Πόσο εθνικά υπερήφανοι πρέπει να είμαστε ως Έλληνες;

Πρέπει εξ αρχής να ξεκαθαρίσω ότι δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα υπερήφανος για την Εθνική ομάδα στο Μουντιάλ. Υπάρχουν άλλα πράγματα για τα οποία μπορεί να αισθάνεται υπερήφανος κάποιος Ελληνας σήμερα, όπως και περισσότερα για τα οποία να αισθάνεται ντροπή. Ειδικά όμως για την Εθνική ομάδα, δεν βλέπω κανένα λόγο να επηρεάζεται με αυτό τον τρόπο ο εσωτερικός μου κόσμος.

Η υπερηφάνεια – όπως και ο σεβασμός – κερδίζονται, δεν επιβάλλονται. Και ιδιαίτερα, δεν μπορεί να τα επιβάλλει κανένας … «Σπυρόπουλος» - τηλεσχολιαστής, ούτε φυσικά και τα προθυμότατα στην κατασκευή ηρώων των γηπέδων ΜΜΕ,

Είναι γεγονός, ότι η ωραιοποίηση, ο εξωραϊσμός, η επίκληση της εθνικής υπερηφάνειας, πουλάνε. Η ειλικρινής απεικόνιση της πραγματικότητας, η καταγραφή της αλήθειας, δημοσιογραφικά είναι τακτική αντιεμπορική. Μοιραία λοιπόν, κάτω από το τεχνηέντως γυαλιστερό δέρμα της «εθνικής έπαρσης και υπερηφάνειας», κρύφτηκαν άλλα θέματα, δυσάρεστα και ενοχλητικά, όπως η ανικανότητα, ή, η αδυναμία του αποχωρούντος προπονητή να κρατήσει τον έλεγχο και να πάρει τις σωστές αποφάσεις.

Ας δούμε όμως μερικές πτυχές της παρουσίας της Εθνικής μας ομάδας στη Βραζιλία, με διαφορετικό τρόπο, αυτόν πού ίσως ποτέ να μη δείτε καταγεγραμμένο στα λεγόμενα «συστημικά», «αθλολάγνα» και «επιτυχιολάγνα» ΜΜΕ, απαντώντας στις διάφορες αιτιάσεις πού αναπτύσσονται σ’ αυτά, πιστεύοντας ότι βάζουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση :

1. Η Εθνική μας πέρασε για πρώτη φορά στην ιστορία της στη φάση των 16 του Μουντιάλ, ενώ άλλες, μεγάλες δυνάμεις του ποδοσφαίρου, δεν τα καταφέρανε. Και σαν παραδείγματα, αναφέρονται η Ισπανία, η Ιταλία, η Γαλλία…

Σωστό εν μέρει το επιχείρημα. Όμως, να μην ξεχνάμε ότι η Εθνική μας πέρασε την φάση των Ομίλων, φέρνοντας μία ήττα, μία ισοπαλία και μία νίκη. Με την ίδια ακριβώς αριθμητική σχέση, δηλαδή μία ήττα, μία ισοπαλία και μία νίκη, πέρασαν οι ΗΠΑ και η Νιγηρία, αλλά άλλες ομάδες αποκλείστηκαν, όπως η Πορτογαλία και το Εκουαδόρ ! Τι σημαίνει αυτό ; Οτι, απλά, ΚΥΡΙΑΡΧΟ ρόλο στην πρόκριση παίζει και η σύνθεση του κάθε Ομίλου. Με την Ακτή Ελεφαντοστού, την Ιαπωνία και την Κολομβία στον Ομιλό μας, ήταν πολύ πιο εύκολο να προκριθούμε από το αν, π.χ. πέφταμε στον ίδιο Ομιλο με τη Γαλλία και την Ελβετία ( Εκουαδόρ ) ή με Γερμανία, ΗΠΑ, Γκάνα ( Πορτογαλία ).

2. Η Εθνική μας αποκλείστηκε ηρωϊκά και άδικα, διότι κράτησε περισσότερη ώρα στα πόδια της και είχε περισσότερες ευκαιρίες για γκολ από την Κοσταρίκα.

Συμφωνώ και σ’ αυτό εν μέρει. Πράγματι, η εικόνα οτυ αγώνα και τα στατιστικά στοιχεία, προβάλλουν την Εθνική μας ως αδικημένη και καταφρονεμένη. Όμως, πριν από μας, είχαν προηγηθεί καμιά … δεκαριά τουλάχιστον παρόμοιες ή πλησιέστερες «αδικίες», με κορυφαία αυτή σε βάρος της αντιπάλου μας Ιαπωνίας, πού στον αγώνα εναντίον μας είχε καθολική υπεροχή (74 – 16 % ήταν το στατιστικό ) και βεβαίως πολλαπλάσιες τελικές και ευκαιρίες για γκολ. Η Ιαπωνία, μπορούμε να πούμε ότι «έπεσε ηρωϊκά» και αυτή, όπως προηγούμενα είχαμε όλοι δεί και εντυπωσιαστεί από την υπερπροσπάθεια των πραγματικών ηρώων της μπάλας της Εθνικής Ιράν, πού έπεσαν στο τελευταίο λεπτό στη μάχη τους με την «πολλή» Αργεντινή του Λίονελ Μέσι.

Εξαιρετικά «τυχερή» ( και όχι μόνο ) στάθηκε η Εθνική μας και στον τρίτο και τελευταίο της αγώνα του Ομίλου με την ( το λιγότερο ) αφελή ομάδα της Ακτής Ελεφαντοστού. Στα τελευταία λεπτά καταφέραμε να ισοφαρίσουμε και στην παράταση κερδίσαμε το πέναλτυ για το οποίο ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν «αυθεντικό 100 %». Ηταν όμως υπέρ μας και έτσι … δεν έχει και τόση σημασία.

