Ρωτήσαμε το AI να μας περιγράψει πως θα είναι ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος και τι θα σήμαινε για την Ελλάδα

Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος – ένα σενάριο που άλλοτε φαινόταν αδιανόητο – σήμερα δεν μοιάζει πια τόσο μακρινό. Οι γεωπολιτικές εντάσεις έχουν κλιμακωθεί επικίνδυνα μέχρι τα μέσα του 2025, καθιστώντας ένα παγκόσμιο πολεμικό ξέσπασμα δυνητικά εφιαλτική πραγματικότητα. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να ξεκινήσει και να εξελιχθεί ένας τέτοιος πόλεμος στην εποχή μας; Και, κυρίως, ποιες θα ήταν οι συνέπειες για την Ελλάδα;

Βασισμένοι στα δεδομένα των πρόσφατων εξελίξεων, περιγράφουμε ένα ρεαλιστικό – όσο και δυσοίωνο – σενάριο. Η αφετηρία

βρίσκεται στη Μέση Ανατολή, σε μια σύγκρουση ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράν, η οποία λειτουργεί ως πυροκροτητής ενός γενικευμένου πολέμου. Από εκεί, θα παρακολουθήσουμε τα στάδια κλιμάκωσης της σύρραξης, τη χρήση σύγχρονων όπλων υψηλής τεχνολογίας, τις μάχες σε πολλαπλά μέτωπα (Ευρώπη, Ασία, Μεσόγειος, Ειρηνικός) και τέλος θα αναλύσουμε το πώς ένας παγκόσμιος πόλεμος θα άλλαζε τον κόσμο – και ειδικά την Ελλάδα.

Αφετηρία της Σύγκρουσης: Ισραήλ εναντίον Ιράν

Ο υποθετικός Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκινά με φλόγες στη Μέση Ανατολή. Η ένταση μεταξύ Ισραήλ και Ιράν έχει φτάσει σε σημείο βρασμού. Το Ιράν πλησιάζει επικίνδυνα την απόκτηση πυρηνικών όπλων, παραβιάζοντας συμφωνίες και διεθνείς υποχρεώσεις, ενώ το Ισραήλ δηλώνει ότι μια πυρηνικά ενισχυμένη Τεχεράνη αποτελεί απειλή για την ύπαρξή του. Οι διπλωματικές προσπάθειες έχουν αποτύχει και οι μυστικές επιχειρήσεις και σαμποτάζ των Ισραηλινών σε ιρανικές εγκαταστάσεις αυξάνονται.

Η σπίθα: Ένα ξημέρωμα, η ισραηλινή αεροπορία εξαπολύει μαζικά πλήγματα εναντίον πυρηνικών εγκαταστάσεων και στρατιωτικών στόχων στο έδαφος του Ιράν. Οι βομβαρδισμοί είναι ακριβείς και καταστροφικοί – το Ισραήλ στοχεύει κέντρα εμπλουτισμού ουρανίου, βάσεις των Φρουρών της Επανάστασης και συστήματα πυραύλων. Η επίθεση πετυχαίνει σημαντικά πλήγματα: προκαλεί σοβαρές ζημιές στο ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα και, σύμφωνα με δημοσιεύματα, σκοτώνει ανώτατους αξιωματικούς, ακόμη και τον επικεφαλής των Φρουρών της Επανάστασης.

Το Ιράν αιφνιδιάζεται αλλά δεν καταρρέει. Ο ανώτατος ηγέτης και η στρατιωτική ηγεσία της χώρας υπόσχονται σκληρή εκδίκηση. Η Τεχεράνη θεωρεί το ισραηλινό πλήγμα πράξη πολέμου και, δεδομένου ότι το Ισραήλ είναι στενός σύμμαχος των ΗΠΑ, κατηγορεί ανοιχτά την Ουάσινγκτον ότι κρύβεται πίσω από την επίθεση. (Ακόμη κι αν οι ΗΠΑ δεν συμμετείχαν άμεσα, στα μάτια των Ιρανών η διάκριση Ισραήλ-ΗΠΑ είναι ανύπαρκτη.)

Περιφερειακή ανάφλεξη: Άμεσα το Ιράν εξαπολύει απάντηση. Βαλλιστικοί πύραυλοι εκτοξεύονται από ιρανικό έδαφος προς το Ισραήλ. Σειρήνες ηχούν στο Τελ Αβίβ και τη Χάιφα, καθώς το αντιπυραυλικό σύστημα Iron Dome προσπαθεί να αναχαιτίσει το μπαράζ. Μερικοί πύραυλοι ξεφεύγουν και πλήττουν κατοικημένες περιοχές, προκαλώντας θύματα και εκρήξεις. Ταυτόχρονα, οι ιρανικές αρχές ενεργοποιούν τους πληρεξούσιους συμμάχους τους: η λιβανέζικη Χεζμπολάχ αρχίζει να εκτοξεύει χιλιάδες ρουκέτες και πυραύλους από τον Λίβανο προς το βόρειο Ισραήλ, ανοίγοντας δεύτερο μέτωπο. Στη Γάζα, οι εναπομείναντες μαχητές οργανώσεων όπως η Χαμάς επιχειρούν να εξεγερθούν, ενώ στο νότιο μέτωπο, φιλοιρανικές πολιτοφυλακές στην Συρία και στο Ιράκ επιτίθενται σε βάσεις όπου σταθμεύουν Αμερικανοί στρατιώτες.

Η περιοχή βυθίζεται στο χάος. Το Ισραήλ βρίσκεται ξαφνικά να πολεμά σε πολλαπλές κατευθύνσεις: αναχαιτίζει ιρανικούς πυραύλους, μάχεται σφοδρά στα βόρεια σύνορα με τη Χεζμπολάχ (σε έναν πόλεμο πιο καταστροφικό ακόμη και από εκείνον του 2006) και εξαπολύει αεροπορικές επιδρομές βαθιά εντός του Λιβάνου και της Συρίας για να πλήξει εκτοξευτήρες και αποθήκες πυραύλων.

Αμερικανική εμπλοκή: Οι Ηνωμένες Πολιτείες, αρχικά, προσπαθούν να αποφύγουν την άμεση ανάμειξη. Ο Λευκός Οίκος δηλώνει ότι η επίθεση ήταν αποκλειστικά ισραηλινή ενέργεια και καλεί σε αυτοσυγκράτηση. Ωστόσο, η πραγματικότητα επιβάλλεται: η ιρανική απάντηση δεν περιορίζεται στο Ισραήλ. Με αφορμή τις ισραηλινές επιχειρήσεις, φιλοϊρανικές δυνάμεις στην περιοχή στοχοποιούν αμερικανικές βάσεις και συμφέροντα. Πύραυλοι και κατευθυνόμενα drones χτυπούν την αμερικανική αεροπορική βάση στο Κατάρ και εγκαταστάσεις των ΗΠΑ στο Μπαχρέιν και το Κουβέιτ – προκαλώντας απώλειες σε προσωπικό. Επίσης, ιρανικοί πύραυλοι κρουζ πλήττουν εγκαταστάσεις πετρελαίου στη Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ, θεωρώντας ότι οι μοναρχίες του Κόλπου διευκόλυναν την ισραηλινή επίθεση (δίνοντας εναέριο χώρο ή πληροφορίες). Οι τιμές του πετρελαίου εκτοξεύονται διεθνώς καθώς οι αγορές αντιδρούν στον κίνδυνο γενικευμένης ανάφλεξης στον ενεργειακό κόμβο του Περσικού Κόλπου.

