία κάποια κίνηση στο ένα του πόδι.

»Ο ίδιος ο γιατρός μού είπε να μην αποκλείσω το ενδεχόμενο, όπως ξαφνικά παρουσιάστηκε το πρόβλημα, ξαφνικά να διορθωθεί από μόνο του. Μου συνέστησε κι αυτός να κάνω καθημερινά φυσικοθεραπεία κι ασκήσεις για να μην αδυνατίσει ο οργανισμός. Πλέον έχω αποδεχτεί πλήρως την κατάστασή μου και προσάρμοσα τη ζωή μου στα νέα δεδομένα», συμπληρώνει, επισημαίνοντας πως στο ν' ανέβει ψυχολογικά και να προχωρήσει μπροστά βοήθησαν πολλοί.

«Στο ν' ανέβω ψυχολογικά και να πάω μπροστά με βοήθησε πάρα πολύ το γεγονός ότι επέστρεψα στα γήπεδα, παρότι φοβόμουν την αντιμετώπιση της οποίας θα τύγχανα από τους ποδοσφαιριστές, τους παράγοντες, ακόμα και τους φιλάθλους. Για καλή μου τύχη με αποδέχτηκαν, σχεδόν, όλοι, με αγκάλιασαν εκ νέου και με βοήθησαν στο να πάρω ακόμα πιο πολύ τα πάνω μου και να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ.

Βέβαια, υπήρξαν κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις που δεν με αποδέχτηκαν, αλλά αυτό για ‘μένα δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Πρέπει να πω, πάντως, πως από την πρώτη στιγμή και μέχρι σήμερα στέκεται δίπλα μου και με στηρίζει η οικογένεια Χατζηκωστή, την οποία θέλω, με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω θερμά.

»Επίσης, ένα άλλο πρόσωπο που με στήριξε και με βοήθησε είναι κι ο Σάββας Ιακωβίδης, με τον οποίο είμαστε και κουμπάροι. Η οικογένειά μου ήταν κι είναι πάντα δίπλα μου και με στηρίζει. Χωρίς τέτοια άτομα στη ζωή μου ίσως να μην κατάφερνα να πάρω τα πάνω μου. Με βοήθησε πραγματικά η στήριξή τους», υπογραμμίζει. Αξίζει να σημειωθεί πως τον Σεπτέμβρη του 2009 ο Άκης έκανε εγχείρηση ανοικτής καρδίας, αφού παρουσίασε, και πάλι ξαφνικά, πρόβλημα, ενώ ήταν στην πισίνα και έκανε την φυσικοθεραπεία του.

Παρών στο μεγάλο ραντεβού της Ανόρθωσης

Ο Άκης επέστρεψε για πρώτη φορά στο γήπεδο για μετάδοση αγώνων κατά το κρίσιμο παιχνίδι της Ανόρθωσης με τον Ολυμπιακό Πειραιώς, ένας αγώνας που οδήγησε τη βαρωσιώτικη ομάδα στους ομίλους του Champions League.

«Λίγες μέρες πριν γίνει το παιχνίδι με πήραν από τον ‘ΔΙΑ’ και με ρώτησαν αν μπορούσα να μεταδώσω το παιχνίδι. Η απάντησή μου ήταν άμεση και καταφατική. Πήγα βέβαια μία-δύο ώρες πριν από το παιχνίδι στο γήπεδο, έκλαψα με την ψυχή μου και ξέσπασα γιατί επέστρεψα εκεί που άνηκα. Ήταν πολύ σημαντική αυτή η στιγμή για ‘μένα πραγματικά. Έκτοτε επέστρεψα κανονικά στα γήπεδα, από τα οποία δεν έλειψα ούτε μέρα μέχρι που έγινε ό,τι έγινε. Το να είμαι στο γήπεδο με βοηθά πολύ, πάρα πολύ, γιατί κάνω αυτό που αγαπώ, αυτό που ξέρω να κάνω και το οποίο εκτιμάται από όλους», συνεχίζει.

