Ένα παζλ ελπίδας

Τις τελευταίες ημέρες ο ελληνικός αθλητισμός μοιράζει χαρές στο ταλαιπωρημένο από κάθε άποψη πλήθος. Διακρίσεις σε κορυφαίο επίπεδο, από ανθρώπους που σταθερά έχουν δίπλα τους λιγοστούς που τους πιστεύουν, τους παροτρύνουν, τους υποστηρίζουν. Σε όλες τις μέρες τους. Καλές και κακές. Πετρούνιας, Στεφανίδη, Παπαχρήστου, Τεντόγλου, Τσιάμης, Μπελιμπασάκη, Κυριακοπούλου, Γκολομέεβ, Χρήστου, Κυρίδου - Μπούρμπου, Καλπογιαννάκης, Τσιτσιπάς και λίγες ημέρες πριν, η εθνική ομάδα πόλο γυναικών, έγραψαν χρυσές σελίδες στο βιβλίο της ιστορίας (ελπίζω να μη ξέχασα κανέναν).

Αν ενώσουμε όλους τους παραπάνω, θα δημιουργήσουμε ένα απίστευτο παζλ ελπίδας για τον Έλληνα. Για τον νεαρό που ονειρεύεται, για τον μεσήλικα που παλεύει να ικανοποιήσει τις ανάγκες της οικογένειάς του, για τον συνταξιούχο που ζει στην ανασφάλεια και θέλει από κάπου να αντλήσει δύναμη. Όχι για τον Έλληνα που αγωνίζεται σε κάθε λογής στίβο του αθλητισμού, αλλά στο στίβο της ζωής.

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς από δώδεκα χρονών ονειρεύεται να φτάσει στο νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης. Ο πατέρας του παρατάει τις δραστηριότητές του, γίνεται ο προπονητής του, η θεία του βοηθάει οικονομικά στις πρώτες δύσκολες στιγμές. Η οικογένεια που κάνει τα πάντα για την πρόοδο του παιδιού της. Συμπαράσταση, πίστη στις δυνατότητες του παιδιού...

Η Κατερίνα Στεφανίδη τα τελευταία εννέα χρόνια ζει στο εξωτερικό. Το 2009 αντιλήφθηκε ότι οι συνθήκες δεν την βοηθούν για να φτάσει εκεί που οι δυνατότητές της επιτρέπουν και άφησε τη χώρα μας. Η αθλητική υποτροφία στο πανεπιστήμιο του Στάντφορντ αποτέλεσε τη νέα της αφετηρία. Στην πορεία της κατέκτησε την κορυφή σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Όταν είσαι άξιος, ακόμα και αν στερηθείς σημαντικά πράγματα, όπως είναι η ίδια σου η πατρίδα, θα βρεις τον τρόπο να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα.

Ο Κριστιάν Γκολομέεβ είναι ο ορισμός του μαχητή. Εκείνου που δεν σταματάει πουθενά. Η μητέρα του απεβίωσε στην ώρα της γέννας του, ο πατέρας του, όταν ήταν εκείνος σε ηλικία 17 ετών. Έφυγε από το Ηράκλειο Κρήτης και μετακόμισε στον Πειραιά για να συνεχίσει να κολυμπά και να βελτιωθεί. Ασημένιο στα 50 μέτρα ελεύθερο στη Γλασκώβη με πανελλήνιο ρεκόρ. Η επιμονή, η δουλειά, το όνειρο, ο στόχος τον βοήθησαν να ξεπεράσει τις σοβαρές δυσκολίες που είχε - και μάλιστα σε ευαίσθητες ηλικίες - και να ξαναπατήσει στα πόδια του.

Η Βούλα Παπαχρήστου το 2012 για ένα ρατσιστικό της σχόλιο, βρέθηκε στο επίκεντρο. Τιμωρήθηκε άμεσα, καθώς της απαγορεύτηκε η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, η ανάρτηση εκείνη την ακολουθεί ακόμα και σήμερα, από μερίδα του κοινού. Έκανε το λάθος της, έμαθε, ζήτησε συγγνώμη, συνέχισε να προσπαθεί παρά την απογοήτευσή της και οι επιτυχίες επέστρεψαν. Αγωνιστικές και... κοινωνικές, δείχνοντας ένα άλλο προφίλ, αντιμετωπίζοντας ακόμα και εκείνους που δεν έχουν μάθει να συγχωρούν αυτούς που αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους.

Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Λευτέρη Πετρούνια. Για τις επιτυχίες του, για τις ασκήσεις που έχουν πάρει το όνομά του, για το ήθος του. Το 2015 αποτέλεσε μάλλον τη χρονιά ορόσημο για εκείνον. Τον Σεπτέμβριο χάνει τον πατέρα του και στα τέλη του επόμενου μήνα κατακτά το χρυσό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. "Να πέφτεις εφτά φορές και να σηκώνεσαι οκτώ".

Η Νικόλ Κυριακοπούλου βίωσε την απόλυτη απογοήτευση, όταν "παραμονές" των Ολυμπιακών του Ρίο τραυματίστηκε. Πάλεψε για να αγωνιστεί, αλλά δεν τα κατάφερε. Στην κορυφαία γιορτή του πλανήτη, στη διοργάνωση που αποτελεί την μεγαλύτερη γιορτή και διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια, δεν μπορούσε να παραστεί. Δύο χρόνια μετά κατέκτησε το ασημένιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου. Πειθαρχία, σωστή προπόνηση και πάθος για την επιτυχία τα απαραίτητα συστατικά.

Κάθε ένας από τους αθλητές έχει ανάλογες ιστορίες. Ιστορίες που αντιμετωπίζουμε όλοι στη καθημερινότητά μας. Πόσες αναποδιές δεν έχουμε βιώσει; Πόσες απώλειες; Πόσες φορές δεν απογοητευτήκαμε; Και τα τελευταία χρόνια, πόσες φορές δεν ρίχνουμε ανάθεμα σε όλους όσοι εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στις ζωές μας, με πρώτους τους πολιτικούς; Οι αθλητές προέρχονται από την ίδια χώρα με εμάς. Οι εγκαταστάσεις που έχουν εδώ δεν είναι οι καλύτερες του πλανήτη. Οι χορηγοί δεν κάνουν ουρά για να επενδύσουν πάνω τους (γι' αυτό ευθυνόμαστε πρωτίστως εμείς στα media) και αντιμετωπίζουν προβλήματα διαβίωσης. Οι δυσκολίες είναι τεράστιες, στο δρόμο προς την κορυφή του κόσμου. Κι όμως. Δεν κρύβονται πίσω από δικαιολογίες. Τοποθετούν τη δική τους ευθύνη πάνω απ' όλες. Και εργάζονται σκληρά, θυσιάζουν πράγματα, έχοντας όνειρα, πίστη στον εαυτό τους, πλάνο, πειθαρχία, πάθος, δύναμη χαρακτήρα και ψυχής να ξεπερνούν τα λάθη και τα προβλήματα, είτε δικά τους, είτε των άλλων. Δουλεύουν με ομαδικότητα και εμπιστοσύνη, ακόμα και στα ατομικά αγωνίσματα, μια και το τιμ για τον καθένα είναι κάτι παραπάνω από συμπαίκτες. Οι πρόσφατες επιτυχίες δεν έδωσαν μόνο χαρά σε όλους μας. Μας έδειξαν το δρόμο. Αρκεί, ο καθένας στον τομέα και στη ζωή του να αναλογιστεί ότι εκείνος είναι αρχικά υπεύθυνος για ό,τι του συμβαίνει.