Μετά τα πρώτα αυτά πλήγματα, οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να σταθούν στο περιθώριο. Αμερικανικές πολεμικές δυνάμεις κινητοποιούνται: Μια αμερικανική αεροπλανοφόρος δύναμη που βρίσκεται ήδη στην Ανατολική Μεσόγειο κατευθύνεται προς τον Περσικό Κόλπο, ενώ βομβαρδιστικά μεγάλου βεληνεκούς B-52 πραγματοποιούν πτήσεις αποτροπής στον ουρανό της Σαουδικής Αραβίας. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δηλώνει ότι θα υπερασπιστεί τα αμερικανικά συμφέροντα και συμμάχους. Η σύγκρουση περνάει έτσι σε περιφερειακό πόλεμο πλήρους κλίμακας: από τη Μεσόγειο μέχρι τον Κόλπο, πολλαπλές χώρες και δυνάμεις εμπλέκονται σε μάχες.

Στάδια Κλιμάκωσης: Από Περιφερειακή Σύρραξη σε Παγκόσμιο Πόλεμο

Αυτός ο νέος πόλεμος αρχίζει ως περιφερειακή σύρραξη Μέσης Ανατολής, όμως σύντομα ξεφεύγει από τα γεωγραφικά της όρια. Οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου δεν αργούν να εμπλακούν – άλλες άμεσα στο πεδίο και άλλες μέσω γεωπολιτικών ελιγμών και συμμαχιών που θα οδηγήσουν τελικά σε γενικευμένη σύγκρουση. Τα στάδια της κλιμάκωσης διαγράφονται ως εξής:

1. Περιφερειακός Πόλεμος στη Μέση Ανατολή: Όπως περιγράφηκε, η αρχική φάση εξελίσσεται σε έναν πόλεμο Ισραήλ-Ιράν που απλώνεται σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Στρατιωτικές επιχειρήσεις διεξάγονται σε πολλαπλές χώρες: το Ισραήλ και ο Λίβανος φλέγονται από πυραύλους και βόμβες, το μέτωπο επεκτείνεται στη Συρία, το Ιράκ και την Υεμένη (οι αντάρτες Χούθι, σύμμαχοι του Ιράν, εκτοξεύουν πυραύλους προς τη Σαουδική Αραβία και ενδεχομένως ναρκοθετούν την Ερυθρά Θάλασσα). Ο Περσικός Κόλπος μετατρέπεται σε ναρκοπέδιο – το Ιράν απειλεί να κλείσει τα Στενά του Ορμούζ απ’ όπου περνά σημαντικό ποσοστό του παγκόσμιου πετρελαίου. Τα πρώτα οικονομικά σοκ γίνονται αισθητά παγκοσμίως: οι τιμές της ενέργειας και των σιτηρών ανεβαίνουν ραγδαία, ενώ το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα κλονίζεται από την αβεβαιότητα.

2. Διεθνής Παρέμβαση και Επέκταση: Καθώς ο πόλεμος μαίνεται στη Μέση Ανατολή, οι διεθνείς δυνάμεις παίρνουν θέση. Η Ρωσία – που διατηρεί στενούς δεσμούς με το Ιράν και διαθέτει στρατιωτική παρουσία στη Συρία – καταδικάζει σθεναρά τις ισραηλινές ενέργειες και προειδοποιεί τις ΗΠΑ να μην προχωρήσουν σε “μονομερή επίθεση κατά του Ιράν”. Ρωσικές ναυτικές δυνάμεις στη Μεσόγειο (στη ναυτική βάση της Ταρτούς στη Συρία) τίθενται σε συναγερμό. Ταυτόχρονα, η Κίνα – ενεργειακά εξαρτώμενη από το πετρέλαιο του Κόλπου και γεωπολιτικά αντίπαλος της αμερικανικής ισχύος – ευθυγραμμίζεται διπλωματικά με τη Ρωσία απαιτώντας “κατάπαυση του πυρός” αλλά και κατηγορώντας ανοιχτά τις ΗΠΑ και το Ισραήλ για αποσταθεροποίηση. Οι μεγάλες δυνάμεις αρχίζουν να συγκεντρώνουν στρατιωτικές δυνάμεις: η Ρωσία μετακινεί πολεμικά πλοία από τη Μαύρη Θάλασσα προς την Ανατολική Μεσόγειο, ενώ η Κίνα στέλνει μοίρες του πολεμικού της ναυτικού προς τον Ινδικό Ωκεανό, κοντά στα Στενά του Ορμούζ, επίδειξη δύναμης για να προστατέψει – υποτίθεται – τις θαλάσσιες οδούς ενέργειας.

Η κατάσταση οξύνεται επικίνδυνα όταν συμβαίνει το μοιραίο περιστατικό: σε μια αεροναυμαχία στον ανατολικό Μεσόγειο, αμερικανικά μαχητικά αεροσκάφη εμπλέκονται με ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα στη Συρία – ένας αμερικανός πιλότος καταρρίπτεται από ρωσικής κατασκευής πύραυλο S-400. Οι ΗΠΑ αντιδρούν βομβαρδίζοντας τη συστοιχία που κατέρριψε το αεροπλάνο. Η Ρωσία, εξοργισμένη, δηλώνει ότι “δέχθηκε επίθεση”. Μέσα σε λίγες ώρες, η σύγκρουση εξαπλώνεται πέρα από τη Μέση Ανατολή: ρωσικές δυνάμεις στο ίδιο το έδαφος της Συρίας ανταλλάσσουν πυρά με αμερικανικές ειδικές δυνάμεις που επιχειρούν εκεί κατά του Ισλαμικού Κράτους. Το ΝΑΤΟ συγκαλεί έκτακτη συνεδρίαση. Η ένταση θυμίζει πλέον Κούβα 1962 – ο κόσμος στο χείλος της παγκόσμιας σύγκρουσης, μόνο που αυτή τη φορά το φυτίλι καίει ήδη.

