Ήταν σκλάβος, τυφλός και αυτιστικός. Έπαιζε πιάνο 12 ώρες τη μέρα και έγινε ο πιο διάσημος μουσικός του αιώνα

13:44 13/6/2025 - Πηγή: Sportime

Γεννήθηκε σκλάβος, τυφλός από τη γέννα, στο Χάρις της Τζόρτζια, το 1849. Το όνομά του ήταν Τόμας Γουίγκινς. Ήταν παιδί δυο σκλάβων που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Κι εκείνος, χωρίς όραση, χωρίς φωνή, χωρίς λόγια, ακουμπούσε τον κόσμο μόνο μέσα από τους ήχους. Ήταν τυφλός, μα άκουγε σαν θεός.

Οι ιδιοκτήτες του ήθελαν να τον σκοτώσουν. Ένα τυφλό παιδί ήταν βάρος. Αντ’ αυτού, πούλησαν όλη του την οικογένεια σ’ έναν δικηγόρο, τον Τζέιμς Μπεθιούν. Η νέα του

ζωή ξεκίνησε μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο μουσική. Οι κόρες του Μπεθιούν έπαιζαν πιάνο. Ο μικρός Τομ καθόταν δίπλα και άκουγε. Και έπειτα, χωρίς να μιλά, χωρίς να διαβάζει, καθόταν μπροστά στο πιάνο και έπαιζε ακριβώς τα ίδια. Νότα προς νότα. Ρυθμό προς ρυθμό. Ήταν τεσσάρων χρονών.

Η μουσική ήταν το μόνο πράγμα που τον ηρεμούσε. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σε τίποτα άλλο. Δεν κοιτούσε ανθρώπους, δεν απαντούσε σε ερωτήσεις, δεν μπορούσε να εξηγήσει τι αισθανόταν. Αλλά όταν άγγιζε τα πλήκτρα, ήταν σαν να ξυπνούσε ένας άλλος κόσμος. Έπαιζε για ώρες. Δώδεκα ώρες κάθε μέρα. Και κάποια στιγμή, μετά από μια καταιγίδα που χτυπούσε την τσίγκινη σκεπή, συνέθεσε την πρώτη του μουσική. Την ονόμασε «Καταιγίδα».

Στα πέντε του έπαιζε ήδη δημόσια. Στα έξι του, έπαιζε σε θέατρα. Ο Μπεθιούν προσλάμβανε επαγγελματίες μουσικούς να του παίζουν συνθέσεις, και ο Τομ τις επαναλάμβανε μετά από μία μόνο ακρόαση. Με τα χρόνια έμαθε πάνω από 7.000 κομμάτια. Από μπαρόκ μέχρι πατριωτικά εμβατήρια, από μπλουζ μέχρι Chopin. Δεν διάβασε ποτέ παρτιτούρα.

Στα οκτώ του, τον ανέλαβε ένας μάνατζερ. Πλέον λεγόταν “Blind Tom”. Ήταν παιδί-θαύμα, φαινόμενο, χαρισματικός, εξωπραγματικός. Πέρασε τα επόμενα χρόνια σε περιοδείες. Έπαιξε στον Λευκό Οίκο. Τον χειροκροτούσαν χιλιάδες. Οι εφημερίδες έγραφαν γι’ αυτόν σαν να ήταν κάτι πέρα απ’ τον άνθρωπο. Ένας άλλος Μότσαρτ, μα με σκοινιά γύρω απ’ την ψυχή του.

Έβγαζε τεράστια ποσά. Το όνομά του ακουγόταν σε Ευρώπη και Αμερική. Αλλά δεν είδε ποτέ του χρήματα. Δεν τα καταλάβαινε. Όλα τα διαχειρίζονταν οι άλλοι. Ήταν ελεύθερος μόνο στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα, ήταν φυλακισμένος στο σώμα του, στα συμβόλαια που υπέγραφαν άλλοι, και στις σκηνές που τον ανέβαζαν χωρίς να ρωτήσουν.

Ο Μαρκ Τουαίην τον αποκάλεσε “άγγελο”. Ο Τζον Στάινμπεκ έγραψε πως αν υπήρχε θεϊκή μουσική, αυτή παιζόταν από το χέρι ενός παιδιού που δεν έβλεπε. Κι όμως, κανείς δεν τον ελευθέρωσε ποτέ. Ζούσε κλεισμένος. Δεν μιλούσε. Μόνο έπαιζε.

Πέθανε το 1908, στα 59 του. Ήσυχα. Χωρίς περιουσία. Χωρίς ηχογράφηση. Κανείς δεν κράτησε επίσημο αρχείο από το παίξιμό του. Όλα όσα ξέρουμε για τον ήχο του Blind Tom, είναι γραμμένα σε εφημερίδες, σε βιβλία, σε μνήμες άλλων. Εκείνος δεν μπόρεσε ποτέ να μας μιλήσει ο ίδιος. Μόνο να παίξει.

Αν ζούσε σήμερα, θα τον λέγαμε ιδιοφυή, ίσως αυτιστικό, ίσως θύμα. Αλλά στην εποχή του, ήταν μόνο ένας τυφλός σκλάβος με μια θεϊκή ικανότητα που άλλοι φρόντισαν να εκμεταλλευτούν. Κι όμως, όσοι τον άκουσαν δεν τον ξέχασαν ποτέ. Γιατί όσο βαθιά και να ’ναι η σιωπή, η μουσική του είχε τη δύναμη να σπάει και τα πιο σκληρά δεσμά.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords