GO Talks | Καλοκαιρινές gaming συνήθειες

Άρθρο-αποκάλυψη του μέσου όρου της ηλικίας που έχει η συντακτική ομάδα του GameOver.gr είναι αυτό που διάλεξαμε για το “καλοκαιρινό” GO Talks. Αλλά η ιδέα που έριξε στο discord των συντακτών ο Απόστολος Δρέζος ήταν τόσο ενδιαφέρουσα, που δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσουμε ανεκμετάλλευτη.GO Talks | Καλοκαιρινές gaming συνήθειες λοιπόν. Πράγματα που, για κάποιο λόγο, λες και επειδή το θερμόμετρο γράφει πια πάνω από 30 βαθμούς, πρέπει αυτομάτως να συμπεριληφθούν στην καθημερινότητά μας.

Είναι παράδοξο

και τρελό, αλλά να που συμβαίνει. Λες και γυρίζει ένας διακόπτης, και αυτή η περίοδος (πέρα από άδειες, κλείσιμο σχολείων/ σχολών κ.λπ.) δημιουργεί συνθήκες ιδανικές για να τηρηθούν ορισμένες “ιεροτελεστίες”. Τουλάχιστον σε εμένα αυτό ισχύει σε εντονότατο βαθμό. Μου συμβαίνει με την 7η Τέχνη (τα καλοκαίρια πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να δω Twilight Zone, ταινίες καταστροφής των 70s -The Towering Inferno, The Andromeda Strain, Poseidon’s Adventure κ.ο.κ.- αλλά και κλασικό sci-fi και horror των 40s, 50s και 60s). Τρέχα γύρευε. Μάλλον κάποια έκκριση γίνεται στον εγκέφαλο, καθώς το μυαλό αναζητά τις “παλιές, καλές, ξένοιαστες εποχές”.

Και, βεβαίως, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με το gaming. Σα να μη φτάνει το back catalogue των δεκάδων παιχνιδιών που έχω αφήσει ημιτελή ή δεν έχω αγγίξει καθόλου από τα προηγούμενα δύο χρόνια, το καλοκαίρι με πιάνει μια απροσδιόριστη ανάγκη να ανέβω στην αποθήκη, να φάω μια ή δύο ώρες “σκάβοντας”, και να βγάλω το PlayStation, την Amiga, το Nintendo 64, μαζί με καμιά δεκαριά παιχνίδια (με το Final Fantasy VII να είναι πρώτο κάθε φορά, ασχέτως του ότι δεν το τελειώνω σχεδόν ποτέ), και να αρχίζω ένα ταξίδι στο παρελθόν.

Είπαμε, μάλλον… “ψυχολογία 101” είναι η όλη φάση. Ζούμε σε μια πολύ κακή περίοδο, με αποτέλεσμα το μυαλό μας να αναζητά άλλες, καλύτερες εποχές. Αλλά, από την άλλη, δεν χρειάζεται και υπερανάλυση. Οι καλοκαιρινές gaming συνήθειες είναι ένα κομμάτι της ζωής πολλών από εμάς, γεμίζουν τις δύσκολες καλοκαιρινές μέρες μας, και μας χαρίζουν στιγμές χαράς και νοσταλγίας, που φορτίζουν τον ψυχισμό μας με αντοχές για όσα δύσκολα θα φέρει ο επόμενος χειμώνας.

Γράψτε μας στα σχόλια αν έχετε, και ποιες είναι οι δικές σας καλοκαιρινές gaming συνήθειες.

Γιώργος Καλλιφας

Όταν καλείσαι να γράψεις για gaming και καλοκαίρι, ξέρεις ευθύς εξ αρχής πού θα καταλήξει αυτό το κείμενο. Όσο και αν δεν σταματήσαμε ποτέ να παίζουμε video games και όσο κι αν είμαι άνθρωπος που το κλίμα επηρεάζει σε τεράστιο βαθμό τη διάθεση και τις συνήθειές μου, με αποτέλεσμα να έχω αμέτρητες ιστορίες και ρουτίνες σχετικά με το καλοκαιρινό gaming, τα παιδικά χρόνια ήταν μονόδρομος. Είναι εκεί που ήξερα ότι θα καταλήξω από την πρώτη στιγμή και πιθανότατα το ίδιο θα έχει κάνει και η υπόλοιπη ομάδα. Καθώς το καλοκαίρι όταν είσαι παιδί, ισοδυναμεί με ανεμελιά.

