Train Station Renovation – Review

Σκουπιδαριό!

Ομολογουμένως, όταν κάποιος βλέπει τον τίτλο αυτόν δεν έχει και τις μεγαλύτερες προσδοκίες για το αποτέλεσμα. Πόσο μάλλον ενθουσιασμό. Ο γράφων, έχοντας προσφερθεί εθελοντικά για την ανάλυση και αξιολόγηση του τίτλου, το έκανε γεμάτος από πραγματική περιέργεια, προκειμένου να δει πόσο άσχημο, βαρετό ή αδιάφορο μπορεί να ήταν ένα τέτοιο παιχνίδι. Έκανε λάθος, φυσικά, υπενθυμίζοντας στον εαυτό του κάτι που είχε ακούσει για πρώτη φορά σαράντα περίπου χρόνια πριν και που δε θα έπρεπε να είχε ξεχάσει: ότι δεν κρίνουμε κάτι από το περιτύλιγμα.

To Train station renovation είναι

μια δουλειά των Live Motion Games σε συνεργασία με την PlayWay και με λίγο ψάξιμο (για όσους δεν το γνωρίζουν ήδη), μπορεί κανείς να ανακαλύψει ότι οι ομάδες αυτές είναι βετεράνοι των εξομοιωτών και δη των πρωτότυπων.

Οπότε ο πήχης ξαφνικά ανεβαίνει, παρέα με το φρύδι στο κούτελο, και η κατάσταση επανεξετάζεται – ως οφείλει – με πιο προσεκτικό μάτι. Αυτό κάνει το όλο εγχείρημα της γνωριμίας με τον τίτλο ακόμα πιο ενδιαφέρον, καθώς παραμένει δύσκολο να βρει κανείς κάτι που θα τον ενθουσιάσει σε έναν τίτλο όπου ο παίκτης αναλαμβάνει το έργο της ανακαίνισης σταθμών τρένων.

Αυτή η αίσθηση γρήγορα ξεθωριάζει, καθώς ο τίτλος ξεδιπλώνει την ουσία του και παρουσιάζει στον παίκτη το ιδιαίτερο περιεχόμενό του. Μέσω ενός εύστοχου και πλήρους tutorial αυτός βλέπει ότι πρέπει να εκπονήσει – σε πρώτο πρόσωπο – μια σειρά εργασιών, που σκοπό έχουν να επαναφέρουν έναν σταθμό τρένων (και την ευρύτερη περιοχή), σε λειτουργική κατάσταση.

Πρέπει να μαζέψει σκουπίδια και να ξεδιαλύνει αυτά που είναι προς ανακύκλωση. Πρέπει να επιδιορθώσει χαλασμένα τμήματα κι εξαρτήματα ή να αντικαταστήσει αυτά που είναι πέραν επισκευής. Να τρίψει σκουριές, να βάψει τοίχους, να αλλάξει κουφώματα και να εξοπλίσει εκ νέου τον σταθμό με αντικείμενα της επιλογής του.

Ναι, τέτοια είναι τα αντικείμενα ενασχόλησης και η εκτέλεση των ενεργειών είναι πολύ ευκολότερη απ’ όσο φαίνεται. Κάθε φορά που πλησιάζει ο χαρακτήρας σε κάποιο αντικείμενο, τότε αυτόματα εμφανίζεται η κατάλληλη επιλογή με ανάλογο εικονίδιο επί του αντικειμένου.

Πατώντας τη ροδέλα του mouse εμφανίζονται τα διαθέσιμα εργαλεία πάνω σε ένα κυκλικό μενού, αντιπροσωπευόμενα από τα αντίστοιχα εικονίδια. Αφού γίνει η επιλογή, ο χαρακτήρας εκτελεί την ενέργεια με το LMB πατημένο. Σαν να επιλέγει κανείς “όπλο”, αλλά αντί να πυροβολήσει, βάφει, στοκάρει, τρίβει και πολλά άλλα ακόμα. Με το Tab, ανοίγει το… Tablet που παρέχει πρόσβαση στο ψηφιακό κατάστημα και στον εξοπλισμό που αυτό προσφέρει για αγορά. Εκεί υπάρχουν και τα objectives της κάθε περιοχής, ελαφρώς πιο αναλυτικά.

