The Bevis Frond + Liarbirds @ six d.o.g.s.

Χρόνια και ζαμάνια κάναμε να δούμε τον Nick Saloman να επιστρέφει στα μέρη μας. Διόλου περίεργο βέβαια, αφού η αλήθεια είναι ότι η παραγωγικότητα του έχει μειωθεί αισθητά τα τελευταία δέκα χρόνια, τουλάχιστον σε σύγκριση με το πώς μας είχε συνηθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες. Χρειάστηκαν να περάσουν επτά ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του Hit Squad για να δούμε τους The Bevis Frond να επιστρέφουν στην δισκογραφία με το περσινό The Leaving of London,

ένα album που τουλάχιστον φρόντισε να αποζημιώσει τους fans του Saloman για την τεράστια αναμονή, αφού όχι μόνο εμπεριέχει τα καλύτερα στοιχεία από την μέχρι τώρα πορεία τους αλλά ταυτόχρονα συνεχίζει και την παράδοση των μεγάλων σε διάρκεια δίσκων της μπάντας, παρουσιάζοντας ένα χορταστικό αριθμό δεκαοκτώ στο σύνολο κομματιών.

Πέρα από τα επιπλέον κιλά και τις αρκετές ακόμη άσπρες τρίχες στο κεφάλι σε σχέση με την τελευταία φορά που τον είχαμε δει, ο Saloman παραμένει ίδιος και απαράλλακτος, με την ίδια χαρακτηριστική – σχεδόν παιδική – αθωότητα που πάντα τον χαρακτήριζε να συνεχίζει να τον περιβάλλει, και την γλυκιά σπαρακτική του φωνή να εξακολουθεί να αγγίζει ευαίσθητες χορδές, παρά τα χρόνια που έχουν περάσει. Με την συνοδεία των παλιών γνώριμων του, Paul Simmons και Adrian Shaw, στην κιθάρα και το μπάσο αντίστοιχα και με την προσθήκη του νεοφερμένου Dave Pearce στα drums, φρόντισε να μας χαρίσει το βράδυ του Σαββάτου ένα σχεδόν δίωρο set καταφέρνοντας να καλύψει ένα σεβαστό μέρος της ομολογουμένως τεράστιας δισκογραφίας των Bevis Frond.

Ξεκινώντας αρχικά με ένα μικρό τζαμάρισμα και συνεχίζοντας με τα Reanimation και Speedboat από το The Leaving of London μέχρι ο κόσμος να αρχίσει να ζεσταίνεται, ο Saloman και η παρέα του άφησαν γρήγορα το καινούριο υλικό στην άκρη προς χάριν παλιών αγαπημένων κυρίως κομματιών όπως το London Stone, το Superceded, το He’d Be A Diamond, το She’s Entitled To, το Red Hair, το Confusion Days, το High On A Downer, το Lights Are Changing και το Stain On The Sun. Απ’ότι φαίνεται ο Saloman έχει μία ιδιαίτερη αδυναμία και αγάπη στο New River Head, αφού αυτό είναι και το album που εκπροσωπήθηκε περισσότερο, μετά φυσικά από το The Leaving of London,  για την προώθηση του οποίου και βρέθηκαν εδώ. Ο Paul Simmons ανέλαβε το βάρος των περισσότερων solo της βραδιάς αφήνοντας τους πάντες άφωνους με την δεξιοτεχνία του (και ας έχανε και μερικές νότες που και που), ενώ η εμφάνιση και μόνο του Adrian Shaw πάνω στην σκηνή ήταν από μόνη της αρκετή για να προκαλέσει ανατριχίλες σε όλους τους λάτρεις των ψυχεδελικών 70s.

Δυστυχώς η υπέροχη αυτή εμφάνιση των The Bevis Frond έμελλε να λάβει τέλος πριν την ώρα της, για λόγους τους οποίους μέχρι και τώρα αδυνατώ να καταλάβω. Λίγα λεπτά πριν τις 12:00 ο Saloman μας ανακοίνωσε από σκηνής ότι πρέπει να σταματήσουν να παίζουν γιατί υπάρχει λέει curfew στο μαγαζί (στην Ελλάδα;;; Από πότε;;;). Τελικά κατάφεραν να κάνουν με τα ζόρια ένα encore, παίζοντας το Maybe και το Down In The Well, και έφυγαν άρον άρον, κόβοντας ανα