Και όταν μιλάμε για ελληνικό καλοκαίρι, υπάρχει μια κοινή συνήθως εικόνα – με μικρές παραλλαγές- στο συλλογικό συνειδητό. Μεσημεράκι μετά την θάλασσα με gameboy, κόμιξ και συνοδεία τζιτζικιών στο χωριό. Δροσερό βράδυ στο μπαλκόνι με καρπούζι και κόντρες στο Mega Drive με τους φίλους, προσμονή να φτάσουμε στο Ρίο – Αντίρριο για να παίξουμε εκείνο το καουμπόικο στο φέρι μπόουτ (που δεν θυμάμαι πως λεγόταν) και μερικές ακόμα που σίγουρα όλοι λίγο – πολύ μοιραζόμαστε.

Η καλοκαιρινή ιστορία που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου όμως, όσα χρόνια κι αν περάσουν, είναι πιο συγκεκριμένη και ακούει στο όνομα Mario 64. Και δεν αποτελεί μια από αυτές τις ωραίες που έγραψα παραπάνω, με τη δροσιά του χωριού και τη μεσημεριανή ραστώνη. Κάθε άλλο θα έλεγα. Έχει να κάνει με μια (ανησυχητική θα έλεγα σήμερα) εμμονή στην καυτή τσιμεντένια Αθήνα, χωρίς air condition (ούτε καν ανεμιστήρα) στην καρδιά του καλοκαιριού, σε μια τηλεόραση δεκατεσσάρων ιντσών με χειρότερη ανάλυση από την οθόνη του σημερινού μου φούρνου μικροκυμάτων.

Τίποτα όμως δεν μπόρεσε να με ξεκολλήσει από το δωμάτιο μου για όλη εκείνη την εβδομάδα. Που δεν θα έκανα τίποτε άλλο, αν πρώτα δεν ολοκλήρωνα το παιχνίδι που με είχε μαγέψει μαζεύοντας όλα τα αστέρια. Κι ας πήγαινε η υπόλοιπη οικογένεια στην θάλασσα, κι ας έτρωγα ξύλο από τον αδελφό μου για να αποδεσμεύσω την τηλεόραση (άξιζε κάθε φάπα), κι ας βάραγαν κάθε απόγευμα οι φίλοι μου το κουδούνι για το καθιερωμένο απογευματινό μπάσκετ.

Ο στόχος ήταν ένας και τίποτα δεν θα με παρέκκλινε από αυτόν. Ώσπου στο τέλος της εβδομάδας επετεύχθη και όλα επέστρεψαν στους φυσιολογικούς ρυθμούς. Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν λεπτομέρειες και μικρές στιγμές για το σήμερα, είναι, όμως, αυτά τα κομμάτια που μας διαμόρφωσαν και πάντα θα κουβαλάμε. Όπως τραγούδησε υπέροχα και ο Jonathan Richman:

You pick these things apart they’re not that appealing
You put them together and you’ll get this certain feeling
And that summer feeling is gonna haunt you
One day in your life.

Λάμπρος Δημακόπουλος

Όσοι παρακολουθείτε GO, θα έχετε ακούσει ουκ ολίγες φορές κάποιο μέλος από τη συντακτική ομάδα (εκτός από τον Καλλίφα, οπού εκεί θεωρείται πια δεδομένο) να αναφέρεται στην τηλεοπτική σειρά των 50s Twilight Zone. Ιστορική σειρά, κατ’ εμέ, με φοβερά καινοτόμα στοιχεία και concepts που συνεχίζει μέχρι και σήμερα να επηρεάζει και να καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το σύνολο της sci-fi, pop culture. Αλλά αυτό είναι μια άποψη που θα ακούσετε από τον γράφοντα, αν τον ρωτήσετε σήμερα. Στα 27 του χρόνια. Μια εικοσαετία πίσω, όταν πρωτογνωρίστηκα με το Twilight Zone και για αρκετά χρόνια αργότερα, στο μυαλό μου το όνομα αυτό είχε τη μορφή ενός μεταλλικού, ψυχρού, πολύχρωμου και πολύφωτου άκαρδου, κερματο- αδηφάγου δαίμονα, βγαλμένου κατευθείαν από τον τσελεμεντέ του Rod Serling.

