Vane Review

Ένα μυστηριώδες ταξίδι στην έρημo αλλά... in vain.

Ένας από τους χειρότερους εφιάλτες μου είναι να βλέπω πως έρχεται τσουνάμι. Overshare, το ξέρω, αλλά γενικά δεν τα πάω και εξαιρετικά καλά με τα καιρικά και άλλα συναφή φαινόμενα σε επίπεδο φοβίας. Όταν ξεκίνησα να παίζω το Vane, εξαρχής αισθάνθηκα σαν να βιώνω ένα κακό όνειρο. Μπορεί να ακούγεται κάπως μελοδραματικό έτσι όπως το περιγράφω, αλλά αυτή η eerie αισθητική του Vane είναι και το μοναδικό χαρακτηριστικό του που ξεχωρίζει -δεν είναι λίγο παράλογο αυτό; Οι δημιουργοί του τίτλου, μέσα από το στούντιο Friend and Foe -του οποίου η

ιστοσελίδα είναι φτιαγμένη με αρκετό χιούμορ και μου κέρδισε την καρδιά- έφτιαξαν ένα παιχνίδι πραγματικά ιδιαίτερο, που εκτός από αυτό το επίθετο μόνο ένα ακόμα μου έρχεται χαρακτηριστικά στο νου και ανάθεμα κι αν θέλω να κάνω σπόιλ από τόσο νωρίς.

Η αλήθεια είναι ότι χιούμορ δεν υπάρχει πουθενά σε αυτό το παιχνίδι -όλα είναι υπερβολικά σοβαρά, υπερβολικά μεγαλεπήβολα και πολλές φορές, υπερβολικά κουραστικά. Θα χαιρόμουν πολύ αν είχα μια ιστορία να σας πω, αλλά πέρα από τα στοιχειώδη μόνο educated guesses μπορώ να κάνω. Είσαι ένα παιδί, μετά ένα πουλί, μετά ξανά ένα παιδί και όλες αυτές οι ρευστές εκφάνσεις του εαυτού σου καθορίζονται από την επαφή σου με ένα χρυσό υλικό με περίεργες δυνάμεις. Πέρα από αυτό, υπάρχει μια διαρκής, αδιόρατη κατεύθυνση που σε ωθεί προς το σύνολο, προς την ολοκλήρωση ενός στόχου- τι εννοώ; Να χτίζεις δομές, να μαζεύεις κόσμο γύρω σου, να ολοκληρώνεις μια διαδρομή από κάτω προς τα κάτω και ξεκλειδώνοντας πολλά σημεία, να φτάσεις στο τελικό. Μπορεί να τα λέω λίγο μπερδεμένα, αλλά έτσι είναι και το Vane -δεν υπάρχει βοήθεια γύρω σου παρά η λογική σου μέσα σε ένα μπέρδεμα από pixels, από έντονη μουσική και αέρα που λυσσομανά στην οθόνη σου, από περίεργα πλάσματα που αλλάζουν μορφή και από άγνωστες διαδρομές που μοιάζουν μεταξύ τους.

Μα πάνω απ’όλα, το Vane είναι βαρετό -εξ' ου και το σπόιλ που έλεγα. Υπήρχαν αρκετές φάσεις στις οποίες θυμήθηκα εποχές Tomb Raider III στο αείμνηστο Playstation 1 μου και αναρωτήθηκα: γιατί στο Tomb Raider, που και κακά γραφικά είχε συγκριτικά και ελάχιστες ενδείξεις του που να πάω και τι να κάνω, περνούσα καλύτερα; Και απάντησα στον εαυτό μου -γιατί η μόνη δυσκολία που παρουσιάζει το Vane στο να λύσεις τους «γρίφους» του είναι λόγω των σκούρων αποχρώσεών του και της εσκεμμένης χαμηλής φωτεινότητας, για να είναι ατμοσφαιρικό. Το οποίο, εντάξει, όντως το καταφέρνει -και με το παραπάνω, αυτό του το δίνω. Αλλά, για το Θεό, για ποιο λόγο να σπρώχνω μπάλες χρυσού δεξιά και αριστερά, ξανά και ξανά, ή να απελευθερώνω πουλάκια σε γκρι και μαύρα φόντα που παιδεύουν τα ματάκια μου και απλά με εκνευρίζουν;

Υπάρχουν λόγοι που μπορεί -και γιατί όχι, ίσως και πρέπει- να το κάνεις και εσύ. Να παίξεις εννοώ, όχι να απελευθερώνεις πουλάκια, εκτός αν είναι το κρυφό σου χόμπι και σε πρόσβαλα. Πλανάται γενικά μια αίσθηση, από την αρχή μέχρι και το τέλος του παιχνιδιού, ότι κάτι ανώτερο από την απλή σκέψη και μέτρια νοημοσύνη συμβαίνει στο παιχνίδι. Έχει ένα feel που συνδυάζει κάπως προοικονομία για το μέλλον, αλλά και μυστήριο για κάτι εξωγήινο και ευφάνταστο -δεν ξέρω πως τα καταφέρνει, αλλά το πετυχαίνει. Έχει μια γοητεία που δε βρίσκω συχνά σε τίτλους. Ωστόσο, τα διαλύει όλα όταν το actual gameplay λαμβάνει χώρα -το third person view είναι ότι πιο εκνευριστικό, τα glitches είναι αμέτρητα και στο άμεσο περιβάλλον, εκεί δηλαδή που αλληλεπιδράς με τα στοιχεία του χώρου, κυριαρχεί ξεκάθαρα μια τεράστια προχειρότητα. Είμαι επίσης αρκετά σίγουρη πως δε φταίνε οι χαμηλής ποιότητας ρυθμίσεις του trusty but oldie laptop μου για αυτό. Είναι σαν να φτιάξανε έναν πολύ ενδιαφέρον κόσμο, με τρομερές ιδέες και προχωρημένη σκέψη, αλλά όταν ήρθε η ώρα να το σχεδιάσουν σε πραγματικό χρόνο, τα χάσανε. Με θυμώνει το γεγονός ότι μια τόσο όμορφη ιδέα, με άρτια mechanics σε ελάχιστα και πολύ συγκεκριμένα σημεία απλά διεκπεραιώνεται -και με πολύ κακό τρόπο- και δεν απογειώνεται όπως της αξίζει. Ακόμα και η μουσική του τίτλου είναι εξαιρετική, αλλά τι να το κάνεις όταν δεν σε υποστηρίζει το ίδιο σου το game;

Το review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PC, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Friend & Foe Games.

IGN Greece'Αθωώθηκε' ο Randy Pitchford σε δικαστική διαμάχη με πρώην δικηγόρο της GearboxH Writers Guild of America δεν θα βραβεύει πλέον τους συγγραφείς των βιντεοπαιχνιδιώνΤο Twitch Prime και η Rockstar Games ανακοινώνουν συνεργασία για τα GTA Online και Red Dead Online

Πηγή: IGN Greece