Jay-Jay Johanson @Tiki

Παρά τις όποιες επιμέρους αντιρρήσεις μπορεί να έχει κάποιος είτε για τη μουσική του διαδρομή (δηλ. ενδεχομένως την έλλειψη πρωτοτυπίας στις συνθέσεις του) είτε για την ίδια την απόδοσή του live (δηλαδή την κατά τι μειωμένη φωνητικά απόδοση σε σχέση με τους δίσκους ή την απώλεια βάθους σε όλα τα κομμάτια λόγω της απουσίας περισσότερων ατόμων και οργάνων επί σκηνής), κανείς δεν μπορεί να επικρίνει τον συμπαθέστατο Σουηδό τραγουδοποιό για έλλειψη διάθεσης να κάνει το καλύτερο επί σκηνής και να ικανοποιήσει τους φαν του.

Έτσι λοιπόν για

περίπου μία ώρα και σαράντα λεπτά μας χάρισε ένα σετ στο οποίο φιγουράριζαν στιγμές από όλη την πορεία του στη δισκογραφία που μετρά πάνω από δεκαπέντε χρόνια πλέον. Το μικροσκοπικό μπαρ κάτω από την Ακρόπολη γέμισε σχεδόν ασφυκτικά για τον Jay Jay το βράδυ της Κυριακής και ευτυχώς είχαν κανονίσει από τη διοργάνωση να βρίσκεται τοποθετημένος σε ένα “βάθρο” πολύ ψηλότερα από το κοινό για να μπορεί να είναι σε όλους ορατός.

Η setlist, ευτυχώς για τους μακροχρόνια ακροατές του δεν επικεντρώθηκε στον τελευταίο του δίσκο αν και νομίζω πως ξεκίνησε με το πρόσφατο single “Dilemma” από το περσινό Spellbound (από το οποίο επίσης μας τραγούδησε τα Suicide Is Painless και Τhe Other Side), συνέχισε με το Escape από το Poison του 2000 (από το οποίο ακούσαμε και τα “Far Away” και “Believe In Us”), έπαιξε ένα από τα γνωστότερά του κομμάτια, “She Doesn’t Live Here Anymore” από το 2006 (μαζί με το “Rocks In Pockets” και το “Time Will Show” από το The Long Term Physical Effects Are Yet Unknown),  δεν ξέχασε τον πρώτο του δίσκο Whiskey με τον οποίο μας συστήθηκε το 1996 (“I’m Older Now”, “It Hurts Me So”,” So Tell the Girls That I’m Back in Town”, ” The Girl I Love Is Gone” – που έπαιξε στο encore),  ενώ κάλυψε και το Tattoo του 1998 (“Milan, Madrid, Chicago, Paris”, “Quel Dommage”, “She ‘s Mine But I’ m Not Hers”). Επίσης περιέλαβε και κομμάτια από τις πιο electro-pop στιγμές του, δηλαδή τα “On The Radio”, “Tomorrow” και “Kate” από το Antenna του 2002 και το ομώνυμο από το Rush του 2005.

Πραγματικά όχι μόνο η διάρκεια της συναυλίας αλλά και η όρεξη του Jay Jay να ευχαριστήσει το κοινό δε νομίζω πως άφησαν κανέναν παραπονεμένο , ενώ ο ίδιος υποσχέθηκε αποχαιρετώντας μας πως θα μας ξανάρθει σύντομα. Εν κατακλείδι, επρόκειτο για μια όμορφη συναυλιακή βραδιά που θα μπορούσε να έχει γίνει λίγο καλύτερη αν είχε περισσότερους μουσικούς ο Jay Jay μαζί του, αλλά και εάν δεν ομογενοποιούσε τις εκτελέσεις των κομματιών του στην κατεύθυνση ενός χαλαρού easy listening ηχητικού αποτελέσματος.