3. Έκρηξη στον Ειρηνικό – Δεύτερο Μέτωπο: Εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν στρέψει την προσοχή και τις δυνάμεις τους στη Μέση Ανατολή, η Κίνα αποφασίζει πως ήρθε η ώρα να ενεργήσει στα δικά της συμφέροντα. Με το αμερικανικό Ναυτικό απασχολημένο στον Ινδικό Ωκεανό και τη Μ. Ανατολή, η Κίνα κινείται πιο επιθετικά στη Νοτιοανατολική Ασία. Κινέζικοι πολεμικοί στόλοι και αεροπορία ξεκινούν ναυτικές ασκήσεις-μαμούθ στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, ενώ οι υπερπτήσεις μαχητικών πάνω από τη Ταϊβάν γίνονται πλέον καθημερινές και μαζικές. Μέσα σε αυτό το κλίμα, μια σπίθα αρκεί: πιθανώς ένα “ατύχημα” όπου κινεζικοί βαλλιστικοί πύραυλοι εκτοξεύονται σε άσκηση αλλά περνούν κοντά ή πάνω από την Ταϊβάν. Η Ταϊπέι και η Ουάσινγκτον θεωρούν ότι πρόκειται για έναρξη επίθεσης. Η Κίνα, με τη σειρά της, βλέποντας το χάος στη Δύση, θεωρεί ότι οι ΗΠΑ είναι αδύναμες να αντιδράσουν αποτελεσματικά. Έτσι αποφασίζει να κάνει το αποφασιστικό βήμα: επιβάλλει ναυτικό αποκλεισμό στην Ταϊβάν και ξεκινά βομβαρδισμούς στα παράλια του νησιού, ως προοίμιο απόβασης.

Πλέον οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με δύο μεγάλα πολεμικά μέτωπα ταυτόχρονα – έναν εφιάλτη που οι Αμερικανοί στρατηγικοί σχεδιαστές ιστορικά προσπαθούσαν να αποφύγουν. Ο αμερικανικός 7ος Στόλος στον Ειρηνικό τίθεται σε πολεμική ετοιμότητα. Ιαπωνία και Αυστραλία, σύμμαχοι των ΗΠΑ, ενεργοποιούνται: ιαπωνικά μαχητικά απογειώνονται για να αναχαιτίσουν κινεζικά αεροσκάφη, ενώ ο αυστραλιανός στόλος κατευθύνεται προς την Ταϊβάν για υποστήριξη. Στον Ειρηνικό, η σύρραξη μεταξύ Κίνας και δυνάμεων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ δεν αργεί να ξεσπάσει ανοιχτά. Πύραυλοι κατά πλοίων, πολεμικά πλοία και αερομεταφερόμενες επιθέσεις φέρνουν τον πόλεμο και στην Ασία.

4. Γενίκευση – Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος: Μέσα σε λίγες εβδομάδες από το αρχικό χτύπημα στο Ιράν, ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση γενικευμένου πολέμου. Τα δύο αντίπαλα “στρατόπεδα” αρχίζουν να διαμορφώνονται: από τη μια, οι δυτικές συμμαχικές δυνάμεις (οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η Ιαπωνία, η Αυστραλία, ίσως και η Ινδία που βλέπει την απειλή της Κίνας, καθώς και το Ισραήλ και αρκετές ευρωπαϊκές και μεσανατολικές χώρες). Από την άλλη, ένας ανεπίσημος άξονας Ρωσίας-Κίνας-Ιράν και πιθανώς κάποιων ακόμη κρατών που αντιτίθενται στη Δύση. Το Βόρειο Κορέα εισέρχεται στην εξίσωση απειλώντας ανοιχτά τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία με πυραυλικές δοκιμές – ακόμη και πυρηνικές κεφαλές – ως ένδειξη στήριξης προς την Κίνα. Στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία (που ως μέλος του ΝΑΤΟ αρχικά τηρεί στάση αναμονής και προσπαθεί να μεσολαβήσει διπλωματικά) πιέζεται να διαλέξει πλευρά. Το δίλημμά της είναι σκληρό: αν στηρίξει τους Δυτικούς συμμάχους της εναντίον της Ρωσίας και του Ιράν, κινδυνεύει να χάσει τις ισορροπίες που έχει χτίσει τα τελευταία χρόνια. Αν κρατήσει αποστάσεις ή κινηθεί φιλικά προς τη Μόσχα, ρισκάρει να θεωρηθεί προδότης από το ΝΑΤΟ. Τελικά, όταν ο πόλεμος γενικεύεται, η Άγκυρα δηλώνει ότι παραμένει στο ΝΑΤΟ – όμως με τους δικούς της όρους, δίνοντας προτεραιότητα στην ασφάλειά της στα σύνορά της με τη Συρία και τον έλεγχο των Στενών του Βοσπόρου.

Το σημείο χωρίς επιστροφή έχει φτάσει. Πύρινες εστίες μαίνονται σε όλο τον πλανήτη. Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι πια πραγματικότητα, καθώς μεγάλες δυνάμεις σε Ευρώπη και Ασία βρίσκονται σε άμεση ένοπλη αντιπαράθεση.

Σύγχρονα Μέσα Πολέμου: Κυβερνοπόλεμος, Drones και Τεχνητή Νοημοσύνη

Ο πόλεμος της δεκαετίας του 2020 διαφέρει ριζικά από τους παγκόσμιους πολέμους του 20ού αιώνα λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης. Στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, συμβατικά στρατεύματα και τανκς βρίσκονται μεν στα πεδία μαχών, αλλά την έκβαση θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό τα υπερσύγχρονα μέσα και οι ασύμμετρες τακτικές.

Κυβερνοπόλεμος: Από τις πρώτες κιόλας ώρες της σύγκρουσης, εκτυλίσσεται ένας αόρατος πόλεμος στο ψηφιακό πεδίο. Κρατικά υποστηριζόμενες ομάδες χάκερ από όλες τις πλευρές εξαπολύουν μαζικές κυβερνοεπιθέσεις. Τράπεζες, συστήματα ηλεκτρικής ενέργειας, τηλεπικοινωνίες και δίκτυα μεταφορών δέχονται ισχυρά πλήγματα. Στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, νοσοκομεία και δίκτυα ύδρευσης δέχονται επιθέσεις ransomware που παραλύουν υπηρεσίες. Στη Ρωσία και την Κίνα, χαοτικοί ιοί καταφέρνουν να κλείσουν μεγάλα τμήματα του διαδικτύου. Ο κυβερνοπόλεμος γίνεται το “μαλακό” ισοδύναμο των αεροπορικών βομβαρδισμών: χωρίς να πέσει βόμβα, ολόκληρες πόλεις βυθίζονται στο σκοτάδι λόγω blackout, χρηματιστήρια παγώνουν, δορυφόροι επικοινωνίας βγαίνουν εκτός λειτουργίας. Κάθε πλευρά επιχειρεί να τυφλώσει τα δίκτυα του αντιπάλου της. Οι δορυφόροι πλοήγησης GPS και οι στρατιωτικοί δορυφόροι παρακολούθησης παρεμβάλλονται ή καταρρίπτονται από αντιδορυφορικούς πυραύλους – ακόμη και η καθημερινή ζωή δέχεται πλήγμα, αφού διακόπτονται οι τηλεπικοινωνίες και το ίντερνετ σε πολλές περιοχές.

