Τα διλήμματα της Δύσης στη Συρία

Τον Μάρτιο του 2011, και ενώ ο Καντάφι πραγματοποιούσε τις απειλές του να «πατήσει τα ποντίκια» που ήθελαν την ανατροπή του, επενέβησαν τα πολεμικά αεροσκάφη του ΝΑΤΟ, και διέλυσαν τις δυνάμεις του, οδηγώντας τον τελικά στην φυγή και στον θάνατο.

Κάτι ανάλογο βλέπουμε σήμερα και στη Συρία, όπου εδώ και 11 μήνες εξέγερσης, έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους περισσότεροι από 5.400 Σύριοι. Το ενδεχόμενο όμως μιας στρατιωτικής παρέμβασης από πλευράς ΝΑΤΟ,

Πριν από μερικές ημέρες, ο Αραβικός Σύνδεσμος συνεδρίασε εκτάκτως, και ζήτησε από τον ΟΗΕ την άμεση αποστολή ειρηνευτικών δυνάμεων, ώστε να τερματιστεί επιτέλους η αιματοχυσία στην Συρία. Το ίδιο ζητάει εδώ και καιρό η συριακή αντιπολίτευση. Η διεθνής βοήθεια όμως δεν πρόκειται να γίνει πραγματικότητα.

Οι υποστηρικτές της διεθνούς επέμβασης, της έννοιας δηλαδή ότι η διεθνής κοινότητα θα πρέπει  να μπορεί να υπερκεράζει τις εθνικές κυριαρχίες, προκειμένου να σώζει ζωές αθώων, ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικοί στην περίπτωση της Λιβύης. Η περίπτωση όμως της Συρίας, που εξελίσσεται πολύ χειρότερα, δεν συγκινεί κανέναν.

Υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ της Λιβύης και της Συρίας, όσον αφορά συμμαχίες, στρατιωτική δυνατότητα, έδαφος, κλπ. Μια επέμβαση στη Συρία θα κόστιζε περισσότερα, αν ήταν να αποδώσει κάτι. Και επιπλέον, η Κίνα και η Ρωσία που δεν συμφώνησαν με την λιβυκή επέμβαση, τώρα προβάλουν βέτο σε οποιαδήποτε παρόμοια επέμβαση στη Συρία του Άσαντ.

Η επέμβαση στη Λιβύη πέρασε σαν ηθικό καθήκον, και μια σχετικά φτηνή επιχείρηση. Ο Καντάφι ήταν διεθνώς απομονωμένος, και ο στρατός του αδύναμος. Η γεωμορφία της χώρας βόλευε σε μεγάλο βαθμό τις αεροπορικές επιχειρήσεις.

Αντίθετα, η πληθυσμιακή πυκνότητα της Συρίας είναι 30 φορές μεγαλύτερη, με κίνδυνο παράπλευρων απωλειών. Ο στρατός του Άσαντ είναι 5 φορές μεγαλύτερος από αυτόν του Καντάφι, και πολύ καλύτερα εξοπλισμένος. Παράλληλα, το αμυντικό δίκτυο της χώρας θα αποτελούσε σοβαρή πρόκληση για τα αεροσκάφη της Δύσης.

Πέρα από τα τεχνικά προβλήματα, υπάρχει και το ζήτημα των διεθνών συγκυριών. Η ευρύτερη «γειτονιά» της Λιβύης ήταν σχετικά ήρεμη. Στην περίπτωση της Συρίας, η όλη περιοχή είναι ασταθής, και θυμίζει καζάνι που βράζει.

Εξίσου περίπλοκο είναι και το κοινωνικό τοπίο της Συρίας, η οποία διοικείται από μια προνομιούχα μειονότητα Αλεβιτών. Η σέχτα αυτή (12% του πληθυσμού) πιστεύει ότι η επιβίωσή της κινδυνεύει, αφού φοβάται τα αντίποινα σε περίπτωση που γνωρίσει την ήττα στα χέρια των Σουνιτών. Οι μνήμες των εμφυλίων θρησκευτικών συρράξεων στο Ιράκ και στον Λίβανο., είναι ακόμη νωπές.

Όπως λέει ο καθηγητής Stephen Walt του Harvard, «πρόκειται για ηθικό δίλημμα… αν απέχουμε, θα πεθάνουν χιλιάδες μη Αλεβίτες, οι οποίοι απλά ζητούν κάποια βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Αν επέμβουμε, μπορεί να σφαχτούν χιλιάδες άλλοι, που έχουν ταυτιστεί με το καθεστώς. Η όποια επιλογή είναι δύσκολη».

Αν και η Δύση αγκάλιασε την αραβική άνοιξη, ως μια ευκαιρία για δημοκρατία, η Μόσχα πιστεύει ότι το απ