Και αυτό γιατί τότε, έναν αντίστοιχα ζεστό με τον φετινό Ιούλιο, ήταν που πρωτοστάθηκα απέναντι από ένα παλιό κλασσικό pinball machine με θεματολογία την εν λόγω σειρά, στην αίθουσα παιχνιδιών στο ξενοδοχείο της Ρόδου, όπου παραδοσιακά παραθέριζε η οικογένειά μου. Τα αμέτρητά led φωτάκια του, τα διάσπαρτα αξιοπερίεργα trinkets που κοσμούσαν το board του, τα εντυπωσιακά animation που εκτυλίσσονταν στο ταμπλό του και όλος ο μυστηριακός αέρας που περιτύλιγε εκείνο το εντυπωσιακό μηχάνημα κέρδισαν χωρίς συναγωνισμό την απόλυτη προσοχή και προσήλωσή μου πάνω του.

Το πρώτο δίευρω έγινε δεύτερο, το δεύτερο, πέμπτο και μετά από λίγο ο πατέρας μου με είδε να ζητάω απεγνωσμένα «καύσιμα» . Ό γάντζος είχε πιάσει για τα καλά. Όσο τα καλοκαίρια πέρναγαν και η αγάπη μου για το «σπόρ» δεν φαινόταν να κοπάζει, το φλιπεράκι του Twilight Zone καθιερωνόταν πια στη συνείδησή μου σαν μια ευχάριστη παράδοση. Σαν ετήσια τελετουργία ή σαν φίλος από το χωριό που καρτερούσα ο χρόνος να με φέρει να τον ξαναδώ . Όσο, μάλιστα, μεγάλωνα, γινόμουν πιο έμπειρος και ήμουν σε θέση να κατανοήσω παραπάνω πράγματα σχετικά με το μηχάνημα, όπως τις αποστολές του ( όσοι δεν ασχολείστε με το pinball, newsflash: τα 2ης γενιάς pinball είχαν κανονικό gameplay με αποστολές και δεν ήταν απλά ο στόχος να μείνει η μπάλα εντός ταμπλό), η οικειότητα και η σχέση μου με αυτό εξελισσόταν ακόμα περισσότερο.

Καταλαβαίνει κανείς, λοιπόν, ότι το καλοκαίρι εκείνο που έφτασα στο καθιερωμένο μας ραντεβού, γεμάτος προσμονή και κέρματα για να ταΐσω τον «παλιόφιλο», και τον βρήκα να λείπει (δεν ήξερα ακόμα τότε πόσο συχνό φαινόμενο είναι οι βλάβες σε τέτοια μηχανήματα), η διαχείριση του χαμού του ήταν μια ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία για την ανέμελη παιδική version του υποφαινόμενου. Σήμερα, έχοντας συναντήσει στην ζωή μου το αγαπημένο μου pinball μια-δύο φορές ακόμα και με το όνειρο του να αποκτήσω κάποτε ένα δικό μου να παραμένει άσβεστο μέσα μου, αρκούμαι στην διατήρηση της ανάμνησής του, αναλλοίωτη και φωτεινή ως μια αγαπημένη gaming καλοκαιρινή συνήθεια.

Δημήτρης Αγγέλου

Καθώς έχουμε μπει στον δεύτερο μήνα του φετινού καλοκαιριού, η βιομηχανία έχει κατεβάσει ρυθμούς και έχει μπει σε ένα Summer Mood. Με την ευκαιρία του παραπάνω, αποφασίσαμε να κάνουμε μια αναδρομή στις gaming καλοκαιρινές συνήθειες που έχουμε ή είχαμε.

Προσωπικά θα σας πάω αρκετά χρόνια πίσω, πριν το millennium, όπου σχεδόν πέρναγα όλο καλοκαίρι μου στο χωριό, στον ακριτικό Έβρο, στην εποχή που είχαν κυκλοφορήσει οι Red και Blue εκδόσεις των Pokémon, όπου ο o Pikachu και παρέα του, ήταν το στήριγμα μου για να μπορέσω να σκοτώσω την πλήξη των ζεστών μεσημεριών που πέρναγα στο χωριό, μέχρι να “πέσει ο ήλιος και να φύγει η ζέστη”, για να ξεχυθούμε στην πλατεία του χωριού για κανονικό παιχνίδι με τα ξαδέλφια.