Μη επανδρωμένα συστήματα (Drones): Ο Τρίτος Παγκόσμιος είναι ο πρώτος πόλεμος όπου οι μη επανδρωμένες πλατφόρμες είναι τόσο κρίσιμες. Σμήνη drones σαρώνουν τους ουρανούς στα πεδία των μαχών. Στη Μέση Ανατολή, μικρά φθηνά drones – σαν ιπτάμενα σμήνη από “ακρίδες” – χρησιμοποιούνται από το Ιράν και τους συμμάχους του για να κατακλύσουν την ισραηλινή αεράμυνα: δεκάδες drones αυτοκτονίας χτυπούν ραντάρ και πυροβολαρχίες Iron Dome για να ανοίξουν δρόμο στους πυραύλους. Το Ισραήλ απαντά με τα δικά του εξελιγμένα drones και λέιζερ που καταρρίπτουν τους ιπτάμενους στόχους. Στην Ουκρανία, όπου πλέον ο πόλεμος Ρωσίας-ΝΑΤΟ μαίνεται ανοιχτά, κάθε λόχος πεζικού έχει μαζί του μικρά drones αναγνώρισης για να εντοπίζει τον εχθρό πίσω από λόφους ή ερείπια πόλεων. Οι ρωσικές και νατοϊκές δυνάμεις χρησιμοποιούν ευρέως αυτόνομα οπλισμένα drones που περιπολούν πάνω από τα πεδία μάχης και πλήττουν οχήματα ή συγκεντρώσεις στρατιωτών χωρίς να διακινδυνεύουν πιλότους. Ακόμα και στη θάλασσα, υποβρύχια ρομπότ-drones αναζητούν εχθρικά υποβρύχια και νάρκες.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακό (και φρικιαστικό μαζί) είναι το θέαμα των “σμηνών”: εκατοντάδες μικροσκοπικά drones, εξοπλισμένα με εκρηκτικά ή με κάμερες, να κινούνται ομαδικά σαν ένα κοπάδι πτηνών, καθοδηγούμενα από κεντρικούς υπολογιστές. Τέτοια σμήνη χρησιμοποιούνται σε επιθέσεις κορεσμού: για παράδειγμα, στην Ασία, η Κίνα εξαπολύει σμήνη φτηνών drones κατά αμερικανικών πολεμικών πλοίων για να μπερδέψει και να εξαντλήσει τα αμυντικά συστήματα των πλοίων (τα οποία έχουν περιορισμένο αριθμό πυραύλων αναχαίτισης). Κάποια drones καταφέρνουν και χτυπούν τα πλοία σαν ιπτάμενοι καμικάζι, προκαλώντας ζημιές.

Τεχνητή Νοημοσύνη (AI) στον Πόλεμο: Για πρώτη φορά, η Τεχνητή Νοημοσύνη παίζει αποφασιστικό ρόλο στις επιχειρήσεις. Αλγόριθμοι AI αναλύουν σε πραγματικό χρόνο τεράστιους όγκους δεδομένων – δορυφορικές εικόνες, πληροφορίες από αισθητήρες, αναφορές πεδίου – και βοηθούν τους επιτελείς να προβλέψουν κινήσεις του εχθρού ή να εντοπίσουν κρυμμένους στόχους. Στο πεδίο, AI ενσωματωμένη σε αυτόνομα οχήματα επιτρέπει σε ρομποτικά άρματα και μη επανδρωμένα οχήματα μάχης να κινούνται και να εμπλέκουν στόχους σχεδόν χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση. Παράλληλα, η τεχνητή νοημοσύνη χρησιμοποιείται σε αμυντικές εφαρμογές: συστήματα αυτόματης ανίχνευσης εκτοξευόμενων πυραύλων ή εισερχομένων drones που αντιδρούν αστραπιαία – πιο γρήγορα απ’ ό,τι θα μπορούσε ποτέ ένας άνθρωπος – καταρρίπτοντας απειλές με λέιζερ ή αντιαεροπορικά.

Όμως η AI γίνεται και όπλο προπαγάνδας: πλαστά βίντεο και ηχητικά (deepfakes) κατακλύζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δημιουργώντας σύγχυση. Π.χ., κυκλοφορούν παραποιημένες δηλώσεις ηγετών που καλούν σε παράδοση ή μεταδίδουν ψεύτικες ειδήσεις περί προδοσίας. Η εμπιστοσύνη στο τι είναι αληθινό και τι όχι διαβρώνεται – στοιχείο που φθείρει το ηθικό των κοινωνιών. Οι κυβερνήσεις απαντούν με αυστηρή λογοκρισία και έλεγχο του διαδικτύου, προσπαθώντας να θωρακίσουν τον πληθυσμό τους από την ψυχολογική επίθεση.

Πυρηνικά Όπλα: Ο εφιάλτης των πυρηνικών όπλων πλανάται πάνω από την ανθρωπότητα καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στην αρχή, παρά την ένταση, καμία πλευρά δεν τολμά να κάνει χρήση στρατηγικών πυρηνικών όπλων – γνωρίζουν όλοι καλά ότι κάτι τέτοιο μπορεί να σημάνει αμοιβαία καταστροφή. Ωστόσο, όσο ο πόλεμος παρατείνεται και αν κάποια δύναμη βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, ο πειρασμός της πυρηνικής κλιμάκωσης μεγαλώνει. Για παράδειγμα, η Ρωσία, αντιμετωπίζοντας μια πιθανή συντριπτική ήττα στο πεδίο της Ανατολικής Ευρώπης απέναντι στο ΝΑΤΟ, αποφασίζει να προχωρήσει σε μια περιορισμένη πυρηνική επίδειξη ισχύος: εκρήγνυται ένα τακτικό πυρηνικό όπλο (μικρής σχετικά απόδοσης) ψηλά στον αέρα πάνω από μια ακατοίκητη περιοχή της Ουκρανίας, προκαλώντας ηλεκτρομαγνητικό παλμό (EMP) και στέλνοντας το σαφές μήνυμα στη Δύση ότι η Μόσχα είναι διατεθειμένη να φτάσει στα άκρα.

Η φρικτή λάμψη του πυρηνικού “μανιταριού” σοκάρει τον κόσμο. Το ΝΑΤΟ παγώνει για λίγο – οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης αντιμετωπίζουν το δίλημμα: απαντούν πυρηνικά ή όχι; Τελικά αποφασίζουν να μην απαντήσουν με πυρηνικό πλήγμα (για να μην εξαπολύσουν γενικό πυρηνικό ολοκαύτωμα), αλλά εντείνουν τις συμβατικές επιθέσεις παντού, προσπαθώντας να δείξουν ότι δεν κάμπτονται. Εν τω μεταξύ, αυτό το πρώτο πυρηνικό χτύπημα ανοίγει τον ασκό του Αιόλου: και άλλες πυρηνικές δυνάμεις μπορεί να ακολουθήσουν. Το Πακιστάν και η Ινδία, που στο μεταξύ έχουν εμπλακεί σε δικές τους συγκρούσεις (καθώς το Πακιστάν, σύμμαχος της Κίνας, εκμεταλλεύεται την παγκόσμια αναταραχή για να υποκινήσει κρίση στο Κασμίρ με την Ινδία), φτάνουν στα πρόθυρα ανταλλαγής πυρηνικών πληγμάτων. Μόνο μια ύστατη διπλωματική παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας αποτρέπει προς στιγμήν την ολοκληρωτική καταστροφή στη Νότια Ασία.

