Η προσευχή δεν είναι καθήκον και αγγαρεία

Η προσευχή δεν είναι καθήκον και αγγαρεία01.10.2018Ρεπορτάζ

Βγες από το άτομό σου, από το «εγώ» σου, από τον στενό σου ορίζοντα και φρόντισε και κάποιον άλλο

Από τον π.
Ανδρέα Κονάνο

Μη μένεις χωρίς προσευχή, διότι αδικείς τον εαυτό σου. Του στερείς όλη αυτή την ομορφιά και την ξεκούραση. Δεν πρόκειται για παράλειψη κάποιου καθήκοντος ή κάποιας θρησκευτικής υποχρέωσης.

Η προσευχή δεν είναι καθήκον ούτε υποχρέωση ούτε αγγαρεία. Ούτε τιμωρεί ο Θεός, θυμωμένος, όσους δεν προσεύχονται. Δεν είναι έτσι ο Θεός, με τόσα ψυχολογικά, όπως Τον φανταζόμαστε. Η προσευχή είναι το μεγαλύτερο

δώρο στον εαυτό σου. Και η πιο μεγάλη προσφορά που μπορείς να κάνεις στον κόσμο. Μου έλεγε ένας αθλητής: «Εγώ δεν κάνω γυμναστική επειδή είναι υποχρέωσή μου. Γυμνάζομαι επειδή αγαπώ και θέλω να φροντίσω το σώμα μου, τους μυς μου, την υγεία μου, το κορμί μου. Είναι φροντίδα στον εαυτό μου όλο αυτό που κάνω». Αυτό εννοώ.

Είναι ανεξάντλητο το θέμα της προσευχής. Μπορεί κανείς να αναλύσει πολλά: Πώς να γίνεται. Τους λογισμούς που έχουμε εκείνη την ώρα. Πώς προσευχόμαστε για τους άλλους. Για όσα ζητάμε και δεν γίνονται. Πόση δύναμη έχει η πίστη μας την ώρα της προσευχής. Τα θαύματα που μπορεί να γίνουν με την προσευχή. Πάντως, πρόκειται για μυστικό ευτυχίας και χαράς η προσευχή. Σου δίνει αίσθηση μεγάλης πληρότητας. Είπε κάποιος στον πνευματικό του: «Δεν μπορώ να αγαπήσω τον Θεό, πάτερ μου. Μου φαίνονται δύσκολα όλα αυτά. Πώς να κάνω προσευχή;» Και του απάντησε ο πνευματικός: «Μην κάνεις δύσκολα πράγματα απότομα, αφού δεν μπορείς. Κάνε πρώτα τα εύκολα, που μπορείς». Είπες πριν λίγο: «Πώς να μιλήσω στον Θεό; Αφού δεν μπορώ να Τον νιώσω».

Εχεις δίκιο. Πώς να μιλήσεις στον Θεό; Αφού δεν μιλάς στη γυναίκα σου ούτε εσύ στον άντρα σου. Πώς να μιλήσεις στον Θεό; Εδώ έχεις ένα γλαστράκι. Και έχεις να το ποτίσεις πέντε ημέρες. Και το καημένο έχει μαραθεί. Και δεν το βλέπεις να το λυπηθείς. Εχεις ένα γατάκι ή ένα σκυλάκι. Και το βαριέσαι. Και δεν του δίνεις πάντα τη σημασία που πρέπει, να το βοηθήσεις.

Συμπέρασμα: Αρχισε από τα μικρά. Και θα έρθουν και τα μεγαλύτερα. Προσευχή μπορεί να κάνουν ευαίσθητοι άνθρωποι. Ο Αγιος Πορφύριος έλεγε ότι ο χριστιανός είναι ποιητής. Ισχύει πολύ και για την προσευχή. Για να κάνεις προσευχή, είναι ανάγκη η ψυχή σου να είναι ποιητική. Και πριν μιλήσεις στον Θεό, μάθε να μιλάς στον αδελφό σου, όπως εξηγεί ο Αγιος Ιωάννης ο Θεολόγος στις επιστολές του. Μη λες: «Εγώ μιλάω στον Θεό», ενώ έχεις να μιλήσεις στον άντρα σου τόσες ημέρες, και κρατάτε μούτρα και απόσταση τόσο καιρό. Κάνε κάτι να τα βρείτε!

Δεν μπορείς να νιώσεις τον Θεό; Νιώσε τότε κάτι πιο κοντινό σου. Κάτι πιο υλικό και αισθητό. Πάρε ένα γλαστράκι και πότιζέ το. Ή ένα σκυλάκι και φρόντιζέ το. Και μόνο που θα πεις: «Θα βγάλω το σκυλάκι βόλτα», γίνεται μια ρωγμή μέσα σου. Αυτή η αίσθηση, ότι βγαίνω από το άτομό μου, από το «εγώ» μου, από τον στενό μου ορίζοντα και φροντίζω και κάποιον άλλο, και νοιάζομαι για κάποιον άλλο, είτε είναι ένα λουλούδι είτε είναι ένα σκυλάκι, ένα γατάκι, ένα άλλο πλάσμα -εκτός από τον εαυτούλη μου-, είναι μια καλή αρχή για να μπω σ' αυτό το κλίμα που λέγεται «προσευχή». Απλά πράγματα.

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου
«Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως

Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια