Wolfenstein II: The New Colossus (Switch)

Αγγίζοντας τα όρια (του hardware).

Έχουν περάσει περίπου εννιά μήνες από την ημέρα που η Machine Games “προσγείωσε” το θηρίο που ακούει στο όνομα “Wolfenstein II: The New Colossus” στην gaming πραγματικότητά μας. Αυτό το άκρως εντυπωσιακό, old school FPS κέρδισε το θαυμασμό κοινού και κριτικών και, κατά την άποψή μας, θεμελίωσε τη θέση της Bethesda στην αγορά (μετά τα Doom

του 2016 και Prey) ως του κορυφαίου εκδότη σε ό,τι αφορά τις single player FPS εμπειρίες. Εκτός από τις single player εμπειρίες, ταυτόχρονα η Bethesda δείχνει -όπως και εκατομμύρια gamers ανά τον πλανήτη- πίστη και στο Nintendo Switch. Έτσι, μετά το Skyrim και το Doom, ήρθε η ώρα για το πέρασμα του BJ στο σύστημα της Nintendo. Όμως...

Τη μεταφορά του Wolfenstein II: The New Colossus στο Switch την ανάλαβε η Panic Button, δηλαδή η ομάδα που ήταν υπεύθυνη και για τη μεταφορά του Doom στην κονσόλα της Nintendo. Ας μη γελιόμαστε, όμως. Όσοι έχουν δει και παίξει το Wolfenstein II σε PS4 και Xbox One -και ακόμη περισσότερο σε ένα high-end PC- γνώριζαν καλά ότι το έργο των παιδιών από το Texas θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Το Skyrim έτρεχε πολύ καλά στο Switch, αλλά ήταν ένα παιχνίδι του 2011. Το Doom έτρεχε πολύ καλά στο Switch και το γεγονός και μόνο ότι μπορούσε κάποιος να παίξει αυτό το κτήνος σε φορητή κονσόλα, ήταν ένας προγραμματιστικός άθλος. Όπως άθλος είναι το γεγονός ότι το Wolfenstein II περάστηκε στο Switch, πλήρες, σε όλο το gory μεγαλείο του και συνολικά, χωρίς να αφαιρεθεί τίποτα από την αρχική έκδοση.

Αλλά το τίμημα για αυτόν τον άθλο της Panic Games ήταν βαρύ. Σε αντίθεση με το Doom, που έτσι και αλλιώς είναι ένα απαιτητικό παιχνίδι στα specs, το Wolfenstein II είναι πιο βαρύ, πιο πλούσιο οπτικά, πιο γεμάτο και με σαφώς περισσότερη γεωμετρία χώρου παιχνίδι σε σχέση με το Doom. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχουμε στο Switch μια έκδοση τόσο περιορισμένη στον οπτικό τομέα, που κάποιος που έχει δει και παίξει το παιχνίδι σε άλλη έκδοση, απλά δεν θα μπορεί να δεχτεί αυτό το αποτέλεσμα. Θολά textures, υποβαθισμένοι φωτισμοί και σκιάσεις, πτώσεις στο frame rate, και, γενικότερα, μια απελπιστική θολούρα στην απεικόνιση, αποτέλεσμα της ανάλυσης που προσαρμόζεται ανάλογα με το “βάρος” που σηκώνει το Switch κάθε στιγμή και σε πολλές περιπτώσεις είναι κάτω του 720p, δίνουν μια απογοητευτική εικόνα για το παιχνίδι της Machine Games.