Συνολικά, η χρήση των πυρηνικών όπλων παραμένει περιορισμένη αλλά ο τρόμος μιας κλιμάκωσης είναι συνεχής. Ο πόλεμος έχει πλέον φτάσει σε ένα εύθραυστο σημείο ισορροπίας τρόμου: καμία πλευρά δεν θέλει – ούτε μπορεί – να υποχωρήσει εύκολα, αλλά όλοι γνωρίζουν πως αν ξεπεραστεί μια τελευταία κόκκινη γραμμή, ο πολιτισμός κινδυνεύει να αφανιστεί.

Πόλεμος σε Πολλαπλά Μέτωπα

Η ιδιαιτερότητα ενός παγκόσμιου πολέμου στον 21ο αιώνα είναι ότι μαίνεται ταυτόχρονα σε πολλά μέτωπα και ηπείρους. Οι κύριες εστίες σύγκρουσης εκτείνονται σε τέσσερις μεγάλες περιοχές: Ευρώπη, Ασία, Μεσόγειος/Μέση Ανατολή και Ειρηνικός. Κάθε μέτωπο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, αλλά όλα συνδέονται μεταξύ τους σε ένα ενιαίο παγκόσμιο πεδίο μάχης.

Ευρώπη: Η Σύγκρουση ΝΑΤΟ-Ρωσίας

Στην Ευρώπη, η πολεμική ανάφλεξη επικεντρώνεται στη σύγκρουση ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία – έναν εφιάλτη που έγινε πραγματικότητα. Ξεκινώντας από την ήδη φλεγόμενη Ουκρανία, όπου οι ρωσικές δυνάμεις αντιμετώπιζαν την ουκρανική αντίσταση με την υποστήριξη της Δύσης, η σύγκρουση πλέον έχει επίσημα διεθνοποιηθεί: το ΝΑΤΟ έχει εμπλακεί ανοιχτά. Αμερικανοί, Βρετανοί, Πολωνοί, Ρουμάνοι και άλλοι Ευρωπαίοι στρατιώτες πολεμούν στο πλευρό των Ουκρανών κατά των Ρώσων εισβολέων. Οι γραμμές του μετώπου εκτείνονται από τα κράσπεδα του Κιέβου και του Χαρκόβου μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα.

Η Πολωνία και οι χώρες της Βαλτικής βρίσκονται σε επισφαλή θέση, καθώς η Ρωσία – θεωρώντας τες ορμητήρια του ΝΑΤΟ – πραγματοποιεί πυραυλικές επιθέσεις σε στρατιωτικές βάσεις τους. Η Λευκορωσία, σύμμαχος της Μόσχας, επιτρέπει στη Ρωσία να μετακινεί στρατεύματα μέσα από το έδαφός της προς τα πολωνικά σύνορα, ανοίγοντας νέες απειλές. Το ίδιο το ρωσικό Καλίνινγκραντ (αποκλεισμένος ρωσικός θύλακας στη Βαλτική) γίνεται πεδίο σφοδρών συγκρούσεων: η Λιθουανία και η Πολωνία προσπαθούν να αποκόψουν τη ρωσική εκεί παρουσία, και ρωσικοί πύραυλοι Iskander από το Καλίνινγκραντ χτυπούν στόχους βαθιά στην Ευρώπη – ακόμη και όσο δυτικά το Βερολίνο – σε μια προσπάθεια της Μόσχας να αποθαρρύνει τον ανεφοδιασμό του ΝΑΤΟ.

Οι ευρωπαϊκές χώρες, έπειτα από χρόνια σχετικής αδράνειας, ενεργοποιούν συλλογικά το Άρθρο 5 της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (την αρχή της συλλογικής άμυνας). Ο πόλεμος στη γηραιά ήπειρο θυμίζει σκοτεινές μνήμες του Β’ Παγκοσμίου: μεγάλης κλίμακας μάχες τεθωρακισμένων στην πεδιάδα της Ουκρανίας, πολιορκίες πόλεων, εκατομμύρια άμαχοι να εγκαταλείπουν τις εστίες τους και να κινούνται πρόσφυγες προς δυσμάς. Η Βαρσοβία, η Πράγα και άλλες πόλεις της Ανατολικής Ευρώπης δέχονται πυραυλικά πλήγματα και αεροπορικές επιδρομές. Ταυτόχρονα, η αεροπορία του ΝΑΤΟ πετά ασταμάτητα για να εξασφαλίσει υπεροχή: αερομαχίες μεταξύ σύγχρονων μαχητικών (F-35 εναντίον Su-35) πάνω από τον ουρανό της Πολωνίας και της Ρουμανίας, καταρρίψεις αεροσκαφών και ελικοπτέρων, βροχή από συντρίμμια που τρομοκρατούν τον πληθυσμό.

Στη Μαύρη Θάλασσα, οι ρωσικές προσπάθειες εντείνονται να απομονώσουν την Ουκρανία: το ρωσικό ναυτικό, παρά τις απώλειές του, απειλεί να πραγματοποιήσει απόβαση στην Οδησσό. Ως απάντηση, το ΝΑΤΟ συγκεντρώνει ναυτικές δυνάμεις στη Μεσόγειο και συνεργάζεται με την Τουρκία (που εδώ, ως μέλος του ΝΑΤΟ, επιτρέπει τη δίοδο συμμαχικών πολεμικών πλοίων από τα Στενά). Οι δυτικοί στόλοι προσπαθούν να κρατήσουν ανοιχτές τις θαλάσσιες γραμμές ανεφοδιασμού προς την Ουκρανία και τις βαλκανικές χώρες. Η Ελλάδα, σε αυτό το μέτωπο, συνεισφέρει με ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις (περισσότερα για την ελληνική συμμετοχή παρακάτω), ενώ και άλλες χώρες της περιοχής (Βουλγαρία, Ρουμανία) μετατρέπονται σε προκεχωρημένες βάσεις του ΝΑΤΟ.

Ο πόλεμος στην Ευρώπη είναι εξαιρετικά καταστροφικός: πρόκειται για συμβατική σύγκρουση υψηλής έντασης με τεχνολογία 21ου αιώνα. Πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς πλήττουν υποδομές: γέφυρες στον Δούναβη καταστρέφονται, εργοστάσια ενέργειας στη Γερμανία ή την Τσεχία τίθενται εκτός λειτουργίας από σαμποτάζ ή κυβερνοεπιθέσεις, ενώ και η Ρωσία δεν μένει αλώβητη – νατοϊκά πλήγματα (ή ουκρανικοί πύραυλοι με δυτική καθοδήγηση) φτάνουν μέχρι και τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη, χτυπώντας στρατιωτικές βάσεις. Η ευρωπαϊκή ήπειρος, 80 χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ξαναβυθίζεται στον όλεθρο.