Αν όμως οι Ελέφαντες τελικά φάνηκαν τόσο ευκατάβλητοι, οι Κοσταρικάνοι εμφανίστηκαν περισσότερο διαβασμένοι και αποφασισμένοι να μην υποστούν την οποιαδήποτε βάσανο τους επιβάλλονταν. Ως εκ τούτου, από τη στιγμή πού πέτυχαν το γκολ, η μόνη τους έννοια και φροντίδα ήταν να μη δεχτούν την ισοφάριση. Όταν όμως έμειναν με δέκα, εκείνο πού προσπάθησαν ήταν να πάνε το παιχνίδι στα πέναλτυ. Και το κατάφεραν. Πόσο … εθνικά υπερήφανοι λοιπόν θα πρέπει να αισθάνονται τώρα οι Κοσταρικάνοι φίλαθλοι ;

3. Η Εθνική έπαιξε τον υπέρ όλων αγώνα και οι παίκτες της τα έδωσαν όλα, όσα είχαν και δεν είχαν.

Και σ’ αυτό συμφωνώ, επίσης «εν μέρει». Ναι, οι διεθνείς μας έδωσαν όλα τα αγωνιστικά και ψυχικά τους αποθέματα. Στέρεψαν από δυνάμεις, χρησιμοποίησαν κάθε τρόπο, ΟΡΘΟΔΟΞΟ ή ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ( σύμφωνα με ΔΗΛΩΣΗ του Καραγκούνη στην TV, η οποία «ΛΟΓΟΚΡΙΘΗΚΕ» στη συνέχεια από τα … «εθνικά υπερήφανα» ΜΜΕ, διότι … «δεν σύμφερε» και «χαλούσε την κομπόστα», πλήν όμως ΕΙΠΩΘΗΚΕ από τον Κάρα και μάλιστα ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ. Τώρα, το τι ακριβώς εννοούσε ο Καραγκούνης, ίσως το μάθουμε εν καιρώ, προς το παρόν, ουδείς εξ ημών δύναται να γνωρίζει.

Στο ποδόσφαιρο, όμως, αυτά ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ. Δεν αρκεί ο «ηρωϊσμός», τα «υπέρ βωμών και εστιών» πατριωτικά, η «μέχρι τελευταίας ρανίδος» μάχη. Χρειάζεται και ολίγον … ΜΠΑΛΑ. Χρειάζεται ψυχραιμία, τακτική, μεθοδικότητα, δυνατότητα εύρεσης αποτελεσματικών λύσεων σε μικρό χρόνο. Απ’ όλα αυτά, η ομάδα μας, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, δεν είχεν απαρουσιάσει τίποτα.

Η αντιμετώπιση των αναγκών της περίστασης από τον Σάντος, εξαντλήθηκε σε κινήσεις απελπισίας, πανικού, απόγνωσης, με ιδιαίτερα απογοητευτικό τον τρόπο της τρίτης αλλαγής, όταν ο Σάντος έδωσε εντολή να μπεί ο Κατσουράνης στη θέση του κατάκοπου βεβαίως Καραγκούνη, αλλά ξαφνικά είδαμε να βγαίνει ο έκπληκτος Μανιάτης, ο οποίος δικαίως δυσαρεστήθηκε και αντέδρασε. Αλλαγή πού ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ επαρκώς από την εικόνα του αγώνα, τη στιγμή μάλιστα πού βλέπαμε τις κινήσεις του … «πνιγμένου» από τον Σάντος, να τροφοδοτεί την επιθετική του γραμμή με Μήτρογλου, Γκέκα, Σαμαρά, Χριστοδουλόπουλο, αλλά με μοναδικό σχέδιο «ανάπτυξης» τις τυφλές, επί το πλείστον «γιόμες» από δεξιά και αριστερά, με την ελπίδα ότι κάποια απ’ αυτές θα βρεί ελληνικό κεφάλι ή πόδι πού θα στείλει τη μπάλα στα δίχτυα.

4. Μείναμε έξω για ένα πέναλτυ. Σωστό και αυτό, πάντα εν μέρει.

Διότι μην ξεχνάμε, ότι κι’ εμείς φτάσαμε ως εκεί πού φτάσαμε, από ένα πέναλτυ και μάλιστα σε αγωνιστικό χρόνο. Το θέμα δεν είναι αν ο Γκέκας έχασε το πέναλτυ, αλλά τα πώς και τα γιατί φτάσαμε στο σημείο, με τον αντίπαλο να έχει εξαντλήσει κάθε ικμάδα ψυχής και δύναμης και αριθμητικά υστερούντα, να τα περιμένουμε όλα από την εκτέλεση ενός πέναλτυ. Θα μπορούσαμε να μην είχαμε φτάσει εκεί, με ΣΩΣΤΗ διαχείριση.

Από κεί και πέρα, το Μουντιάλ αυτό τελείωσε για την Εθνική Ελλάδος, η οποία έδωσε ό,τι είχε να δώσει, έπαιξε όσο μπορούσε καλύτερα και έφτασε εκεί πού έφτασε, ακολουθώντας μία περιπετειώδη πορεία, εμπλουτισμένη με διάφορα εξωαγωνιστικά γεγονότα.

Αν εσείς θέλετε να … είστε υπερήφανοι απ’ όλα αυτά, λυπάμαι πολύ, αλλά εγώ, δεν θα μπορέσω. Διότι απλά, βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρουσες, ποδοσφαιρικά, τις ιστορίες της Ιαπωνίας, του Ιράν, της Κολομβίας και της Κοσταρίκα.

Αυτά …