Γιατί η πώληση των Financial Times είναι κάτι θετικό

Μπορεί να αποδειχθεί δύσκολο το «πάντρεμα» της βρετανικής και της ιαπωνικής δημοσιογραφικής κουλτούρας. Αλλά σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο των μέσων ενημέρωσης η συμφωνία αυτή έχει νόημα.

Οι Financial Times είναι μία από τις καλύτερες εφημερίδες στον κόσμο, όχι μόνο στη Βρετανία. Είναι άμεση χωρίς να είναι βιαστική, ακριβής χωρίς να είναι υπερβολικά σχολαστική, στοχαστική χωρίς να είναι «βαριά», και απρόβλεπτη στις γνώμες της χωρίς να είναι κουραστική. Πάνω από όλα, παραμένει κερδοφόρα. Έτσι,

η πώλησή της στον ιαπωνικό εκδοτικό όμιλο Nikkei είναι ένα θέμα παγκόσμιου ενδιαφέροντος στην επιχείρηση μέσων ενημέρωσης, καθώς και μια συναρπαστική εξέλιξη στην παγκοσμιοποίηση και την ψηφιοποίηση του κλάδου.

Ως αγορά εφημερίδων, η Ιαπωνία έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με τον αγγλόφωνο κόσμο. Οι κυκλοφορίες των εφημερίδων είναι τεράστιες: οι δύο μεγαλύτερες εφημερίδες πωλούν 9 εκατ. και 7 εκατ. αντίτυπα ημερησίως, ενώ ακόμη και η εφημερίδα Nikkei, κάτι αντίστοιχο με τους ιαπωνικούς Financial Times, πουλάει 3 εκατ. αντίτυπα την ημέρα - σε σύγκριση με τα 2 εκατ. της ταμπλόιντ Daily Mail στο Ηνωμένο Βασίλειο και μόλις 200.000 για τους FT.

Τα στοιχεία αυτά και το απαράμιλλο σύστημα παράδοσης που τα καθιστά δυνατά, έχουν μέχρι στιγμής περιορίσει την ιαπωνική βιομηχανία από την πτώση της διαφήμισης. Οι έντονα ανταγωνιστικοί τοπικοί διανομείς παρέχουν σχεδόν σε κάθε νοικοκυριό μια καθημερινή εφημερίδα, κι έτσι αυτό είναι συνυφασμένο με την καθημερινότητα. Τα εμπόδια της γλώσσας, του πολιτισμού και των τεχνολογικών οικοσυστημάτων συμβάλουν στην διατήρηση αυτής της μοναδικά κερδοφόρας αγοράς των μέσων ενημέρωσης. Αλλά οι συνδρομητές των ιαπωνικών εφημερίδων γερνούν. Η συνήθεια της εκτύπωσης εξασθενεί. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι διαβάζουν στα smartphones τους. Οι σημερινοί φοιτητές σπάνια γίνονται συνδρομητές σε εφημερίδες. Είναι λογικό ο Nikkei να δίνει μετρητά για ένα από τα λίγα πραγματικά επιτυχημένα παγκόσμια ψηφιακά «ονόματα». Οι Financial Times είναι σχεδόν μοναδικοί στην αγγλόφωνη επιχείρηση ψηφιακών ειδήσεων, χρηματοδοτώντας τις ψηφιακές λειτουργίες τους με ένα μάλλον ιαπωνικό τρόπο, χρεώνοντας συνδρομές αντί να στηρίζονται στη διαφήμιση. Και διαχειρίζονται το κόλπο, επίσης, παρέχοντας αξιόπιστες πληροφορίες με ενδιαφέροντα τρόπο, κάτι που επιτρέπει στους αναγνώστες να πάρουν αποφάσεις που ελπίζουν ότι θα τους αποφέρουν χρήματα.