Ασία: Η Σύγκρουση ΗΠΑ-Κίνας και Νέοι Κίνδυνοι

Στην Ασία, το επίκεντρο του πολέμου είναι η Ανατολική Ασία με τη σύγκρουση Κίνας-ΗΠΑ. Η προσπάθεια της Κίνας να θέσει υπό τον έλεγχό της την Ταϊβάν φέρνει αντιμέτωπους τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό με τις αμερικανικές και ιαπωνικές δυνάμεις. Οι σκληρές μάχες σε αυτό το μέτωπο λαμβάνουν χώρα στη θάλασσα, στον αέρα αλλά και στη στεριά.

Ταϊβάν: Το νησί-μήλον της Έριδος δέχεται από την πρώτη στιγμή σφοδρή επίθεση. Κινεζικοί βαλλιστικοί πύραυλοι και πύραυλοι cruise χτυπούν αεροδρόμια, σταθμούς ραντάρ και λιμάνια της Ταϊβάν για να “τυφλώσουν” την άμυνά της. Η Ταϊβανέζικη αεροπορία αγωνίζεται να κρατήσει κάποια μαχητικά της ικανά να απογειωθούν εν μέσω κατεστραμμένων διαδρόμων. Παράλληλα, χιλιάδες Κινέζοι πεζοναύτες συγκεντρώνονται στις απέναντι ακτές της ηπειρωτικής Κίνας έτοιμοι για αμφίβια απόβαση. Οι ΗΠΑ, αν και με τις δυνάμεις τους διεσπασμένες, αντιδρούν σθεναρά: ένα αμερικανικό αεροπλανοφόρο (μαζί με σκάφη συνοδείας από την Ιαπωνία και την Αυστραλία) φτάνει στην περιοχή ανατολικά της Ταϊβάν και τα μαχητικά του εξαπολύουν κύματα αεροπορικών πληγμάτων σε κινεζικά αποβατικά σκάφη και πυραυλικές βάσεις. Ο Ειρηνικός Ωκεανός γίνεται μάρτυρας τεράστιων ναυμαχιών υψηλής τεχνολογίας: υπερηχητικοί κινεζικοί πύραυλοι DF-21D (“carrier killers”) εκτοξεύονται κατά του αμερικανικού αεροπλανοφόρου, ενώ οι Αμερικανοί απαντούν με σμήνη από F-35 και drones που προσπαθούν να καταστρέψουν τους εκτοξευτήρες προτού είναι αργά.

Η Ιαπωνία μπαίνει και αυτή δυναμικά στον πόλεμο, καθώς οι Κινέζοι – επιθυμώντας να αποτρέψουν ιαπωνική επέμβαση – εκτοξεύουν πυραύλους που πλήττουν στρατιωτικές βάσεις στην Οκινάουα και κοντά στο Τόκιο. Ο ιαπωνικός στόλος εμπλέκεται σε μάχες με τον κινεζικό στη Θάλασσα της Ανατολικής Κίνας, ενώ και η Νότια Κορέα τίθεται σε συναγερμό, καθώς το καθεστώς της Βόρειας Κορέας ίσως εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να επιτεθεί στον Νότο ή να απειλήσει με πυρηνικά. Πράγματι, η Πιονγκγιάνγκ ξεκινάει προκλητικές δοκιμές βαλλιστικών πυραύλων – ένας από αυτούς μάλιστα περνά πάνω από το ιαπωνικό έδαφος, προκαλώντας σειρήνες συναγερμού σε όλη την Ιαπωνία. Οι ΗΠΑ ενισχύουν άμεσα τη Νότια Κορέα με συστοιχίες αντιπυραυλικών συστημάτων THAAD και μεταφέρουν περισσότερα στρατηγικά βομβαρδιστικά στη βάση του Γκουάμ.

Η Ινδία, παρακολουθώντας αυτές τις εξελίξεις, λαμβάνει θέση: αν και ιστορικά αδέσμευτη, βλέπει την Κίνα ως κύρια απειλή της. Όταν η Κίνα μεταφέρει στρατεύματα στα σύνορα του Θιβέτ και υποδαυλίζει το Πακιστάν να κινηθεί εναντίον της, η Ινδία προσεγγίζει τη Δύση. Ινδικές δυνάμεις τίθενται σε επιφυλακή στα Ιμαλάια σύνορα με την Κίνα, ενώ ο ινδικός στόλος περιπολεί τον Ινδικό Ωκεανό για να προστατεύσει τις θαλάσσιες οδούς (και να εξασφαλίσει ότι η Κίνα δεν θα επιχειρήσει κάτι στις δικές του ακτές). Αν και η Ινδία δεν εισέρχεται άμεσα στις εχθροπραξίες στην αρχή, η πίεση του πολέμου ίσως την ωθήσει να συνταχθεί πιο ενεργά με τις δυτικές δυνάμεις, π.χ. παρέχοντας βάσεις ανεφοδιασμού ή ακόμα και εμπλεκόμενη σε μάχες αν απειληθεί από το Πακιστάν.

Νότια Ασία: Όπως αναφέρθηκε, το μέτωπο Ινδίας-Πακιστάν θερμαίνεται επικίνδυνα. Το Πακιστάν, ευθυγραμμιζόμενο με την Κίνα (ο “Σιδερένιος Αδερφός” του όπως το αποκαλούν), εκμεταλλεύεται ότι η Ινδία έχει στραμμένη την προσοχή στην Κίνα και ξεκινά στρατιωτικές κινήσεις στο Κασμίρ. Συγκρούσεις ξαναφουντώνουν στην αμφισβητούμενη περιοχή, με ανταλλαγές πυρών πυροβολικού και συνοριακές μάχες. Η σκιά του πυρηνικού πολέμου πλανάται κι εδώ: και οι δύο χώρες διαθέτουν πυρηνικά οπλοστάσια και έχουν έρθει σε πόλεμο πολλαπλές φορές στο παρελθόν. Οι ηγέτες τους, μπροστά στο χάος του παγκόσμιου πολέμου, μπορεί να κυριαρχούνται από το δόγμα “αν όχι τώρα, πότε;”. Υπό την πίεση της Κίνας, το Πακιστάν ενδέχεται να απαιτήσει παραχωρήσεις στο Κασμίρ, αλλιώς απειλεί με κλιμάκωση. Η Ινδία από την πλευρά της, έχοντας την υποστήριξη των ΗΠΑ, δηλώνει πως δεν θα ενδώσει στον εκβιασμό. Ο πλανήτης κρατά την αναπνοή του: είναι πιθανό ένα περιορισμένο πυρηνικό πλήγμα μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, τοπικής φύσης, που όμως θα σπείρει τον όλεθρο σε εκατομμύρια αμάχους και θα ανεβάσει την ραδιενέργεια σε επικίνδυνα επίπεδα στην ευρύτερη περιοχή. Η διεθνής διπλωματία – όση έχει απομείνει λειτουργική – παρεμβαίνει έντονα για να αποτρέψει αυτή την καταστροφή, γνωρίζοντας ότι μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να προκαλέσει πυρηνικό ντόμινο και στα άλλα μέτωπα.

