Τι πίστευαν οι Ναζί για τους Αφρικανούς; Ποια ήταν τα σχέδιά τους για αυτούς;

14:09 13/6/2025 - Πηγή: Sportime

Ήταν μια εποχή που η λέξη «άνθρωπος» δεν είχε την ίδια αξία για όλους. Για τους Ναζί, η αξία ενός ανθρώπου δεν μετριόταν από τη ζωή του, αλλά από τη φυλή του. Και για τους Αφρικανούς, η ετυμηγορία ήταν βαριά. Δεν τους έβλεπαν ως πολίτες, ούτε ως ισότιμους. Τους έβλεπαν σαν εργάτες χωρίς φωνή, σαν «υπανθρώπους» που δεν είχαν θέση σε μια Γερμανία που ονειρευόταν την απόλυτη φυλετική καθαρότητα.

Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έκρυψε ποτέ την περιφρόνησή του για τους μαύρους. Τους θεωρούσε κατώτερους από κάθε άποψη. Ιδιαίτερα μίσησε τους Γάλλους αποικιακούς στρατιώτες αφρικανικής καταγωγής

που υπηρετούσαν στην Ρηνανία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα παιδιά που γεννήθηκαν από σχέσεις μεταξύ αυτών των στρατιωτών και Γερμανίδων, τα επονομαζόμενα «Rhineland Bastards», θεωρήθηκαν από τον ίδιο τον Χίτλερ ως ντροπή για τη χώρα. Πολλά από αυτά τα παιδιά υποβλήθηκαν σε αναγκαστική στείρωση. Ήταν μια από τις πρώτες εφαρμογές του προγράμματος φυλετικής «υγιεινής».

Οι Ναζί, παρότι δεν σχεδίαζαν μια εξόντωση των Αφρικανών ανάλογη με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, είχαν άλλα σχέδια. Σχέδια για καταναγκαστική εργασία, για απανθρωπιά, για απόλυτο έλεγχο. Ήθελαν να ανακτήσουν τις παλιές αποικίες τους στην Αφρική, τις οποίες είχαν χάσει μετά την ήττα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ναμίμπια, το Καμερούν, το Τόγκο: όλα ήταν κομμάτια μιας χαμένης αποικιακής δύναμης που οι Ναζί ήθελαν πίσω. Όχι για να αναπτύξουν πολιτισμούς, αλλά για να εξορύξουν μετάλλευμα, να παράγουν τροφή και να εξαντλήσουν κάθε ίχνος ζωής για χάρη της οικονομίας του Ράιχ.

Οι μαύροι στρατιώτες που πολέμησαν ενάντια στη ναζιστική Γερμανία συχνά εκτελούνταν όταν πιάνονταν αιχμάλωτοι. Σε αντίθεση με τους λευκούς συμμάχους τους, δεν τους έβλεπαν καν ως στρατιώτες. Τους αντιμετώπιζαν ως παράσιτα. Η προπαγάνδα τους ήταν βουτηγμένη σε εικόνες μαύρων ως ζώα, ως απολίτιστα όντα που απειλούν την «καθαρότητα» της Ευρώπης.

Αν η Γερμανία είχε κερδίσει τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αφρική θα είχε μετατραπεί σε εργοστάσιο θανάτου. Όχι με θαλάμους αερίων, αλλά με εξάντληση, πείνα, καταναγκαστικά έργα και βίαιη καταστολή κάθε απόπειρας ελευθερίας. Οι κάτοικοι θα ήταν εργάτες χωρίς δικαιώματα. Οι ζωές τους δεν θα είχαν καμία αξία. Δεν υπήρχε κανένα σχέδιο για συνύπαρξη, μόνο για εκμετάλλευση.

Η πιο εφιαλτική πτυχή είναι ότι όλα αυτά δεν ήταν κρυφά. Ήταν ξεκάθαρα γραμμένα σε λόγους, σε μανιφέστα, σε λόγια που χειροκροτήθηκαν μαζικά. Κι όμως, σήμερα παραμένουν μια λιγότερο συζητημένη πλευρά της ναζιστικής φρίκης. Γιατί το φως της ιστορικής μνήμης συχνά πέφτει σε λίγους — αλλά οι σκιές πέφτουν πάνω σε πολλούς.

Οι Ναζί δεν είχαν σχέδιο εξόντωσης των Αφρικανών με την έννοια του ολοκληρωτικού αφανισμού. Είχαν όμως ένα όραμα για έναν κόσμο χωρίς ίσα δικαιώματα, χωρίς φωνή, χωρίς δικαιοσύνη. Και αυτό, για έναν λαό, είναι μια άλλη μορφή εξόντωσης.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords