Όσα παίρνει ο άνεμος

Το 2008, επισκέφτηκα την Κούβα, τη χώρα του συντρόφου κομαντάντε, την οποία ήδη κυβερνούσε ο αδελφός του Ραούλ, στα πλαίσια της κληρονομικής διαδοχής εξουσίας που συνηθίζεται στις λαϊκές δημοκρατίες.

Σε μία ημερήσια εκδρομή, παρατήρησα ότι η ξεναγός ήταν στεναχωρημένη γιατί έβλεπε άνθη στην κορυφή των ζαχαροκάλαμων και ακολούθησε ο εξής διάλογος :

- Γιατί λυπάσαι, τη ρώτησα;
- Γιατί όταν ανθίζουν, μετά δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην παραγωγή ζάχαρης.
- Και γιατί δεν τα συλλέγουν νωρίτερα;
- Γιατί δεν υπάρχει σημαντικό ενδιαφέρον για τη ζάχαρη πλέον. Το κόστος

παραγωγής είναι μεγαλύτερο από την τιμή πώλησης μετά τις νέες φθηνότερες πρώτες ύλες που χρησιμοποιούνται παγκοσμίως. Παλιά, την αγόραζε όλη την παραγωγή η Σ. Ένωση, σε fixed τιμή που μας άφηνε σημαντικό κέρδος. Μετά το 1990, αυτό σταμάτησε.
- Και αφού η παραγωγή είναι ζημιογόνος γιατί τη συνεχίζετε, ή γιατί δεν βρίσκετε εναλλακτικούς τρόπους διάθεσης του προϊόντος ως Premium αγαθό με σαφώς όμως μικρότερη παραγωγή.
- Δεν θέλουμε να σταματήσουμε την παραγωγή.
- Ναι, αλλά μπαίνετε μέσα.
- Αν ένας τυφώνας καταστρέψει ένα εργοστάσιο, δεν το ξαναφτιάχνουμε!

Θυμήθηκα αυτό το διάλογο, διαβάζοντας ότι η δική μας πολύπαθη EBZ, αδυνατεί να κλείσει ισολογισμό για τη χρήση 2015-2016, χρωστάει στην επίσης πολύπαθη ΤΡΑΙΝΟΣΕ € 2,8 εκ. και προσπαθεί να πουλήσει έστω και κοψοχρονιά τα εργοστάσια στη Σερβία.

Η τελευταία φορά που ασχολήθηκα με την εν λόγω εταιρεία, ήταν στο μακρινό 1999, όταν η μετοχή της, με την ιδιότητα του Λαμπρόχαρτου κατέγραφε συνεχόμενα limit up. Επισκέφτηκα την ιστοσελίδα της και διάβαζα την τελευταία οικονομική κατάσταση που κατάφερε να συντάξει.

Συμπέρασμα πρώτον, όπως σε κάθε οργανισμό κρατικών συμφερόντων που σέβεται τον εαυτό του, όλες οι διοικήσεις κατάφεραν να δημιουργήσουν διαχρονικά επισφαλείς απαιτήσεις ύψους € 80 εκ. με τζίρο το 2014-2015 € 175 εκ.!!!! Καλά που την πούλαγαν τη ζάχαρη και φάγανε τόσα φέσια; Σε αλυσίδες λιανικής της Καμόρα;

Συμπέρασμα δεύτερο, ο όμιλος μπαίνει χοντρά μέσα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Τα € 175 εκ. τζίρο παράγουν ζημίες € 75 εκ. Τη συσκευασία του 1 kg την πουλάει περίπου € 0,50 και του στοιχίζει € 0,58!!! Έτσι γίνεσαι εκατομμυριούχος…αν είσαι δισεκατομμυριούχος. Και πληρώνει και άλλα € 0,20 για μισθούς, τόκους, προβολή και ένας Θεός ξέρει τι άλλο. Κάνει δε και κοινωνική πολιτική. € 82 εκ. του οφείλουν οι εργαζόμενοι για στεγαστικά δάνεια που τους έχει χορηγήσει!!! Αυτός είναι εργοδότης. Σωρευμένες ζημίες; € 200 εκ. Σύνολο υποχρεώσεων; € 227 εκ., αρνητικό κεφάλαιο κίνησης € 150 εκ.!! Σε αυτήν την εταιρεία – κελεπούρι, ο μέτοχος «Αγροτική Τράπεζα υπό Εκκαθάριση», το 2015, επένδυσε φρέσκα € 30 εκ., η δανείστρια τράπεζα αύξησε τα πιστωτικά όρια, μείωσε τα επιτόκια και εξετάζει κούρεμα 35% των συνολικών δανείων ύψους € 160 εκ., να σβήσει δηλαδή € 50 εκ. Η χρηματοοικονομική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!!

Υπάρχει λένε λόγος σοβαρός. Υπηρετείται η εθνική στρατηγική. Να και κάτι που δεν ξέραμε. Υπάρχει τελικά εθνική στρατηγική. Τι κρίμα όμως που δεν περιλαμβάνει και μερικές άλλες εταιρείες. Που δεν έχουν το κράτος μέτοχο, έχουν όμως τζίρο, θετικά EBITDA, εξαγωγές, προϊόντα με θέση στην παγκόσμια αγορά. Για αυτές, η λέξη κούρεμα χρέους είναι ακόμα λέξη ταμπού. Κίνητρα για συγχωνεύσεις αναζητούνται. Φορολογικά κίνητρα σε επενδυτές για να τις στηρίξουν κεφαλαιακά ξορκίζονται ως τέκνα του νεοφιλελεύθερου Μινώταυρου. Και οι επιχειρηματίες 7 χρόνια τώρα παλεύουν να τις κρατήσουν ανοιχτές, ζωντανές, παραγωγικές με ακέραιες τις χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Με όλο το σεβασμό στους 798 εργαζομένους του ομίλου και τους αγρότες προμηθευτές, η χώρα διαθέτει πλέον ελάχιστους πόρους και οφείλει να τους διαχειριστεί σωστά, σεβόμενη αν μη τι άλλο την ίδια την πραγματικότητα. Εκτός και αν υπάρχει βραχυπρόθεσμη πρόβλεψη για τυφώνα στη Β. Ελλάδα.