Χρονικός περιορισμός δεν υπάρχει. Λεπτό με το λεπτό, το απόλυτο χάος μεταμορφώνεται – σταθερά και σταδιακά – σε έναν όμορφο σταθμό-πρότυπο. Αυτό το δύσκολο και χρονοβόρο έργο δίνει στον παίκτη μια ευχάριστη αίσθηση ανταμοιβής και, μερικές φορές, ένα στραβό χαμόγελο ικανοποίησης στο στόμα. Κατόπιν, το παιχνίδι εμφανίζει το γραφείο της εταιρείας όπου μπορεί να γίνει αναβάθμιση των εργαλείων.

Επίσης, στον διατιθέμενο χάρτη παρουσιάζεται το επόμενο έργο ανακαίνισης που θα αναληφθεί. Μια λιτή περιγραφή της κατάστασης είναι όλο κι όλο το γραπτό κείμενο που έχει να προσφέρει το παιχνίδι. Κανένα σενάριο, κανένα background καμία πλοκή – κι εδώ που τα λέμε, θα χρειαζόταν μεγάλη φαντασία για να βρεθεί κάτι σε αυτόν τον τομέα που θα κινήσει το ενδιαφέρον. Απλή μετάβαση στον επόμενο σταθμό και το επόμενο έργο.

Τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του παιχνιδιού, η ποικιλία στα περιβάλλοντα και στο ύφος του έργου είναι τέτοια που να αποτρέπει οποιαδήποτε αίσθηση ανούσιας επανάληψης. Όλες οι πιθανές εργασίες είναι τόσες πολλές ώστε να διατηρείται ποικιλία από σταθμό σε σταθμό και το ενδιαφέρον του παίκτη να παραμένει αμείωτο, αν όχι αυξανόμενο.

Ναι, είναι αλήθεια, ένα παιχνίδι με τέτοιο όνομα θα γίνει ενδιαφέρον και θα τραβήξει τον παίκτη στο περιεχόμενό του για τα καλά. Υπάρχει εθισμός. Ο παίκτης θα θέλει να δει τα περιβάλλοντα του παιχνιδιού, το ένα μετά το άλλο και να ανακαλύψει τις λεπτομέρειες που έβαλαν οι δημιουργοί για να τον τέρψουν περισσότερο. Θα αναζητά την επόμενη δοκιμασία, προσμονώντας την ευχαρίστηση της εξερεύνησης και αναμένοντας την ικανοποίηση της ανταμοιβής.

Όπως θα θέλει και να απολαύσει την αίσθηση της χαλάρωσης που προσφέρει ο τίτλος. Η απουσία χρονικού περιορισμού σε συνδυασμό με τα χαλαρωτικά μουσικά θέματα και την ηρεμία του κάθε setting, καθιστούν την εμπειρία χαλαρωτική, πλέον των προαναφερθέντων στην προηγούμενη παράγραφο.

Πραγματικά, δεν υπάρχει τρόπος να χάσει κανείς σε αυτό το παιχνίδι. Να αποτύχει, να ξοδέψει όλα τα χρήματα ή να φτάσει σε σημείο όπου δε θα μπορεί να συνεχίσει άλλο και να χρειαστεί να μεταβεί σε παλαιότερο save state. Είναι ένα κάλλιστο διάλειμμα από τη warmongering μανούρα της συντριπτικής πλειοψηφίας των σημερινών games και μια άρτια επιλογή για χαλάρωση μετά από μια έντονη ημέρα (υπάρχει κι ένα model “τρενάκι” που μπορεί κανείς να εξοπλίσει και να χαζεύει, στον ελεύθερο χρόνο του).

Κάθε σταθμός απαιτεί περίπου μία ώρα (ανάλογα με το ρυθμό που ακολουθεί ο καθένας) και προσφέρει μικρά sessions που εξυπηρετούν τα προαναφερθέντα. Όλα αυτά, μέχρι τη μέση του παιχνιδιού.