Η Pearson, ο προηγούμενος ιδιοκτήτης των FT, θέλει να επικεντρωθεί στις εκπαιδευτικές δραστηριότητές της, παρά τις πρόσφατες αποτυχίες. Έχει διατηρήσει το 50% του Economist, που κατέχει. Έτσι, η συμφωνία έχει νόημα και υπό αυτόν τον σκοπό. Αλλά τι γίνεται με τους αναγνώστες των εφημερίδων και τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί;

Μία από τις μεγάλες επιχειρηματικές ιστορίες αυτής της εβδομάδας ήταν το σκάνδαλο στην Toshiba, όπου τα κέρδη είχαν διογκωθεί από 152 δις γιεν (780 δις λίρες) κατά την τελευταία δεκαετία, και η οποία δείχνει τις πιθανές συγκρούσεις μεταξύ των βρετανικών και των ιαπωνικών στάσεων στα οικονομικά σκάνδαλα. Οι πιέσεις στις εταιρείες και στις δύο χώρες είναι παρόμοιες: αν τα αφεντικά απαιτούν αδύνατα στοιχεία στις επιδόσεις, οι υφιστάμενοί τους μπαίνουν στον πειρασμό να μαγειρέψουν τα βιβλία αντί να παραδεχτούν την αποτυχία. Αλλά στην Ιαπωνία αυτό συχνά θεωρείται λίγο-πολύ έγκλημα χωρίς θύματα. Στη Βρετανία και την Αμερική, τα συμφέροντα των μετόχων είναι υψίστης σημασίας και το θεωρούν έγκλημα με πραγματικά θύματα - μέτοχοι, οι οποίοι στερούνται τις ακριβείς πληροφορίες που χρειάζονται για να λάβουν πιο κερδοφόρες αποφάσεις. Οι Financial Times είναι κατηγορηματικά στο πλευρό των μετόχων. Για τη Nikkei αυτό είναι αμφισβητήσιμο.

Το τελευταίο πραγματικά μεγάλο εταιρικό σκάνδαλο στην Ιαπωνία, όταν η Olympus βρέθηκε να κρύβει απώλειες των 1,3 δις δολ., είχε ως αποτέλεσμα την απόλυση απλός του (Άγγλου) διευθύνοντα συμβούλου που το αποκάλυψε. Οι Financial Times αποκάλυψαν την ιστορία. Η Nikkei δεν την κάλυψε, μέχρι που δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Επίσης οι αναγνώστες της Nikkei δεν γνωρίζουν καλά ότι ιαπωνικοί αερόσακοι ανατινάσσονται στις ΗΠΑ από το 2004, μια ιστορία που απασχολεί εδώ και πολύ καιρό τους New York Times.

Η κυρίαρχη ιαπωνική δημοσιογραφία δεν είναι διεφθαρμένη, αλλά σέβεται, όπως και η κουλτούρα γύρω της. Οι αγγλοσαξονικές δημοσιογραφικές παραδόσεις δεν σέβονται, στην καλύτερη περίπτωση, τίποτα. Υπάρχουν μερικά πράγματα που οι βρετανικές εφημερίδες θα πρέπει να σέβονται περισσότερο, όπως η ιδιωτική ζωή, αλλά είναι επίσης πιθανόν ο σεβασμός να σκιάζει την αδιάφορη υποταγή στην εξουσία η οποία επιτρέπει να ανθίσει η σκανδαλώδης συμπεριφορά.

Έτσι, προφανώς υπάρχουν τρόποι με τους οποίους η συμφωνία θα μπορούσε να πάει στραβά. Αλλά είναι τουλάχιστον πιθανόν να πάει καλά. Τα καλύτερα μέρη της κουλτούρας της κάθε εταιρείας θα αλληλοεπηρεαστούν. Ο κόσμος χρειάζεται δημοσιογραφία που είναι μετριοπαθής αλλά και έντονη και οι FT είναι σήμερα μία από τις εφημερίδες που παρέχουν καλύτερα αυτόν τον συνδυασμό. Αυτό με τη σειρά του μπορεί να διατηρηθεί μόνο με μια κερδοφόρα επιχείρηση. Ο Nikkei έχει το κεφάλαιο και οι Financial Times την παγκόσμια εμβέλεια, τη γλώσσα και την τεχνογνωσία που θα μπορούσαν να συνδυαστούν για να χτίσουν μια επιχείρηση μέσων που μπορεί να είναι κερδοφόρα μέσα από την ποιότητα, ακόμα και στην ψηφιακή εποχή.

theguardian.com

Διαβάστε περισσότερα