Ακόμα θυμάμαι τις προσπάθειές μου να καταφέρω να συμπληρώσω το Pokedex της πρώτης γενιάς των τεράτων τσέπης -άτιμο Taurus μου έφαγες όλα τα λεφτά για να αγοράζω Safari Balls για να σε πιάσω…- και τις οικονομίες που έκανα από το χαρτζιλίκι της γιαγιάς και του παππού, για να μπορώ να αγοράζω μπαταρίες για το τουβλάκι μου. Χρυσό τον είχα κάνει τον Μπάμπη, που είχε το mini super market -ανά δυο μέρες αγόραζα και μια νέα τετράδα μπαταριών…

Ένα άλλο γεγονός που έχει συνδυαστεί στο μυαλό μου με καλοκαιρινές διακοπές και περιόδους ξεκούρασης, είναι τα διάφορα arcade που έβρισκα σε διαφορές περιοχές που παραθέριζα. Το αγαπημένο μου ήταν το Sega Rally 2, όπου είχαμε πάρει master με τον αδελφό μου, έναντι μιας σεβαστής ποσότητας κερμάτων. Θυμάμαι έναν τύπο σε ένα ουφάδικο κάπου στη Χαλκίδα, όπου μας είδε να παίζουμε με τον αδελφό μου παράλληλα με εσωτερική κάμερα και χειροκίνητες ταχύτητες και είχε εντυπωσιαστεί αρκετά που δεν “αγοράζαμε οικόπεδα”, όταν δε του έδειξα και πως να “ξεκλειδώνει” τα δυο bonus αυτοκίνητα του παιχνιδιού -Toyota Celica GT-Four και Lancia Delta HF Integrale- έμεινε παγωτό…

Δυστυχώς όλα τα παραπάνω πλέον ανήκουν στο παρελθόν, την σημερον ημέρα, καθώς λόγω υποχρεώσεων έχουν μειωθεί κατά πολύ -για να είμαι πιο σωστός, σχεδόν έχουν εκλείψει- οι μέρες αδείας που προσπαθούμε να τις περάσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους…

Τέλος για κλείσιμο να ευχηθώ να έχουμε ένα ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.
Υ.Γ. Εσείς που είσαστε κοντά σε θάλασσες και ακτές, κάντε και μια βουτιά και για εμάς που παραμένουμε πίσω στις πόλεις για να φυλάμε τα ντουβάρια και τους δρόμους.

Άγγελος Ζλατινούδης

Το καλοκαιρινό gaming έχει, για μένα, συνδεθεί άρρηκτα με εκείνα τα ζεστά, απάλευτα καλοκαιρινά μεσημέρια. Την ώρα της απαραίτητης μεσημεριανής ραστώνης για τους μεγάλους, εγώ σαν παιδί δεν είχα την ίδια διάθεση να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ. Μεγαλύτερη αξία είχε το παιχνίδι στο χωριό, όπου και περνούσα τα περισσότερα καλοκαίρια μου. Ως αποτέλεσμα, τα μεσημέρια αυτά μέχρι και το καλοκαίρι της πέμπτης τάξης του δημοτικού έχουν εντελώς διαγραφεί από τη μνήμη μου. Κανείς άνθρωπος, άλλωστε, δεν θέλει να θυμάται πράγματα κουραστικά, βασανιστικά, ατελείωτης ταλαιπωρίας.

Εκείνο το καλοκαίρι, όμως, τα πράγματα άλλαξαν για μένα, λόγω της έλευσης του Gameboy. Το «τούβλο» κατάφερε και με το παραπάνω να με απαλλάξει από την ανία του μεσημεριού. Οι κανόνες εφαρμόζονταν – ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, δεν μιλούσα, δεν έκανα φασαρία, ούτε ζημιές. Όμως, είχα στα χέρια μου μια συσκευή που με ταξίδευε. Το πρώτο εκείνο καλοκαίρι περίοπτη θέση στην κονσόλα είχε το The Legend of Zelda: Link’s Awakening. Το ταξίδι του Link στην προσπάθειά του να ξυπνήσει το Ψάρι του Ανέμου μονοπωλούσε το ενδιαφέρον μου εκείνες τις νεκρές ώρες.