Από εκεί και ύστερα το παιχνίδι αναθέτει μεγαλύτερους σταθμούς προς ανακαίνιση. Όχι πλέον άλλους μικρούς και περιφερειακούς, με μικρές πλατφόρμες και συνοδευτικά κτίρια, αλλά μεγάλους τερματικούς, με πολλές αποβάθρες, τεράστιους χώρους αναμονής κι εξυπηρέτησης, αλλά και καταστήματα προς εξοπλισμό.

Μπορεί να ακούγεται ενδιαφέρον ή να φαντάζει ως αναβαθμισμένη πρόκληση, αλλά ο μεγαλύτερος χώρος συνεπάγεται περισσότερα σκουπίδια και μεγαλύτερη επανάληψη των πράξεων. Η προηγούμενη ευχαρίστηση εξελίσσεται σε αγγαρεία, που εξαφανίζει σταδιακα τις αρετές που αναφέρθηκαν παραπάνω και τις αντικαθιστά με κούραση και πλήξη. Είναι επίσης το σημείο όπου τα διάφορα προβλήματα του παιχνιδιού αρχίζουν και φαίνονται περισσότερο, φθάνοντας στο σημείο να χαλάσουν την εμπειρία.

Πρώτο και σημαντικότερο, τα physics. Ενώ ο τεχνικός τομέας μπορεί να χαρακτηριστεί με απλώς με έννοιες όπως “επαρκής” ή “αξιοπρεπής”, τα physics δημιουργούν πρόβλημα. Ο παίκτης κουβαλάει τα μεγάλα σκουπίδια προς το σημείο όπου υπάρχει κάδος και το καθένα από αυτά δείχνει τον όγκο του προσκρούοντας σε κάθε απίθανο εμπόδιο, μέχρι που θα δημιουργήσει πρόβλημα και στην εναπόθεσή του στον κάδο.

Εκεί, τα υπόλοιπα απορρίμματα έχουν σταθεί με αλλόκοτο τρόπο, καταλαμβάνοντας το διαθέσιμο χώρο κι εμποδίζοντας την εναπόθεση των επομένων. Σε μικρό αριθμό σκουπιδιών μπορεί να αγνοηθεί. Σε μεγάλο όμως, όχι.

Στη συνέχεια υπάρχουν τα crashes του παιχνιδιού που είναι πάρα πολλά. Αυτό μπορεί να “κολλήσει” σε ανύποπτο χρόνο, αναγκάζοντας τον παίκτη να το φορτώσει από την αρχή και να χάσει την πρόοδο. Το save ανά τακτά διαστήματα αποτελεί μονόδρομο και το quick save λάμπει δια της απουσίας του.

Έτσι, crashes, προβληματικά physics και μια αυξανόμενη αίσθηση επανάληψης μετά τα μέσα του παιχνιδιού καταφέρνουν να αμαυρώσουν μια εμπειρία που μέχρι τότε χαρακτηριζόταν από πρωτοτυπία, χαλάρωση, ενδιαφέρον και αίσθηση ανταμοιβής.

Το Train Station Renovation ήρθε να παίξει με handicap στην ολοένα και πιο σκληρή αγορά των videogames κι έδειξε ότι έχει κάτι αξιόλογο να προσφέρει. Πίσω από τον αδιάφορο τίτλο κρύβεται ένα παιχνίδι χαλάρωσης, δημιουργίας κι ανταμοιβής, αλλά που τα θυσιάζει όλα αυτά εξαιτίας προβλημάτων που μπορούν – εν μέρει – να διορθωθούν. Ίσως η Live Motion Games επανέλθει με κάποιο patch και βελτιώσει την κατάσταση. Ίσως μπορέσει να προσθέσει και μερικά στοιχεία επιπλέον που να τονώσουν το ενδιαφέρον μετά τα μέσα των δέκα επιπέδων του. Ίσως…

To Train Station Renovation κυκλοφορεί από την 1/10/20 για PC. Το review βασίστηκε σε κωδικό που λάβαμε από την Live Motion Games.

The post Train Station Renovation – Review appeared first on GameOver.