Το μαχαίρι στην περίπτωση της μεταφοράς του Wolfenstein II: The New Colossus στο Switch είναι δίκοπο και κόβει σαν ξυράφι και από τις δύο πλευρές, συνεχώς, κάθε λεπτό που παίζεις είτε σε docked είτε σε portable mode. Συγκεκριμένα, σε docked mode το παιχνίδι τρέχει πιο ομαλά, σε υψηλότερη ανάλυση (πάντα με μέγιστη την 720p) και χαρίζει μια ικανοποιητική εμπειρία στον παίκτη, μια πραγματική εμπειρία Wolfenstein II, απλά με τους οπτικούς περιορισμούς που αναφέραμε πιο πριν. Αυτό, βέβαια, ισχύει αν παίζετε σε μια τηλεόραση 1080p και “λογικής” διαγωνίου, διότι αν πάρουμε ως δείγμα τη δική μας εμπειρία, με τηλεόραση 55 ιντσών 4Κ, τότε μιλάμε για ποιότητα εικόνας που μετά βίας αγγίζει αυτό που βλέπαμε στο PS3 δέκα χρόνια πριν.

Τοποθετώντας τα joycons στο Switch και γυρίζοντας σε portable mode, η ποιότητα της απεικόνισης πέφτει ακόμα περισσότερο, ενώ τα frame drops είναι εντονότερα, όμως η υπέροχη οθόνη του Switch και οι λίγες ίντσες της κολακεύουν το παιχνίδι της Machine Games, με αποτέλεσμα η θολούρα και οι εκπτώσεις στον οπτικό τομέα, που “βγάζουν μάτι” στη μεγάλη οθόνη, εδώ να καλύπτονται.

Ωστόσο, μιλήσαμε πιο πάνω για δίκοπο μαχαίρι. Και, έτσι, δεν πρέπει να αδικήσουμε την προσπάθεια της Panic Button, αφού και η άλλη πλευρά είναι εξίσου κοφτερή. Εν ολίγοις, το Wolfenstein II στο Switch είναι ένα κανονικότατο και πλήρες Wolfenstein II σε ό,τι αφορά τη δομή, το περιεχόμενο, την αισθητική του αλλά και τη γενικότερη αίσθηση που αφήνει στον παίκτη. Εδώ δεν έγιναν εκπτώσεις πουθενά, με αποτέλεσμα όσοι δεν έχουν πρότερη εμπειρία με το παιχνίδι να έχουν τη δυνατότητα να παίξουν ένα υπερπλήρες και εντυπωσιακό FPS σε φορητό σύστημα. Κάτι που πριν μερικά χρόνια φάνταζε ουτοπικό. Και το γεγονός πως -πέρα από τους αναγκαίους συμβιβασμούς και τις εκπτώσεις στον οπτικό τομέα- αυτό το παιχνίδι τρέχει σε ένα σύστημα που χωράει στις δύο παλάμες μας, είναι ένας ακόμα άθλος από την Panic Button.

Προσθέστε σε αυτό, το σύστημα στόχευσης που λειτουργεί με το γυροσκόπιο των χειριστηρίων, προσαρμόζεται απόλυτα στο γούστο του παίκτη και, ναι, λειτουργεί άψογα, και έχετε ένα υπέροχο FPS, του οποίου όλα τα υπέροχα χαρακτηριστικά και τους λόγους που δεν πρέπει να το αγνοήσετε μπορείτε να διαβάσετε στο αρχικό review του Απόστολου Δρέζου.

Καταλήγοντας, πρέπει να ομολογήσουμε ότι παίζοντας το Wolfenstein II: The New Colossus στο Switch βρισκόμασταν συνεχώς μεταξύ σφύρας και άκμονος. Από τη μία νιώθαμε βαθιά απογοήτευση για το οπτικό αποτέλεσμα, αλλά από την άλλη σκεφτόμασταν το τι πέτυχε η Panic Button, ένα πόσο βαρύ, μεγάλο και δύσκολο παιχνίδι κατάφερε τελικά να χωρέσει στο Switch ακόμα και προχωρώντας σε σημαντικούς συμβιβασμούς. Αν δεν έχετε παίξει κάποια από τις αρχικές εκδόσεις του, ακόμα και με τα προβλήματα που περιγράψαμε σε αυτό το κείμενο, εκτιμούμε ότι είναι ένα παιχνίδι που δεν πρέπει να χάσετε.

switch