Συνολικά, η Ασία βιώνει έναν πόλεμο που συνδυάζει σύγχρονη τεχνολογία και τεράστιες ανθρώπινες μάζες. Οι ουρανοί της Κίνας, της Ιαπωνίας και του Ειρηνικού γεμίζουν από μαχητικά αεροσκάφη και drones· οι ωκεανοί βλέπουν βυθίσεις αεροπλανοφόρων και πλοίων από πυραυλικά πλήγματα σε μεγάλες αποστάσεις· και η στεριά γίνεται μάρτυρας πολέμου από τα νησιά της Ταϊβάν και της Ιαπωνίας ως τις βουνοκορφές των Ιμαλαΐων.

Μεσόγειος και Μέση Ανατολή: Η Φωτιά που Δεν Σβήνει

Η Μεσόγειος Θάλασσα, ειδικά η ανατολική λεκάνη της, μετατρέπεται ξανά – όπως και σε προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους – σε θέατρο επιχειρήσεων υψηλής στρατηγικής σημασίας. Εδώ διασταυρώνονται οι δρόμοι Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής, και η σύγκρουση παίρνει διαστάσεις πολυμέτωπης διαμάχης που περιλαμβάνει όχι μόνο τις κεντρικές δυνάμεις του πολέμου αλλά και περιφερειακούς παίκτες με δικά τους συμφέροντα.

Μέση Ανατολή: Η αρχική εστία παραμένει ενεργή και κλιμακώνεται. Το Ισραήλ, παρά τις τεράστιες απώλειες που υφίσταται (τόσο σε αμάχους από τους ιρανικούς πυραύλους και τις ρουκέτες της Χεζμπολάχ, όσο και σε στρατιώτες στα μέτωπα του βορρά και της Γάζας), συνεχίζει σκληρά τον αγώνα. Με την κάλυψη της αμερικανικής αεροπορίας, οι Ισραηλινοί πραγματοποιούν ακόμα και χερσαία εισβολή στον νότιο Λίβανο για να εξαλείψουν τις βάσεις πυραύλων της Χεζμπολάχ. Οι μάχες εκεί είναι ανηλεείς, καθώς οι ισραηλινές ταξιαρχίες αντιμετωπίζουν καλά οχυρωμένες ομάδες μαχητών σε κάθε χωριό και βουνό του Λιβάνου. Η Βηρυτός υφίσταται ανυπολόγιστες ζημιές. Στη Συρία, το καθεστώς Άσαντ (παρά τις ρωσικές συστάσεις για σύνεση) βλέποντας την ευκαιρία, εντάσσεται ενεργότερα στον πόλεμο κατά του Ισραήλ: συριακές μεραρχίες κινούνται προς τα υψίπεδα του Γκολάν, προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν την ισραηλινή εμπλοκή στα βόρεια σύνορα. Το Ισραήλ τότε δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει υπερ-όπλα: πανίσχυρες αεροπορικές επιθέσεις με βαριά βλήματα και βόμβες διασποράς κατακαίνε τις συριακές φάλαγγες, θυμίζοντας ότι ο ισραηλινός στρατός, παρά τις πιέσεις, κρατά την ποιοτική υπεροχή.

Οι μοναρχίες του Κόλπου – Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα – βρίσκονται και αυτές σε δύσκολη θέση. Έχοντας δεχθεί πληγές από ιρανικά πλήγματα, αποφασίζουν να συμμετάσχουν πιο ενεργά στο πλευρό των δυτικών: παρέχουν βάσεις, αεροδρόμια και – σε περιορισμένο βαθμό – αποστέλλουν δικά τους αεροσκάφη και στρατεύματα σε επιχειρήσεις κατά ιρανικών στόχων. Μια αραβική συμμαχική δύναμη υπό τη Σ. Αραβία επιχειρεί να εκκαθαρίσει τους αντάρτες Χούθι στην Υεμένη, ενώ μισθοφορικές μονάδες από διάφορες χώρες (ακόμα και αμερικανικές ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας) δρουν ως ενισχύσεις σε διάφορα σημεία.

Το Ιράν, ωστόσο, παρά το αρχικό σοκ, δεν έχει καταρρεύσει. Αντιθέτως, χρησιμοποίησε το αίσθημα περικύκλωσης για να συσπειρώσει τον λαό του. Οι ιρανικές Ένοπλες Δυνάμεις πολεμούν σε όλα τα μέτωπα: στον Περσικό Κόλπο, ναυτικές και αεροπορικές συγκρούσεις με Αμερικανούς και συμμάχους (ιρανικά ταχύπλοα και υποβρύχια παρενοχλούν τα αμερικανικά πλοία, ενώ πυραυλικές επιθέσεις απειλούν το Ντουμπάι και το Ριάντ)· στο Ιράκ, οι φιλοϊρανικές πολιτοφυλακές συγκρούονται με αμερικανούς πεζοναύτες γύρω από τη Βαγδάτη και τη Βασόρα· στα σύνορα με το Αφγανιστάν, μέχρι και οι Ταλιμπάν εμπλέκονται – ορισμένοι πολεμούν κατά του “μεγάλου Σατανά” (ΗΠΑ) ενώ άλλοι, ανταγωνιστές των σιιτών, εκμεταλλεύονται το χάος κατά του Ιράν. Η Μέση Ανατολή φλέγεται οριζόντια και κάθετα.

Ανατολική Μεσόγειος: Η γεωγραφία της περιοχής μας – από την Ελλάδα και την Τουρκία μέχρι την Αίγυπτο και τη Λιβύη – αποκτά τεράστια στρατηγική σημασία εν μέσω αυτής της παγκόσμιας καταιγίδας. Τα ελληνικά νησιά και η Κύπρος βρίσκονται κοντά στο επίκεντρο των επιχειρήσεων. Η Ανατολική Μεσόγειος γίνεται κόμβος ανεφοδιασμού και προβολής ισχύος για το ΝΑΤΟ προς τη Μέση Ανατολή αλλά και προς τη Μαύρη Θάλασσα.