Πόση προσπάθεια χρειάστηκε να ανακαλύψουμε το πως αποκτάμε Μαγική Σκόνη και που πρέπει να τη χρησιμοποιήσουμε; Πόσο καιρό πήρε να αποκτήσουμε τα Βατραχοπέδιλα στο τέταρτο μπουντρούμι, για να μπορέσουμε να κολυμπήσουμε και να το ολοκληρώσουμε;… Βασικά, ας βάλουμε τέρμα στους γρίφους, γιατί τα ερωτηματικά ήταν πολλά και είχαν γίνει θέμα απασχόλησης όλης της πιτσιρικαρίας στη γειτονιά. Το παιχνίδι περνούσε σε διαφορετικά χέρια το απόγευμα, για να επιστρέψει πάλι στα δικά μου το επόμενο πρωί, με την ελπίδα ότι ο άλλος παίκτης κάτι θα είχε ανακαλύψει, κάπως θα είχε καταφέρει να προχωρήσει παρακάτω.

Με τον καιρό, και άλλα παιχνίδια άρχισαν να προστίθενται στη συλλογή των τίτλων που έβγαιναν εκείνα τα μεσημέρια. Και πάντοτε αυτά τα μεσημέρια των καλοκαιριών είχαν άρωμα από τα φορητά της Nintendo,γιατί ούτε λόγος να φέρουμε το PlayStation από την Αθήνα στο χωριό…

Μέχρι που τα χρόνια πέρασαν φυσικά, το καλοκαίρι στο χωριό άρχισε να απομακρύνεται σαν επιθυμία και ο τρόπος με τον οποίο θα περνούσα τα μεσημέρια έπαψε, πλέον, να ορίζεται από τους γονείς. Ακόμα και το ίδιο το gaming μπήκε, ξαφνικά, σε δεύτερη μοίρα, ελέω άλλων υποχρεώσεων. Ευτυχώς, οι παλιές αγάπες σταδιακά αποκαταστάθηκαν. Και τι παράξενο…κάθε καλοκαίρι, στροβιλίζουν στο μυαλό μου αυτές οι εικόνες της ανακάλυψης, της περιπέτειας, της αγνής διασκέδασης που μου προσέφερε ο Link εκείνο το πρώτο καλοκαίρι. Ίσως και αυτό εξηγεί την απεριόριστη αγάπη μου σε αυτή τη σειρά. Ίσως αυτό και να εξηγεί την αγάπη μου και σε κάθε είδους φορητό μαραφέτι που μπορεί να προσφέρει παρόμοιες εμπειρίες.

Κώστας Παπαμήτρου

Έχω μόλις γυρίσει από το μπάνιο μου σε παραλίες της Λευκάδας που αν τις σκεφτείς και κλείσεις τα μάτια για λίγο, σαν να ακούς το Porcelain του Moby. Κρύο ντους. Τα σπιτικά γεμιστά με περιμένουν στο τραπέζι, σκεπασμένα από τη μαμά για να μην πάνε μύγες. Δίπλα έχει και σπανακόπιτα που έφτιαξε η γιαγιά, με φύλλο λαδωμένο, παχύ, παλιακό. Στο βάθος του σαλονιού ακούγεται ένα ντοκιμαντέρ στην ΕΡΤ 3 και ο μπαμπάς λαγοκοιμάται στον καναπέ. Γυρνάω στο δωμάτιο, κλείνω πόρτα, ανοίγω το ερκοντίσιον, ανοίγω λίγο και ένα παράθυρο, γιατί είμαι ένας κακομαθημένος οικολογικός Νεάντερταλ.

Και τι να κάνω; Θέλω να έχω επαφή με τον κήπο έξω και να ακούω τα τζιτζίκια, κι ας μπαίνει καμιά μέλισσα που και που. Ανά στιγμές φυσάει και ένα αεράκι που περνάει γλυκά μέσα από το δωμάτιο, χαϊδεύει τις κουρτίνες και ανακατεύεται με τη δροσιά του κλιματισμού. Ο απογευματινός ήλιος περνάει ανάμεσα από τα κλαδιά της πορτοκαλιάς και θαμπώνει λίγο την τηλεόραση, αλλά δεν με ενοχλεί καθόλου. Βουλιάζω στην πολυθρόνα με τα τρία μαξιλάρια. Μπροστά μου έχω τρεις ώρες μέχρι να μαζευτούμε με την παρέα σε κάποια αυλή για να ψήσουμε και να πιούμε. Καλοκαιράκι ρε φίλε… Φέρνω μπροστά μου το μπολ με το καρπούζι. Πιάνω το χειριστήριο.

Bliss.