Προσβασιμότητα και ανάλγητο κράτος

Αναφερόμενος στο καυτό ζήτημα της προσβασιμότητας αλλά και του ανάλγητου κράτους μας, ο Άκης τονίζει πως, δυστυχώς, είμαστε ακόμη τραγικοί σε πολλά. Είμαστε μία κοινωνία του «θα» και του θεαθήναι, υποδεικνύει, λέγοντας πως «τα προβλήματα είναι τεράστια και, δυστυχώς, το κράτος κι οι τοπικές κοινωνίες δεν κάνουν τίποτα. Ακόμα και τα γήπεδά μας είναι αφιλόξενα στα άτομα με αναπηρίες, δεν υπάρχουν οι απαραίτητες προσβάσιμες οδοί. Το ‘Αντώνης Παπαδόπουλος’ έχει τα πάντα και γι’ αυτό θέλω να ευχαριστήσω ολόψυχα την Ανόρθωση και τη Νέα Σαλαμίνα που έκαναν όσα έπρεπε για να μπορώ να πηγαίνω στο γήπεδο και να εξασκώ το επάγγελμά μου. Γιατί στα άλλα γήπεδα να μην μπορώ να πάω να εργαστώ;

»Επίσης, πολλοί ασυνείδητοι οδηγοί σταθμεύουν παράνομα σε χώρους αναπήρων, ενώ δεν υπάρχει στην κοινωνία ο απαραίτητος σεβασμός στα άτομα με αναπηρίες. Σε ό,τι αφορά το κράτος κι ειδικότερα το Γραφείο Ευημερίας, ώρες-ώρες διερωτώμαι: Πώς λειτουργεί όταν μέσα σε εννέα χρόνια ήρθαν μόνο δύο φορές οι λειτουργοί του να με δουν και να νοιαστούν τι κάνω; Ποιος έλεγξε τον φάκελό μου και αποφάσισαν μετά από δύο χρόνια να μου δώσουν το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, ενώ για έναν χρόνο με ανάγκαζαν να επαιτώ για να παίρνω διακόσια ευρώ ως στήριξη κάθε δύο βδομάδες έξω από το Γραφείο Ευημερίας;

»Ποιος ήρθε να ελέγξει αν όλα όσα μου απέκοψαν μού τα έδωσαν στη συνέχεια αναδρομικά; Με είχαν αφήσει για αρκετό καιρό στο έλεος του Θεού. Αυτό ήταν κι είναι ντροπή για το κράτος μας. Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές, αλλά δεν θέλω να δώσω μεγαλύτερες διαστάσεις, όμως πρέπει σύντομα αυτή η κατάσταση να αλλάξει γιατί τα ίδια περνούν, δυστυχώς, όλα τα άτομα με αναπηρίες», υπογραμμίζει, σημειώνοντας πως πολλά και τεράστια προβλήματα υπάρχουν και στα κρατικά νοσοκομεία.

Τα μηνύματα μαχητικότητας

Κλείνοντας, ο Άκης θέλησε να στείλει και τα δικά του μηνύματα, τόσο προς τα άτομα με αναπηρίες όσο και σε όσους αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη ζωή τους. «Πρέπει όλοι να μην αφήνουν το πρόβλημα να τους πάρει από κάτω και να στηριχθούν σε πράγματα ή άτομα που τους ανεβάζουν την ψυχολογία. Να αγωνίζονται βάζοντας τον σταυρό τους, όχι για να τους δουν οι άλλοι αλλά όταν μόνοι τους.

Να κάνουν όνειρα και να θέτουν στόχους, πιστεύοντας ότι μπορούν να πετύχουν περισσότερα. Από τη στιγμή που υπάρχουν χειρότερα πρέπει να λέμε δόξα σοι ο Θεός και να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο, πρώτα για μας και μετά για όλους τους άλλους. Επίσης, δεν πρέπει να λαμβάνουν υπ' όψιν τους μίζερους και όσους πουλούν οίκτο, αλλά να έχουν πάντοτε πίστη και αγωνιστικότητα, γιατί μόνο έτσι θα πάνε μπροστά και θα αποδείξουν ότι είναι πραγματικοί μαχητές», κατέληξε.