Στον θαλάσσιο χώρο νότια της Κρήτης και γύρω από την Κύπρο, συγκεντρώνονται πολεμικά πλοία πολλών σημαιών: αμερικανικά αεροπλανοφόρα, γαλλικές φρεγάτες, ελληνικά υποβρύχια, τουρκικά αντιτορπιλικά – όλα μοιράζονται τα ίδια νερά, θεωρητικά ως σύμμαχοι του ΝΑΤΟ, αλλά με μια υφέρπουσα καχυποψία μεταξύ ορισμένων εξ αυτών. Η Τουρκία, ενώ τυπικά παραμένει στο δυτικό στρατόπεδο, έχει τους δικούς της στόχους στην περιοχή. Καθώς η προσοχή των μεγάλων δυνάμεων είναι αλλού, η Άγκυρα εντείνει τις διεκδικήσεις της στην Ανατολική Μεσόγειο: τουρκικά πολεμικά πλοία αρχίζουν να συνοδεύουν ερευνητικά σκάφη εντός θαλάσσιων περιοχών που η Ελλάδα και η Κύπρος θεωρούν δικές τους (για τα ενεργειακά κοιτάσματα). Η Αθήνα διαμαρτύρεται, όμως ο κόσμος καίγεται – ποιος να μεσολαβήσει για “ερευνητικό” σκάφος αυτή τη στιγμή;

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ένα θερμό επεισόδιο δεν αργεί να συμβεί: ελληνικά και τουρκικά μαχητικά εμπλέκονται σε επικίνδυνες αερομαχίες πάνω από το Αιγαίο, καθώς η Ελλάδα προσπαθεί να αναχαιτίσει τουρκικά F-16 που συνοδεύουν drones κοντά στο Καστελλόριζο. Ένα λάθος ή μια υπερβολικά επιθετική κίνηση οδηγεί σε κατάρριψη αεροσκάφους. Η κατάσταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας οξύνεται απότομα μέσα στον γενικό χαμό. Και οι δύο είναι θεωρητικά στην ίδια συμμαχία, όμως τα πάθη δύσκολα συγκρατούνται. Η Ελλάδα ζητά αμέσως την αλληλεγγύη του ΝΑΤΟ έναντι της “επιθετικότητας συμμάχου”, ενώ η Τουρκία ισχυρίζεται ότι προκλήθηκε. Οι μεγάλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ πιέζουν και τις δύο πλευρές να μην ανοίξουν νέο εμφύλιο εντός της Συμμαχίας.

Παρά τις πιέσεις, η Ελληνοτουρκική ένταση παραμένει επικίνδυνη. Η Άγκυρα μετακινεί στρατεύματα στα παράλια του Αιγαίου με το πρόσχημα της “ανάγκης ασφάλειας” και de facto απειλεί ελληνικά νησιά. Η Αθήνα, ήδη με μέρος του στρατού της να πολεμά ή να συνδράμει το ΝΑΤΟ αλλού, επιστρατεύει εσπευσμένα εφεδρείες για να καλύψει τα νησιά. Η Κύπρος, επίσης, φοβάται ότι η Τουρκία μπορεί να επιχειρήσει κάποια τετελεσμένα ενόσω όλοι κοιτάνε αλλού – π.χ. να στείλει περισσότερες δυνάμεις στα Κατεχόμενα ή να καταλάβει μέρος της ουδέτερης ζώνης. Το Ισραήλ, αντιλαμβανόμενο τη σημασία της Ανατολικής Μεσόγειου, προσεγγίζει ακόμη περισσότερο Ελλάδα και Κύπρο: ισραηλινά μαχητικά χρησιμοποιούν ελληνικά αεροδρόμια (π.χ. στην Κρήτη) για ενδιάμεσο ανεφοδιασμό, και η στρατιωτική συνεργασία είναι στενή. Αυτό ενοχλεί την Τουρκία, η οποία προειδοποιεί ότι δεν θα ανεχτεί ελληνικό έδαφος να χρησιμοποιείται για επιχειρήσεις κατά μουσουλμανικής χώρας.

Μέσα σε αυτή τη σύνθετη κατάσταση, η Ανατολική Μεσόγειος εξελίσσεται σε μια ζώνη κρίσιμης σημασίας αλλά και υψηλού ρίσκου. Από τη μια, αποτελεί οδό ανεφοδιασμού και βάση για τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ: τα λιμάνια της Ελλάδας (όπως η Σούδα στην Κρήτη, η Ρόδος, η Αλεξανδρούπολη στο Βόρειο Αιγαίο) δουλεύουν στο φουλ για να υποστηρίξουν τα συμμαχικά πλοία και τις μεταφορές στρατευμάτων. Από την άλλη, είναι μια περιοχή όπου η Ρωσία επίσης θέλει να δείξει παρουσία: το ρωσικό ναυτικό – αξιοποιώντας τη συμμαχία με το καθεστώς της Συρίας – έχει μεταφέρει πυραυλικά συστήματα Kalibr στα νερά της Ανατ. Μεσογείου και απειλεί ότι μπορεί να πλήξει οποιαδήποτε εχθρική κίνηση. Έτσι, δεν αποκλείεται πυραυλικά πλήγματα να συμβούν και εδώ: π.χ. ένα ρωσικό υποβρύχιο από τη Μεσόγειο να εκτοξεύσει πυραύλους κατά βάσεων ανεφοδιασμού στην Ελλάδα ή την Ιταλία, ως αντίποινα για την υποστήριξη προς το ΝΑΤΟ. Παράλληλα, το ΝΑΤΟ επιχειρεί να εξουδετερώσει τη ρωσική παρουσία στη Συρία: συμμαχικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν ρωσικές εγκαταστάσεις στην Ταρτούς και τη συριακή αεροπορική βάση στη Λαττάκεια. Το Αιγαίο και η Ανατολική Μεσόγειος γεμίζουν από πεδία βολής και ηχεί συνεχώς ο βόμβος από μαχητικά.

Ειρηνικός Ωκεανός: Ναυμαχίες Υπερδυνάμεων

Στον απέραντο Ειρηνικό Ωκεανό, ένας ξεχωριστός πόλεμος μαίνεται μεταξύ των ναυτικών και αεροπορικών στόλων των υπερδυνάμεων. Πρόκειται, κατά κάποιο τρόπο, για τον κληρονόμο των μεγάλων ναυμαχιών του Β’ ΠΠ, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα και με πολύ πιο θανατηφόρα μέσα. Η μάχη για την υπεροχή στον Ειρηνικό θα κρίνει όχι μόνο την τύχη της Ταϊβάν, αλλά και τον έλεγχο του παγκόσμιου εμπορίου και της επικοινωνίας μεταξύ των ηπείρων.

Ναυμαχίες και Αερομαχίες: Οι ΗΠΑ ρίχνουν στη μάχη του Ειρηνικού το μεγαλύτερο μέρος του στόλου τους: πολλαπλές ομάδες μάχης αεροπλανοφόρων, υποστηριζόμενες από συμμάχους (Ιαπωνία, Αυστραλία, Βρετανία που στέλνει το αεροπλανοφόρο της), αντιμετωπίζουν την ραγδαία ανερχόμενη Κινεζική Ναυτική Δύναμη. Οι συγκρούσεις αυτές είναι τιτάνιες: υποβρύχια κυνηγούν το ένα το άλλο και προσπαθούν να βυθίσουν αθόρυβα μεγάλες μονάδες επιφανείας· αντιτορπιλικά και φρεγάτες επιχειρούν να προστατεύσουν τα πολύτιμα αεροπλανοφόρα από καταιγισμό πυραύλων. Σμήνη μαχητικών αεροσκαφών συγκρούονται πάνω από τον ανοιχτό ωκεανό, καθώς οι δύο πλευρές προσπαθούν να κατακτήσουν τον έλεγχο του αέρα – όποιος τον έχε