Σε αυτές τις τρεις ώρες κρύβεται πραγματική, αγνή ευτυχία. Απο μικρός ακόμη, δεν χρειάστηκε ποτέ να τις χάσω για να τις εκτιμήσω, τις στιγμές εκείνες ήξερα ότι είμαι χαρούμενος, γεμάτος. Εκατοντάδες καλοκαιρινά μεσημέρια μετά το μπάνιο, που η ζωή ήταν ωραία και απλή, και εγώ έτοιμος να βουτήξω ξανά, όχι στη θάλασσα αυτή τη φορά, αλλά σε φανταστικούς κόσμους με το πάτημα ενός κουμπιού.

Ιδιαίτερη αγάπη εκείνες τις περιόδους είχα στα παιχνίδια που έμοιαζαν προέκταση του καλοκαιριού, σε εξωτικά νησιά, θάλασσες, ζούγκλες και βουνά. Ατελείωτο τρέξιμο στις καυτές σαβάνες και τις πυκνές ζούγκλες του Far Cry 2. Εξερεύνηση σε εξωτικές τοποθεσίες και νησιά με πανάρχαια μυστικά σαν άλλος Ιντιάνα Τζόουνς στο Uncharted. Bόλτες με τριήρεις στο Αιγαίο του Assassin’s Creed Odyssey, και περπάτημα ανάμεσα σε αρχαιοελληνικούς ναούς δίπλα στο απέραντο γαλάζιο με τον ήλιο να βουλιάζει κάπου στο βάθος του ορίζοντα.

Με επαναφέρει απότομα η εξάτμιση της νταλίκας στα αριστερά και η κόρνα της κυρίας πίσω με το καρέ μαλλί που βλέπω στον καθρέφτη. Πώς καπνίζεις γυναίκα μου ενώ ψήνεσαι στο αμάξι με 37 βαθμούς πρωινιάτικα; Είμαι στη μέση του Κηφισού, κολλημένος εδω και 20 λεπτά σε μια θάλασσα αυτοκινήτων, έχω ήδη καθυστερήσει στη δουλειά. Ωραία, πάλι 9 θα γυρίσω σπίτι, και το PS5 έχω ένα μήνα να το ανοίξω… Βλέπω μια μέλισσα στο παρμπρίζ, έχει κάπως καταφέρει να πιαστεί χαμηλά στον αριστερό υαλοκαθαριστήρα μου και φαίνεται ζωντανή αλλά παραδομένη. «Πώς βρέθηκες εσύ εδώ;», σκέφτομαι. «Θα μπορούσα να σε ρωτήσω το ίδιο», σαν να την άκουσα να λέει.

Χρήστος Λιάπης

Το καλοκαίρι είναι μια περίοδος όπου το gaming, τουλάχιστον στον γράφοντα, κάνει κι αυτό το δικό του μικρό διάλειμμα. Λίγο οι καιρικές συνθήκες που ευνοούν τις βόλτες, λίγο η έλλειψη αξιόλογων κυκλοφοριών, λίγο η ανάγκη να κάνουμε κάτι διαφορετικό από ό,τι κάναμε όλη την υπόλοιπη χρονιά, όλα αυτά ευνοούν την ενασχόληση με άλλα χόμπι, όπως η άθληση ή το διάβασμα. Φυσικά, ο gaming χρόνος δεν μηδενίζεται, απλά μειώνεται αισθητά. Τα πράγματα ήταν διαφορετικά σε μικρότερες ηλικίες, όπου οι καλοκαιρινές διακοπές μας έδιναν το χρόνο να ασχοληθούμε περισσότερο με το ταπεινό αλλά τόσο μαγικό Gameboy μας.

Θυμάμαι την ανυπομονησία να προμηθευτώ το Gargoyle’s Quest και τη συντροφιά που μου χάρισε ένα καλοκαίρι στη Χαλκιδική, ένα απλοϊκό ίσως platform-RPG, αλλά τόσο χορταστικό τότε στα μάτια μου. Φυσικά, οι καλοκαιρινές διακοπές πάντα συνοδεύονταν και από την αναζήτηση του τοπικού coin-op μαγαζιού. Τα παιχνίδια που θυμάμαι να παίζω περισσότερο σε αυτά ήταν το NBA Jam, το Sunset Riders, το Point Blank, το Wonder Boy in Moster Land και τα διάφορα Metal Slug.

Τελείως μα τελείως άχρηστος σαν παίκτης, και το “game over” ερχόταν σε 1-2 λεπτά, αλλά δεν πειράζει, η εμπειρία μετρούσε. Πλέον, στις διακοπές στριμώχνω μικρά gaming sessions στο Switch, τις περισσότερες φορές λίγο πριν κοιμηθώ. Αυτά τα δύο λοιπόν είναι που χαρακτηρίζουν τις δικές μου gaming συνήθειες των καλοκαιρινών διακοπών: μια φορητή κονσόλα και όποιο coin op πετύχω κάπου ξεχασμένο – πολύ σπάνιο πλέον.

Κατά τ’άλλα όπως είπαμε είναι μια καλή ευκαιρία να φορτίσει κανείς τις μπαταρίες του και να επανέλθει με τα πρωτοβρόχια και τις νέες, δυνατές κυκλοφορίες στο αγαπημένο μας χόμπι. Καλό καλοκαίρι!

Μιχάλης Χασάπης

Καλοκαιρινές διακοπές… Φέρνουν στο μυαλό χίλια πράγματα και σημαίνουν άλλα τόσα για τον καθένα από εμάς. Όμως ό,τι και να είναι αυτό που τις συνδέει με τα κύτταρα μνήμης του καθενός, υπάρχει ένας σίγουρα κοινός παρονομαστής: το παιχνίδι, το gaming, όπως το λέμε εμείς εδώ. Αυτό γιατί, όσο κι αν θέλει κανείς να ξεφύγει από την καθημερινότητα, πάντα θα καίει μέσα του η επιθυμία για παιχνίδι. Πολλές φορές – αδύνατον να θυμηθώ πόσες – ευχόμουν σαν παιδί να τελειώσουν γρήγορα και να γυρίσω στην Amiga μου και στα παιχνίδια που με καλούσαν κάθε καλοκαίρι σαν άλλες σειρήνες στο νησί τους.

Συνήθως τότε – όπως και τώρα – ήθελα να παίζω παιχνίδια λουσμένα στον ήλιο, εί δυνατόν με μπόλικη θάλασσα μέσα: Monkey Island, Pirates, Summer Games ακόμα και το ευφυέστατο τότε California Games. Όμως τα καλοκαίρια δε σήμαιναν μόνο αυτό στον gaming κόσμο μου. Σήμαιναν και Coin Op! Απλές, μοναχικές καμπίνες ηλεκτρονικών κι όχι ολόκληρα καταστήματα. Σαν αυτές που μπορούσε να βρει κανείς σε κάποια γωνιά ενός πλοίου, έξω από ένα κατάστημα με σουβενίρ ή δίπλα από την ταβέρνα που έκατσες να φας. Επειδή ήταν άγνωστα, η έκπληξη της ανακάλυψης ήταν μεγάλο μέρος της συνολικής εμπειρίας:

“Ώπ κοίτα! Εδώ έχει Street Fighter!” (Εννοείται το ΙΙ). Ή, εναλλακτικά, “Bubble Bobble! Έλα να παίξουμε τελειώσουμε παρέα”. Ο ενθουσιασμός νικούσε τα πάντα: βαρεμάρα, ναυτία, ακόμα και τα ελεεινά υψηλά επίπεδα δυσκολίας στα οποία είχαν σεταριστεί αυτές οι καμπίνες. Το παιχνίδι που δε θα γυρνούσαμε να κοιτάξουμε στην αίθουσα της γειτονιάς, εδώ μετατρεπόταν σε μικρό θησαυρό και γινόταν εύκολα μαγνήτης καθημερινής (τουλάχιστον) ενασχόλησης. Στην περίπτωση, δε, που υπήρχε κάτι καινούργιο, το μισό ενδιαφέρον των διακοπών (μαζί το χαρτζιλίκι) πήγαινε εκεί.

Ναι… έτσι ήταν για μένα τα gaming καλοκαίρια και κάπως έτσι είναι και τώρα. Η νοσταλγία νίκησε και πάω να φορτώσω Monkey Island 2 και να βολτάρω άσκοπα στην Καραϊβική της Tri-Island Area. Mε το αγαπημένο πλοίο του Captain Dredd, σε ένα πρωτοποριακό open-world τμήμα ενός παιχνιδιού του 1992 – και γιατί όχι, να κάνω και κανένα δεκάλεπτο μακροβούτι από το καραβάκι της Captain Kate!

Απόστολος Δρέζος

The post GO Talks | Καλοκαιρινές gaming συνήθειες appeared first on GameOver.